Γεια σας

Δεύτερο κεφάλαιο σήμερα...

Αχχχχχ Στα όπα όπα σας έχω...

Λοιπόν, αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην imissyoulol10 και στην eria1993...

Ωραία...
Πάμε λοιπόν...

Καλή ανάγνωση σας εύχομαι...

Το τραγούδι πάνω είναι το "Battle Cry" των Imagine Dragons...

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Ο Τζόκερ.

Το χαμόγελό του κατέστρεφε και την πιο μικρή μου υπόνοια ελπίδας, αλλά καθώς προσπαθούσα να αποτραβηχτώ από τον Μπάτμαν, για να σκοτώσω τον άνδρα που είχε μόνος του με τα χέρια του κατασφάξει τόσους πολλούς ανθρώπους, συνειδητοποίησα ότι ακόμα και αν δραπέτευα από τη δυνατή λαβή του Μπάτμαν, ο πόνος που με παρέλυε και είχε εξαπλωθεί σε όλο μου το σώμα, δεν θα μου επέτρεπε να παλέψω, αν και προσπάθησα να μην σκέφτομαι ποιές ήταν οι πιθανές συνέπειες.

Τάχιστα, ο Μπάτμαν με έσπρωξε βίαια μακριά από τη μάχη μέσω των ερημωμένων δρόμων της Γκόθαμ, με τον Σούπερμαν να ακολουθεί κατά πόδας, σέρνοντας κυριολεκτικά τα πόδια του ενώ περπατούσε. Φτάσαμε σε έναν παλιό υπόνομο, όπου ο Μπάτμαν έβγαλε γρήγορα τη σχάρα και είπε με απόλυτη σιγουριά:

«Είναι ασφαλές, το υπόσχομαι. Πιστέψτε με.»

Δίστασα για ένα δευτερόλεπτο, πριν ο Μπάτμαν αρπάξει τα χέρια μου σφιχτά, κοιτώντας με κατάματα. Πήρε μια ανάσα, προτού πει σχεδόν ψιθυριστά:

«Φρόντισε τη για μένα, Κλαρκ.»

Δεν είχε πάρει τη ματιά του από τη δική μου. Έπαθα σοκ και για μια στιγμή, δεν μπορούσα να μιλήσω. Οι ήχοι των πυροβολικών μας πλησίαζαν και καπνός γέμιζε τον αέρα.

«Όχι, δεν μπορείς να φύγεις,» εξέφρασα την απέχθεια μου, αλλά εκείνος απλά χαμογέλασε, σαν τον δισεκατομμυριούχο playboy που ήταν και όχι σαν τη Νυχτερίδα που ήξερα και τώρα στεκόταν μπροστά μου. Ενώ ο Μπάτμαν άρχισε να κατηφορίζει στην ομίχλη, ήξερα ότι εάν επρόκειτο να κάνω κάτι, έπρεπε να το κάνω τώρα.

Η αδρεναλίνη με πλημμύρισε, σπρώχνοντας τον Κλαρκ κάτω στον υπόνομο και μετανιώνω για τις πράξεις μου αλλά όχι τόσο, ώστε να με νοιάζει. Άρπαξα τον Μπρους από τους ώμους και εκείνος σύριξε αποπροσανατολισμένα: 

«Τι στο καλό κα-»

Τον έκοψα κοφτά.

«Έχω χάσει τόσα πολλά, που δεν μπορώ να χάσω κι εσένα.»

Τύλιξα γρήγορα τα χέρια μου γύρω του και τον έσπρωξα στον υπόνομο. Έπεσα μαζί του. Περίμενα ότι θα χτυπούσαμε στον πάτο του τούνελ σχεδόν αμέσως, όμως συνεχίσαμε να πέφτουμε για αρκετή ώρα, μέχρι που χτυπήσαμε σε ένα λείο, συμπαγές πάτωμα. Ο Κλαρκ κοιτόταν αρκετά μακριά, προσπαθώντας να στηριχτεί στον τοίχο. Μπροστά μας, βρισκόταν μια πόρτα, την οποία ο Μπρους, που δεν είχα αφήσει από τα χέρια μου, άνοιξε με μια κλοτσιά.

«Εδώ είμαστε!» Άκουσα από πίσω μας, αδυνατώντας ακόμα να σταθώ όρθια. Πλέον, εκείνος με κρατούσε ξανά.

Είχαμε κατέβει υπόγεια σε κάποιο είδος καταφυγίου, όπου ένας ψηλός, ευθυτενής άνδρας στεκόταν. Το αμυδρό φως έδειχνε μόνο το μισό του πρόσωπο κι αυτό, όμως, ήταν αρκετό για να τον αναγνωρίσω· ήταν ο Άλφρεντ!

Αν και ένιωσα σαν να πέφτω στην κρύα επιφάνεια του δαπέδου, κρατιόμουν από και τον Μπρους και τον.... γύρισα και κοίταξα στην άλλη μου πλευρά και είδα τον Σούπερμαν! Υπό το αμυδρό φως, οι πληγές του φάνταζαν πιο σοβαρές από ό,τι είχα αρχικά σκεφτεί, ενώ τα μάτια του άρχισαν να στριφογυρίζουν στην πίσω πλευρά του κεφαλιού. Τα χέρια του ήταν καλυμμένα με λίτρα αίματος.

«Κάποιος να κάνει κάτι!» Ούρλιαξα.

«Άλφρεντ, πάρε τον Κλαρκ στο Ιατρείο, εγώ θα φροντίσω την Νταϊάνα,» είπε ο Μπρους, τόσο μαλακά και ήρεμα.

«Αλλά, Αφέντη Γουέιν, οι δικές σας πληγές,» αγκομάχησε αυτός.

«Απλά πήγαινε.»

Ο Άλφρεντ γρήγορα μετακίνησε τον Κλαρκ και τον πήγε εκεί όπου θαρρώ ήταν το Ιατρείο.

Μετά βίας είχα τις αισθήσεις μου, καθώς ένιωθα το ρυάκι αίματος από τον λαιμό του Μπρους να στάζει στο στήθος μου, ενώ αυτός με σήκωσε στα χέρια και με ξάπλωσε σε μια μικρή, μαύρη, δερμάτινη καρέκλα, που βρισκόταν άστοχα στη γωνία αυτού του... δεν ήξερα πώς να το χαρακτηρίσω.

Όσο ήμουν τοποθετημένη στην καρέκλα, ήμουν ικανή να σταθεροποιήσω το κεφάλι μου αρκετά, για να αντικρίσω τραύματα τα οποία είχε υποστεί ο Μπρους. Ενώ ανέλυα τις διαφορές πληγές και χαρακιές που κάλυπταν το σώμα του, έπιασε τα μάτια μου και ό,τι έκανα αλλά αντί να πει κάτι, αντιλήφθηκα ότι έκανε το ίδιο με εμένα, πάνω μου όμως, με τη μόνη διαφορά ότι το πρόσωπο του ήταν γεμάτο πόνο και θυμό. Κοίταξε άλλη μια φορά, πριν γυρίσει διακριτικά το βλέμμα του στην αντίθετη κατεύθυνση.

Έμεινε να κοιτάει το έρεβος. Ήξερα πως η καρδιά του σπάραζε αλλά ποτέ δεν περίμενε ότι εγώ ήμουν έτοιμη να ακούσω.

«Bruce,» ψιθύρισα καθώς τον πλησίαζα, ξεχνώντας στιγμιαία τα τραύματα που είχε υποστεί.

Παρέμενε υπνωτισμένος από το έρεβος που τύλιγε τη γωνία. Τοποθέτησα το χέρι μου τόσο μαλακά στον ώμο του, ώστε εκείνος στράφηκε σε εμένα. Τα μάτια του βαθιά και σκοτεινά σαν τούνελ, κοιτούσαν επίμονα στα δικά μου, όπως εγώ στα δικά του. Τότε, το κεφάλι του έπεσε στον ώμο μου και άρχισε να τυλίγει τα χέρια του γύρω από το σώμα μου τόσο σφιχτά, που μου ήταν δύσκολο να εισπνεύσω ό,τι οξυγόνο είχε απομείνει στον αέρα.
Τότε, ήταν που ένιωσα ένα δάκρυ να κυλάει στην πλάτη μου. Τον άκουσα σχεδόν να εκπνέει τις λέξεις 'Εγώ... αχ'

Το σώμα του έπεσε αναίσθητο στο πάτωμα, ενώ ο Άλφρεντ κατέφθανε τρέχοντας.

Προσπάθησα να τον πιάσω, πριν χτυπήσει στο δάπεδο, αλλά κατάφερα να συγκρατήσω μόνο το κεφάλι του από τον πόνο. Καθώς έβαλα το χέρι μου στο στήθος του, ένιωσα το αίμα να διαποτίζει τα δάχτυλά μου, νερό να αναδύεται από τα μάτια μου.

Τα μάτια του Μπρους παρέμειναν ανοιχτά, ενόσω ο Άλφρεντ τον ξάπλωνε στο παγωμένο δάπεδο, για να του κλείσει τις πληγές. Η απόγνωση και ο πόνος έβριθαν στα μάτια του. Το βλέμμα του κλείδωσε στο δικό μου, ενώ ένα μικρό δάκρυ έπεσε στο μάγουλό του.

«Γιατί κλαις; Καλά είμαι...»
Σφάδασε κι έσφιξα περισσότερο το χέρι του.

«Θα γίνεις καλά,» είπα παρακαλώντας και σχεδόν κλαίγοντας. Με τράβηξε πιο κοντά και ψιθύρισε:

«Εφόσον είσαι εδώ μαζί μου.»

Και με φίλησε στο μέτωπο.

Χαμογέλασα και τον κοιτούσα έντονα, ένθερμα. Τότε, ένας πόνος τρύπησε τη ραχοκοκαλιά μου, θολώνοντας την όραση μου και όλα όσα μπορούσα να νιώσω, ήταν μια φριχτή οδύνη, που με σώριασε στο πάτωμα. Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ ήταν ο Μπρους και ο Άλφρεντ να φωνάζουν.

«Νταϊάνα! Δεσποινίς Νταϊάνα! Νταϊάνα, σε παρακαλώ Νταϊάνα!»

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Ωχ Θεέ μου....

Σας αρέσει;

Να τη συνεχίσω ή μπα;

Τα καλύτερα έρχονται και δεν τα φαντάζεστε...

Περιμένω ψήφους και σχόλια...

Τα λένε νυχτεριδίνια μουυυυ
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤