Vanessa's POV

Μετά τις μάγισσες μαζευτήκαμε όλοι στις ξανθούλας. Η ατμόσφαιρα είναι λίγο τεταμένα αφού βρίσκονται στον ίδιο χώρο ο Damon και ο Nik.

"Που είναι η Alexa τέλος πάντων;" Απορεί ο Kol αφού την περιμένουμε όλοι. Εκείνη την στιγμή η ξανθούλα σέρνει από το χέρι τον άντρα που σκότωσε πριν, καθάριζε την κουζίνα τόση ώρα.

"Θα κάθεστε και θα με κοιμάται σαν ηλίθιοι ή θα βοηθήσετε;" Γυρνάει προς το μέρος μας κουρασμένη.

"Ξέρεις κάτι; Δεν θα ρωτήσω." Πηγαίνει ο Nik να την βοηθήσει να τον βγάλουν έξω και αφού τον έκαψαν γύρισαν.

"Σήμερα το μεσημέρι συναντήθηκα με αυτόν." Λέω και όλοι με κοιτάνε χωρίς να καταλαβαίνουν.

"Αααα εννοείς αυτόν που δεν έχει συγκεκριμένο όνομα ή μορφή όπως το φυσιολογικό ναι ναι το έχω." Πετάχτηκε ο Damon.

"Ναι αυτόν εννοώ." Τον επιβεβαιώνω.

"Και...;" Περιμένει η Rebekah με ανυπομονησία.

"Μου προσέφερε μια συμφωνία.. να τον βοηθήσω να σας καταστρέψει αλλά εγώ και τα παιδιά μου να μείνουμε προστατευμένοι ή να πέσω μαζί σας." Εξηγώ.

"Τι διάλεξες;" Ρωτάει η Tara, δεν την αδικώ ακόμα προσπαθεί να προσαρμοστεί.

"Να μας καταστρέψει απλά είναι τίμια μας το λέει πρώτα να το ξέρουμε πως μας πρόδωσε." Ρολάρει τα μάτια της η ξανθούλα και ο Jace πνίγει ένα γελάκι.

"Καλά ντε συγγνώμη ένα λάθος έκανα μη βάρα." Σηκώνει τα χέρια της παραδομένη η Tara.

"Σου είπε τουλάχιστον τι θέλει από εμάς;" Ρωτάει ο Elijah.

"Όχι το μόνο που ξέρω είναι πως μας θέλει ζωντανούς. Τουλάχιστον εμένα και την Alexa." Εξηγώ. "Φαινόταν σίγουρος όμως για όσα έλεγε σαν να ξέρει τις αδυναμίες μας... είχε τις βέρες τις Alexa's και.." Η ξανθούλα με κοιτάζει με ένα βλέμμα που με καίει σαν να μου λέει να μην συνεχίσω.

"Και;" Ο τόνος του Stefan είναι κουρασμένος από την αναμονή.

"Και αυτό, πιστεύει πως ο γάμος της είναι η αδυναμία της." Λέω ψέματα, δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωσα πως πρέπει.

"Πρέπει κάπως να τον βγάλουμε από την μέση αυτόν." Λέει ο Damon.

"Μη μου πεις; Αλήθεια; Ξέρεις τι σκατά είναι; Ποιος είναι; Που θα τον βρεις; Πως πεθαίνει; Γιατί αν τα ξέρεις όλα αυτά πάμε τι καθόμαστε;" Τον βομβαρδίζει με ερωτήσεις ο Nik.

"Έχει δίκιο ο Niklaus δεν έχουμε ιδέα για αυτόν τον άνθρωπο." Τον υποστηρίζει ο Elijah.

"Ποια είναι η δική σου γνώμη;" Ρωτάει ο Kol την ξανθούλα.

"Δεν με ενδιαφέρει." Απαντά αδιάφορα εκείνη. "Αυτός δεν είναι δικό μου πρόβλημα." Συνεχίζει.

"Μα-" Πηγαίνει να πει η Rebekah.

"Δεν έχει μα Bex. Αυτός δεν είναι η προτεραιότητά μου αυτή την στιγμή. Βρείτε τρόπο να ξελασπώσετε μόνοι σας." Την διακόπτει.

"Και ποια είναι η προτεραιότητά σου;" Την ρωτάει ο Stefan.

"Οι μάγισσες." Απαντά εκείνη.

"Αδερφή κάνουμε ό,τι μπορούμε για αυτό το θέμα. Καταλαβαίνω τον πόνο σου αλήθεια και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να σε βοηθήσω αλλά αυτή την στιγμή οι μάγισσες δεν αποτελούν σοβαρή απειλή για όλους μας μπορούν να περιμένουν για λίγο." Της λέει με κατανόηση ο Elijah δεν θέλει ούτε να την πληγώσει ούτε να την εκνευρίσει.

"Δεν κάνετε ΤΊΠΟΤΑ." Του απαντά και μετά γελάει. "Είστε απασχολημένοι με άλλα πράγματα αλλά μη μου το παίζετε σωτήρες εμένα." Σοβαρεύει ξανά.

"Έχει δίκιο." Μιλάει η Tara δειλά. "Δεν ξέρω αν την νοιάζεστε ή κάτι αλλά έχει δίκιο δεν κάνετε τίποτα για να βοηθήσετε τον αδερφό μου." Συνεχίζει.

"Ο αδερφός σου έκανε μια επιλογή-"

"Σταμάτα." Ο Nik διακόπτει την Rebekah. "Σταμάτα ό,τι και αν θες πεις."

"Άσε την αν τελειώσει Klaus. Τι θες να πεις πως επέλεξε να είναι μακριά από την οικογένειά του; Από εμένα; Τα παιδιά του;" Η Alexa απευθύνεται αρχικά στον Nik και μετά στην Rebekah.

"Άκουσέ με Alexa μου ο Theo έφυγε και σου ζήτησε να προχωρήσεις δεν αξίζει τον κόπο και τον πόνο." Προσπαθεί να φανεί συμπονετική η Rebekah.

"Να προχωρήσω." Γελάει πίκρα. "Και δεν έφυγε έτσι απλά. Θυσίασε τον εαυτό του και τις αναμνήσεις του για να μας κρατήσει ασφαλής." Την διορθώνει.

"Ναι αλλά Alexa έχεις αρχίσει να ξεφεύγεις." Της λέει ήρεμα η Rebekah.

"Να ξεφεύγω;" Την κοιτάζει έκπληκτη η Alexa. "Δηλαδή για να καταλάβω όταν εσείς κάνετε τελείως αψυχολόγητα πράγματα και βλάπτετε ανθρώπους για πλάκα έχετε έναν λόγο, χρειάζεστε να ξεσπάσετε αλλά όταν εγώ κάνω το ίδιο πράγμα ξεφεύγω. Δίκαιο μου ακούγεται." Πίνει μια γουλιά από το ποτό της.

"Αυτή η κουβέντα δεν βγάζει πουθενά." Διακόπτω την Rebekah πριν μιλήσει ξανά. "Η ξανθούλα έχει δίκιο. Και αν δεν θέλει να μας βοηθήσει είναι επιλογή της και είναι αρκετά μεγάλη ώστε να αποφασίζει για τον εαυτό της. Και ας είμαστε ειλικρινής στην θέση της θα είχαμε κάνει όλοι πολύ χειρότερα πράγματα." Την υπερασπίζομαι. "Απλώς ελπίζω να ξέρεις τι κάνεις δεν θέλω να δω σκοτωμένος εσένα ή τον Theo." Λέω σε εκείνη ήρεμα.

"Ποτέ δεν είπα πως ξέρω τι κάνω... ξέρω όμως για τι παλεύω." Μου απαντά και εγώ γνέφω με κατανόηση.

"Καλύτερα να πηγαίνουμε." Λέει ο Elijah.

***

Alexa's POV

Έφυγαν όλοι από το σπίτι τελευταία έχει μείνει η Tara.

"Ξέρεις ποτέ δεν το περίμενα πως ο αδερφός μου θα είναι αυτός που κρατάει εσένα ήρεμη και όχι το αντίστροφο." Μου χαμογελάει πίκρα.

"Υποθέτω πως κατά κάποιο τρόπο και οι δύο ηρεμούσαμε ο ένας τον άλλον." Της απαντάω με πικρία.

"Ξέρεις σε καταλαβαίνω και στο εκατό τοις εκατό αλλά σε καταλαβαίνω. Έχω επιτέλους μια ευκαιρία να ζήσω και έχασα την μόνη οικογένεια που είχα. Δεν ξέρω τι νόημα έχει να ζήσω χωρίς να έχω επιτέλους λίγο χρόνο με τον αδερφό μου αλλά ξέρω πως του αξίζει να ζήσει, όπως και σε εσένα... για αυτό σε παρακαλώ πρόσεχε." Μου ζητάει και γνέφω. "Μην ξεχνάς πως το χρωστάς στα παιδιά σας. Δεν τους αξίζει να σας χάσουν." Ολοκληρώνει και γυρίζει να φύγει.

"Tara," η φωνή μου την σταματάει. "συγγνώμη που είμαι απότομη μαζί σου ξέρω πως δεν φταις σε κάτι απλώς δεν μπορώ να το ελέγξω." Απολογούμαι, άλλωστε η Tara δεν μου φταίει σε τίποτα.

"Δεν πειράζει καταλαβαίνω μπορεί να μην είσαι Raeken εξ αίματος αλλά το επίθετό μας είναι κολλημένο δίπλα στο όνομά σου άρα είναι φυσιολογικό." Μου απαντά και γελάμε λίγο.

"Καληνύχτα." Μου λέει πριν φύγει και εγώ της χαμογελάω λίγο. Αφού κλείσει η πόρτα στέκομαι για μερικά δευτερόλεπτα εκεί. Αφού κλειδώσω ανεβαίνω επάνω στην κρεβατοκάμαρα. Νιώθω ξένη, ξένη στο ίδιο μου το σπίτι. Άνοιξα την ντουλάπα να πάρω πιτζάμες αλλά τα μάτια μου έπεσαν πάνω στα ρούχα του. Πήρα μια μπλούζα του και την μύρισα, μου λείπει, μου λείπει περισσότερο από όσο φαντάστηκα. Τελικά φοράω την μπλούζα του θέλω να τον νιώσω κοντά μου έστω και έτσι. Ξέρω ακούγομαι σαν κάποιο κοριτσάκι που όλη του η ζωή περιτριγυρίζεται γύρω από έναν άντρα αλλά αυτό είναι διαφορετικό, αυτό που είχα με τον Theo.

Ξαπλώνω στην μεριά του και καλώ τον παλιό αριθμό του, στο κινητό που έχω εγώ απλά και μόνο για να ακούσω την φωνή του στον τηλεφωνητή.

"Γειά, αυτός είναι προσωπικός τηλεφωνητής του Theo Raeken και αν ακούς αυτό το μήνυμα, είτε νομίζω ότι είσαι τρελός και δεν θέλω να σου μιλήσω, είτε είμαι απασχολημένος. Άφησε μήνυμα." Γελάω λίγο.

"Αυτός ο ηλίθιος τηλεφωνητής σου." Μιλάω μετά το μπιπ. "Ξέρεις αν έλεγα στον δεκαεπτάχρονο εαυτό μου πως παίρνω τηλέφωνο για να ακούω την φωνή σου στον τηλεφωνητή θα γελούσε μέχρι θανάτου... ίσως, όμως, τότε να μου είχες κάνει το μεγαλύτερο δώρο απλά δεν το ήξερα ακόμα." Ψιθυρίζω το τελευταίο ίσως από ντροπή. "Μου λείπεις και σε χρειάζομαι και δεν είσαι εδώ." Συνεχίζω. "Και είμαι τόσο τραγική που σου αφήνω μήνυμα στον τηλεφωνητή ενώ έχω εγώ το κινητό σου." Γελάω με τον εαυτό μου. "Έπρεπε να είχαμε μείνει στην Ισπανία αν δεν είχες επιμείνει τότε..." Κάνω μια παύση παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. "Δεν ξέρω τι να κάνω Theo όλοι περιμένουν κάτι από εμένα, όλοι περιμένουν να έρθω στα καλά μου να κάνω αυτό που πρέπει αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω να τους βοηθάω. Είμαι τόσο θυμωμένη Theo... έχω τόσο πολύ θυμό μέσα μου που δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Και το μισώ... το μισώ το πως όλοι περιμένουν από εμένα απλά να προχωρήσω σαν να μην έγινε τίποτα." Σταματάω να μιλάω ξανά για λίγο. "Καληνύχτα, σ'αγαπώ." Ψιθυρίζω στέλνοντας ένα μήνυμα που δεν θα λάβει ποτέ.

***

Vanessa's POV

Μόλις γυρίσαμε σπίτι με τον Damon αφού έβαλα την μικρή για ύπνο γύρισα στο σαλόνι όπου ήταν εκείνος.

"Γιατί δεν μου το είπες;" Με ρωτάει ήρεμα. "Γιατί δεν μου είπες πως θα τον συναντούσες;" Κάνει πιο συγκεκριμένη την ερώτησή του.

"Γιατί δεν ήξερα καν αν ήταν αληθινό νόμιζα πως ήταν ένα όνειρο μόνο." Του εξηγώ.

"Vanessa δεν θέλω να κάνεις τέτοια πράγματα μόνη σου είναι επικίνδυνα. Είμαι μαζί σου γιατί σε αγαπάω θέλω να μπορείς να βασιστείς επάνω μου να μιλάς έστω και αν είναι απλά ένα όνειρο." Σηκώνεται όρθιος και στέκεται μπροστά μου.

"Συγγνώμη που δεν σου είπα τίποτα το θεώρησα χαζό και-"

"Τίποτα δεν είναι χαζό." Με διακόπτει. "Θέλω να μου μιλάς ακόμα και για τα πιο ηλίθια πράγματα." Με διαβεβαιώνει. "Θέλω να είμαι μέρος της ζωής σου Vanessa δεν το κάνω από υποχρέωση." Εξηγεί.

"Το ξέρω." Του χαμογελάω γλυκά. "Το ξέρω και από εδώ και πέρα θα σου λέω τα πάντα." Εκείνος χαμογελάει ικανοποιημένος.

"Ωραία." Λέει δίνοντας μου ένα παθιασμένο φιλί, ανταποδίδω. Το φιλί γίνεται όλο και πιο βαθύ. "Νομίζω πρέπει να πάμε πάνω." Μου ψιθυρίζει και εγώ γελάω λιγάκι.

"Και εγώ το ίδιο νομίζω." Του απαντώ και αφού πιάσει το χέρι μου ανεβαίνουμε πάνω σχεδόν τρέχοντας γελώντας.

***

Hellooo!

Τι μου κάνετε?

Νέο κεφάλαιο ελπίζουμε να σας αρέσει! Περιμένουμε τις γνώμες σας στα σχόλιααα!

Όπως καταλαβαίνετε αυτή την ιστορία δεν την γράφω μόνη μου αλλά με την αγαπημένη μου:
inlovewithBenBarnes_