Γεια σας!
Λοιπόν, η νέα μου ιστορία...

Πρόκειται για μετάφραση της αγγλόφωνης ιστορίας της lovesgame28 "The gods have fallen".

Λοιπόν, μια εισαγωγή.

Οι Θεοί έχουν πέσει.
Η Λεγεώνα των Υπερηρώων έχει καταστραφεί.
Οι κακοί επιτέλους εκδικήθηκαν.
Το κακό επικράτησε.
Όλοι οι ήρωες που προστάτευαν τη Γη άλλοτε τώρα πια είναι νεκροί. Μοναδικοί επιζώντες οι Batman, Wonder Woman, Superman.
Αλλά κι αυτοί σαν ζωντανοί νεκροί είναι. Έχουν χάσει όλα τα αγαπημένα τους πρόσωπα και όλα όσα θεωρούσαν δεδομένα στις ζωές τους.
Τώρα όλα χάθηκαν.
Τίποτα δεν έχει μείνει.
Όμως πρέπει να σταθούν στα πόδια τους για να διασωσουν ό,τι απέμεινε.
Τότε όμως ξυπνούν και τα πιο ακραία συναισθήματα.
Εδώ που τα λέμε, βρισκόμαστε σε έναν πόλεμο. Για αυτό λοιπόν και σε αυτή την ιστορία θα δούμε συναισθήματα από ανεξέλεγκτο μίσος σε φλογερό πάθος και από σχιζοφρένεια σε απόλυτη και ανιδιοτελή ανθρωπιά και ευγένεια.

Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, οι ήρωες προσπαθούν να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους και να δημιουργήσουν αντεπίθεση.
Θα τα καταφέρουν άραγε;

Κανείς δεν ξέρει...

Λοιπόν, αυτή είναι.
Τώρα, οτιδήποτε θέλετε να με ρωτήσετε για οποιοδήποτε θέμα μη διστάσετε. Μπορείτε να αφήσετε σχόλιο ή να μου στείλετε προσωπικό μήνυμα.

Επίσης, εάν θέλετε διαβάστε την άλλη μου ιστορία "To avenge you". Εάν δεν το έχετε κάνει ήδη...

Επίσης, στη φωτογραφία βλέπετε την Gal Gadot ως Wonder Woman στην νέα ταινία του 2016 "Batman VS Superman:Dawn of Justice"

Λοιπόν, ξεκινάμε! 
Καλή αρχή να έχουμε...

Η Μάχη αρχίζει

Η καρδιά μου ραγίζει, κάθε φορά που αναθυμούμαι τις τραγικές απώλειες χιλιάδων ζωών και τώρα στέκομαι ανάμεσα στους πιο ισχυρούς ανθρώπους που έζησαν ποτέ, για να αγκαλιάσω το πεδίο της μάχης και να αντιμετωπίσω την εικόνα του θανάτου. Αλλά ούτε όλη η ισχύς του κόσμου δεν θα μπορούσε να σταματήσει το πλάσμα το οποίο κατασπάραζε τους ήρωες έναν προς έναν. Όλα όσα μπορούσα να ακούσω ήταν κόκκαλα να σπάνε και της σιωπηλές κραυγές των ανδρών και των γυναικών που έχαναν τις ζωές τους. Ο πόνος περέμενε ανάμεσα στα κόκκαλα μου, όταν οι σφαίρες αντηχούσαν, μόλις χτυπούσαν τα κρανία των θυμάτων τους και ο ήχος των βομβών να σπέρνουν τον θάνατο έκανε το στομάχι μου να βουλιάζει. Ενώ εγώ, η Νταϊάνα, η πριγκίπισσα των Αμαζόνων, η πολεμίστρια, έριχνα μια τελευταία ματιά γύρω μου.

Κοίταξα τι αφήσαμε πίσω μας. Έναν Σούπερμαν τραβηγμένο μακριά από τα καλυμμένα με αίμα συντρίμμια, σπαράζοντας πάνω από το άψυχο σώμα της Λόις Λέιν, μιας απλώς στενής συνεργάτιδος, ίσως και κάτι παραπάνω, του οποίου η καρδιά είχε πέσει πάνω από τα γυαλιά που είχαν θρυμματιστεί στο έδαφος, μονάχα μερικά μέτρα από το σώμα της. Ο Batman στεκόταν παραπέρα, με το αίμα να τρέχει σαν ποτάμι από τον λαιμό του που θυσίασε για να με σώσει από τις πολεμικές μηχανές των ίδιων μου των πολεμιστριών. Τα μάτια του σαν γυαλί κοιτούσαν επίμονα στα δικά μου, καθώς διέσχιζε το πεδίο της μάχης, το οποίο παρέμενε γεμάτο με σφαγμένα κορμιά τα οποία κοίτονταν από κάτω μας.

Ενώ αυτός με πλησίαζε σταθερά, άκουγα τα κόκκαλα από φίλους και εχθρούς να ραγίζουν και να σπάνε ξανά, κάτι το οποίο με έκανε να ανατριχιάζω. Με τύλιξε με την αιματοβαμμένη του κάπα, σχεδόν κουβαλώντας με έξω από τον θεϊκό θαρρείς πόλεμο, ο οποίος μαινόταν. Σε όλα τα χρόνια που έχω αξιωθεί να ζήσω σε αυτόν τον κόσμο, ποτέ δεν είχα γίνει μάρτυρας ενός πολέμου σαν κι αυτόν. Ούτε οι Θεοί του Ολύμπου δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν τέτοιο χάος.

Ακόμα δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τις φωτιές της κολάσεως που σκορπούν τον θάνατο. Ενώ αναδύονται και εξαπλώνονται ασταμάτητες, ο Μπάτμαν ξεφυσώντας λαχανιασμένος,  γλίστρησε το κρύο, παγερό χέρι του γύρω από το πρόσωπό μου, το κατεβάσε και είπε:

«Υποσχέσου μου ότι δε θα κοιτάξεις πίσω σου, ό,τι και να κάνεις.»

Έκλεισα τα χέρια του στα δικά μου και τα έσφιξα με την ελπίδα ότι αυτό θα μπορούσε να τον καθησυχάσει ελάχιστα, όπως τόσο απεγνωσμένα επιθυμούσε, γεγονός το οποίο έκανε την καρδία του να ηρεμεί ελαφρά μονάχα.

Καθώς εγώ προσπαθούσα να αγνοήσω τον ήχο του κόσμου που καταστρεφόταν γύρω μου, άκουσα μια μάλλον ζαλιστική πλην απόκοσμη και εκτός τόπου ηχώ. Όχι κλάματα και ουρλιαχτά, αλλά γέλιο. Ναι, ήταν γέλιο.

Τα συναισθήματα του φόβου και του πόνου γρήγορα μετατράπηκαν σε θυμό, ενώ προσπαθούσα να γυρίσω το κεφάλι μου εκεί από όπου το χαχανητό ερχόταν. Είδα έναν ψηλό άνδρα, να στέκεται και να έχει διπλωθεί στα δύο από τα γέλια... το πρόσωπό του τρομακτικό, από μάγουλο σε μάγουλο το βάψιμο του να ξεθωριάζει από τον ιδρώτα που έτρεχε στο πρόσωπό του και εκείνο το χρωματιστό απεχθές κοστούμι του, όπου ένα ροζ λουλούδι ήταν στερεωμένο στην τσέπη του μωβ σακακιού του. Δεν ήταν άλλος από τον Τζόκερ...

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Αυτό ήταν το πρώτο κεφάλαιο
Πώς σας φαίνεται;;;;
Ψηφίστε και σχολιάστε....
Νεξτ θα μπει το συντομότερο δυνατόν....
Μέχρι τότε να στε καλά
Τα λέμε
❤❤❤❤❤❤❤