"How's school, anak?"

I looked at dad and shrugged.

"It's fine."

Sumubo ako ng pagkain at napatigil sa tinanong niya.

"You have a new friends?"

I smiled bitterly and said yes. We continue eating our dinner in silent. Good thing hindi na siya muling nagtanong pa. I just wanted to finish my dinner in peace nang walang mararamdaman na kahit ano.

I kissed my dad in the cheek when I finished. Dumiretso na ako sa kwarto ko para magpahinga. I remember kanina, masyadong intense yung nangyari sa first day ko, buti nalang naging normal na matapos nun.

Tomorrow will be my second day pero kinakabahan parin ako. Karaniwan, sa first day lang ako kinakabahan at nawawala narin ito pagtapos. Pero nakakapagtaka na hanggang ngayon malakas ang kabog ng dibdib ko. I erase the negative thoughts and decided to sleep early kasi maaga pa ako bukas.

Paggising ko, I felt something weird inside me. Hanggang sa makapasok ako sa entrance ng school, mas lalong naging weird ang pakiramdam ko. I have no idea what's going on with myself, not until I noticed their stare towards me.

Everyone was looking at me with pity. Yung iba ay naka-ngisi pa sa akin at ang karamihan ay pinagtatawanan ako. Did something happen? Maayos naman natapos ang araw kahapon ah?

Habang naglalakad, nakasalubong ko ang student president at nagtaka ako ng napa-iling ito nang makita ako. What was that? What's with their look?

I went to my locker to get my things. Pagbukas ko, tumambad sa akin ang isang puting papel na nakasabit sa locker ko.

DAY#1 FOR SUMMER HARRISON
SH-A SECTION.

And my picture was printed at the center. Anong joke ito? And who did this prank? Where did he get my picture? It was the picture I gave sa dean as one of my requirements. I looked around at nakitang halos lahat ay may hawak na papel kagaya ng nasa locker ko.

I didn't mind their prank at sinara nalang ang locker ko tsaka naglakad na papunta sa room ko. I opened the door at halos mapatalon ako nang may likido ang bumuhos sa akin. I looked up at nakita ang nakataling timba na nasa ibabaw ng pinto.

The smell of the water was awful. I don't know where they get this but I'm pretty sure na masang-sang ito. At basang basa pa ako. Everyone was laughing. But No, hindi ako magpapaapekto rito.

Instead na bumalik sa lockers' room para magbihis, sinara ko pa ang pinto at taas noo na naglakad patungo sa upuan ko. Lumipas ang isang oras at dumating yung lalaki kahapon. He's one hour late again. Pagpasok nito ay napangisi ako matapos makita ang reaksyon sa mukha nito.

Everyone suffers from their own prank, huh? Dahil kasi kulong ang room at naka air con pa, nakulong din ang masang-sang na amoy na iyon at mukhang maswerte ako ngayon dahil hanggang ngayon ay hindi nawawala ang baho nito.

Masakit narin sa ilong ang baho pero titiisin ko para sakanila. Alangan naman ako lang ang mag suffer diba? God always said share to others what you have and that's what I'm doing.

Pagpasok ng teacher, siyang labasan naman lahat ng students na pinangunahan nang lalaking iyon. The teacher looked confused pero ako ay biglang natawa. Their reaction was priceless.

Napailing nalang ang teacher dahil wala naman na siyang magagawa kasi nagsilabasan na ang students niya. I felt bad to her. Lumabas na ako para magpalit. Hindi ko pwedeng ipagpatuloy ito dahil baka mapabayaan ko ang pagaaral ko.

I cleaned myself sa shower room at nang matapos, sinuot ko ang bagong uniform ko. Binigay ko yung maruming uniform sa janitor dahil trabaho daw nilang labhan ang mga uniforms na narumihan sa loob ng school. Nang matapos kong magayos, lumabas na ako.

Pero bigla nalang akong natapilok at bumagsak ang tuhod ko sa simento. Hindi ko nakita na may sinulid na nakaharang sa pinto. Napangiwi ako sa sakit dahil pakiramdam ko nabali ang buto ko. Then I heard laughters.

I sighed. This is my first experience of bullying, honestly hindi ko alam ang gagawin ko. I tried to stand up, pero natumba lang ulit ako dahil sa sakit ng tuhod ako. I swear sobrang sakit talaga. Tuhod ko kasi ang naunang bumagsak kaya ito ang sumalo sa lahat ng pwersa.

My other knee was good so I managed to stand up, with the help of walls dahil duon ako dumantay para hindi mahirapan sa paglalakad. My next class is Laboratory and nasa 4th floor iyon. Hindi kaya ng tuhod ko na akyatin yun. Natanaw ko ang infirmary at parang inaakit ako nito na pumunta duon dahil ilang steps lang ay nanduon na.

So I end up cutting class instead.

"Warm water and cold ice lang ito." - sabi ng nurse matapos suriin ang tuhod ko.

Saglit itong umalis at nang bumalik siya ay may dala na itong basin na may tubig at towel. Sinimulan niyang dampian ng towel ang tuhod ko. Medyo masakit nung una kasi medyo mainit pa pero kalaunan ay nasanay narin ang balat ko.

Ilang minuto rin iyon, tapos sunod ay ice pack naman ang nilagay niya sa tuhod ko.

"Mabilis itong gagaling kung gagawin mo rin ito sa bahay. But nonethless, okay na ang tuhod mo maya-maya. Just rest it a bit."

I nodded. Kinuha ko ang ice pack sa kamay niya at ako na ang humawak nito. The nurse smiled at me. Well, she's pretty at mukhang nasa edad twenty palang.

"You're Summer Harrison, right?"

Napalingon ako sakaniya.

"Yes. How did you know my name?"

I don't have an ID yet. Bukas ko pa ito makukuha kaya paano niya nalaman ang full name ko? Instead na sagutin ang tanong ko, nginuso niya lang ang pader sa gilid at nakita kong nakadikit doon ang papel na nakita ko kanina sa locker ko.

Huminga ako ng malalim. Hindi ko alam kung sino ang may gawa nito pero grabe ang effort na binuhos niya para lang pahirapan ako.

"Because of that paper, everyone's already know you."

"Hindi ko alam kung bakit nila ginagawa ito. Wala naman akong ginawang masama sakanila." I answered.

"Sakanila, wala. Pero siguro sa King, meron."

Natigilan ako sa sinabi niya at kaagad nagtaka.

"King? What do you mean? And who is their King?"

Bumukas ang pinto at pumasok ang student president. Matalim ang titig nito sa nurse na labis na ikinapagtaka ko.

"Sige na, magpahinga kana. Ako nang bahala magpaalam sa teacher mo."

May itatanong pa sana ako pero isinara na nito agad ang kurtina. Huminga ako ng malalim. Just who the hell is their King? At ano naman ang kinalaman ko dun?

I never expect na mabubully ako. Ni minsan kasi ay hindi pa nangyayari sa akin ito. I was always an outcast. But no one tried to bully me. I never make friends to anyone kaya peaceful ang mundo ko, lalong walang dahilan para ibully ako kasi hindi naman ako napapansin ng tao. But this time, it was different. Nabago lahat ng nakasanayan ko.

I wanted to cry. I wanted to ask them. I wanted to fight back. Bakit? I didn't do anything wrong. Why were they doing this? But I can't. I have nothing on my sleeve. I am lack of courage. I always am. And I pity myself for that.

"You're the newbie right?"

Nagulat ako nang biglang may magsalita sa tabi ko. Nakahawi na ang white curtain na nagsisilbing harang sa pagitan ng mga hospital bed at isang student ang nakangiti sa akin.

He's cute and looked playful. But there's more in his eyes, something deep, something mysterious. And he has a white hair. Seriously?

"I'm Yeuseff Edwards. I was born in Seattle, Washington, and grew up in Philippines. How about you, Miss Summer Harrison?"

Okay? Hindi lang siya basta feeling close, sobrang daldal pa niya. Feeling ko pag nagtanong ako, hindi lang isa ang isasagot niya. Kulang nalang sabihin niya ang age, address, birthday and name of his parents and kompleto na yung basic info niya.

But to remind myself, I shouldn't be interested with anyone in this school. Hinawi ko ang curtain para di niya ako makita. That also means na ayoko makipag usap. Pero makulit siya. Hinawi niya lang din ito ulit para ipakita ang malawak na ngiti niya.

Napailing ako sa kakulitan nito. Humiga nalang ako at tinalikuran siya. I thought isasara na niya ang curtain but to my dismay, dumaldal parin siya. And can you believe that he just told me his age, address, his birthday and even the name of his parents? This is ridiculous. He didn't read my mind did he?

"You're just a newbie but you already got the attention of everyone, even me."

He keeps on talking nonsense things pero ako naman si tanga pinakikinggan din siya. Hindi rin kasi ako makapag pahinga dahil sa daldal niya.

"Maybe you're confused kung anong nangyayari, it's because you disobey his rules."

That rules again. I remember yesterday sinabi iyon nung lalaking late sa klase kahapon. He's saying rules stuffs-- wait.

Hindi kaya siya ang may kagagawan nito?

"Anyone who disobey his rules will be punished, kahit anong posisyon mo pa."

Naagaw non ang buong atensyon ko but nanatili ako sa aking puwesto. What does he mean by that? Wala akong maintindihan.

"In this school, there's a hiearchy. The poor or known as scholars are called pawns, average students are the rook, superiors or the elite students are called the bishops, and above everyone, there's a King who is more superior than the superiors and who is the leader of everyone, he controls those who is below him and punish whoever commits a mistake under his rules. This school is his territory."

Napabangon ako at napalingon sakaniya.

"Curious now who is the King?"

Suddenly, biglang pumasok sa utak ko ang image ng lalaki kahapon. Every single detail of his face played inside my head. It was like a broken cd na paulit ulit na nagpplay sa utak ko. Simula nang titigan ako nito hanggang sa matatalim na tingin nitong iginawad sa akin.

My body was feeling numb at the sight of him. I felt burning fire inside me. Sobrang init na nakakapaso. Yung mga tingin niyang iyon. It's suffocating me. I couldn't think properly dahil paulit ulit na nagpplay sa utak ko ang pagtitig nito sa akin. The intense was unmanagable. Bakit ganito ang epekto niya sa akin?

"His name is Hades Dmitri, a King on his own and you are the new piece in his game."