Vanessa's POV

Κάθομαι με τον Jace και τον Damon, πριν λίγο μπήκε ο βλάκας με τον οποίο φιλιόταν η ξανθούλα, έτσι είπε ο Jace που τον ειδε τουλάχιστον, άρα υποθέτω θα είναι κάπου εδώ τριγύρω και η Rebekah θα σταματήσει να γκρινιάζει. Κάποια στιγμή ένα σχεδόν απόκοσμο ουρλιαχτό ακούστηκε απέξω, ήταν τόσο δυνατό που κάλυψε την μουσική ή όποια σταμάτησε την στιγμή που ακούστηκε. Κοιταχτήκαμε ανήσυχα με τον Jace.

"Τι ήταν αυτό;" Κοιτάζω τον Damon αγχωμένη.

"Δεν ξέρω." Μου απαντά στον ίδιο τόνο.

Ταραγμένοι ψίθυροι απλώνονται στον χώρο αλλά κανείς δεν έχει το θάρρος να πάει να δει έξω.

"Είμαστε παγιδευμένοι εδώ μέσα, δεν μπορούμε να βγούμε σαν να υπάρχει κάποια αόρατη δύναμη που μας κρατάει εδώ." Ο Kol που μάλλον προσπάθησε να βγει μας πλησιάζει αγχωμένος. "Που διάολο είναι η Alexa;" Μας ρωτάει μέσα από τα δόντια του. Τώρα αρχίζω να ταράζομαι και εγώ.

"Δεν είναι μέσα;" Απορεί ο Damon.

"Όχι φάγαμε τον κόσμο με την Rebekah μέχρι και στο υπόγειο ψάξαμε." Απαντά ο Kol. "Το ουρλιαχτό ήταν γυναικείο και η φωνή έμοιαζε πολύ με την δική της."

"Πες μου πως αυτό το ουρλιαχτό δεν ήταν η ξανθούλα." Καλύπτω με το χέρι μου το στόμα μου. Νομίζω πως η καρδιά μου χάνει μερικούς χτύπους.

"Jace εσύ την είδες τελευταίος." Τον κοιτάζει με ελπίδα ο Damon. Προσπαθεί να μην το δείξει αλλά το βλέπω στο βλέμμα του έχει αγχωθεί.

"Δεν ξέρω που είναι αλλά μπορούμε να μάθουμε." Πλησιάζει εκνευρισμένος εκείνον τον άντρα τον ακολουθούμε. "Που είναι η Alexa;" Τον ρωτάει μέσα από τα δόντια μου.

"Η ποια;" Κοιτάζει μπερδεμένος εκείνος.

"Έλα τώρα ξανθιά πράσινα μάτια μαύρο φόρεμα, πριν λίγο έξω την φιλούσες, θα θυμάσαι." Του θυμίζω εγώ και εκείνος γελάει.

"Εννοείς την Alexa Mikaelson Salvatore;" Γελάει. "Την φιλούσα;" Γελάει περισσότερο κάνοντας με να θέλω να τον χτυπήσω όλο και πιο πολύ. "Θα ήθελα... μόνο στα πιο τρελά μου όνειρα έχει γίνει αυτό." Τον χτυπάει ο Kol πριν προλάβω εγώ.

"ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΠΑΙΖΟΥΜΕ;" Τον χτυπάει με μανία. "ΛΕΓΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ." Του χτυπάει το κεφάλι στον τοίχο ενώ φωνάζει.

"Kol-" Μπαίνει στην μέση ο Elijah.

"Δεν έχω μιλήσει ποτέ με την αδερφή σου. Γιατί να ξέρω που είναι;" Ο άντρας σηκώνεται όρθιος κρατώντας το κεφάλι του. Το βλέμμα μου σκοτεινιάζει.

"Είσαι σίγουρος πως με αυτόν φιλιόταν έξω;" Ρωτάω χαμηλόφωνα τον Jace.

"Δεν έχω υπάρξει πιο σίγουρος στην ζωή μου." Μου απαντά σίγουρος. Μόνο μία λογική εξήγηση υπάρχει σε αυτό, κάποιος που παίρνει μορφές άλλων.

"Kol, απαιτώ εξηγήσεις." Ζητάει ο Elijah.

"Είμαστε κλειδωμένοι εδώ μέσα και η Alexa αγνοείται." Απαντά έξαλλος.

"Πως αγνοείται; Τι είναι και δεν την πήρε είδηση κανείς καρφίτσα; Εδώ ήταν πριν λίγο." Κοιτάζει μπερδεμένος ο Elijah.

"Δεν μπορεί να εξαφανίστηκε έτσι ρε παιδιά κάπου εδώ θα είναι." Η Amara τρέμει από το άγχος της.

"Ωραία ας χωριστούμε να ψάξουμε σπιθαμή προς σπιθαμή το σπίτι αλλά αν δεν είναι εδώ τι-" Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω αφού ο πατέρας μου με διακόπτει.

"Εγώ ο ίδιος αν χρειαστεί θα σκοτώσω οποιονδήποτε βρίσκεται σε αυτή την αίθουσα μέχρι να μου πουν κάτι χρήσιμο." Μου απαντά με ένα τρομακτικό βλέμμα ξέρω πως την νοιάζεται σαν κόρη του και αφού η ίδια δεν είχε γονείς προκάλεσε την ευαισθησία και το πατέρα μου και της Amara's.

"Ωραία μη καθόμαστε ξεκινήστε να ψάχνατε." Ο Damon έφυγε τρέχοντας για επάνω και εγώ νιώθω αδύναμη και χαμένη όλο και περισσότερο αδύναμη.

"Εγώ θα προσπαθήσω να σπάσω το ξόρκι που μας κρατάει εδώ μέσα." Μου λέει ο Jace πριν φύγω και εγώ.

...

Λίγα λεπτά μετά συναντιόμαστε όλοι στην μεγάλη αίθουσα ξανά.

"Οι δυνάμεις μου δεν πιάνουν δεν μπορώ να σπάσω το ξόρκι που μας κρατάει εδώ μέσα." Μας λέει πρώτος ο Jace.

"Ωραία και σίγουρα δεν είναι εδώ μέσα." Λέει ο Stefan εκνευρισμένος. "Μια φορά στην ζωή της να σηκώσει το τηλέφωνο έτσι για αλλαγή ΜΙΑ." Φωνάζει περνώντας την συνέχεια αλλά αυτή την φορά ακούμε όλοι το κινητό της.

"Ναι, η αλήθεια είναι πως το κινητό της είναι εδώ." Μας το δείχνει η Rebekah που το κρατάει.

"Τι σκατά κάνει εδώ το κινητό της;" Απορώ.

"Ήταν στην τσάντα της η οποία ήταν επίσης εδώ." Εξηγεί η Rebekah.

"Εσύ και οι ηλίθιες δεξιώσεις σου φταίτε." Της λέει έξαλλος ο Isaac.

"Ο Klaus." Μας λέει η Tara και όλοι την κοιτάζουμε μπερδεμένοι. "Δεν ήρθε γιατί δεν ήθελε να δει αυτόν εδώ," δείχνει τον Damon. "με την Vanessa." Δείχνει εμένα. "Άρα δεν είναι εγκλωβισμένος μαζί μας." Ολοκληρώνει.

"Έχεις δίκιο θα το πάρω τηλέφωνο." Πηγαίνει να το κάνει ο Kol, του παίρνω το κινητό από το χέρι.

"Όχι." Λέω αγχωμένη. "Ο Nik είναι με την Charlotte, δεν θέλω να την αφήσει με τον πρώτο τυχόντα ή ακόμα χειρότερα να την πάρει μαζί του πάνω στον πανικό του μπορεί να κάνει κάτι λάθος και δεν θα φταίει, όχι δεν το διακινδυνεύω τόσο θα περιμένουμε." Λέω αποφασισμένη.

***

Alexa's POV

Ανοίγω τα μάτια μου, νιώθω το κεφάλι μου βάρη. Είμαι ξαπλωμένη στο έδαφος και γύρω μου σκοτάδι πηχτό, ακούω το θρόισμα των φύλλων και βήματα. Η ανάσα μου έχει σχεδόν κοπεί.

"Καλώς ήρθες ωραία κοιμωμένη." Ένας ψίθυρος στο αυτί μου με κάνει να ανατριχιάσω. Σηκώνομαι όρθια, ζαλίζομαι, δεν βλέπω καθαρά, μια μορφή γύρω μου τρέχει.

"Ποιος είσαι;" Καταφέρνω να ψιθυρίσω.

"Είμαι ό,τι φοβάσαι και ό,τι αγαπάς." Μου λέει ενώ η φωνή που ακούγεται μοιάζει με της Katherine. "Καημένη Alexa στο είχα πει πως η οικογένειά σου θα είναι η καταστροφή σου και τώρα κοίτα τον εαυτό σου." Γελάει μαζί μου. "Είσαι αξιολύπητη." Μου ψιθυρίζει.

"Όχι." Λέω μέσα από τα δόντια μου κοιτώντας κάτω.

"Ένα τίποτα είσαι, ένα τέρας σαν όλους τους υπόλοιπους στην οικογένεια σου. Προβληματική και αιμοβόρα σαν όλους τους άλλους." Η φωνή του πατέρα μου ακούγεται αυτή την φορά.

"Σταμάτα." Πιάνω το κεφάλι μου όσο η μορφή συνεχίζει να περπατάει γύρω μου.

"Έλα τώρα αδερφή πάλι θα κρυφτείς σαν παιδάκι;" Η Freya ρωτάει. "Άχρηστη πάντα τελευταία θα αντιδράς." Ακούω την Lilith να συμπληρώνει αλλά η όραση μου αρχίζει να καθαρίζει και νιώθω τις δυνάμεις μου να επανέρχονται. "Έχεις όμορφο πρόσωπο και σώμα, δεν θα το αρνηθώ... αλλά δεν είσαι τίποτα παραπάνω από αυτό." Ο Tristan μου λέει με αυτή την γλοιώδη φωνή.

"Ξεχνάς κάτι." Λέω χαμηλόφωνα, σηκώνω ψηλά το κεφάλι μου. "Όλοι αυτοί είναι νεκροί... εγώ τους σκότωσα." Χαμογελάω. "Τι σε κάνει να πιστεύεις πως θα σε φοβηθώ;" Ρωτάω και ακούω ένα απόκοσμο γέλιο.

"Ομολογώ πως δεν το περίμενα αυτό από εσένα αλλά από την Vanessa, εκπλήσσομαι." Έχει ακόμα την μορφή του Tristan. "Περίμενα να σπάσεις πιο εύκολα."

"Δεν έχω τίποτα να χάσω πια." Τον διαβεβαιώνω.

"Έχεις." Μου χαμογελάει σαδιστικά. "Την αξιοπρέπεια σου." Συμπληρώνει καθώς έρχεται από πίσω μου πιάνοντάς με από τους γοφούς.

"Ας δούμε λοιπόν ποιος θα χάσει πρώτος." Χαμογελάω ρίχνοντάς του αγκωνιά στο πρόσωπό.

"Επιτέλους λίγη πλάκα." Σκουπίζει το αίμα από την μύτη του.

"Που να δεις τι άλλο μπορώ να κάνω." Του δείχνω τα άλλα μου μάτια.

"Εγώ λέω να παίξουμε ένα παιχνίδι." Μου λέει και εγώ κάνω μερικά βήματα πίσω αφού για ακόμη μια φορά δεν μπορώ να τον εντοπίσω. "Γιατί δεν παίζουμε κρυφτό; Εγώ τα φιλάω και εσύ κρύβεσαι από την σφαίρα." Μπροστά μου έχω την Malia να κρατάει ένα όπλο στοχεύοντας με.

"Εγώ λέω πως αυτός που πρέπει να κρυφτεί είσαι εσύ." Με ένα ξόρκι μου ένα τεράστιο δέντρο καταρρέει, δυστυχώς το κατάφερε να σωθεί για εκατοστά.

"Δεν το νομίζω." Μου ρίχνει αλλά προλαβαίνω την σφαίρα με άλλο ξόρκι.

"Αλήθεια Alexa πως είναι να καταλήγεις μόνη;" Με ρωτάει ενώ για ακόμη μια φορά δυσκολεύομαι να εντοπίσω που βρίσκεται.

"Σε προκαλώ να έρθεις να με ρωτήσεις από κοντά. " Λέω προκλητικά κοιτώντας γύρω μου, κάποια στιγμή εντοπίζω μια γυναικεία φιγούρα της σπάω το πόδι με ένα ξόρκι. "Γιατί δεν μου δείχνεις το πραγματικό σου πρόσωπο; Πόσο άσχημος άνθρωπος μπορεί να είσαι;" Ρωτάω χαμογελώντας πηγαίνοντας να πλησιάσω αλλά καταφέρνει να σηκωθεί, μου επιτίθεται το όπλο του σημαδεύει την καρδιά μου. Και έτσι όπως παλεύουμε χέρι με χέρι το όπλο εκπυρσοκρότησε. Για μια στιγμή όλα πάγωσαν.

***

Vanessa's POV

Έχουν περάσει ώρες έξω έχει σχεδόν ξημερώσει, είμαστε ακόμα παγιδευμένοι σε αυτή την αίθουσα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

"Το ακούσατε αυτό;" Ρωτάει η Rebekah και ο Damon την κοιτάζει τρομαγμένος.

"Λες να είναι εκεί;" Την ρωτάει ταραγμένος.

"Δεν καταλαβαίνω." Κοιτάζω και τους δύο τους μπερδεμένη.

"Ένας κρότος σαν πυροβολισμός ακούστηκε από το δάσος." Εξηγεί η Rebekah και η καρδιά μου πιάνεται.

"Γαμώτο." Κλωτσάει ένα τραπέζι ο Kol.

"Άχρηστοι όλοι σας αυτό είστε." Μονολογεί ο Isaac.

"Αρκετά." Λέει ο Elijah πιάνοντας ένα ποτήρι σαμπάνια στα χέρια του, το χτυπάει με ένα κουταλάκι που βρήκε στο τραπέζι για να τραβήξει την προσοχή όλων στον χώρο. "Αν σε δέκα λεπτά δεν έχει κάποιος να μου πει κάτι για το που μπορεί να βρίσκεται η αδερφή μου θα αρχίσω να σκοτώνω κόσμο μήπως και θυμηθείτε κάτι. Καλή σας συνέχεια." Τους χαμογελάει και μετά επικρατεί ένας μικρός χαμός στον χώρο. "Και παίρνω τηλέφωνο τον Niklaus, δεν περιμένω άλλο." Μου λέει σοβαρά.

"Elijah σε παρακαλώ θα αγχωθεί είναι με την μικρή σε παρακαλώ." Τον κοιτάζω αγχωμένη.

"Είναι ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει, θα βρει λύση για το παιδί δεν είναι ηλίθιος." Μου λέει απότομα, ίσως έχει δίκιο αλλά φοβάμαι, απομακρύνεται για να πάρει τηλέφωνο.

Λίγα λεπτά μετά ο Nik βρίσκεται εδώ, δεν μπαίνει μέσα για να μην κολλήσει και αυτός. Πηγαίνω προς την πόρτα όπως και οι υπόλοιποι.

"Το παιδί;" Τον ρωτάω.

"Το άφησα με την Hope." Μου απαντά και γνέφω θετικά. "Τι στον διάολο έγινε εδώ;" Ρωτάει μετά.

"Όλα ήταν καλά μέχρι που-"

"Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος που δεν θέλω να σκοτώσω;" Διακόπτει τον Damon κοιτάζω κάτω.

"Θα σου πω εγώ." Λέει ο Elijah. "Νωρίτερα το βράδυ πριν αρκετές ώρες ακούσαμε ένα ουρλιαχτό, δεν είναι εδώ μέσα, ο τύπος με τον οποίο υποτίθεται φιλιόταν αρνείται πως την φίλησε άρα μένει μόνο μια εξήγηση-"

"Αυτό το πράγμα για το οποίο μιλούσε η Vanessa." Συνειδητοποιεί εκείνος.

"Η Alexa." Ψιθυρίζει ο Kol.

"Ναι για αυτή προσπαθώ να βγάλω άκρη." Λέει ο Klaus.

"Όχι η Alexa." Την δείχνει ο Kol να περπατάει από μακριά σαν να βγαίνει από το δάσος, φαίνεται εξουθενωμένη σαν να περπατούσε ώρες αλλά καλά, ο Nik τρέχει σε εκείνη.

"Μπορούμε να βγούμε." Μας ανακοινώνει ο Isaac και κατευθείαν όλοι βγαίνουμε και πηγαίνουμε προς το μέρος της.

"Είσαι καλά;" Την ρωτάει ο Kol εκείνη καταλαβαίνει πως κοιτάζουμε το αίμα πάνω της.

"Δεν είναι δικό μου." Μας λέει ψυχρά. "Η Vanessa έλεγε αλήθεια." Συμπληρώνει. "Αυτός ή αυτή ό,τι και αν είναι, υπάρχει." Ολοκληρώνει και εν μέρη ανακουφίζομαι νιώθω λιγότερο τρελή.

"

Τι είναι αυτό στον λαιμό σου;" Την ρωτάει ο Jace. Είναι ξεκάθαρα πιπιλιά γιατί να μην ρωτήσει καν;

"Είσαι ηλίθιος ή κάτι;" Τον ρωτάει κακόκεφα η ξανθούλα.

"Ωραία θα κάνω άλλη ερώτηση έγινε πριν ή αφού κατάλαβες ποιος είναι;" Ρωτάει λίγο διαφορετικά, εκείνη τον κοιτάζει παράξενα.

"Δεν έχει σημασία." Απαντά απότομα. "Είναι χτυπημένος, όπως παλεύαμε του έριξα καταλάθος με το όπλο. Θα ζήσει, στον ώμο τον χτύπησα αλλά τουλάχιστον έφυγε." Εξηγεί.

"Δεν με νοιάζει αυτός εσύ είσαι καλά;" Της λέω ήρεμα γνέφει θετικά, παγωμένη. Την παρατηρώ να βάζει το χέρι στο λαιμό της σαν να θέλει να πιάσει κάτι αλλά δεν το βρίσκει, τα μάτια της γουρλώνουν.

"Οι βέρες μας." Ψιθυρίζει σαν να μην μπορεί να το πιστέψει ενώ ο ήλιος έχει αρχίσει να ανατέλλει. Έχει ένα ακόμη σημάδι στον λαιμό της εκτός από τις πιπιλιές, όταν της κόπηκε η αλυσίδα άφησε σημάδι.

***

Hellooo!

Τι μου κάνετε?

Νέο κεφάλαιο ελπίζουμε να σας αρέσει! Περιμένουμε τις γνώμες σας στα σχόλιααα!

Όπως καταλαβαίνετε αυτή την ιστορία δεν την γράφω μόνη μου αλλά με την αγαπημένη μου:
inlovewithBenBarnes_