Alexa's POV

Μετά την συνάντηση με την μάνα μου ήρθα στο σπίτι του Stefan και του Damon να δω την μικρή. Η οποία τελικά κοιμάται.

"Τι έχετε εσείς οι δύο;" Αποφασίζω να ρωτήσω αφού η Vanessa και ο Jace εδώ και πολύ ώρα δεν μιλάνε καθόλου.

"Η μάνα μας είναι πίσω." Εξηγεί η Vanessa.

"Δεν με άφησες να την στείλω από εκεί που ήρθε για αυτό." Πετάγεται ο Jace.

"Τι σύμπτωση;! Και η δική μου." Του λέω και με κοιτάζουν σοκαρισμένοι. "Τι ήθελε;" Ρωτάω μετά. "Η Quetsiya." Διευκρινίζω.

"Μια δεύτερη ευκαιρία. Ζήτησε συγγνώμη και τα σχετικά." Εξηγεί η Vanessa και για λίγο νιώθω μια δόση ζήλειας. Ξέρω πως η Quetsiya έχει κάνει απαίσια πράγματα που δεν διορθώνονται αλλά τουλάχιστον απολογήθηκε..

"Η Esther τι είπε; Της ιδέες μπούρδες;" Απορεί ο Jace.

"Ε;" Λέω σαν να ξύπνησα από τον λήθαργο μου. "Ναι, ναι τα ίδια είπε." Απαντάω μηχανικά. "Πρέπει να φύγω κάτι ξέχασα να-"

"Δεν θα κάτσεις να δεις την μικρή;" Απορεί η Vanessa.

"Αφού κοιμάται μωρέ, δ- δεν πειράζει θα περάσω αύριο." Σηκώνομαι όρθια και αφού τους χαιρετήσω φεύγω.

"Τώρα που ήρθα εγώ φεύγεις;" Πέτυχα τον Damon έξω.

"Έτυχε." Του απαντάω ψυχρά.

"Προς τι αυτός ο τόνος;" Με ρωτάει ήρεμα.

"Δεν ξέρεις; Τουλάχιστον η Vanessa απολογήθηκε για αυτά που έγιναν εσυ-"

"Μου ζητάς να απολογηθώ που αγάπησα; ΕΣΥ ζητάς από εμένα να απολογηθώ; Έλα τώρα Alexa μου ξέρεις πολύ καλά πως η αγάπη ο έρωτας δεν έχει όρια-"

"Αυτό γίνεται όταν είναι και οι δύο διαθέσιμοι όχι όταν ο ένας ή στην προκειμένη περίπτωση η μία ήταν παντρεμένη με παιδιά. Ας περίμενες να χωρίσει τουλάχιστον." Τον διακόπτω.

"Έχεις δίκιο έπρεπε να περιμένω ή μάλλον όχι έπρεπε να την αφήσω στην μιζέρια της. Πας καλά; Τι απέγινε η αδερφή μου που θα πέθαινε για το άλλο της μισό;"

"Ακόμα εδώ είναι αυτή η Alexa απλώς δεν είναι υπέρμαχος της απιστίας." Του απαντάω μπαίνοντας στο αυτοκίνητο να φύγω. "Θα κάνεις άκρη ή θα σε πατήσω;" Τον ρωτάω και εκείνος σηκώνει παραδομένος τα χέρια του ψηλά κάνοντας στην άκρη.

***

Vanessa's POV

Αργά το βράδυ...

Είμαι ξαπλωμένη με τον Damon και κοιτάζουμε το ταβάνι.

"Άρα τώρα δεν κρυβόμαστε." Λέει μη μπορώντας να το πιστέψει ακόμα.

"Δεν κρυβόμαστε." Χαμογελάω ανακουφισμένα αφού ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω πως ο Nik απλώς μας άφησε ήσυχους.

"Θα μας συγχωρέσει ποτέ λες;" Με ρωτάει και εγώ τον κοιτάζω με απορία. "Η Alexa." Μου λέει και σοβαρεύω.

"Δεν ξέρω, ειλικρινά όμως ελπίζω πως θα καταλάβει. Ο Nik είπε πως μας υποστήριξε εκείνη την ημέρα." Του απαντάω αγχωμένα.

"Γιατί δεν μας ήθελε νεκρούς μας υποστήριξε, όχι γιατί συμφωνεί μαζί μας." Μου λέει λυπημένα, την κουβέντα μας διακόπτει το κινητό μου.

"Χίλια χρόνια θα ζήσει." Λέω πριν πάρω μια ανάσα για να το σηκώσω. "Ναι." Λέω ελαφρώς επιφυλακτικά αφού τελευταία είναι σαν μην έχει ανθρωπιά τις περισσότερες φορές. Η ανάσα της ακούγεται βαριά από την άλλη μεριά του τηλεφώνου ανασηκώνομαι αγχωμένη. "Ξανθουλα όλα καλά;" Ρωτάω.

"Είχες δίκιο!" Σπάει την σιωπή μερικά δευτερόλεπτα μετά. "Είχες δίκιο έχω κάνει χειρότερα και πιο τρελά πράγματα για την αγάπη από εσένα." Συμπληρώνει. "Συγγνώμη, συγγνώμη για όλα Nessa." Μου λέει και εγώ αρχίζω να βουρκώνω ακούγοντας την έτσι. "Συγγνώμη που αντέδρασα έτσι στην σχέση σου με τον Damon. Θέλω να ξέρεις πως ειλικρινά χαίρομαι για εσάς αν και δεν συμφωνώ με το κομμάτι της απιστίας. Χαίρομαι που επιτέλους έχεις την ευκαιρία για κάτι καλύτερο γιατί σου αξίζει να είσαι χαρούμενη." Τελειώνει και μετά την ακούω να κλαίει ξανά ενώ πλέον δακρύζω και εγώ. Για λίγο δεν μπορώ να μιλήσω. "Σε παρακαλώ πες κάτι." Ζητάει.

"Που είσαι;" Την ρωτάω ενώ σηκώνομαι όρθια ψάχνοντας τα κλειδιά μου.

"Σπίτι." Μου απαντά αδιάφορα, πίκρα.

"Έρχομαι μείνε εκεί εντάξει;" Την ωραία και την ακούω να κάνει ένα καταφατικό επιφώνημα.

"Θα έρθω μαζί σου." Πετάγεται όρθιος ο Damon.

"Αγάπη μου ξέρω πως την νοιάζεσαι και ξέρω πως ανησυχείς για εκείνη αλλά καλύτερα να πάω μόνη μου. Για κάποιο λόγο πήρε τηλέφωνο εμένα και όχι εσένα." Του εξηγώ ήρεμα, δεν διαφωνεί περισσότερο.

...

Φτάνω στο σπίτι της ξανθούλας και η καρδιά μου σφίγγεται λίγο όταν βλέπω να κάθεται έξω στα σκαλιά καπνίζοντας ενώ η μάσκαρα έχει στεγνώσει μαζί με τα δάκρυά στα μάγουλά της. Την πλησιάζω και δειλά κάθομαι δίπλα της.

"Τι έπαθες;" Την ρωτάω ήρεμα χαϊδεύοντας της την πλάτη.

"Λες και έχει μείνει κάτι καινούργιο να πάθω." Μου απαντά με απάθεια κοιτώντας το κενό.

"Ξανθούλα-"

"Ξέρω." Με διακόπτει. "Με χρειάζεστε στα καλά μου για να σας βοηθήσω. Δεν θα καταρρεύσει μην φοβάσαι."

"Δεν θα έλεγα αυτό." Λέω χαμηλόφωνα. "Δεν είναι κακό να μην είσαι καλά."

"Δεν καταλαβαίνεις." Η φωνή της λίγο πιο δυνατή από ψίθυρο. "Κανείς σας δεν καταλαβαίνει." Είναι ήρεμη. "Κανείς ποτέ δεν ακούει πραγματικά." Συνεχίζει.

"Εγώ σε ακούω είμαι εδώ για να σε ακούσω, θέλω να σε ακούσω." Της χαμογελάω στοργικά.

"Ξέρεις νωρίτερα ζήλεψα." Παραδέχεται αλλά δεν καταλαβαίνω. "Η μάνα σου ζήτησε συγγνώμη, ξέρω πως σας έκανε απαίσια πράγματα μην με παρεξηγήσεις αλλά... αλλά γιατί; Γιατί η Quetsiya να απολογηθεί έστω και τώρα; Γιατί η δική μου μάνα με σιχαίνεται; Τι έκανα λάθος; Πως γίνεται να με μισεί τόσο πολύ; Και εγώ παιδί της είμαι." Κάνει μια παύση. "Αυτή φταίει για ό,τι συνέβη με τον Theo, Nessa δική της εντολή ήταν."

"Γιατί είναι τέρας ξανθούλα μου, δεν φταις εσύ." Προσπαθώ να την παρηγορήσω.

"Νόμιζα πως ακόμα και τα τέρατα αγαπούν τα παιδιά τους αλλά αυτή προσπαθεί μόνο να με καταστρέψει." Λέει με παράπονο.

"Για αυτό είσαι έτσι;" Την ρωτάω ήρεμα. Κουνάει δεξιά και αριστερά το κεφάλι της σαν απάντηση.

"Όχι, αυτό ήταν η αφορμή." Παραδέχεται. "Είναι πολλά Vanessa. Τόσο που έχω κουραστεί. Είμαι εξουθενωμένη ψυχικά δεν έχω άλλη δύναμη." Αρχίζει με την φωνή της να σπάει. "Προσπάθησα αλήθεια προσπάθησα να είμαι δυνατή αλλά άρχισα να γίνομαι κάποια που μετά βίας αναγνωρίζω." Εξωμολογείται. "Και φοβάμαι, φοβάμαι πολύ! Υποθέτω για αυτό σας σπρώχνω όλους μακριά μου... απλώς δε- δεν μπορώ να συνεχίσω να χάνω ανθρώπους που νοιάζομαι." Κάνει μια παύση. "Όλη μου την ζωή παλεύω για κάτι ή τρέχω να ξεφύγω από κάτι και ακόμα κανείς δεν μου εξήγησε το γιατί. Νιώθω πως ό,τι προσπάθεια και αν έκανα να πήγε στράφι γιατί στο τέλος της ημέρας είμαι μόνη μου σε ένα άδειο σπίτι." Δακρύζει. "Θέλω την οικογένειά μου πίσω! Θέλω να αγκαλιάσω τα παιδιά μου να δω πως είναι καλά και... και τον χρειάζομαι Nessa. Τον χρειάζομαι και μου λείπει τόσο γαμημένα πολύ. Και αυτή η ημιτελής εκδοχή του που δεν με αναγνωρίζει δεν αρκεί για να γιατρέψει τον πόνο." Κάνει μια παύση με ενώ προσπαθεί να ελέγξει τα συναισθήματα που την κατακλύζουν αυτή την στιγμή. "Ό,τι και αν κάνω είναι λάθος. Αν ενδώσω στον πόνο είμαι αδύναμη, είμαι καλή πάρα είμαι καλή για αυτή την οικογένεια, αν είμαι ψυχρή είμαι αναίσθητη, αν φέρομαι σαν Mikaelson ή Salvatore τότε ξαφνικά είμαι η κακία η παρανοϊκή που θα μας οδηγήσει στην καταστροφή. Έκανα τα πάντα για γίνω αυτό που ήθελαν αυτό που πάντα χρειάζεστε όλοι, αλλά έχασα την Alexa το καταλαβαίνεις; Με έχασα." Λέει με παράπονο. "Και το μισώ, το μισώ το πως όλοι απλά περιμένουν κάτι από εμένα, κάτι που θα μας σώσει όλους, όλοι απλώς μου ζητάτε να προχωρήσω να αγνοήσω τα συναισθήματά μου." Σκουπίζει τα δάκρυα της. "Και σε ρωτάω πως προχωράς; Πως προχωράς από κάτι που δεν τελείωσε; Δεν μου τελείωσε με τον Theo, Vanessa, δεν τσακωθήκαμε... απλώς έφυγε, έφυγε για να με προστατεύσει. Πως μπορώ να προχωρήσω όταν τον αγαπώ περισσότερο από το οξυγόνο;" Με ρωτάει και εγώ την κοιτάζω λυπημένα, δεν ξέρω τι να της πω. "Σας βλέπω όλους να προχωράτε, να ερωτεύεστε από την αρχή και εγώ νιώθω κολλημένη εδώ μέσα στην ιδέα του πως θα έπρεπε να είναι. Και πονάει γαμώτο, πονάει." Σταματάει και για λίγο το μόνο που ακούγεται είναι οι ανάσες μας.

"Το ξέρω ξανθούλα μου, το ξέρω πως πονάει." Της λέω συμπονετικά. "Πρέπει όμως να αντέξεις, πρέπει να κάνεις υπομονή, λίγο ακόμα.." Σταματάω τον εαυτό μου, ό,τι και να της πω δεν θα είναι αρκετό.

"Κανείς ποτέ δεν μου εξήγησε γιατί εγώ; Γιατί σε εμένα όλα αυτά; Βαρέθηκα να ακούω πως δεν έκανα τίποτα λάθος, γιατί προφανώς κάτι δεν κάνω καλά... απλά θέλω να ξέρω γιατί." Κρύβει το πρόσωπό της στα χέρια της όσο εγώ συνεχίζω να της χαϊδεύω την πλάτη, δεν μιλάει καμία μας για μερικά λεπτά.

"Πάμε μέσα, έχει κρύο." Η φωνή μου απαλή καθώς σηκώνομαι όρθια, μερικά δευτερόλεπτα μετά κάνει το ίδιο. Σχεδόν μηχανικά με ακολούθησε στο εσωτερικό του σπιτιού ενώ κάθισε στον καναπέ ενώ εγώ έφερα από το μπάνιο λίγο ντεμακιγιάζ και βαμβάκι. Ξεκίνησα να της καθαρίζω το πρόσωπό από την μάσκαρα και τα δάκρυα σαν είναι η μικρή μου αδερφή. "Πολύ καλύτερα τώρα." Της χαμογελάω αφήνοντας το βαμβάκι στο τραπέζι αφού τελείωσα. Κάθισα πίσω στον καναπέ και εκείνη ξάπλωσε στα πόδια μου ακουμπώντας το κεφάλι της πάνω μου, της χαϊδεύω τα μαλλιά σαν ένδειξη συμπαράστασης, δεν ξέρω τι να κάνω νιώθω την καρδιά μου να βουλιάζει στην εικόνα της.

"Δεν μου έχει μείνει τίποτα, Vanessa." Ψιθυρίζει. "Έχασα τα πάντα, τα πάντα, τον Theo, τα παιδιά μου... εσένα. Και τώρα χάνω και τον εαυτό μου. Προσπαθώ να μην λυγίσω αλλά φαίνεται αδύνατο πλέον.. απλώς δεν μπορώ να το κάνω αυτό πια. Δεν μου έχει μείνει τίποτα!"

"Σσσςς μη μιλάς έτσι." Συνεχίζω να της χαϊδεύω τα μαλλιά. "Είναι δυνατόν να πιστεύεις πως με έχασες; Εμένα ρε συ; Ακόμα και όλος ο κόσμος να στραφεί εναντίον σου εγώ θα είμαι εκεί στο πλευρό σου." Της λέω ενθαρρυντικά και το εννοώ. "Και τα παιδιά μας θα γυρίσουν, δεν έφυγαν για πάντα και έφυγαν για το καλό τους θυμάσαι;" Της χαμογελάω.

"Και ο Theo;" Γυρίζει και με κοιτάζει μια στιγμή μόνο, δεν έχω απάντηση. "Τον αγαπάω, Vanessa." Κλαίει στην αγκαλιά μου. "Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν"

"Το ξέρω. Θα βρούμε έναν τρόπο εντάξει; Θα στον φέρω πίσω στο υπόσχομαι..."

***

Hellooo!

Τι μου κάνετε?

Νέο κεφάλαιο ελπίζουμε να σας αρέσει! Περιμένουμε τις γνώμες σας στα σχόλιααα!

Όπως καταλαβαίνετε αυτή την ιστορία δεν την γράφω μόνη μου αλλά με την αγαπημένη μου:
inlovewithBenBarnes_