Ik draaide mijn hoofd weg. 'Oh, dit is zo'n zielig stukje.' Ik deed mijn best om mijn tranen tegen te houden. 'Ik snap niet waarom ze hem niet gewoon op het vlot trok.'

'Dat wilde hij denk ik niet,' merkte Travis op. 'Hij wilde haar redden. Door zelf op het vlot te gaan zouden ze samen in het water komen. Een vlotje als dit is immers niet zo sterk.'

'Ja, maar het had makkelijk gepast! Er zijn wel tien verschillende houdingen waarbij ze samen op dat miezerige stukje hout hadden gepast.'

Travis haalde zijn schouders op en stak een pizzapunt in zijn mond.

Aan het einde van de film was de pizza en de bier op. Ondanks dat hij zich groot had gehouden, had Travis wel degelijk hier en daar een traantje weggepinkt. Ik daarentegen had echt met grote horden en stoten zitten janken. Gelukkig leek hij me er niet op te veroordelen.

Ik zuchtte. Wat een goed mens was hij toch ook. Of vampier, eigenlijk.

Hij pakte de afstandsbediening en klikte de tv uit. 'Half twee alweer,' zei hij terwijl hij een blik op de wekker wierp. Hij draaide zich om naar mij. 'Gaat het?'

Ik veegde lachend mijn tranen weg en knikte. 'Het is gewoon zielige film, meer niet.'

'Zeker weten? Komt het echt alleen door de film?'

'Sinds wanneer ben jij zo'n liefdesexpert?' lachte ik.

Hij lachte niet mee. Hij perste zijn lippen op elkaar en keek me een tijdje aan. 'Mary? Weet je nog dat je me vroeg over vampiers in de eerste week? Je vroeg me of mijn verliefdheid versterkt werd, weet je nog?'

Ik knikte. 'Je ontweek die vraag.'

'Ik was verliefd. Op een meisje dat héél erg op jou leek. Claire, heette ze. Net zulke blonde lokken, dezelfde diepblauwe ogen... Ze was opgewekt, lief, vasthoudend, gaf niet snel op en hield heel erg van haar vrienden en familie. Ze zou alles voor hen doen. Echt alles.

Na mijn ongeluk bracht Tobias me in een gebouw, weet je nog? Het was een bar. Zij werkte daar. Claire.' Hij slikte. 'Ze was bezig met de voorbereidingen. De bar zou over een half uur pas opengaan. Maar zij was er altijd al een uur van tevoren om er voor te zorgen dat alles klaar stond en alles netjes was. Stoelen schoon, vloer geveegd, doekje over de bar gehaald...' Hij was even stil.

Ik legde mijn hand op zijn schouder. 'Je hoeft het niet te vertellen, Travis, als je het niet kan. Of wilt.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik wíl het vertellen. Toen ik binnen kwam had ik zo'n honger... Het was een knagend gevoel. Een misselijkmakend gevoel. Ik moest wat eten. Ze begroette me enthousiast. Ze dacht dat ik hier voor haar was. Pas toen ze dichterbij kwam zag ze het bloed op mijn gezicht. Ik vertelde dat ik een ongeluk had gehad. Ik vertelde dat Tobias me geholpen had en... Ze was zo ongerust.'

Hij glimlachte bij de gedachten. 'Ze ging een vochtig doekje halen om mijn wonden schoon te maken. Ik had natuurlijk geen wonden. Ze waren dichtgegroeid. Het was enkel opgedroogd bloed. En toen zij het zag schrok ze.' Hij haalde diep adem. 'Ik heb van haar gedronken, Mary. Ik heb zo veel gedronken dat ze het niet overleefde. En het ergste was dat ik er op dat moment geen spijt van had. Ik wilde simpelweg gewoon meer.'

Ik perste mijn lippen op elkaar. Ik wist niet wat ik moest zeggen. 'Je hebt nu spijt, toch?'

Hij knikte. 'Heel veel. Maar ik zal me nooit kunnen verontschuldigen tegenover haar.'

'Weet Tobias het?'

'Nee. Ik heb het niet verteld.'

'Hoezo niet?' vroeg ik.

Hij snoof. 'Dat zou hij zichzelf nooit vergeven hebben. Tobias is mijn vriend, Mary.' Hij wachtte even voordat hij verder ging. 'Hij is niet zoals jij denkt dat hij is. Hij is goed, echt waar. En dat breken van nekken, dat doet hij alleen maar door jaloezie. Als je iemand leuk vindt, doe van alles voor diegene. Kijk maar naar de Titanic.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik snap dat hij jouw vriend is. Dat je hem wilt prijzen zodat ik hem vergeef. Dat ik hem alle dingen die hij heeft gedaan vergeef. Maar zo simpel is het niet. Het spijt me. Alhoewel Lindsey degene was die Evi vermoordde, kan Tobias niet ontkennen dat hij van haar gedronken heeft. Hij is mede verantwoordelijk voor haar dood. En dat vergeef ik hem niet zomaar.' Natuurlijk was dat niet alles waar ik pissig over was, maar meer hoefde Travis op dit moment niet te weten.

Hij knikte. 'Ik weet het. Maar geef hem gewoon een kans.'

'Hij heeft wat met Lindsey, Travis.' Ik trok een grimas. 'Dat meisje is door en door slecht. En dat weet jij.'

Travis knikte. 'Ja, dat weet ik. En ik snap ook niet waarom het weer aan is. Ze zijn met ruzie uit elkaar gegaan. Tobias vond haar karakter niet leuk. Ze is bazig, snauwt tegen iedereen... Tobias heeft geluk gehad dat ze hem niet aan stukken heeft gescheurd toen hij het uitmaakte. Ze vindt zichzelf nogal wat omdat ze al redelijk oud is.'

Ik knikte. Dat had ik door, ja. Ik wreef in mijn ogen. 'Maar ik ga slapen,' deelde ik mee.

Ik trok mijn pyjama aan en kroop onder de dekens. Nog voordat ik het lichtje uit klikte, draaide ik me naar hem om.

'Bedankt dat je het me verteld hebt, Travis.'

Zijn glimlach verdween met het licht.

------

De volgende dag zag ik Daisy en Mick weer. Alles was vergeven en vergeten. We praatte gewoon weer zoals vroeger met elkaar, speelden games op de PlayStation en aten veel pizza en frietjes met hamburgers.

Toen Mick weg was begon Daisy pas over gisteren. 'Toen Tobias terug kwam in de kamer was hij behoorlijk van streek,' deelde ze mee. 'Hij brabbelde wat over jou. Hij had overduidelijk te veel op. Hij had ruzie met Lindsey vertelde hij en...'

'Gister zag het er anders allemaal prima uit,' beet ik haar toe. 'Zijn tong zat in haar mond, dus tenzij hij dat ruzie maken noemt hoef ik verder geen woord meer te horen.'

Ze haalde haar schouders op. 'Prima.'

De spanning tussen ons liep op, dus ik was blij toen Liam binnen stapte en ik met hem kon praten. Hij keek voortdurend om zich heen.

'Hoezo doe je zo zenuwachtig?' vroeg ik.

'Tobias komt vaak naar de gameroom. Zodra hij hier heen komt ben ik weg. Ik wil niet dat mijn nek nog een keer gebroken wordt omdat hij uit jaloezie het niet aankan dat jij met mij bent.'

'Waarom moet elk gesprek dat ik heb over Tobias gaan? Jij, Daisy, Travis... Jullie proberen me allemaal de les te lezen, maar volgens mij ben ik nog steeds degene die weet wat ík voel. Dat wat ik en jij voelen is belangrijk. Tobias gevoelens horen er in dit geval niet toe te doen.' Ik zuchtte geërgerd. Ik stond op en beende de kamer uit.