Alexa's POV

Τρεις μήνες τώρα και δεν έχω νέα του. Δεν ξέρω αν είναι καλά και φοβάμαι πως αν το ψάξω δεν μπορέσω να τηρήσω την υπόσχεσή μου. Κάθε μέρα νιώθω περισσότερο την απουσία του. Ενώ δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκα πάνω από δύο ώρες. Όλοι πέσανε πάνω μου, όλοι ξαφνικά καίγονται για το αν είμαι καλά, ειρωνεία!

Τώρα κάθομαι μόνη μου σε ένα ωραίο σημείο στο δάσος και και μια λιμνούλα με πάπιες, έχει πιάσει βροχή συννεφιά αλλά δεν με νοιάζει, δεν θέλω να φύγω. Πηγαίνω να ανάψω ένα τσιγάρο αλλά παρά τις προσπάθειές μου το νερό μου σβήνει τον αναπτήρα.

"Άσε με να σε βοηθήσω." Ακούω μια οικεία φωνή και για λίγο παγώνω, γυρίζω να τον κοιτάξω και είναι εκείνος. Μου χαμογελάει ενώ το βλέμμα του φαίνεται παράξενο. "Συγγνώμη δε ξέρω από κάπου;" Με ρωτάει και όλο μου το είναι ουρλιάζει να του πω.

"Όχι, δεν νομίζω." Του απαντάω.

"Θες βοήθεια τελικά;" Απλώνει το χέρι του και εγώ απλώς μηχανικά του δίνω το τσιγάρο.

'Φύγε, υποσχέθηκες!' Φροντίζει να μου θυμίσει η φωνή στο κεφάλι μου αλλά αρνούμαι να την ακούσω, η βουή είναι δυνατότερη, τόσο που καλύπτει την λογική μου, την κάνει να μοιάζει ασήμαντη. Μέχρι που για πρώτη φορά η λογική μου ηττημένη πλέον σιωπά ή απλώς εγώ σταμάτησα να την ακούω.... ό,τι και αν είναι δεν με νοιάζει θέλω μόνο να χαθώ στα μάτια του έστω και έτσι... Αστείο γιατί πάντα τον μάλωνα που δεν κρατούσε τον λόγο του αλλά τώρα για πρώτη φορά γίνομαι εγώ εκείνη που το να κρατήσει τον λόγο της μοιάζει ακατόρθωτο.

"Ορίστε." Μου επιστρέφει το τσιγάρο.

"Ευχαριστώ." Εξαναγκάζω ένα χαμόγελο.

"Είναι αργά." Παρατηρεί.

"Το ξέρω." Του απαντώ μονότονα αποφεύγοντας να τον κοιτάξω στα μάτια, γυρίζω το βλέμμα μου ξανά στην λίμνη που τα νερά της έχει ταράξει λίγο η βροχή. Εκείνος δεν λέει κάτι απλώς κάθεται δίπλα μου στο παγκάκι.

"Με λένε Theo." Συστήνεται. "Έτσι νομίζω τουλάχιστον." Σχολιάζει, ξέρω πως είχε βάλει ένα χαρτάκι με το όνομά του στο παντελόνι του πριν φύγει, μόνο το μικρό του. "Είσαι παντρεμένη;" Παρατηρεί τις βέρες μας που φοράω σαν κολιέ στο λαιμό μου.

"Καλή ερώτηση. Είμαι;" Τις πιάνω με το χέρι μου. "Μάλλον δεν ήταν γραφτό μας, ίσως και να μας μάτιασαν." Του απαντάω μονότονα.

"Πεπρωμένο και μάτι... Αλήθεια πιστεύεις σε αυτά;" Με ρωτάει γελώντας ειρωνικά. "Σε λίγο θα μου πεις πως πιστεύεις και στον παράδεισο και την κόλαση."

"Στο πρώτο όχι δεν πιστεύω, το δεύτερο όμως υπάρχει." Τουλάχιστον χαίρομαι που χάθηκαν και οι κακές αναμνήσεις του, τον ζηλεύω λίγο. "Υπάρχει και την ζούμε κάθε μέρα εδώ στην γη δεν χρειάζεται να πεθάνουμε για να μάθουμε." Συμπληρώνω αφού τον τρόμαξα. "Η δική μου κόλαση είναι η Νέα Ορλεάνη, δεν θα καταφέρω ποτέ να ξεφύγω από εδώ."

"Το μόνο που υπάρχει είναι κακοί άνθρωποι όχι κακά μέρη. Σίγουρα θα έχεις ακούσει τους Mikaelson και τους Salvatore." Δεν καταλαβαίνω που θέλει να το πάει με αυτό το τελευταίο.

"Ναι τους έχω ακούσει. Και για να σε προλάβω ναι ξέρω τι είναι." Κάνω πως δεν τους ξέρω προσωπικά, πως δεν είμαι μια από αυτούς.

"Είναι άθλιοι άνθρωποι, όλοι ένας προς έναν ακόμα και αυτοί που το παίζουν καλοί. Έχουν μια αδερφή λένε που είναι καλή αλλά εγώ όλα αυτά τα ακούω βερεσέ, αν ήταν καλή θα σταματούσε τις κτηνωδίες που κάνει η οικογένεια της... αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτοί έχουν κάνει κόλαση αυτό το μέρος, η Νέα Ορλεάνη από μόνη της είναι όμορφη." Εξηγεί και βλέπω την απέχθεια στο βλέμμα του όσο μιλάει για την οικογένειά μου και για εμένα την ίδια. "Για αυτό σου λέω μη πιστεύεις στο πεπρωμένο."

"Σε κάτι πρέπει να πιστέψω και εγώ αφού έχω πειστεί πως αυτός εκεί πάνω δεν υπάρχει." Του απαντάω μονότονα.

"Ένα δίκιο το έχεις." Μου λέει σοβαρά. "Τέλος πάντων! Πως σε λένε;" Με ρωτάει χαμογελώντας μου, ακόμα και να ήθελα να του πω το πραγματικό νου όνομα μετά από αυτά που είπε δεν θα το κάνω. "Madeline." Συστήνομαι ως μια άλλη.

"Λοιπόν Madeline θα κρυώσεις, είσαι μούσκεμα, εκτός αν είσαι βαμπίρ ή λυκάνθρωπος."

"Τίποτα από αυτά δεν είμαι." Τότε απαντάω.

"Άρα είσαι μάγισσα." Συμπεραίνει.

"Άνθρωπος είμαι." Του λέω ψέματα. "Απλώς οι περισσότεροι από την οικογένειά μου είναι όλα αυτά που προανέφερες έτσι ξέρω και για την ύπαρξή των υπερφυσικών." Εξηγώ.

"Ακόμα χειρότερα τότε! Θα πάθεις πνευμονία και θα το έχω τύψεις. Το σπίτι μου είναι εδώ δίπλα πάμε εκεί μέχρι να στεγνώσεις. Ορκίζομαι δεν είμαι ψυχοπαθής δολοφόνος." Με προσκαλεί.

"Δεν γίνεται να μας δει κανένας μαζί." Με κοιτάζει παράξενα, πρέπει να βρω μια δικαιολογία. "Οι δικοί μου είναι πολύ αυστηροί θα μας σκοτώσουν και τους δύο για αυτό σου λέω δεν πρέπει να μας δει κανένας."

"Κατάλαβα." Κοιτάζει ευθεία. "Όμως το σπίτι μου είναι εκεί," μου δείχνει το σπίτι του. "κανείς δεν θα μας δει στην μέση του δάσους." Επιμένει.

"Εντάξει."

"Τόσο εύκολα εμπιστεύεσαι έναν ξένο;" Με κοιτάζει με σηκωμένο το φρύδι.

"Πως ξέρεις πως δεν είμαι εγώ ψυχοπαθής;" Αντιστρέφω λίγο την ερώτηση.

"Δίκιο έχεις." Γελάει. "Πάμε."

...

"Έλα μαζί μου θα σου δώσω δικά μου ρούχα μέχρι να στεγνώσουν τα δικά σου." Τον ακολουθώ μέχρι μέσα.

"Και; Τον ξεπέρασες;" Με ρωτάει και εγώ έχω μείνει να κοιτάζω τα γαλάζια μάτια του μου είχε λείψει περισσότερο από όσο φανταζόμουν πως θα μου λείψει. "Τον άντρα σου εννοώ." Με είδε που τον κοιτούσα σαν χαμένη και νόμιζε πως δεν κατάλαβα.

"Προσπάθησα. Προσπάθησα να τον ξεχάσω με περιστασιακά ραντεβού και άντρες της μιας νύχτας αλλά..." Δαγκώνω τα χείλη μου.

"Αλλά δεν σβήνεται ο πόνος που αφήνει μια αγάπη έτσι. Χρειάζεσαι μόνο τα δικά του χείλη." Ολοκληρώνει. "Ξέρεις όπως σου είπα δεν θυμάμαι τίποτα από το παρελθόν μου αλλά κάθε βράδυ βλέπω στον ύπνο μου μια ξανθιά γυναίκα να κλαίει και να μου ζητάει να μην φύγω καθώς τα χέρια μας χωρίζουν. Η φωνή της είναι αλλοιωμένη και το πρόσωπό της θολό όμως νιώθω πως αυτή η γυναίκα ίσως σήμαινε κάτι για εμένα. Ήταν σημαντική το ξέρω. Νιώθω μισός και δεν ξέρω καν τον λόγο είναι αστείο." Εξηγεί απελπισμένος και είναι ειρωνεία γιατί η γυναίκα στο όνειρό του είμαι εγώ αλλά δεν μπορώ να του πω.

"Ή ίσως να ήταν απλώς ένα όνειρο." Προσπαθώ να τον γειώσω.

"Και αν είναι ανάμνηση;" Με ρωτάει και χαμογελάω πίκρα.

"Και αν δεν είναι;" Με κοιτάζει με ελπίδα.

"Και αν η ζωή που δεν θυμάσαι ήταν απαίσια; Ίσως έχεις μια ευκαιρία σε αυτή την άθλια πόλη."

"Ίσως έχεις δίκιο." Μου χαμογελάει. "Εσύ; Είσαι μικρή πως και παντρεύτηκες;" Με ρωτάει και γελάω.

"Ερωτεύτηκα." Του απαντάω ειλικρινά.

"Όμως; Τι απέγινε εκείνος;" Με ρωτάει αφού προφανώς παρατήρησε και τις δύο βέρες. "Πέθανε;" Με ρωτάει.

"Κατά κάποιο τρόπο." Του απαντάω και με κοιτάζει μπερδεμένος. "Είναι μεγάλη ιστορία." Συμπληρώνω.

Τι κάνω Χριστέ μου; Γιατί είμαι εδώ μαζί του; Μπορεί να καταλήξουμε νεκροί και οι δύο αλλά δεν το ελέγχω. Έσπασα για πρώτη φορά στην ζωή μου την υπόσχεσή μου.

***

Vanessa's POV

Η μικρή αποκοιμήθηκε και εγώ κάθομαι στο σαλόνι στο ημίφως γράφοντας κάτι στις σημειώσεις μου. Αποφεύγω τον Damon τους τελευταίους τρεις μήνες. Έχω αρχίσει να κουράζομαι. Αποφεύγω τον Damon αλλά αποφεύγω και τον Nik νιώθω παγιδευμένη σε μια κατάσταση που ίδια δημιούργησα και από την άλλη ό,τι και αν γίνει δεν μπορώ να δημιουργήσω νέα προβλήματα. Τα παιδιά μου είναι κάπου μακριά εξαιτίας τις ανικανότητας μας να κάνουμε κάτι για να τα προστατεύσουμε. Την ξανθούλα μετά βίας την έχω δει τέσσερις φορές, δεν είναι καλά αλλά δεν αφήνει κανέναν μας να την πλησιάσει περισσότερο από τα όρια που η ίδια έχει θέσει. Μερικές φορές νιώθω πως μόνο ο Theo μπορούσε να την ηρεμήσει.

Ο Nik ξερό βήχει βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.

"Είναι αργά." Μου χαμογελάει.

"Θα έρθω πιο μετά." Απαντάω κοφτά.

"Αγγελούδι μου." Κάθεται δίπλα μου διστακτικά. "Θέλω να σε ρωτήσω κάτι." Μου λέει δειλά.

"Πρόσεχε τι θα πεις." Κλείνω το τετράδιο.

"Είσαι σίγουρη πως αυτό που είδες εκείνη την νύχτα υπήρχε;" Με ρωτάει σοβαρά.

"Συγγνώμη τι θέλεις να πεις;" Τον κοιτάζω με σηκωμένο φρύδι.

"Θέλω να πω πως ίσως, ίσως, ήταν δημιούργημα της φαντασίας σου." Με κοιτάζει ενοχικά εκείνος.

"Λες να άφησα τα παιδιά μου να φύγουν εξαιτίας μιας φαντασίας μου;" Τον ρωτάω εκνευρισμένη.

"Όχι απλώς αγάπη μου... αυτό που θέλω να πω είναι πως έχεις περάσει πολλά μπορεί το μυαλό σου να παίζει παιχνίδια."

"Α, άρα λες πως τρελάθηκα." Του λέω προσβεβλημένη.

"Όχι λέω πως μπορεί να έκανες λάθος." Μου λέει ήρεμα. "Αγγελούδι μου τόσους μήνες και δεν έχουμε κανένα σημάδι από αυτόν τον άνθρωπο." Εξηγεί.

"Δεν είμαι τρελή Nik υπάρχει και παίρνει τις μορφές των αγαπημένων μας." Επιμένω σοβαρά.

"Αγγελούδι μου είναι- απλώς είναι όλα πάρα πολλά εντάξει; Οι μάγισσες έσβησαν τις αναμνήσεις του Theo και η Alexa, η οποία νομίζω όντως έχει αρχίσει να τρελαίνεται, δεν μπορεί να έρθει σε επαφή μαζί του γιατί τότε αν μαθευτεί θα καταλήξουν μαζί στον τάφο. Εσύ ισχυρίζεσαι πως ένας καινούργιος κακός που δεν ξέρουμε ούτε τι θέλει ούτε μας μοιάζει εμφανίστηκε και τα παιδιά μου είναι κάπου μακριά και δεν μπορώ να επικοινωνήσω." Μου συνοψίζει την κατάσταση.

"Πρώτον ωραία άποψη έχεις για την αδερφή σου που πονάει. Δεύτερον δεν το ισχυρίζομαι είμαι σίγουρη πως υπάρχει και τρίτον μας τα παιδιά ΜΑΣ όχι τα παιδιά σου, δεν είσαι μόνο εσύ γονιός και εμένα μου λείπουν." Του λέω απότομα.

"Έχεις δίκιο συγγνώμη." Απολογείται. "Αγγελούδι μου τι έχω κάνει; Πρέπει να μάθω τι έχω κάνει τώρα τελευταία;" Απορεί. "Με αποφεύγεις όλη την ώρα και μετά βίας κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι μαζί μου."

"Δεν καταλαβαίνω τι λες Nik. Συγγνώμη μέσα σε όλη αυτή την τρέλα της οικογένειάς σου δεν μπορώ να είναι χαρούμενη σύζυγος, συγγνώμη." Τον ειρωνεύομαι.

"Δεν είπα αυτό." Σοβαρεύει και εκείνος.

"Ναι ναι ξέρω απόψε αλλά λες αλλά εννοείς." Συνεχίζω να ειρωνεύομαι.

"Αυτή η κατάσταση ανάμεσά μας δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι το καταλαβαίνεις ε;" Με ρωτάει σοβαρά για μια στιγμή έζησα με την ελπίδα ότι θα ζήτηση διαζύγιο. "Σε παρακαλώ πες μου τι συμβαίνει." Ζητάει τελικά.

"Όπως είπες είναι αργά πήγαινε για ύπνο Nik." Γυρίζω το βλέμμα μου αλλού.

"Κατηγορείς την Alexa ότι σπρώχνει τους άλλους μακριά της ενώ κάνεις ακριβώς το ίδιο, λίγο υποκριτικό δεν νομίζεις;" Με ρωτάει εκνευρισμένος.

"Δεν είναι το ίδιο ή αδερφή τους τους σπρώχνει όλους μακριά δεν δέχεται βοήθεια από κανέναν ενώ εγώ.." Σταματάω να μιλάω.

"Ενώ εσύ μόνο εμένα." Με συμπληρώνει και εγώ κοιτάζω κάτω νιώθοντας ενοχή. "Γιατί; Αυτό δεν καταλαβαίνω. " Θέλει να μάθει.

"Γιατί συνειδητοποίησα πως ανέχτηκα πολλά από την οικογένειά σου και εσένα τον ίδιο." Απαντάω ήρεμα αλλά το εννοώ.

"Έχει να κάνει με την Alexa; Έχω καταλάβει πως δεν τα πάτε καλά τελευταία αλλά-" Το γέλιο μου τον διακόπτει.

"Μόνο με την Alexa δεν έχει να κάνει. Εκείνη την δικαιολογώ. Πάλευε για κάτι για χρόνια ώσπου έχασε ό,τι αγάπησε περισσότερο. Και εκείνη θύμα σας είναι σαν εμένα. Βλέπω τον εαυτό μου στην ξανθούλα κατά κάποιο τρόπο, όσο και αν διαφωνούμε ποτέ δεν θα την βάλω στο ίδιο σακί με εσάς Nik." Του εξηγώ. "Καλό θα ήταν να ψάξεις την αιτία της συμπεριφοράς μου περισσότερο στην δική σου συμπεριφορά ή στα προβλήματα που δημιουργούνται συνεχώς εξαιτίας σας." Του λέω απότομα και το κλάμα της Charlotte μας διακόπτει. Η συζήτηση τελειώνει με εμένα να φεύγω για να πάω στο μωρό μου.

***

Hellooo!

Τι μου κάνετε?

Νέο κεφάλαιο ελπίζουμε να σας αρέσει! Περιμένουμε τις γνώμες σας στα σχόλιααα!

Όπως καταλαβαίνετε αυτή την ιστορία δεν την γράφω μόνη μου αλλά με την αγαπημένη μου:
inlovewithBenBarnes_