Het was een chaos voor de poort. Wapengekletter doorkliefde de lucht en de hitte van vuur was nooit ver weg. De grond was bezaaid met gewonden, dode lichamen en ledematen die geen eigenaar leken te hebben. De geur van verbrand vlees en bloed hing in de lucht en Elys ging bijna over haar nek.

Ash trok zijn zwaard en wierp een blik op Elys. ''Wees voorzichtig.''

Ze knikte en liet haar vingers naar haar riem glijden om te controleren of de twee dolken er waren. Haar blik gleed naar de rivieren die voor de muren van Iralin stroomden. Zonder al te veel moeite stuurde ze water naar zich toe. Ze ging met haar rug naar Ash staan en haalde diep adem.

Mensen om hen heen, stuurders en niet-stuurders, waren verwikkeld in gevechten en het duurde niet lang voordat mensen ook op hen afkwamen.

Een oudere man met een verweerd gezicht rende op haar af. Zijn zwarte kleding was gescheurd en en snee onder zijn oog bloedde en schilderde zijn gezicht rood. In zijn palmen flikkerden vlammen.

Vuurstuurder, schoot door Elys' hoofd.

De man haalde naar haar uit met zijn vuurvuisten, maar ze had het zien aankomen en ontweek hem. Adrenaline begon door haar lichaam te razen en ze voelde het caithir teken warm worden als een oplaaiende vlam, maar ze had geen idee wat dat betekende.

De man was groter dan haar, maar zij was sneller. De man haalde keer op keer uit naar haar, maar ze wist hem elke keer te ontwijken — iets wat zijn lichtbruine ogen deden oplaaien van woede. Zijn bewegingen werden langzamer en minder precies en ze begon hem aan te vallen, rustig en precies, zoals Ash haar had geleerd. De man begon echter de controle over zijn vuursturen te verliezen en grote vlammen denderden haar kant op.

Angst stak in haar borstkas. Ze moest iets doen, zodat hij zou stoppen. Ze zou het anders niet lang meer uithouden. 

Elys stuurde het water om haar rechterarm heen en maakte een verlenging van zichzelf. Ze haalde uit en vlak voordat het water het hoofd van de man zou raken, veranderde ze de top van haar waterarm in ijs en raakte hem, hard. De schedel van de man kraakte en het ijs barstte uiteen. 

Zonder na te denken veranderde ze het ijs terug in water. Haar hart klopte in haar keel en een afschuwelijk gevoel bekroop haar. Het lichaam van de man was slap geworden en hij was ineengezakt op de grond. Voorzichtig — uitkijkend voor andere eventuele aanvallers — haastte ze zich naar hem toe. 

De man lag roerloos op de grond en bloed sijpelde uit de flinke hoofdwond die ze had veroorzaakt. Was hij dood? Elys beet op haar lip en haar handen trilden. Ze wilde de open, starende ogen niet zien. Ze kon haar heelkrachten gebruiken om te voelen of hij nog leefde en ...

Plotseling werd ze met een enorme kracht omver geduwd en Elys landde op haar rug in het gras. De klap sloeg de lucht uit haar longen en ze kon voor een moment niet ademhalen.

''Hmm, wat een knap gezichtje,'' lispelde een stem boven haar.

Een man zat bovenop haar en drukte haar stevig op de grond. Zowel haar armen als benen kon ze niet bewegen. Zijn wangen waren ingevallen en zijn ogen bloeddoorlopen. Hij grijnsde zijn gele tanden bloot en fluisterde: ''Jammer dat je vandaag zult sterven.''

Paniek denderde door haar lichaam, maar wat ze ook probeerde — ze kon niet bewegen. Een zacht piepend geluid ontsnapte aan haar lippen toen ze de glimmende dolk zag die nu veel te snel dichtbij kwam.

Maar gelukkig zou ze nooit voelen hoe het koude lemmet haar keel door sneed.

De man werd van haar afgetrokken en tot haar opluchting zag ze de furieuze ogen van Ash. De man gaf echter niet op en haalde naar Ash uit, maar die was sneller en zonder een spiertje te vetrekken stak hij de man met zijn zilveren zwaard. Het lichaam zakte ineen op de grond en Ash trok haar overeind. Zijn haar waaierde wild om zijn hoofd heen en kleine glimlach kwam tevoorschijn. Zijn zilveren ogen glinsterden. 

''Ik voelde het,'' zei hij.

Ze fronste, maar werd afgeleid door een vrouw die op Ash kwam afrennen. Razendsnel haalde Elys uit met haar waterarm en ze sloeg de benen van de vrouw onder haar vandaan, waardoor ze viel en versuft bleef liggen.

Ze richtte zich weer tot Ash die met verbazing over zijn schouder had gekeken. ''Wat voelde je?''

Ash draaide om haar heen en sloeg wat soldaten neer met zijn zwaard en ook Elys moest haar waterkrachten gebruiken om wat aanvallers van zich af te slaan. Hijgend stonden ze met hun ruggen naar elkaar toe, klaar voor volgende aanvallers.

''Ik voelde je paniek, ik voelde hoe je hartslag tekeerging. Het was alsof ... ik weet niet,'' zuchtte Ash. ''Ik voelde dat je in gevaar was.''

Een kleine glimlach sierde Elys' lippen. ''Dan heeft de caithir spreuk gewerkt.''

Het gevecht zette zich voort en hoe langer het duurde, hoe meer ze samen begonnen te werken. Het voelde bijna alsof ze een en dezelfde persoon waren, alsof ze hoofd, hart en lichaam deelden. Ash' hartslag klopte in haar oren en hij had gelijk gehad: ze voelde het als hij in gevaar was. Haar teken bezorgde haar dan een helse pijn die niet langer duurde dan een seconde, maar het was een duidelijk signaal.

Het handigste vond Elys echter dat ze voelde waar Ash was. Ze kon niet exact vertellen waar hij zich bevond, maar ze voelde zijn bewegende aanwezigheid achter haar en wist hoe ze zich moest bewegen om hem niet in de weg te zitten tijdens het vechten — en om niet geraakt te worden door zijn zwaard of zijn water- of vuursturen.

De tijd ging voorbij en Erohs leger dunde uit. Het slagveld lag vol met doden, gewonden en wapens en Elys moest oppassen dat ze niet struikelde. Ze had enkele snijwonden opgelopen, maar niets ernstigs. Een verlammende angst omklede haar hart als ze eraan dacht hoe Ash eraan toe was. Hij had geen ernstige verwondingen, maar hij had het zwaar. Zijn ogen stonden dof en zijn bewegingen waren alles behalve snel en vloeiend.

Ze kon zich niet herinneren met hoeveel mensen ze hadden gevochten, maar het waren er veel geweest. Zoveel dat hun gezichten samensmolten tot een onduidelijk, vaag beeld van een soldaat zonder gezicht, een anoniem iemand zonder familie en vrienden die hoopten op zijn of haar terugkomst.

Haar malende gedachten werden onderbroken door het luide geschal van een hoorn dat over het dal galmde. Het was hetzelfde geluid geweest dat het begon van de slag om Iralin had aangekondigd, maar dit keer werd er keer en keer op de hoorn geblazen.

Ze worden teruggeroepen, realiseerde Elys zich verbaasd terwijl ze toekeek hoe de overgebleven vuursoldaten het op een rennen zetten en zich terugtrokken.

Haar adrenaline leek te weg te vloeien en een golf van vermoeidheid spoelde over haar heen. Nu pas voelde ze hoe pijnlijk en uitgeput haar spieren aanvoelden en hoeveel moeite het kostte om ook maar de kleinste beweging te maken. Haar hoofd bonkte en Elys was er zeker van dat ze de volgende ochtend overal op haar lichaam blauwe plekken zou vinden, maar niets van dit alles maakte haar uit op dit moment.

De hoorn had geklonken en Erohs leger — wat er nog van over was — had zich definitief teruggetrokken.

Blijdschap en euforie overheerste alle pijn en vermoeidheid die Elys voelde. Ze hijgde en probeerde op adem te komen, maar boven alles glimlachte ze. Ze hadden gewonnen. Voor nu. De Godenstad was niet gevallen en de gebouwen achter de muur glinsterden onaangetast in het gouden zonlicht.

''Ash,'' riep ze enthousiast terwijl ze haar ogen niet van het vluchtende leger kon afhouden, ''we hebben gewonnen! Eroh en zijn leger trekken zich terug.''

Geen antwoord.

Haar caithir teken vlamde op. Elys draaide zich razendsnel om. ''Ash?''

Ze bevroor toen ze Ash zag en haar maag draaide zich om. Zijn getinte huid had plaatsgemaakt voor een ziekelijk asgrijs en zijn lippen waren bleek. Het zilver in zijn ogen was dof en miste de gebruikelijke sprankeling. Elys kon maar net op tijd naar voren springen om zijn vallende lichaam in haar armen te nemen. Ash' gewicht trok haar echter naar de grond en zo eindigde ze zittend in het bloed, omgeven door lichamen en afgehakte ledematen, met een bewusteloze Ash in haar armen.

Tranen prikten achter haar ogen en een ijzeren vuist leek zich om haar keel te klemmen. Haar vingers gleden over zijn koude wang en ze riep zijn naam, keer op keer, maar het hielp niet. Zijn ogen bleven dicht en zijn borstkas ging maar af en toe miniem omhoog.

Hij leefde nog, sprak ze zichzelf constant toe, hij leefde nog en was bij haar.

Elys sloeg haar armen steviger om hem heen en haar tranen begonnen geruisloos over haar wangen te lopen. Ze had altijd een watermeester willen zijn, een krijger die vocht voor het goede, maar wat betekende dat in een oorlog? Ze had soldaten — mensen — verwond, gezien hoe het levenslicht uit hun angstige ogen verdween. Ze had families gebroken en kinderen hun vader afgenomen. Dat was toch niet het juiste om te doen? En als het dat wel was, waarom huilde haar geweten dan en scheurde schuldgevoel haar uiteen?

Elys slikte de brok in haar keel weg. Ze was bezorgd, uitgeput en besmeerd met zand en bloed en ze voelde hoe ze op het punt stond te breken. Met al haar beheersing haalde ze diep adem en raapte ze zichzelf bij elkaar. Ze kon nu niet opgeven: ze moest zorgen dat Ash verzorgd werd door de ervaren helers en een bed kreeg om uit te rusten. Natuurlijk had ze eerst ze hem eerst zelf proberen te helen, maar hij had geen wonden naast een paar oppervlakkige sneeën en schrammen. Waarschijnlijk was Ash vooral uitgeput en had hij tijd nodig om te herstellen, maar Elys kon dat herstelproces niet versnellen — iets wat geschoolde helers wel konden.

De poort van Iralin werd geopend en helers haastten zich naar het slagveld. De geschoolde helers waren snel te herkennen door hun donkerrode gewaden met zilveren stiksels. Een rilling gleed over haar rug als ze eraan dacht dat de gewaden rood waren, zodat het bloed dat hun kleding ongetwijfeld zou vervuilen minder zichtbaar zou zijn en ze rustig hun werk zouden kunnen doen zonder dat mensen panikeerden bij het zien van alle bloedspetters.

Met Ash in haar armen wist ze de aandacht van een van de helers te trekken — een wat jongere vrouw met kort bruin haar, heldere ogen en honderden sproeten over haar hele gezicht. Razendsnel murmelde Elys wat er gebeurd was, dat ze hem zelf niet kon helen en wie Ash was en ze was nog urenlang doorgegaan met onsamenhangend praten als de heler haar niet gestopt had. De jonge vrouw glimlachte en zei dat alles goed zou komen. Een last viel van Elys' schouders, maar haar ogen bleven angstig controleren of Ash nog wel ademde.

De heler maakte een handgebaar naar wat soldaten die niet gewond waren en beviel hen Ash op te tillen en haar te volgen. Zo betraden ze Iralin. De heler liep met een flink tempo door de straten die volgepakt waren met wapens, voedselvoorraden, gewonden en soldaten. Uiteindelijk kwamen ze uit op het grote plan voor het Parlement van Esmaron waar een grote tent stond. De heler leidde hen naar binnen en Elys' neus werd gevuld met de metaalachtige geur van bloed. Talloze rijen met bedden — sommige bezet en andere niet — vulden de tent en tientallen helers waren gecentreerd met hun werk bezig. Gewonden bleven binnenstromen en de ene na de andere ernstige verwonding kwam voorbij. Af en toe hoorde Elys gehuil of pijnlijk gekreun, maar ze probeerde zich af te sluiten voor alle ellende. Ash was het enige wat haar op dit moment uitmaakte.

De heler beviel de mannen om Ash neer te leggen op een van de vele bedden die in rijen stonden opgesteld in de tent. De krijgers deden wat hen gezegd werd en de heler bedankte hem met een brede glimlach, waarna ze zich tot Elys richtte.

''Mijn naam is Hynia, vrouwe, en ik zal ervoor zorgen dat prins Aedan er weer helemaal bovenop komt.''

Haar stem was zacht, maar ze sprak de woorden met zelfvertrouwen uit. Hynia gebaarde naar de stoel die naast Ash' bed stond.

''Gaat u zitten. Ik zal de prins onderzoeken en hem behandelen en dan kunt u daarna — als u dat wenst — wachten totdat hij bijkomt.''

Elys knikte en nam zonder wat te zeggen plaats op de stoel. Haar hand gleed automatisch naar Ash' hand en ze hield hem vast alsof haar leven ervan afhing. Zijn huid was koud, alsof het vuur in hem was gedoofd en dat maakte dat Elys maar aan één ding kon denken: Ash' tijd begon op te raken.

***

Nadat Hynia haar werk had gedaan was Elys bij Ash achtergebleven. De gewonden bleven binnenstromen en de tent was bijna helemaal vol. De helers renden heen en weer, probeerden iedereen te helpen, maar ook zij konden niet voorkomen dat sommige gewonden stierven.

Ash was nog steeds niet bijgekomen, maar Hynia had gezegd dat ze geduld moest hebben, dat hij extreem vermoeid en verzwakt was. Hij zou wakker worden, herhaalde Elys telkens opnieuw als een mantra in haar hoofd.

Ze liet haar blik weer door de tent glijden en haar hart stopte toen ze zag wie er binnenkwam.

Lila's ogen waren groot en schoten paniekerig door de tent, op zoek naar hulp. Haar gezicht en kleding zaten onder het vuil, maar dat was niets vergeleken met de grote donkerrode vlekken die waren verspreid over haar tuniek.

Het was alleen niet haar eigen bloed.

De aardbestuurder trilde op haar benen en had de arm van Sage om haar nek geslagen en ondersteunde hem met haar andere arm. Met moeite sleurde ze Sage's haast bewegingsloze lichaam — dat veel groter en zwaarder was dan dat van haar — verder de tent in. Elys kon niet goed zien wat er aan de hand was, maar de bloedrode vlek op Sages kleren die steeds groter werd en zijn bleke gezicht zeiden genoeg. Er was iets goed mis.

Elys' blik schoot naar Ash, die nog steeds niet bij bewustzijn was. Ze sprong op en haastte zich door de drukte naar Lila en Sage. Ze zag hoe Lila hulp probeerde te krijgen, maar dat niemand haar die gaf omdat de helers simpelweg te druk waren. Er waren te veel gewonden en te weinig helers.

''Lila,'' riep Elys terwijl ze de aandacht van de aardbestuurder probeerde te trekken en de laatste meters tussen hen overbrugde. Lila keek op en haar schouders leken iets te ontspannen.

Elys' ogen vlogen bezorgd over Sage die nauwelijks bij bewustzijn leek. Zijn groene ogen stonden dof en leken haar niet op te merken. Hij mompelde wat onsamenhangende woorden in Aeria, maar ze kon hem niet volgen. Zonder wat te zeggen tilde Sages andere arm op en sloeg die om haar nek, zodat ze Lila's last verlichtte.

''Daar is nog een bed vrij,'' zei Elys terwijl ze een hoofdbeweging maakte naar het bed dat naast dat van Ash stond.

Lila's ogen werden groot. ''Wat is er met —''

''Ash zal beter worden,'' antwoordde Elys razendsnel terwijl ze Sage samen met Lila naar het bed begon te dragen.

''Wat is er gebeurd?'' vroeg ze aan Lila. Woede brandde in Lila's ogen.

''Deze idioot dacht het slim was om zijn lichaam als schild te gebruiken,'' bromde ze.

Elys fronste. ''Waarom zou hij dat doen?''

''Omdat hij mijn leven wilde redden,'' mompelde de aardestuurder.

Ze zuchtte en Elys zag dat haar lip iets begon te trillen. ''Omdat ik zo dom was om de vuursoldaat achter me niet op te merken en Sage voor mij sprong, voordat ik doorhad wat er gebeurde.''

Het was de eerste keer dat Elys geloofde dat Lila zo in huilen zou kunnen uitbarsten.

''Je moet hem helen, Elys,'' smeekte ze, haar stem niet zo vast als anders, ''want anders dan ... ik —''

Lila zuchtte en sloeg haar ogen neer terwijl ze Sage samen met Elys op het bed neerlegde, maar Elys begreep wat ze had willen zeggen.

''Dit is niet jouw schuld, Lila.''

Haar bruine ogen glinsterden van tranen die zich hadden opgehoopt en ze balde haar vuisten. ''Jawel, want als ik had opgelet dan ...''

''Stop,'' onderbrak Elys haar vurig. ''Geef jezelf niet de schuld voor een keuze die Sage heeft gemaakt.''

Ze verplaatste haar blik naar Sage en de bloedvlek die rond zijn middel zat. ''We moeten zijn tuniek uitdoen, zodat ik zijn wond kan onderzoeken. Kun je me helpen?''

Lila veegde haar tranen weg en knikte. Samen ontdeden ze Sage van zijn olijfgroene tuniek die nu vol zat met zand, kleine brandplekken en bloed. Zijn ademhaling was onregelmatig en oppervlakkig en — hoewel nog bij bewustzijn — reageerde hij niet op alles wat er gebeurde.

''Ik heb een emmer met water nodig,'' zei Elys tegen Lila, die wegrende om water te halen.

Ondertussen onderzocht Elys de wond van dichterbij. Door de hoeveelheid bloed kon ze niet goed zien waar het zwaard van de vuursoldaat Sage geraakt had, maar na een tijdje realiseerde ze zich dat hij in zijn zij en rug was geraakt.

''We moeten hem omdraaien,'' zei Elys tegen Lila die net terug was gekomen met water.

Samen draaiden ze Sage zo voorzichtig mogelijk om en de luchtstuurder kreunde zachtjes. Met grote ogen keek Elys naar zijn rug. In het midden van zijn rug was Sages huid niet glad en goudbruin, maar rafelig, onregelmatig en lichtroze. Ze herkende het meteen: een brandwond. Een oude, geheelde brandwond. Vragend keek ze naar Lila, maar die haalde haar schouders op.

Elys schudde de verwarring van haar af. Het was nu geen tijd om vragen te stellen, ze moest actie ondernemen. Moeiteloos gebood ze wat water uit de emmer om naar haar toe te komen. Het eerste wat ze deed was de wond enigszins schoonmaken — iets wat snel moest, want Sage bloedde nog steeds. Opnieuw stuurde Elys wat water uit de emmer omhoog en ditmaal vloeide het water om haar handen. Ze plaatste haar handen naast de diepe wond en sloot haar ogen. Ze voelde Sages bloed stromen, voelde zijn hart zwak kloppen. Ze kon elk minuscuul waterdeeltje voelen dankzij Ash' training. 

Elys haalde diep adem en concentreerde zich. Als vanzelf voelde ze het leven in Sage kolken, de energie die overal aanwezig was en in haar geest flikkerde als een helder blauw licht. Het was wat haar een heler maakte; het vermogen om met watersturen iemands energie te voelen en te gebruiken om botten, vlees en huid weer in elkaar te vlechten.

Elys begon in zichzelf te graven en stuurde haar eigen energie — die ze voor zich zag als een heldere rivier in haar — naar Sage en verbond het met die van hem en trok er aan en stuurde het naar Sages bloedende wond. Zorgvuldig begon ze haar handen en vingers minimaal te bewegen. Ze tekende in haar hoofd cirkels en lijnen op zijn huid en met de energie en de aanwezige waterdeeltjes vlocht ze Sages spieren en huid aan elkaar en heelde de wond.

Elys opende haar ogen en wankelde even. Haar hoofd voelde licht aan. Lila pakte haar arm en plantte haar op de stoel die tussen de bedden van Ash en Sage in stond.

''Gaat het?''

Elys knikte en haalde diep adem. Helen kostte veel energie — meer dan normaal watersturen — en het was niet iets wat ze vaak deed. Elke keer dat ze heelde, kreeg ze meer respect voor geschoolde helers die urenlang bezig waren om levens te redden.

''Waar ben ik?''

Sage richtte zijn hoofd, verbaasd dat hij op zijn buik lag in een onbekend bed. Met moeite draaide hij zich op zijn rug en zijn smaragden ogen schoten verwilderd om zich heen. Lila sloeg haar armen over elkaar heen. Haar lippen waren samengeperst tot een dunne streep.

''Als je ooit nog zoiets flikt dan zweer ik bij Namos dat ik je zelf van kant maak,'' siste ze.

Sages ogen werden groot. ''Maar ... wacht — wat?''

Elys moest moeite doen om haar lachen in te houden bij het horen van Sages verwarring. Arme jongen. Hij wist vast niet wat hem overkwam, maar wie verwachtte dan ook boosheid als je iemand leven had gered?

''Je hoorde me wel,'' zei de aardbestuurder terwijl ze neerplofte op de stoel aan de andere kant van Sages bed. Ze boog zich  voorover, naar Sage, haar ogen een razend vuur. ''Ik wil niet dat je doodgaat door mij, dus red me niet. Ik kan voor mezelf zorgen.''

''Kun je me niet gewoon bedanken?'' vroeg Sage vermoeid. Hij had duidelijk geen zin in een discussie — waarschijnlijk omdat er niet te redeneren viel met een woedende Lila.

''Voor wat? Voor zien hoe je doodging?''

Sage opende zijn mond om wat te zeggen, maar Elys stopte hem.

''Zo is het wel genoeg,'' onderbrak ze hem terwijl ze Lila een waarschuwende blik toewierp. ''Ik heb Sages wond dan wel geheeld, maar hij heeft nog steeds rust nodig en je helpt niet, Lila.''

Ze snoof en leunde achterover, maar het ontging Elys niet dat haar ogen — zonder dat Sage het merkte — hem de hele tijd bezorgd en opgelucht observeerden.

''Jij hebt me geheeld?'' vroeg Sage.

Elys knikte en een warm gevoel van trots brandde in haar borstkas. Een schaduw viel over zijn gezicht.

''Dus dan hebben jullie ook die ... die brandwond gezien?''

Haar nieuwsgierigheid vlamde op en ze ging wat rechter zitten. ''Ja, hoezo? We vroegen ons al af hoe je eraan kwam.''

Sages handen friemelde nerveus aan het witte laken en hij ontweek Elys' vragende blik. Zijn ogen bleven gefixeerd op iets achter Elys en toen ongeloof het smaragdgroen binnen sijpelde, realiseerde ze zich dat hij Ash had opgemerkt.

Sage richtte zich verder op, maar Elys duwde hem kalm terug. Hij was wit weggetrokken, nog meer dan hij al was, en angstig keek hij haar aan. ''Wat is er met Ash? Waarom ligt hij hier? Is hij ...?''

Woorden buitelden uit zijn mond, maar Elys schudde haar hoofd. ''Hij is alleen erg uitgeput en heeft rust nodig.''

Ze wierp even een blik achterom, naar zijn rijzende borstkas en zijn warrige zwarte haar.

''Alles komt goed,'' zei ze.

Sage knikte en leuke ontspannen in de kussens die achter zijn rug zaten. Hij zuchtte.

''Ik zal jullie vertellen over de brandwond,'' begon hij, ''want het is eigenlijk raar dat jullie niet weten waarom ik en Ash ooit ruzie hebben gekregen en ik ben weggegaan uit Celan.''

Elys hield haar adem in. Er vormde zich een knoop in haar maag en eigenijk was ze niet zeker of ze het wel wilde weten. Ze wist dat Ash slechte beslissingen had gemaakt en dat de periode als kroonprins in Celan een donkere periode was geweest. Iedereen maakte verkeerde beslissingen en Ash vocht elke dag om die van hem te compenseren, iets wat haar trots maakte, maar dat betekende niet dat ze ervan genoot om verhalen te horen over deze oude Ash die ze niet kende.

Sage haalde diep adem. ''Ik zal het kort houden. Ik weet dat Ash veel spijt heeft van dat moment en ik heb hem allang vergeven.''

Hij schraapte zijn keel en begon te vertellen. ''In die tijd was Ash eindlijk — na jarenlange vernederingen en roddels van Eroh, Serphone en de bedienden — sterker dan Eroh. Koning Egan had eindelijk officieel besloten dat Ash de kroonprins zou zijn. Hij werd eindelijk gezien en gehoord door iedereen die niet in hem had geloofd, maar ...''

Sage twijfelde even, nadenkend over zijn volgende woorden. ''De macht, het gezag, deed iets met Ash. Hij had eindelijk macht over de mensen die jarenlang macht over zijn leven hadden gehad. Ze moesten doen wat hij zei en daar maakte hij gebruik van. Mensen waren bang voor hem — zelfs Eroh en Serphone durfden niet tegen hem in te gaan. Op een dag had ik er genoeg van. Hij was veranderd en ik herkende hem niet meer, dus ik was boos. Arús Cirilla, ik was nog nooit zo boos geweest en ik confronteerde hem. Ik wilde hem helpen, maar Ash werd furieus en alles liep uit de hand. Hij wilde geen hulp en snapte niet waar ik het over had. Ik besloot dat ik niet in Celan wilde blijven, want de Ash die ik kende was er niet meer, dus ik draaide me om om weg te gaan.''

Het was even stil. Elys was misselijk. Ze had zo'n medelijden met Ash en wat hij in zijn jeugd had moeten doorstaan, maar ze had ook medelijden met Sage. Ze wist dat hij ruzie haatte en dat hij niet snel iemand zou confronteren, maar hij had het gedaan omdat hij om Ash gaf en daar had hij een brandwond aan over gehouden. En er was maar één ding dat brandwonden veroorzaakte ...

''Hij viel je aan,'' fluisterde ze.

Sage knikte, zijn gezicht verwrongen van oude pijn. ''Hij viel me in de rug aan met vuur en ik had nog nooit zoveel pijn gevoeld.''

''Ik hoor je geschreeuw soms nog steeds in mijn nachtmerries,'' sprak Ash gepijnigd.

Elys, Lila en Sage schoten overeind en draaiden zich naar Ash, die haast bewegingsloos in het bed lag. Hij opende zijn ogen, maar zelfs dat leek hem meer energie te kosten dan hij had.

''Hoe voel je je?'' vroeg Elys terwijl ze zijn hand voorzichtig vastpakte. Zijn huid was nog steeds ijskoud.

Het was even stil, maar na een paar seconden antwoordde Ash. Met moeite zei hij: ''Alsof ik duizend jaar geslapen heb, maar het nog steeds niet genoeg is.''

Zijn vingers verstrengelden zich stevig met die van haar. Hij sloot hij zijn ogen en viel weer in slaap, ditmaal met een vredige glimlach. 

——————

[A/N] Dusss...lekker lang hoofdstuk dit keer XD Echt waar, ik plan van alles, maar vaak loopt veel anders met schrijven :') Ook had ik nog meer echte actie willen schrijven, maar dan werd dit hoofdstuk wel héél lang en ja...dat verander ik dan allemaal wel met herschrijven (wat ik ooit ga doen, maar wat waarschijnlijk nog heel lang gaat duren)

Maar goed. Wat vonden jullie ervan? Het gevecht is over...voor nu...maar wat zal er gaan gebeuren? Wat zullen de volgende stappen zijn van Elys, Ash, Lila en Sage? De tijd voor Ash begint nu namelijk wel echt te dringen ;p

Hoewel ik nooit echt heel erg tevreden ben met wat ik schrijf, moet ik zeggen dat het schrijven alweer veel en veel beter ging dan vorige week en daar ben ik erg blij mee. Nu kan ik hopelijk echt beginnen met het opbouwen van een voorraad XD 

Xx Am

PS: een week geleden (ofzo) zag ik trouwens dat TFP 10.000 comments heeft bereikt en ik wil jullie eigenlijk bedanken voor alle superleuke comments die jullie altijd sturen! Het gaat me niet om het getal, maar comments zijn gewoon geweldig, omdat je als schrijver kan lezen wat lezers vinden en denken en ja...dat vind ik een van de leukste dingen, dus bedankt allemaal! Ik waardeer het echt <3