Alexa's POV

Αφού έκλεισα το τηλέφωνο μένω ακίνητη για λίγα δευτερόλεπτα προσπαθώντας να επεξεργαστώ την πληροφορία.

"Πρέπει να φύγω." Σηκώνομαι καθώς με το σεντόνι τυλιγμένο γύρω από το σώμα μου καθώς δεν φοράω ρούχα.

"Από τώρα;" Απορεί ο Theo με παράπονο. "Να ρωτήσω τουλάχιστον γιατί;" Ρωτάει καθώς ψάχνω τα ρούχα μου.

"Θα σου πω ψέματα και δεν θέλω." Του απαντάω ειλικρινά.

"Πάσο." Λέει ηττημένος. "Πότε θα σε δω ξανά;"

"Δεν ξέρω." Του λέω βιαστικά.

"Τουλάχιστον μπορώ να έχω τον αριθμό σου να μην σε ψάχνω;" Με ρωτάει και καλά αθώα.

"Ναι αλλά αν μάθω πως ρώτησες για εμένα ή είπες πουθενά πω-"

"Είπαμε δεν θα το πω σε κανέναν." Ρολάρει τα μάτια του.

"Ούτε θα με παίρνεις συνέχεια τηλέφωνο."

"Έλα τώρα κάπως πρέπει να επικοινωνώ." Τον κοιτάζω με σηκωμένο φρύδι, σηκώνει παραδομένος τα χέρια του. "Καλά μόνο όταν είναι πολύ απελπισμένος."

"Ωραία." Απαντάω συνεχίζοντας να ψάχνω τα ρούχα μου στο δωμάτιο. Τον ακούω να πνίγει ένα γελάκι καθώς ντύνεται.

"Στο σαλόνι τα έβγαλες." Με ενημερώνει γελώντας πονηρά, πιάνω ένα μαξιλάρι και του το πετάω με δύναμη. "Εγώ φταίω που προσπαθώ να βοηθήσω." Το παίζει πληγωμένος. Κατεβαίνω κάτω με εκείνον να με ακολουθεί. Αρχίζω να μαζεύω τα ρούχα μου από το πάτωμα.

"Θα χωρίσω την Shopia." Ανακοινώνει και εγώ προσπαθώ να κρύψω το χαμόγελό μου.

"Μη το κάνεις." Του ζητάω.

"Γιατί;" Απορεί μπερδεμένος.

"Χρειαζόμαστε μια κάλυψη και αν η αγαπημένη σου υποψιαστεί πως την παράτησες για άλλη θα προσπαθήσει να μάθει ποια.. δεν χρειάζεται να συνεχίσω είναι μάγισσα και-"

"Έλα τώρα είναι καλή. Δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημά σου με τις μάγισσες αλλά δεν είναι όλες ιδέες." Με διακόπτει.

"Άκουσέ με. Είμαι μπλεγμένη, πολύ μπλεγμένη αν θες να βλεπόμαστε έστω και κρυφά πρέπει να με ακούσεις." Επιμένω. Αηδιάζω και μόνο στην ιδέα πως θα είναι με αυτή αλλά χρειάζομαι έναν αντιπερισπασμό για τις μάγισσες αν τον βλέπουν μαζί της τότε δεν θα έχουν λόγο να με υποψιάζονται.

"Κοίτα δεν θέλω αυτό μεταξύ μας να είναι κάτι που θα κρατήσει μια βραδιά εντάξει; Και από όσο ξέρω για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχεις αποκλειστικότητα, έτσι λειτουργεί... ή τουλάχιστον έτσι νομίζω."

"Το ξέρω και πίστεψέ με θέλω αποκλειστικότητα αλλά προς το παρόν μέχρι να βρω μια άκρη πρέπει είμαστε προσεκτικοί, σε παρακαλώ." Επιμένω.

"Το ότι θα με παρακαλούσαν να είμαι με δύο παράλληλα δεν το περίμενα." Ομολογεί αγανακτισμένος.

"Ξέρω πως είναι πολλά για εσένα και πως δεν καταλαβαίνεις αλλά στο ορκίζομαι να σου τα εξηγήσω όλα κάποια στιγμή προς το παρόν όμως αν θέλεις να συνεχιστεί αυτό πρέπει να με ακούσεις." Κάνω ένα βήμα πιο κοντά του.

"Δεν σε καταλαβαίνω, όσο και αν προσπαθώ." Με το χέρι το βάζει μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου και έπειτα με τον αντίχειρά του χαϊδεύει το μάγουλό μου.

"Το ξέρω, το ξέρω." Λέω με κατανόηση ενώ αφήνομαι στο άγγιγμα του. "Ειλικρινά πρέπει να φύγω." Κάνω ένα βήμα πίσω. "Το μπάνιο;" Ρωτάω.

"Λες και θα δω κάτι που δεν έχω ήδη δει αν ντυθείς μπροστά μου." Ρολάρει τα μάτια του και εγώ γελάω.

"Theo... σταμάτα." Τον κοιτάζω και καλά σοκαρισμένη.

"Καλά, καλά σταματάω. Αν και δεν έχω άδικο παραδίνομαι." Μου λέει γελώντας, οδηγώντας με προς το μπάνιο. "Εσύ θα πας όπου έχεις να πας τέλος πάντων και εγώ στην Sophia αφού επιμένεις να μην την χωρίσω." Το τελευταίο το λέει σαν να είναι αγγαρεία μόλις φτάσαμε έξω από την πόρτα του μπάνιου.

"Το γεγονός ότι επιμένω δεν σημαίνει πως μου αρέσει κιόλας θα το εκτιμούσα αν δεν μου την ανέφερες." Του λέω λίγο ξινά μπαίνοντας στο μπάνιο κλείνοντας την πόρτα γιατί αν δω το χαμόγελο της ικανοποίησης στο πρόσωπό του επειδή ζηλεύω δεν υπόσχομαι πως δεν θα τον χτυπήσω.

***

Vanessa's POV

Έχω μείνει να κοιτάζομαι με τον Jace. Δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω καν αν αυτό που βλέπω είναι αληθινό.

"Αδύνατον." Ήταν το μόνο που κατάφερα να πω.

"Τίποτα δεν είναι αδύνατο." Είπε ήρεμα εκείνη, χαμογελαστή.

"Πως στον διάολο είσαι πίσω;" Απορεί ο Jace.

"Οι μάγισσες-"

"Υπάρχει κάτι στο οποίο δεν μπλέκονται;" Την διακόπτει ο Jace.

"Πως ξέρουμε πως είσαι εσύ και όχι αυτός ο περίεργος;" Απορώ.

"Όποιος και αν είναι την ίδια κατάληξη θα έχει." Λέει σκληρά ο Jace.

"Είναι πολύ απλό δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα όταν μιλήσεις με την Alexa θα καταλάβεις πως ήμουν εγώ." Απαντά στην ερώτησή μου.

"Τι σχέση έχει η ξανθούλα;" Κοιτάζω μπερδεμένη.

"Θα καταλάβεις όταν έρθει η ώρα." Μου απαντά αποφεύγοντας την ερώτηση. "Μπορώ να περάσω;" Χαμογελάει γλυκά.

"Φυσικά." Κάνει στην άκρη ο Jace, τον κοιτάζω παράξενα. Μόλις κάνει ένα βήμα μπροστά εκείνη ο Jace την πετάει έξω με ένα ξόρκι. Αρχίζει να την χτυπάει με μανία.

"Jace φτάνει." Η φωνή μου βγαίνει βεβιασμένα στην αρχή. "ΑΡΚΕΤΑ." Φώναξα μπαίνοντας στην μέση.

"Αρκετά; Αυτή φταίει που είμαι όλη μου την ζωή μόνος αυτή προσπάθησε να μας σκοτώσει όταν ήμασταν μικρά." Μου λέει έξαλλος.

"Το ξέρω, το ξέρω αλλά θέλω να την ακούσω πρώτα, θέλω να ακούσω τι θέλει." Επιμένω και ο Jace με κοιτάζει παραδομένος.

...

Λίγο μετά είμαστε και οι τρεις μέσα στο σπίτι. Εγώ κάθομαι σε μια καρέκλα δίπλα στο τζάκι ο Jace στον καναπέ και η Quetsiya είναι όρθια απέναντί μας.

"Ευχαριστώ που δεχτήκατε να με ακούσετε." Χαμογελάει. "Υποθέτω μου άξιζε αυτό." Σκουπίζει την μύτη της που ακόμα τρέχει αίμα.

"Πως γύρισες πίσω;" Ρωτάω σοβαρά.

"Οι μάγισσες πιστεύουν πως έχετε ξεφύγει, πως χρειάζεστε καθοδήγηση." Εξηγεί. "Είναι μόνιμο, αν αυτό θες να μάθεις."

"Σπατάλησαν ένα τέτοιο ξόρκι σε εσένα, πολύ λογικό." Ρολάρει τα μάτια του ο Jace.

"Και τώρα τι θες;" Συνεχίζω τις ερωτήσεις εγώ.

"Να φτιάξω την σχέση μου με τα παιδιά μου." Η απάντηση της μας πιάνει και τους δύο απροετοίμαστους. "Ξέρω πως σας έκανα απαίσια πράγματα. Ξέρω πως είμαι η χειρότερη μάνα που θα μπορούσατε να έχετε... δεν περιμένω να με συγχωρέσετε αλλά θέλω να ξέρετε πόσο λυπάμαι."

"Λυπάσαι; Πιστεύεις πως η συγνώμη μπορεί να τα διορθώσει όλα;" Σηκώνεται έξαλλος ο Jace.

"Όχι αλλά πιστεύω πως είναι μια καλή αρχή." Του απαντά ειλικρινά.

"Σοβαρά τώρα θες να ακούσεις τις μπούρδες της;" Γυρίζει προς το μέρος μου στιγμιαία ο Jace και μετά ξανά σε αυτή. "Εγώ λέω να πας στον διάολο Quetsiya." Της είπε σκληρά και έφυγε από το σπίτι ενώ εκείνη άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει από τα μάτια της καθώς κάθισε στον καναπέ που καθόταν πριν ο Jace.

"Δεν σε υποστηρίζω αλλά δεν μπορώ να μην πω πως σε λυπάμαι κιόλας." Παραδέχομαι παραδομένη. "Γιατί; Γιατί τώρα; Γιατί θες να διορθώσεις την σχέση μας τώρα;"

"Γιατί τώρα έχω την ευκαιρία, τώρα κατάλαβα-"

"Το ότι μπορεί αν είναι πολύ αργά το σκέφτηκες ποτέ;" Την διακόπτω. "Μεγαλώσαμε Quetsiya, δεν είμαστε πια παιδιά να χρειαζόμαστε την μαμά μας ειδικά μια μάνα σαν εσένα." Της λέω ψυχρά αλλά μέσα μου ξέρω πως την χρειάζομαι, πάντα την είχα ανάγκη.

"Συγγνώμη." Μου λέει κλαίγοντας.

"Ο Jace έχει δίκιο μια συγγνώμη δεν μπορεί να αλλάξει τα όσα έκανες. Δεν θα φέρει πίσω την κόρη μου ή την αδερφή μου, δεν θα αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο με τον αδερφό και τον πατέρα μου-"

"Πιστεύεις πως ο πατέρας σου δεν έχει μερίδιο ευθύνης;" Τώρα με διακόπτει εκείνη.

"Έχει και μάλιστα τεράστιο." Παραδέχομαι. "Εκείνος δεν προσπάθησε να μας σκοτώσει όμως και όταν μας βρήκε ξανά προσπάθησε και ακόμα προσπαθεί να επανορθώσει για τα λάθη του παρελθόντος σε αντίθεση με εσένα." Της εξηγώ την διαφορά.

"Nessa μου." Έρχεται κοντά μου και σκύβει πιάνοντάς μου απαλά τα χέρια. "Σε παρακαλώ, σε ικετεύω, δώσε μου μια ευκαιρία να σου αποδείξω πως έχω αλλάξει μια μόνο ευκαιρία και στο ορκίζομαι θα δεις και μόνη σου πως δεν είμαι αυτή η γυναίκα πια, σε παρακαλώ." Ζητάει και εγώ μένω να την κοιτάζω για λίγο.

"Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως εγώ τουλάχιστον δεν έχω την καρδιά να σε στείλω από εκεί που ήρθες, για τον Jace δεν υπόσχομαι." Της απαντάω και εκείνη χαμογελάει νικητήρια.

"Δεν θα το μετανιώσεις έχεις τον λόγο μου." Μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο πριν σηκωθεί όρθια ξανά, με αγκαλιάζει αλλά δεν αντιδρώ.

"Π- πρέπει να φύγω, να πάω στην κόρη μου." Την σπρώχνω ελαφρά από πάνω μου όσο εκείνη γνέφει με κατανόηση.

***

Alexa's POV

Μόλις έφτασα στην σύναξη των μαγισσών, βλέπω τον Theo στο βάθος με την Sophia, κρατάει μια απόσταση από εκείνη, δεν με έχει δει ακόμα.

"Έχω αρχίσει να πιστεύω πως σας λείπω και με καλείται όλη την ώρα." Λέω τραβώντας την προσοχή όλων τους, λατρεύω το τρομοκρατημένο βλέμμα της Sophia's όταν συνειδητοποιεί πως είμαι εδώ και εγώ.

"Άργησες." Μου είπε η Agnes.

"Απέλυσε με." Την ειρωνεύομαι. "Που είναι;" Ρωτάω με νόημα και μου δείχνουν προς τα μέσα του ας το πούμε ιερού. Τρεις μάγισσες μπαίνουν μπροστά μου να με σταματήσουν όταν κάνω ένα βήμα να προχωρήσω προς τα μέσα.

"Όχι έτσι Mikaelson." Λέει η Agnes καθώς παρατηρώ μια μάγισσα δίπλα της να κρατάει τα καταραμένα δεσμά. "Θα στα βγάλουμε όταν θα φεύγεις." Με ενημερώνει.

"Τι λες;" Την κοιτάζω μπερδεμένη. "Τόσο πολύ με φοβάται;" Χαμογελάω ικανοποιημένη.

"Απλώς συνεργάσου." Ζητάει η Agnes.

"Αλλιώς τι; Θα μου τα βάλεις με το ζόρι;" Γελάω. "Θα χαρώ πολύ να σε δω να προσπαθείς." Της λέω υποτιμητικά.

"Alexa αν έχεις περιέργεια να την δεις αυτός είναι ο μόνος τρόπος αν όχι απλά φύγε." Το σκέφτομαι λίγο πριν τεντώσω τα χέρια μου. Η μάγισσα που κρατάει τα δέμα τα περνάει στου καρπούς μου.

"Αουτσ-" Παραπονέθηκα αφού τα σφίγγει υπερβολικά. "Θύμισέ μου να είσαι η πρώτη που θα σκοτώσω." Της ψιθυρίζω χαμογελώντας. Βλέπω τον Theo να σφίγγει το σαγόνι του θυμωμένος στο θέμα, κουνάω ελάχιστα το κεφάλι μου αριστερά και δεξιά σαν σημάδι πως δεν χρειάζομαι σώσιμο.

"Έτοιμη." Ανακοινώνει αυτή η μάγισσα. Απλά της προσπεράσω και μπαίνω στο ιερό.

"Σε περίμενα." Η μάνα μου σβήνει μερικά κεράκια, δεν με κοιτάζει ακόμα.

"Εγώ πάλι εσένα όχι." Της λέω σαρκαστικά.

"Θέλω να αφήσεις τις μάγισσες ήσυχες." Μου λέει και γελάω.

"Έχεις απόλυτο δίκιο μανούλα πρέπει να σταματήσω. Συγγνώμη για τις απρεπής πράξεις μου." Την ειρωνεύομαι και επιτέλους γυρίζει να με κοιτάξει.

"Σου φαίνεται αστείο όλο αυτό;" Με ρωτάει σοβαρά.

"Όχι αλλά αν δεν το πάρω σαν αστείο το πιο πιθανό είναι να καταλήξουμε και εγώ και εσείς όλες νεκρές." Της απαντάω με ειλικρίνεια. "Θέλω εξηγείς και τις θέλω τώρα." Ο τόνος μου προστακτικός.

"Εννοείς πως γύρισα;" Της γνεφω θετικά. "Δεν θα καταλάβεις, είναι κάποια παραθυράκια των προγόνων και της σύναξης." Απαντά την ερώτησή μου ξέρω ήδη πως τα αποτελέσματα είναι μόνιμα.

"Από εμένα τι θες;"

"Να σταματήσεις να εξαπολύεις απειλές προς τις μάγισσες και να σκοτώνεις οποία σου πηγαίνει κόντρα." Δεν χάνει λεπτό μπαίνει κατευθείαν στο ψητό.

"Δεν είσαι δίκαια... η Sophia ζει, ακόμα." Την ειρωνεύομαι ξανά.

"Ξέρεις κάτι κόρη μου ή αλαζονεία δεν είναι καλός οδηγός πιστεύεις πως είσαι ανίκητη, πως είσαι πιο δυνατή και καλύτερη από όλους μας αλλά στην πραγματικότητα δεν είσαι τίποτα."

"Δεν πιστεύω πως είμαι ανίκητη, απλά δεν μου έμεινε κάτι άλλο για το χάσω, μάνα." Τα χείλη μου στάζουν ειρωνεία στην τελευταία λέξη.

"Σταμάτα να κλαίγεσαι για έναν άντρα και έλα στα καλά σου." Μου λέει σαν να προσπαθεί να με ταρακοθνησει.

"Ξέρεις υπάρχουν άνθρωποι που παντρεύονται επειδή πραγματικά αγαπιούνται, επειδή είχαν όνειρα μαζί, επειδή δεν ζούσαν ο ένας χωρίς τον άλλον, επειδή ήταν ερωτευμένοι και όχι από ανάγκη οπότε ναι, για εσένα, για όλους τους υπόλοιπους, είναι ένας άντρας από τους πολλούς... αλλά για εμένα ήταν η καρδιά και η ψυχή μου. Πως ζητάς από κάποιον να ζήσει χωρίς την καρδιά του;" Της λέω και παγώνει για λίγο.

"Νομίζεις πως μόνο εσύ αγάπησες στην ζωή σου; Όλοι οι υπόλοιποι τι; Δεν αγαπήσαμε ποτέ;" Απορεί.

"Όχι δεν το κάνατε. Όχι όπως το κάναμε εγώ και ο Theo." Λέω με σιγουριά. "Κάνεις άλλος δεν θα πήγαινε στην κόλαση για αυτόν που αγαπάει, κανείς."

"Το παραδέχομαι είχατε κάτι ξεχωριστό, κάτι ανεξήγητο αλλά τελείωσε, ξεπέρασέ το να τελειώνουμε." Μου λέει ψυχρά. Με πιάνει με δύναμη από το μπράτσο. "Μη με κάνεις να χάσω την υπομονή μου." Στο άγγιγμα της πάρα τα δεσμά τα μάτια μου κοκκινίζουν. Βρίσκομαι σπίτι μου, ξαφνικά, καίγεται, μια μισό καμένη οικογενειακή φωτογραφία πέφτει στα πόδια μου. Κοιτάζω γύρω μου και το μόνο που μπορώ να διακρίνω στο πηχτό και μαύρο καπνό είναι... η μάνα μου. Στέκεται κοιτώντας στωικά την φωτιά χαμογελώντας νικητήρια. Γυρίζω στην πραγματικότητα, εκείνη κάνει ένα βήμα πίσω σοκαρισμένη. "Αδύνατον, φοράς τα δεσμά."

"Εσύ το έκανες." Συνειδητοποιώ. "Δική σου ιδέα ήταν αυτό με τον Theo." Για λίγο το ψυχρό μου προσωπείο πέφτει. "Εσύ ήσουν μάνα."

"Πρώτη φορά με λες έτσι χωρίς να με ειρωνεύεσαι." Με κοιτάζει παράξενα.

"Γιατί τώρα κατάλαβα πως δεν με πολεμά η Esther αλλά η μάνα μου, η γυναίκα που με γέννησε είναι αυτή που θέλει να με καταστρέψει." Συμπεραίνω προωθώντας να κρύψω τον πόνο στην φωνή μου.

"Δεν προσπαθώ να σε καταστρέψω να σου δώσω ένα μάθημα προσπαθώ." Εξηγεί.

"Τι λες;" Την ρωτάω σοκαρισμένη.

"Η Freya, έβλαψες την κόρη μου-"

"ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΝΑ ΓΑΜΏΤΟ!" Ξεσπάω, εκείνη τα χάνει.

"Αγαπώ όλα μου τα παιδιά Alexa, ακόμα και εσένα πρέπει να καταλάβεις όμως πως ό,τι και να γίνει όσο και να σε αγαπάνε ή να σε σέβονται οι γύρω σου, σε φοβούνται επίσης. Δεν καταλαβαίνουν την δύναμη σου και ξέρεις τι γίνεται όταν ο κόσμος δεν καταλαβαίνει κάτι; Μαθαίνει να το φοβάται και μετά το κοιτάζει σαν να είναι τέρας-"

"ΣΚΑΣΕ." Της φωνάζω χτυπώντας τα χέρια μου στο τραπέζι.

"Αυτό που θέλω να πω είναι πως η Freya μεγάλωσε δύσκολα και έμαθε να σε φοβάται. Τι περίμενες;" Συνεχίζει.

"Γιατί εγώ μεγάλωσα υπέροχα ε; Μεγάλωσα μέσα στην αγάπη και τα πούπουλα... αυτό πιστεύεις;"

"Όχι αλλά-"

"Δεν έχει αλλά μάνα. Εσύ ξεκίνησες τον πόλεμο αλλά στο ορκίζομαι πως θα τον τελειώσω εγώ στο ορκίζομαι ακόμα και αν αυτό θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω." Εννοώ όσα λέω. "Έχω μια απορία μόνο πως γίνεται να μισείς τόσο πολύ το παιδί σου;"

"Δεν σε μισώ-"

"Και τι; Με αγαπάς; Δηλαδή αν με μισούσες τι θα μου έκανες;" Δεν μιλάει, δεν απαντάει.

"Είπα ό,τι είχα να πω, δεν θες να βρεθείς απέναντι μου Alexa και σε προειδοποιώ να μην το κάνεις." Μου λέει ψυχρά. Νιώθω πως τα χιλιάδες κομμάτια της διαλυμένης μου καρδιάς αυξάνονται.

"Εσύ πρώτη επέλεξες να είσαι απέναντι μου, δεν ευθύνομαι εγώ για την συνέχεια." Λέω βγαίνοντας ξανά έξω θέλω απλά να φύγω από εδώ..

***

Theo's POV

Η Sophia επέμεινε να κάτσουμε σε ένα καφέ καλύτερα μακριά από την σύναξη.

"Δεν μου είπες όμως ποια ήταν αυτή η κοπέλα." Πίνω μια γουλία από τον καφέ μου.

"Είναι μια από τους Mikaelson." Απαντά γενικά.

"Και γιατί της βάλατε αυτές τις αλυσίδες;" Ρωτάω προσπαθωντας να μην καρφωθώ. Δεν ξέρω γιατί αλλά από την πρώτη στιγμή που την είδα την Alexa ένιωθα την ανάγκη να είμαι μαζί της να την προστατεύσω αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί κάνω έτσι για μια άγνωστη.

"Για να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της για λίγο." Εξηγεί και εγώ την κοιτάζω αηδιασμένος.

"Αλυσοδέσατε κάποια σαν να είναι ζώο απλά για να μην χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της;"

"Είναι επικίνδυνη Theo." Μου λέει σαν να είναι αυτονόητο.

"Δεν προσπάθησε καν να αντισταθεί Sophia." Της θυμίζω προσπαθώντας να διώξω την εικόνα από το μυαλό μου.

"Theo μας μισεί, όλες τις μάγισσες. Με την πρώτη ευκαιρία θα μας διαλύσει. Τι θες να κάνουμε;" Μου λέει πιο αμυντικά αυτή την φορά.

"Γιατί σας μισεί; Ξύπνησε μια μέρα και αποφάσισε πως θέλει να σας εξαφανίσει;" Την ειρωνεύομαι.

"Συγγνώμη εσύ τώρα γιατί την υποστηρίζεις; Είναι Mikaelson και Salvatore τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβεις πως η κοπέλα είναι κακά νέα;" Μου απαντά με ερώτηση.

"Κανέναν δεν υποστηρίζω απλώς λέω αυτό που είδα και αυτό που είδα ήταν μια κοπέλα εναντίον μιας ολόκληρης σύναξης που δεν αντιστάθηκε καν αλλά τις φορέσατε αλυσίδες. Δεν αντιστάθηκε ούτε έβλαψε κάποιον Sophia, ναι ήταν ειρωνική, αλλά δεν έκανε τίποτα. Αν μισείς κάποιον σαν τους Mikaelson για αυτά που κάνουν τότε μην επικροτείς πράγματα που μόνο αυτοί θα έκαναν." Της λέω εκνευρισμένος, προσπαθώντας να μην πω περισσότερα από όσο πρέπει.

"Δεν είμαστε σαν αυτούς αλήθεια." Τυλίγει τα δάχτυλα της στα δικά μου αλλά τραβάω το χέρι μου.

"Δεν φάνηκε." Της λέω κοφτά.

"Ρε αγάπη μου τι έπαθες τώρα." Μου λέει με παράπονο.

"Εγώ τι έπαθα ή εσύ; Δικαιολογείς άθλια πράγματα επειδή αυτή την φορά έγιναν από την μεριά σου." Της απαντάω απότομα.

"Μάλιστα όταν ηρεμήσεις πάρε με τηλέφωνο να μιλήσουμε σαν άνθρωποι." Μου λέει εκνευρισμένη και με μια δόση ζήλειας φεύγοντας. Ζήλεψα; Τι στον διάολο ζηλεύει; Αφού δεν έδειξα ενδιαφέρον για την Alexa σαν γυναίκα μπροστά της.

***

Hellooo!

Τι μου κάνετε?

Η Esther και η Quetsiya είναι πίσω και η μία ζητάει συγχώρεση ενώ η άλλη το ακριβώς αντίθετο. Η Vanessa φαίνεται να θέλει να δώσει μια ευκαιρία στην Quetsiya πάρα τα όσα έχει κάνει.. αξίζει πιστεύετε; Ενώ η Alexa φαίνεται να πληγώνεται από την συμπεριφορά της μάνας της... μήπως είχε ανάγκη τους γονείς της να την αγαπήσουν περισσότερο από όσο παραδέχεται;

Νέο κεφάλαιο ελπίζουμε να σαςαρέσει! Περιμένουμε τις γνώμες σας στα σχόλιααα!

Όπως καταλαβαίνετε αυτή την ιστορία δεν την γράφω μόνη μου αλλά με την αγαπημένη μου:
inlovewithBenBarnes_