Alexa's POV

2 μήνες αργότερα...

Ο καιρός περνάει και ακόμα δεν έχω βρει τρόπο να φέρω τον Theo πίσω ή τα παιδιά μου. Δεν θα σταματήσω όμως, δεν θα σταματήσω μέχρι να τα καταφέρω. Κάνω μια βόλτα στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης, είναι τόσο ήσυχα, τόσο όμορφα σήμερα. Μέχρι πότε τον βλέπω, τον βλέπω με μια γυναίκα καστανά μαλλιά, όμορφη... όμορφη και μάγισσα. Γελάει, την φιλάει και της κρατάει το χέρι στέκομαι για λίγο και τους κοιτάζω, δεν με έχει δει ακόμα. Όσο πλησιάζω το παγκάκι που κάθονται προσπαθώ να κρατήσω την έκφρασή μου ψυχρή να μην δείξω πως με ενόχλησε.

"Alexa." Ακούω την φωνή του Klaus να φωνάζει το όνομά μου για να σταματήσω, τον βλέπω να τρέχει λίγο για να με προλάβει. "Σε είδα και είπα να πω ένα γειά." Μου χαμογελάει καθώς πλησιάζει, τους χαμογελάω πίσω. Γυρίζω το βλέμμα μου μπροστά ο Theo με πρόσεξε, με κοιτάζει μπερδεμένος για λίγο, άκουσε σίγουρα το όνομα. Την προσοχή τους τράβηξε ξανά εκείνη η γυναίκα, της χαμογελάει αλλά πια εξαναγκαστικά. "Άσχημο θέαμα ε;" Με ρωτάει ο Klaus συμπονετικά.

"Δεν με νοιάζει." Προσπαθώ να δείξω ψυχρή, εκείνος γελάει λίγο.

"Ξέρω πως σε νοιάζει." Μου χαμογελάει. "Και το καταλαβαίνω πίστεψέ με." Συνεχίζει πιο σοβαρά. "Πάμε να συνεχίσουμε την βόλτα μας μαζί;" Με ρωτάει με ελπίδα.

"Και δεν πάμε;" Του απαντάω με ερώτηση ενώ αρχίζουμε να περπατάμε. "Πως τα καταφέρουμε να μείνουμε και οι δύο μόνοι μου λες;" Τον ρωτάω και γελάμε και οι δύο.

"Τουλάχιστον εσένα δεν σε άφησε από επιλογή." Μου λέει πίκρα.

"Τουλάχιστον εσύ ξέρεις πως είχε τελειώσει." Του απαντάω στον ίδιο τόνο και γελάμε ξανά.

"Ξέρεις θέλει προσπάθεια να μείνουμε και οι δύο ελεύθεροι την ίδια χρονική περίοδο." Μου λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου. "Αν όμως ποτέ νιώσεις μόνη ή οτιδήποτε να ξέρεις πως το σπίτι μου είναι ανοιχτό έτσι και αλλιώς και εγώ μόνος μου θα είμαι."

"Ευχαριστώ αλλά καλύτερα μόνη μου." Επιμένω.

"Όπως θες." Δεν επιμένει. "Πάντως αν θες βοήθεια στο εξαφανίσεις τις μάγισσες ειδικά κάποιες συγκεκριμένες αρκεί ένα τηλέφωνο." Μου λέει με νόημα και γελάω λίγο.

"Θα το έχω κατά νου." Του λέω και μου χαμογελάει.

"Πρέπει να φύγω αλλά θέλω να μιλάμε περισσότερο οι δύο μας, κάποτε ήμασταν κοντά."

"Κάποτε δεν με κατηγορούσες για ό,τι κακό συνέβαινε." Του λέω λίγο άβολα και εκείνος με κοιτάζει ενοχικά.

"Το ξέρω." Σχεδόν ψιθύρισε. "Το ξέρω και αν μετανιώνω περισσότερο για κάτι στην ζωή μου είναι για αυτά που έκανα σε εσένα." Ολοκληρώνει και το βλέμμα του με κάνει να τον πιστέψω, ξέρω πότε λέει αλήθεια και πότε όχι. Απλά γνέφω δεν λέω κάτι, δεν ξέρω τι να πω.

***

Vanessa's POV

Το απόγευμα...

Έχω έρθει σε ένα πάρκο λίγο πιο ερημικό με την Charlotte, μπορεί να μην έχει κόσμο εδώ αλλά είναι πανέμορφο μέρος. Παίζω με την μικρή που είναι στο καροτσάκι της κουνούντας της μια κουδουνίστρα, όταν καταλαβαίνω κάποιον να κάθεται στο παγκάκι δίπλα μου. Η μικρή μια μοιάζει να επικεντρώνεται εκεί, γελάει και κοιτάζει προς την κατεύθυνση του ανθρώπου που κάθισε δίπλα μου, έτσι γυρίζω και εγώ το βλέμμα μου προς τα εκεί... Είναι ο Theo. Αμέσως το χαμόγελό μου μετατρέπεται σε πικρό.

"Γειά σου." Χαιρετάει την μικρή χαμογελώντας ελαφρώς. "Σε θυμάμαι εσένα." Της λέει και εγώ κοιτάζω έκπληκτη.

"Αλήθεια;" Λέω σοκαρισμένη εκείνος κολλάει.

"Ναι... εννοώ την είδα μια φορά με την θεία της, τουλάχιστον είπε πως ήταν θεία της και... Χριστέ μου τι λέω." Μονολογεί λίγο. "Και εσένα σε θυμάμαι σε εκείνο το καφέ, έπεσα πάνω στην φίλη σου."

"Στην φίλη μου;" Κάνω πως δεν θυμάμαι.

"Ξανθιά, υπέροχα πράσινα μάτια, αδύνατη, κοντή... πανέμορφη." Εξηγεί και εγώ χαμογελάω στην περιγραφή. "Την Mad- Alexa." Το διορθώνει πονεμένα.

"Φαίνεται πως η φίλη μου σου έκανε εντύπωση." Τον πειράζω λίγο.

"Ίσως." Μου απαντά αινιγματικά. "Πόσο καλά ξέρεις αυτή την γυναίκα;" Με ρωτάει.

"Αρκετά, είμαι... ήμουν παντρεμένη με τον αδερφό της και τώρα... τώρα είμαι με τον άλλο της αδερφό." Προσπαθώ να εξηγήσω και γελάει, του φάνηκε πολύ αστείο.

"Εντάξει στο δίνω έχεις πιο πολύπλοκη ερωτική ζωή." Γελάω λίγο με το σχόλιό του. "Theo." Τείνει το χέρι του για χειραψία.

"Vanessa." Του δίνω το δικό μου καθώς συστήνομαι, μέσα σε όλη αυτή την τρέλα δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μου είχε λείψει, τον κοιτάζω και δεν μπορώ να τον χωρτάσω. "Λοιπόν, Theo τι σε προβληματίζει;" Ρωτάω αφού τον βλέπω σκεπτικό.

"Ας πούμε πως υπάρχει μια γυναίκα που μου είπε ψέματα... για τα πάντα." Ρολάρει τα μάτια του. "Ακόμα για το ποια είναι. Με την οποία δεν έκανε ποτέ τίποτα πέρα από λίγη κουβέντα αλλά γαμώτο δεν μπορώ να την βγάλω από το μυαλό μου."

"Ποια είναι αυτή;" Τον ρωτάω και τότε το βλέμμα του συναντάει το δικό μου.

"Δεν ξέρω αν μπορώ να σου πω." Μου λέει αγχωμένος.

"Μιλάς για την Alexa έτσι;" Απορώ και εκείνος γνέφει καταφατικά, κλείνω τα μάτια μου για λίγο. Ένα κομμάτι μου θυμώνει μαζί της που έκανε κάτι τόσο παρακινδυνευμένο αλλά ένα άλλο την καταλαβαίνει.

"Δεν θα την βάλεις σε μπελάδες έτσι;" Με ρωτάει ήρεμα. Ποιος ξέρει τι του είπε σαν δικαιολογία για να μην της μιλάει έξω για να με ρωτάει.

"Όχι δεν θα την βάλω σε μπελάδες αλλά καλύτερα αυτό να μην το πεις σε κάποιον άλλον." Του απαντάω ειλικρινά και γνέφει.

"Δεν καταλαβαίνω γιατί, δεν καταλαβαίνω καν γιατί την θέλω τόσο πολύ αυτή την γυναίκα." Μου λέει μπερδεμένος.

"Έχει τον τρόπο της να τραβάει τον κόσμο η ξανθούλα." Χαμογελάω μελαγχολικά καταλαβαίνοντας πως έχει αρχίσει να ερωτεύεται την ίδια γυναίκα. Και έτσι ο θυμός εξαφανίζεται, τόσο απλά. Αν αγαπούν τόσο δυνατά ο ένας τον άλλον που αυτός μπορεί να την ερωτευτεί και χωρίς τις αναμνήσεις του και εκείνη για πρώτη φορά στην ζωή της σπάει τον λόγο της μόνο για τον δει έστω για λίγο, δεν μπορώ να είμαι εγώ αυτή που θα προσπαθεί να τους εμποδίσει να είναι μαζί.

"Με κάνει να νιώθω ηλίθιος όμως. Και από την άλλη είναι η Sophia, η κοπέλα μου, είναι τόσο καλή και γλυκιά και κατανοητική και υποστηρικτή. Με κάνει να νιώθω πως μπορώ να βασιστώ σε κάποιον αλλά δεν ξέρω απλά κάτι δεν μου κολλάει σωστά." Εξηγεί.

"Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό το συναίσθημα."

"Και είναι και αυτό το πράγμα με το ποια είναι η Alexa. Mikaelson και Salvatore μαζί οι οικογένειες αυτές... είναι κακοί άνθρωποι, χωρίς παρεξήγηση." Συνεχίζει.

"Μην ανησυχείς δεν έχεις άδικο." Του χαμογελάω. "Είναι άδικο να την κρίνεις από το όνομα της, ίσως είναι η μόνη που διαφέρει από τους υπόλοιπους."

"Ούτε η δική της φήμη είναι η καλύτερη." Ξύνει αμήχανα τον αυχένα του.

"Πίστεψέ με το ξέρω. Αλλά αυτό είναι μόνο γιατί ο κόσμος φοβάται το τι θα μπορούσε να κάνει, επειδή φοβάται το όνομά της όχι την ίδια. Αν το ψάξεις λίγο καλύτερα υπάρχουν άλλοι τόσοι άνθρωποι που θα πουν τα καλύτερα για αυτή." Του λέω και αναστενάζει καθώς κάθεται λίγο καλύτερα πίσω. "Νομίζω σε μπέρδεψα περισσότερο." Συμπεραίνω και εκείνος κρύβει το πρόσωπό του στις παλάμες του γελάει λίγο.

"Δεν θα έλεγα πως βοήθησες πάντως." Λέει τελικά.

"Το κατάλαβα." Συνεχίζω να τον κοιτάζω χαμογελώντας μου είχε λείψει πάρα πολύ η παρέα του. "Ξέρεις είχα έναν αδερφό, όχι εξ αίματος, αλλά ήταν αδερφός μου. Τον έχασα πρόσφατα-"

"Λυπάμαι." Με διακόπτει.

"Μη λυπάσαι." Του χαμογελάω. "Δεν είχα την ευκαιρία να τον αποχαιρετήσω, το πιο κοντινό που πήρα σε αντίο ήταν ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή μου από εκείνον." Συνεχίζω. "Μου ζήτησε να προσέχω την οικογένειά του αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πως να το κάνω. Νιώθω πως τον απογοητεύω μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο, νιώθω πως άφησα την οικογένειά του να πνίγει."

"Δεν καταλαβαίνω γιατί μου τα λες αυτά;" Με κοιτάζει μπερδεμένος.

"Γιατί του μοιάζεις." Απαντάω χωρίς να δώσω περισσότερες εξηγήσεις.

"Είμαι σίγουρος πως δεν τον απογοητεύεις κάνεις ό,τι μπορείς για να προστατεύσεις ό,τι άφησε πίσω του." Μου χαμογελάει πιάνοντάς μου το χέρι συμπονετικά.

"Θα μπορούσα να κάνω περισσότερα." Λέει ενοχικά, δεν μιλάει. Η μικρή αρχίζει να κλαίει, λογικό είναι η ώρας της για ύπνο. Έχει πάει εννιά η ώρα. "Νομίζω πως αυτό είναι το σημάδι μου να φύγω." Σηκώνομαι όρθια, το ίδιο κάνει και εκείνος αφού χαμογελάσει στην μικρή.

"Καταλαβαίνω η αλήθεια είναι καλύτερα να γυρίσω και εγώ σπίτι." Μου χαμογελάει γλυκά γυρίζει να φύγει.

"Περίμενε." Τον σταματάω βιαστικά με κοιτάζει μπερδεμένος. "Μπορώ να έχω μια αγκαλιά;" Ζητάω δειλά και λίγο άβολα.

"Φυσικά." Με αγκαλιάζει χωρίς δεύτερη σκέψη. Τον σφίγγω πάνω μου, χαίρομαι που είναι καλά, που μπόρεσα να του μιλήσω για λίγο έστω και έτσι.

Αφού έσπασε η αγκαλιά φύγαμε και οι δύο για διαφορετικές κατευθύνσεις.

...

Χτυπάω το κουδούνι της ξανθούλας. Μερικά λεπτά αργότερα μου ανοίγει.

"Τι έγινε αυτή την φορά;" Με ρωτάει κουρασμένη.

"Μπορώ να περάσω;" Την ρωτάω και κάνει άκρη.

"Κοιμάται;" Με ρωτάει για την μικρή στην αγκαλιά μου.

"Ναι." Της απαντάω και την βλέπω αμέσως να βγάζει τα μαξιλάρια του καναπέ, μου κάνει νόημα να την αφήσω εκεί, το κάνω και έπειτα η ίδια βάζει τα μαξιλάρια γύρω της για να μην πέσει μετά την σκεπάζει με μια κουβερτούλα της χαμογελάει γλυκά. "Μίλησα με τον Theo." Της λέω σιγανά και γυρίζει με κοιτάξει. "Ήμασταν σε ερημικό μέρος." Την προλαβαίνω. "Με κοίταξες στα μάτια και μου είπες ψέματα όταν σε ρώτησα αν έχετε μιλήσει." Κοιτάζει το πάτωμα. "Δεν θέλω να απολογηθείς, καταλαβαίνω, φοβάσαι και φοβάσαι περισσότερο για εκείνον."

"Το σταμάτησα τον συνάντησα μερικές φορές αλλά το σταμάτησα αλήθεια." Μου λέει βιαστικά.

"Κακώς." Της απαντάω ήρεμα, δεν το περίμενε αυτό.

"Δεν θα μου πεις πως είναι απεερισκεψία; Πως δεν σκέφτομαι; Πως πρέπει να μείνω μακριά;" Με ρωτάει σοκαρισμένη.

"Έχει νόημα;" Της απαντάω με ερώτηση. "Άσε που μοιάζεις να ξέρεις πόσο χαζό ήταν να τον δεις αλλά..." Κάνω μια παύση. "Αν αγαπάτε τόσο πολύ ο ένας τον άλλον που πήγατε στην Κόλαση μαζί, που αυτός σε ερωτεύτηκε χωρίς αναμνήσεις που εσύ έσπασες τον λόγο σου απλά και μόνο για να τον δεις, δεν έχω δικαίωμα να σου πω να μείνεις μακριά ξανθούλα." Της εξηγώ. "Δεν θα καταλάβω ποτέ πως είναι να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ και τόσο δυνατά αλλά ξέρω καλύτερα από το να προσπαθήσω να μπω εμπόδιο σε μια τέτοια αγάπη, τόσο σπάνια και τόσο πολύτιμη." Συνεχίζω. "Δεν μπορώ να μην ανησυχώ για εσάς τους δύο αλλά ξέρω πως δεν αντέχετε χώρια. Πήγαινε βρες τον, δεν χρειάζεται να του πεις για το παρελθόν του αλλά μην αφήσεις μια Sophia να στον πάρει." Λέω κάτι που ούτε η ίδια περίμενα.

"Μόλις με παρότρυνες να τον συναντήσω ξανά;" Προσπαθεί να καταλάβει.

"Καμία φορά είμαι και εγώ τρελή δεν έχεις μόνο εσύ τον τίτλο." Της λέω και γελάει. "Μη στέκεσαι σαν χαζή πήγαινε στον άντρα σου Alexa. Όσο είναι κρυφό και είστε ασφαλής εγώ θα σε καλύψω." Της λέω ειλικρινά. "Βέβαια αν ποτέ μαθευτεί και τα αδέρφια σου ρωτήσουν εγώ δεν ήξερα τίποτα." Λέω με αστείο τόνο.

"Μην ανησυχείς δεν θα τους πω." Μου απαντά λίγο πιο σοβαρά. "Σ' ευχαριστώ που δεν... ξέρεις δεν έπαθες κρίση και δεν έφερες την καταστροφή που τον συνάντησα."

"Ναι ήμουν ανάμεσα στο πάθω κρίση και να σου κάνω πλάτες, διάλεξα το δεύτερο γιατί νομίζω το πρώτο απλά θα το αγνοούσες." Της απαντάω ευδιάθετα. "Είπαμε είσαι ηλίθια αλλά ας μείνει μεταξύ μας." Της λέω και γελάει.

***

Alexa's POV

Αφού η Vanessa έφυγε και έμεινα μόνη μου σπίτι έβαλα να πιω, το ένα ποτήρι έφερε το άλλο, ακόμη στο μυαλό μου υπήρχε μόνο ένα πράγμα... εκείνος. Ούτε που κατάλαβα πότε πήρα τα κλειδιά μου και βρέθηκα στο αυτοκίνητο οδηγώντας προς το σπίτι του, δεν ξέρω τι θέλω να του πω, δεν ξέρω τίποτα, μόνο πως κουράστηκα να μένω μακριά μόνο αυτό ξέρω.

Του χτυπάω το κουδούνι, μου ανοίγει, χαμογελάει στραβά.

"Γιατί είχα ένα προαίσθημα πως θα ερχόσουν;" Με ρωτάει μεταξύ σοβαρού και αστείου.

"Μπορώ να περάσω;" Ελπίζω να μην με διώξει.

"Μπορώ να πω όχι;" Κάνει στην άκρη, μόλις μπω κλείνει πόρτα πίσω του.

"Νόμιζα πως σε έλεγαν Madeline." Με κοιτάζει επικριτικά.

"Και εγώ νόμιζα πως ήσουν ελεύθερος αλλά μετά άκουσα για την..." Κάνω πως δεν ξέρω το όνομά της

"Sophia." Με πληροφορεί.

"Σωστά... υποθέτω είμαστε πάτσοι." Τον ειρωνεύομαι.

"Πιστεύεις πως είναι το ίδιο;" Με ρωτάει εκνευρισμένος. "Ποια είσαι; Γιατί μέχρι πριν μερικές ώρες θα σε φώναζα Madeline αλλά τώρα ξέρω πως σε λένε Alexa και είσαι Mikaelson."

"Μπράβο έλυσες τον γρίφο είμαι μια από αυτούς που μισείς. Μπράβο κερδίζεις βραβείο." Τον ειρωνεύομαι ξανά. "Τώρα γύρνα πίσω στην αγαπημένη σου Sophia μη σε κρατάω."

"Πρώτον εσύ ήρθες σπίτι μου όχι εγώ στο δικό σου." Μου υπενθυμίζει. "Δεύτερον σε γνώρισα μήνες πριν και πάνω που άρχισα να νιώθω κάτι εξαφανίστηκες για μήνες, μετά γνώρισα την Sophia." Μου απαντά ειλικρινά. "Και ναι η Sophia μου δίνει ασφάλεια μου δίνει ηρεμία και δεν με κάνει να νιώθω βλάκας όπως εσύ."

"Τελεία, τότε μείνε με την Sophia εμένα τι μου το λες να σου δώσω την ευχή μου;" Τον ρωτάω με απάθεια.

"Αλήθεια τώρα; Εγώ θα έπρεπε να είμαι θυμωμένος όχι εσύ." Με κοιτάζει στα μάτια. "Μου είπες ψέματα."

"Μισείς την οικογένειά μου, το έκανες ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή που σε είδα." Πηγαίνω να τον προσπεράσω αλλά το χέρι του πιάνει με δύναμη το δικό μου, είμαστε αρκετά κοντά, δεν με αφήνει.

"Την οικογένειά σου μισώ όχι εσένα." Μου λέει παραδομένος.

"Δεν θα μπορούσα ποτέ να σου δώσω την ασφάλεια και την ηρεμία που σου χαρίζει η Sophia." Του απαντάω ψυχρά.

"Δεν με νοιάζει μου δίνεις κάτι καλύτερο αυτό το συναίσθημα... δεν πίστευα πως είναι αληθινό αλλά όταν με κοιτάς με αυτά τα πράσινα μάτια σου χάνομαι το καταλαβαίνεις; Με κοιτάς και χάνομαι με αυτή την απλή κίνηση. Με κάνεις να νιώθω αδύναμος, δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου σαν να μου έχεις κάνει μάγια-"

"Γιατί μου τα λες όλα αυτά τώρα;" Τον διακόπτω.

"Γιατί την τελευταία φορά που είδα πίστευα πως έχουμε χρόνο, πως έχω χρόνο αλλά εξαφανίστηκες για μήνες δεν έχω σκοπό να κάνω το ίδιο λάθος δεν θα σε αφήσω να φύγεις έτσι απλά. Με τρελαίνεις το καταλαβαίνεις; Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Στον διάολο ρε και η Sophia και η ασφάλεια και όλα ΜΟΝΟ εσένα θέλω. Δεν με νοιάζει καν πως σε λένε, ούτε αν είσαι Mikaelson. Μου αρκεί να είσαι εδώ... έστω για απόψε." Τα πρόσωπά μας βρίσκονται εκατοστά μακριά. Αυτό που δεν ξέρει όμως είναι πως αν δεν τον σταματήσω ίσως αυτή η αγάπη, αυτός ο έρωτας τελειώσει με κάποιον από εμάς τους δύο νεκρούς ή και τους δύο. Δεν έχω την δύναμη να το σταματήσω όμως. Μπορώ να καταστρέψω τις μάγισσες να νικήσω ολόκληρους στρατούς αλλά αυτό που νιώθω μαζί του δεν μπορώ να το πολεμήσω πάντα θα βγαίνω ηττημένη. Τα χείλη μας ενώνονται σε ένα παθιασμένο φιλί.

"Θα τα διορθώσω όλα." Ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του πριν βυθιστούμε ξανά σε ένα ακόμη φιλί. Με αυτό εννοώ πολλά περισσότερα από όσα εκείνος μπορεί να καταλάβει και να γνωρίζει.

"Πες μου πως δεν νιώθω μόνο εγώ έτσι σε παρακαλώ." Ζητάει ικετευτικά ενώ ακόμα βρισκόμαστε πολύ κοντά. Γελάω πίκρα.

"Η καρδιά μου σου ανήκει δικαιωματικά αλλά-" Δεν με αφήνει να ολοκληρώσω με φιλάει ξανά.

"Όχι αλλά... Όχι σήμερα τουλάχιστον. Απόψε είσαι δική μου και εγώ δικός σου." Με φιλάει ξανά, του βάζω την μπλούζα. "Ζήλεψες όταν με είδες μαζί της." Αυτή την φορά ο τόνος του αλλάζει φανερώνει μια ικανοποίηση καθώς κάνει που έκανα εγω με την δική μου μπλούζα.

"Ίσως να ζήλεψα λίγο." Παραδέχομαι.

"Μάλιστα, ξένη." Μου λέει κοροϊδευτικά αφού την τελευταία φορά που βρεθήκαμε του είχα πει πως είμαι απλά μια ξένη για αυτόν. Τα φιλιά μας γίνονται όλο και πιο παθιασμένα από τα χείλη μου κατεβαίνει στον λαιμό μου και πιο χαμηλά.

...

Είναι πέντε τα ξημερώματα είμαι ξαπλωμένη με τον Theo στο κρεβάτι του ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του όσο εκείνος μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

"Όταν είμαι μαζί σου η γυναίκα που κλαίει και ικετεύει να μην την αφήσω δεν εμφανίζεται στον ύπνο μου." Σπάει την σιωπή. "Mad- Alexa" το διορθώνει. "Δεν θέλω να σε χάσω, μη φύγεις."

"Δεν γίνεται να είμαστε μαζί." Του απαντάω. "Είναι επικίνδυνο και για τους δυο." Τον ενημερώνω παρόλο που δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί.

"Δεν με νοιάζει για εμένα αλλά δεν θα έβαζα σε κίνδυνο την δική σου ζωή." Δεν ξέρω αν το λέει σε εμένα ή στον εαυτό του. "Υποσχέσου μου πως δεν θα εξαφανιστείς ξανά."

"Τώρα τελευταία δεν τα πάω καλά με τις υποσχέσεις." Απαντάω ειλικρινά.

"Ίσως θα έπρεπε να το σκάσουμε από εδώ μαζί." Ονειροπολεί.

"Τι;" Γυρίζω και τον κοιτάζω στα μάτια.

"Εννοώ... το σπίτι σου είναι κατά κάποιο τρόπο στοιχειωμένο από ό,τι καταλαβαίνω, οι δικοί σου είναι όλη την ώρα θυμωμένοι. Ας το σκάσουμε μαζί και δεν θα χρειαστεί να κλάψεις ξανά ή να κρύβεσαι από τους αμέτρητους εχθρούς τους. Δεν έχω τίποτα που να με κρατάει εδώ και κανονικά ούτε εσύ θα έπρεπε να έχεις... αν σε αγαπούσαν καρδιά μου θα το ήξερες." Μου λέει ήρεμα συνεχίζοντας να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Κλείνω τα μάτια μου και ένα δάκρυ που δεν μπορούσα να συγκρατήσω κυλά.

"Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο." Ψιθυρίζω καθώς εκείνος σκουπίζει τα μάτια μου με τον αντίχειρά του.

"Ξέρω πως δεν γίνεται." Μου χαμογελάει. "Θέλω όμως τουλάχιστον μαζί μου να χαμογελάς." Μου ζητά και έπειτα απλώς ξαπλώνω ξανά όπως πριν, απολαμβάνω την στιγμή τώρα που μπορώ γιατί όταν ξημερώσει θα πρέπει να γυρίσω στην πραγματικότητα η οποία σίγουρα δεν είναι ευχάριστη.

"Ξέρεις η κόλαση με περιμένει στην γωνία αλλά ας προσποιηθούμε πως αν δεν φύγουμε από αυτό το δωμάτιο δεν θα γίνει τίποτα." Προτείνω και εκείνος μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

"Δεν καταλαβαίνω τι φοβάσαι τόσο πολύ, πες μου." Ζητάει.

"Εύχομαι να μπορούσα. Σε παρακαλώ προς το παρόν αρκέσου σε αυτό και μη ρωτάς περισσότερα, σε παρακαλώ, μέχρι να διορθώσω τα πράγματα δεν γίνεται να ξέρει κανείς για αυτό." Του ζητάω.

"Εντάξει, εντάξει." Παραδίνεται.

...

Το πρωί με βρήκε να ξυπνάω στην αγκαλιά του.

"Καλημέρα." Μου χαμογελάει.

"Καλημέρα." Απαντάω, η φωνή μου λίγο βραχνιασμένη από τον ύπνο. "Πόση ώρα είσαι ξύπνιος;" Απορώ.

"Πολύ, αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά να σε ξυπνήσω για να σηκωθώ φαινόσουν τόσο ήρεμη. Άσε που όσο κοιμάσαι δεν με ειρωνεύεσαι άρα δεν εκνευρίζομαι." Στο τέλος ο τόνος του γίνεται αστείος, γελάω. "Ξέρεις με μια σύντομη έρευνα που έκανα για εσένα συμπέρανα πως σε αυτή την πόλη ή σε μισούν ή σε λατρεύουν." Με πληροφορεί.

"Το ξέρεις πως δεν πρέπει να ρωτάς για εμένα έτσι;" Γυρίζω να τον κοιτάξω.

"Α, μην ανησυχείς δεν χρειάστηκε να ρωτήσω οι περισσότεροι μιλάνε από μόνοι τους." Μου λέει περιπαιχτικά και εγώ τον κοιτάζω με σηκωμένο το φρύδι. "Αλήθεια σου λέω δεν καρφώθηκα είμαι σίγουρος δεν ανέφερα καν εσένα μόνο τον αδερφό σου."

"Ποιον από όλους;" Απορώ.

"Τον Klaus, δεν χρειάστηκε να πω περισσότερα για να αρχίσουν να μιλάνε." Μου εξηγεί και γελάω.

"Σε ποιο μισό ανήκεις;" Τον ρωτάω και με κοιτάζει μπερδεμένος. "Σε αυτό που με μισούν ή σε αυτό που με λατρεύουν;" Κάνει πως το σκέφτεται.

"Δεν έχω αποφασίσει ακόμα ίσως ένα φιλί με βοηθήσει λίγο." Λέει τελικά.

"Α ναι ε;" Τον ρωτάω φιλώντας τον στο στόμα. "Τώρα;"

"Χμ, ναι, όχι, νομίζω χρειάζομαι άλλο ένα." Του δίνω άλλο ένα. "Ναι τελικά είμαι σίγουρος... με μάγεψες μάγισσα και τώρα ανήκω στο δεύτερο μισό." Μου λέει και γελάω ενώ τώρα με φιλάει εκείνος ενώ το χέρι του τυλίγεται γύρω από τους γοφούς μου. Το τηλέφωνό μου διακόπτει την στιγμή. "Μη το σηκώσεις." Ζητάει.

"Πολύ θα το ήθελα αλλά όχι." Παίρνω το κινητό μου και σηκώνομαι καθιστή.

"Ναι, θα γυρίσω στο πρώτο μισό." Μου λέει καλά απογοητευμένα ενώ του κάνω νόημα να μην μιλήσει πριν σηκώσω το τηλέφωνο.

"Ναι." Λέω στο τηλέφωνο. Αυτό που άκουσα από την άλλη γραμμή όμως δεν μου άρεσε. "Τι;" Ρωτάω σοβαρά και γυρίζω να κοιτάξω τον Theo εκείνος ανασηκώνεται λίγο καταλαβαίνοντας πως κάτι πάει λάθος.

***

Vanessa's POV

Έχω έρθει στον Jace για καφέ.

"Γιατί είσαι τόσο χαρούμενη σήμερα εσύ;" Απορεί κοιτώντας με εξεταστικά.

"Γιατί μπορώ." Του απαντάω αφού δεν μπορώ να του πω πως χαίρομαι επειδή είμαι σίγουρη για το που βρίσκεται τώρα η ξανθούλα. "Εσύ γιατί είσαι πάντα τόσο κατσούφης;" Ρολάρει τα μάτια του. "Να μάθεις να με κρίνεις για την διάθεση μου άλλη φορά."

"Αν πω πως έχεις άδικο θα πω ψέματα." Παραδέχεται.

"Πάντα έχω δίκιο." Τον σκουντάω.

"Σχεδόν πάντα." Με διορθώνει. "Συγγνώμη που πρακτικά σε κάρφωσα στον μαλακά τον Klaus ότι τον απατάς." Απολογείται για τότε.

"Μη ζητάς συγγνώμη, δεν τον είχες δει και ειλικρινά καλύτερα που το έκανες γιατί διαφορετικά θα γινόμουν κάποια που μισούσα. Άσε που τώρα είμαι με κάποιον που με κάνει χαρούμενη." Ομολογώ.

"Ναι, δεν θα το σχολιάσω αυτό το τελευταίο από το κακό στο χειρότερο πας." Μου λέει με τόση απάθεια που με κάνει να γελάσω. "Χαίρομαι που χαίρεσαι ειλικρινά αλλά είναι η αλήθεια." Συνεχίζει και το κουδούνι μας διακόπτει, σηκώνεται να ανοίξει.

"Έλα τώρα δεν είναι τόσο κακός-" Σταματάω μόλις βλέπω ποιος στέκεται στην πόρτα. Πλησιάζω, βρίσκομαι πλέον δίπλα του, κοιτάζω μια εκείνον και μια το άτομο στην πόρτα...

***

Hellooo!

Τι μου κάνετε?

Νέο κεφάλαιο ελπίζουμε να σας αρέσει! Περιμένουμε τις γνώμες σας στα σχόλιααα!

Shopia

Όπως καταλαβαίνετε αυτή την ιστορία δεν την γράφω μόνη μου αλλά με την αγαπημένη μου:
inlovewithBenBarnes_