SPG ahead. But not as detailed as the previous chapters. Enjoy! Yung warning talaga ay yung hindi masyadong detailed at hindi ang SPG. 

45

Hinika ako.

Kahit wala akong hika. Hinika talaga ako pagkatapos namin kausapin ang Nanay ni Alexis. Dahil siguro halos hindi ako makahinga sa loob ng mahigit isang oras na pag uusap at paglalunch namin.

Sa gazebo pa lang, hindi ko na alam kung paano hihinga habang umiinom ng tea. Ni hindi ko nga alam kung paano inumin ang tea. Nawala ako sa sarili unang salita pa lang niya.

“So you’re the reason why Alexis finally decided to  accept that I am his mother.” Kung gaano kalamig ang mga mata niya, ganun din kalamig ang boses niya. Hindi nagtataray ang tono niya, hindi din mahinahon, wala lang talagang emosyon. Pati mukha niya walang emosyon.  Ngayon alam ko na kung saan nakuha ni Alexis ang expression na yun. May pinagmanahan pala.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa sinabi niya. Magtathank you ba ako? Ngingiti? Magsosorry? Mabuti na lang pinakilala kami ni Alexis sa isa’t isa pero mas lumaki ang problema ko. Hindi ko alam kung paano ko siya babatiin nung pinakilala na kami ni Alexis. Makikipagkamay ba ako? Makikipag beso? Mag ha-hi? Luluhod? I didn’t do any of it. In fact, naestatwa ako sa tabi ni Alexis.

But she extended her hand kaya napilitan akong kamayan siya.

“Nice meeting you Amanda.” Sabi niya, emotionless pa din. Sumagot ako ng nice meeting you too kahit na ang gusto kong sabihin ay it was not really nice meeting her kasi parang hinahalukay ang bituka ko.

Bago naman matapos ang 30 minutes na makapigil hiningang pagt-tea naging maliwanag sa akin ang dahilan ng pagkikita namin. Gusto niya akong pasalamatan kasi  nagkabati sila ng anak niya. Wala pa ding emosyon ang pagkakasabi niya ng thank you.

“I’m glad to hear that you have reconciled.” Kahit na hindi ko naman alam ang dahilan kung ano ang naging papel ko. Ayaw ko nang itanong sa kanya. Kay Alexis na lang mamaya. Nung inakala kong tapos na, napabuntonghininga ako sa relief only to be disappointed when she announced that we’ll be joining her for lunch. Napatingin ako bigla kay Alexis and I caught him smiling. Siniko ko nga. Pero wala akong nagawa. I endured another ‘breathtaking’  hour with Alexis and his mother.

Kung hindi ako nakapag tea ng maayos, mas lalong di ako makakain. Concious na conscious at curious na curious ako sa dami ng knives, spoons,  forks, glasses, at wineglasses sa harapan ko. Hindi ako sanay sa fine dining pero mabuti na lang at naalala ko ang  rule to always work from outside in.

At isa pa, pa-unti unti ang mga pagkain na sineserve nila at hindi pwedeng lumamon. Nakakaasar dahil nahihiya akong humingi ng another serving pag may nagustuhan ako. Tapos ang bagal bagal niyang kumain at ngumuya. Nakikisabay din tuloy ako sa pagnguya niya kaya ang nangyari, hindi pa ako sumusubo ng next na pagkain, natunaw na yung una kong kinain sa tiyan ko kasi minsan nagkukunyari na lang ako na ngumunguya pero nalunok ko na pala ang sinubo ko eons ago. Pati sa pag angat ng tinidor o spoon papunta sa bibig ay napakabagal. Gusto ko na ngang higupin ang soup sa bowl.  

At talaga namang pagkatapos namin, este pagkatapos niyang  kumain at pagkatapos sabihin ni Alexis na magpapahinga muna kami, gusto kong tumalon sa tuwa. Kulang na lang hatakin ko siya papunta sa kung saan malayo sa Nanay niya.

Kaya pagkapasok na pagkapasok namin sa kwarto at pagkasara ng pinto agad akong sumalampak sa sofa sa may maliit na sala sa loob ng kwarto.

“Are you okay Mandy?” Nag aalalang tanong ni Alexis.

“Tubig! Kailangan ko ng tubig.” I clutched my heart and took a deep breath pero hindi pa sapat yung isang hinga. I need a lot of deep breaths. Parang hinahabol ko ang hininga ko na kanina ay hindi ko lubos na mapakawalan.

“Are you okay?” Tanong ulit niya sabay bigay sa akin ng baso na may lamang tubig.

“Hinihika ata ako.”

“May asthma ka?” Umupo na siya sa tabi ko at hinihimas ang likod ko.

“Wala! Yung Nanay mo nakakahika. Grabe!” Inubos ko ang tubig at sumandal sa sofa. Pagod na pagod ako. Tumabi niya sa akin at tiningnan akong mabuti.

“Nagugutom ako.” Sabi ko nung mahimasmasan na.

“Hindi ka nabusog?”

“Ikaw ba nabusog sa ganung klaseng kainan?” Kulang na lang singhalan ko siya.

“Okay lang.” He said nonchalantly. Pambihira. Ang hirap pala maging patay gutom sa gitna ng mga mayayaman. Magugutom ka talaga.

“Yun lang ata ang kainan na mas nakakagutom. Wala bang pagkain dyan?” I looked at the ref inside the room. Tumayo siya at binuksan ang ref.

“Bottled water, canned juices, beer…” He recited the contents of the mini ref.

“Wala bang litson dyan sa loob?” Isinara niya ang ref at bumalik sa akin.

“Ano ang gusto mo? Papaluto tayo.”

“Kanin at ulam please.”

“They don’t have rice here. Pasta, gusto mo? Carbo din naman yun and bread.” He suggested.

“Sige. Pero di ba matagal pa yun? Gutom na ako.” Hanep talaga kasing lunch yun.

  “Magpapaakyat lang ako ng fruits while they’re preparing your food.” Inangat na niya ang phone na nasa side table at nagpaluto nga ng pagkain. I heard he ordered seafood marinara tapos nagpaakyat din siya ng fruits.

“Hindi ba nakakahiya? Kakalunch lang pero magpapaluto pa ako ng food?” Sabi ko nung nakaupo na siya sa tabi ko.

“Don’t worry, I won’t laugh at you.” Hindi daw tatawa pero ngayon pa lang natatawa na siya. Gusto ko siyang batukan.

“But you know what, she likes you.” He declared. Napatingin ako sa kanya bigla.

“She likes me? Sa lagay na yun, she likes me? Wow ha! Ano pa kaya ang mangyayari sa akin kung hindi niya ako gusto? Kaloka! Para akong pinagkaitan ng hangin.” He laughed at my outburst.

“Umuwi na tayo pagkatapos kong kumain ha. Ayaw ko dito. Hindi naman pala bakasyon ang ipinunta ko dito kundi kamatayan. Gusto mo na ata akong patayin at gagawin mong criminal ang Nanay mo.” He laughed again at inakbayan ako. Kung hindi ka lang sweet, hindi ko pagtitiisan ang Nanay mong inuubos ang hangin ko. I thought to myself.

“Don’t worry. We’ll just stay here to rest for a while. We’ll be staying at my pad. At paalis na yun. Bumisita lang siya dito to met you and she wouldn’t stay for lunch kung hindi ka niya nagustuhan.” I snorted.  

“Hay naku salamat naman.” He laughed again. Tuwang tuwa siya sa mga nangyayari.

“You’re not sad that I don’t like your mother?”

“I don’t like her either.” Prangkang sabi niya.

“Akala ko bati na kayo?”

“I’ve talked to her, yes,  and  accepted the fact that she’s our mother but that’s it.”

“Ang hard mo sa kanya.”  

“Lumambot na nga ako. Kung hindi ko lang narealize na naghirap din siya para ipanganak kami, sana ganun pa din ang situation namin.” Kinuwento na niya sa akin ang ilang encounter nila kung saan sinasadya siya ng Nanay niya at iniisnob niya ito. Ang hard nga niya at hindi ko alam na kaya niyang tiisin at pakitaan ng ganun ang Nanay niya. Pero naisip ko na ganun ata kasi hindi talaga sila lumaki na kasama ito. Nagkaisip siya na wala ang totoo niyang ina at siguro tumatak sa isip niya ang katotohanan na iniwan sila nito ng basta basta.

 Kaya naman kahit na literal na napaka ‘breathtaking’ ni Archduchess of Austria, I still wished na magiging maayos na talaga ang relasyon nila ni Alexis.

 Dumating ang fruits ko at nilantakan ko kaagad at dumating na din ang seafood marinara. Gusto kong magtatalon sa tuwa. Ang nakakaloka lang, busog na ako, dahil sa fruits at malaki ang serving ng marinara at may garlic bread pa at wine. Gusto ko sana mag request ng coke kasi yun ang bagay sa pasta pero mukhang di yun uso sa kanila.

Pagkatapos kong kumain, naligo na ako at nahiga habang hinihintay na matapos maligo si Alexis. Dahil siguro sa pagod sa byahe, pagod sa pakikipag usap sa nanay ni Alexis at sa kabusugan, nakatulog ako.

Nagising ako 6PM na and Alexis decided to eat at our room. Doon hinatid ang pagkain namin. Pagkatapos kumain niyaya na niya akong umalis na kami para bumalik ng Paris. Mahigit isang oras pa kasi ang byahe mula sa Picardy where the Chateau de D’Aviano is situated papuntang Paris.

Hindi na limo ang sinakyan namin pabalik ng Paris kundi isang silver sports car na sabi niya ay Alfa Romeo 4C. Malay ko sa mga kotse? Nagtaka lang ako kasi wala akong nakitang ganun sa Pilipinas.  Hindi din kami dumaan sa main entrance. Dumaan kami sa isang gate na kung titingnan mo ay gate ng isang bahay pero ang bahay pala na yun ay connected sa chateau. Parang decoy.

Dumating kami ng Paris after more than an hour of driving. Nung sinabi niyang bachelor’s pad, ang ineexpect ko talaga ay ang katulad ng mga condo sa Pilipinas. Mga one-bedroom condo unit kaya namangha ako nung pagbukas niya ng pinto, bumungad sa akin ang malaking living room which is predominantly dominated by black and white color. Piling pili ang mga gamit and I am sure that he’d hired an interior decorator sa bahay na to.

Pagkapasok ko namangha kaagad ako sa elevated dining that has a view of no other than the Eiffel Tower and the city lights.

“Wow!” Papunta na sana ako sa may terrace when I felt his arms around me and I felt his breath on my nape. All the wonders of Paris was gone. Nagfocus ang buong senses ko sa sensasyon na dala ng yakap at hininga ni Alexis.  

“Welcome to Paris Mandy.” He said sensually and all the hairs at my back stood up. Mas hinigpitan pa niya ang yakap niya sa akin at napapikit na lang ako lalo na nung hinalikan na niya ang punong tenga ko. I wanted to shriek at the sensation he waking up in me.

“Alam na this.” I commented as he pulled me closer to him and I felt something poke at my back. He chuckled bago niya ako pinaharap sa kanya at siniil ng halik. Pinulupot ko naman ang mga braso ko sa batok niya  and I clung to him.

Siguro nga nagpipigil lang kami simula nung magkita ulit kami. Those hugs and kisses are just preamble to the pent up emotions that we’ve endured these past months. And now that we’re alone, pinalabas na namin ang lahat ng pangungulila na nararamdaman namin.

We didn’t hold back because we wanted to express how much we missed each other. How much we longed for those hugs and kisses and how much we wanted to make up for those lonely nights.

I moaned as his hands wandered at my behind and squeezed it without breaking our kiss. My knees buckled at the intensity of our kiss and I felt him cupped my buttocks at iniupo ako sa dining table.

I fumbled for the buttons of his shirt and he fumbled for the zipper of my dress. He get rid of his shirt at itinapon na lang sa kung saan at ibinaba naman niya ang damit ko hanggang sa bewang ko. Hindi ko din alam kung kelan niya naibaba ang pantalon at ang panloob niya but my desire just doubled up when I felt his bare flesh poking on my stomach. Naalis na pala niya ang lahat ng damit ko.

His hands cupped both of my breast before he latched on one of my peak. Nahigit ko ang hininga ko dahil sa sensasyon sa ginawa niya. I felt myself dampen down there o baka kanina pa yan at ngayon ko lang naramdaman. His other hand travelled from my other breast to the apex of my thigh and he started fondling me.

I was a lost soul when I felt his hands on me.

I am no longer aware of my moans and whimpers. I am no longer aware of my actions. I am only aware of his adept fingers doing wonders to me. Bringing me to heights unimaginable. Ni hindi ko napansin kung gaano na ako kaingay.

I want him to go on but then he stopped. Mag rereklamo na sana ako pero napalitan ng ungol ang reklamo ko as I felt his manhood grazing at me. Poking and teasing me.  I opened my eyes and I saw him looking tenderly at me. Hindi kami naghiwalay ng tingin as he slowly impaled himself inside me. It was slow,  tender and a sweet torture because I wanted him to go fast. But just like the way that he patiently waited for me, he took his time. Just like the way he endured the pain of our separation, he enjoyed the pleasure of our union.    

“I love you.” He whispered as he entered me fully. 

I hissed at the initial pain. Nonetheless, I felt the feeling of wholeness  when he totally filled me. And it was worth it. It was worth it and it was wonderful.

I felt a tear escape my eyes.

“I missed you Mandy. So much.” He said before kissed my forehead and claimed my lips.

“I miss..ahh you too.” I barely manage to say as he started rocking back and forth inside me.

I met his movements and he movements become frantic  and soon I felt the familiar build up inside me that is threatening to burst out.

“Alex…” I looked at him through hooded eyes and I saw how his face contorted with pleasure. Tiningnan niya ako and I know the desire in his eyes reflected mine.

“I know baby. I know.” Binilisan niya ang galaw niya and I felt myself shattered. I shouted his name and I heard him shout my name as he come indone inside me.

I lay spent on his arms but still I clung to him tighter. Naramdaman kong naglakad siya habang buhat buhat pa din ako and we’re still connected. Nakasubsob ako sa balikat niya.

“I’m tired.” I said sleepily.

“We’re not yet done. Isang taon Mandy. Isang taon.” He said chuckling and I felt him twitched inside me. I felt the immediate reaction of my body.

I groaned as I heard the door of a room close.