"When he died, all things soft and beautiful and bright would be buried with him." 
―Madeline Miller, The Song of Achilles 

Elys' hart had nog nooit zo zwaar gevoeld. Het voelde alsof het tien keer zoveel kracht kostte om zich te bewegen, om na te denken en te ademen. In tegenstelling tot haar was Lila niet sprakeloos.

''Wat?'' riep de aardestuurder uit. ''Een bibliotheek zonder boeken? En hoe moeten we dan in Namos' naam naar informatie zoeken?''

De geest, Ezá, leek niet erg onder de indruk van Lila's luide gesnauw en richtte zich tot Elys.

''Alle kennis ligt verborgen in deze bibliotheek. Het opschrijven in boeken, waar iedereen bij kan, zou veel te riskant zijn. Yuin wilde dat haar kennis alleen toegankelijk zou zijn voor degenen die niet voor zichzelf zoeken, zodat de kennis nooit misbruikt kan worden.''

Lila had haar armen over elkaar heen geslagen en trok een wenkbrauw op. ''Oh ja? Wat een ontzettend leuk plan, maar wáár is alle kennis dan?''

Sage legde een hand op haar arm en probeerde haar te kalmeren, maar het haalde niet veel uit. Lila's ogen glinsterden en Elys zag hoe haar metershoge muren begonnen af te brokkelen. Lila's stem brak toen ze sprak en in haar ooghoeken welden tranen op.

''Ik moet weten wat er is gebeurd met mijn familie. Ik moet weten of één van hen misschien nog leeft! En hoe moet ik daar achter komen als ik niet weet hoe ik bij die kennis kan komen?''

Ezá keek dit keer wel naar de aardestuurder, die duidelijk overstuur was.

''Heb geduld Lilynne. Ik zal je een antwoord geven.''

De geest stak zijn arm uit en gebaarde naar de vier poorten die zichtbaar waren in de hal.

''Dit is de Hoofdhal. Achter elke poort gaan andere hallen schuil. In plaats van dat je kasten met rijen boeken vindt, zul je geesten vinden. Elk van hen bevat een hoofd vol kennis, die specifiek is voor elk van hen.''

''Maar hoe vinden we dan de juiste geest?'' vroeg Sage met grote opengesperde ogen.

Ezá lachte. ''Dat kan ik jullie niet vertellen, helaas. Ik heb al meer geholpen dan eigenlijk is toegestaan.''

Elys slikte en een golf van misselijkheid ging door haar heen. Hoe moesten ze ooit de juiste geesten vinden voor de juiste informatie? Nu begreep ze pas waarom ze maar liefst tien dagen hadden gekregen. En dan nog. Ezá had zelf gezegd dat de tijd hier anders liep dan zij gewend waren.

Lila, Sage en Elys wisselden blikken uit. 

''En nu?'' vroeg Elys met een zachte stem.

Lila zuchtte diep en had haar armen strak over elkaar geslagen, waardoor haar zwarte, kronkelende tatoeages goed zichtbaar waren. ''Ik heb geen flauw idee.''

''Hè, kom op,'' kwam Sage met een lach tussenbeide. ''Niet zo somber. We moeten positief blijven, anders kunnen we beter meteen naar huis gaan.''

Elys beet op haar lippen. Hij had gelijk. Ze verjoeg alle donkere gedachten in haar hoofd en probeerde na te denken. Hoe konden ze dit het beste aanpassen? Haar blik gleed door de goudkleurige hal en de vier enorme met bloemmotieven versierde deuren die ze zag. Twee aan de linkerkant en twee aan de rechterkant. Ze hadden niet veel keuze.

''Ik zal de twee hallen aan de linkerkant doorzoeken en dan kunnen jullie elk één hal nemen aan de rechterkant,'' zei ze vastberaden.

Het was even stil, maar uiteindelijk knikten Lila en Sage beiden instemmend. Het was het beste om op te splitsen als ze de hallen zo snel mogelijk wilden doorzoeken. Ze wilden net uit elkaar gaan, totdat de stem van Ezá nogmaals door hun hoofden klonk.

''Nog één ding,'' begon hij. ''Niet alle geesten die je zal tegenkomen, zullen hun kennis zomaar prijsgeven. Wees erop voorbereid dat de prijs voor kennis hoger kan zijn dan je wil of kan betalen. Je kan alles verliezen als je niet oppast.''

De geest boog  zijm hoofd lichtjes en het blauw van zijn lichaam loste op in flarden die verdwenen in de lucht.

Hij was weg.

Elys fronste. Het gebeurde niet elke dag dat je een geest voor je ogen zag oplossen in het niets. Maar het waren Ezás woorden die haar echt wat deden. 

Haar hart ging als een razende tekeer en haar handen begonnen zweterig te worden. Haar blik gleed even naar Sage en Lila die ook niet geamuseerd leken te zijn door dit laatste nieuws van Ezá. Jammer genoeg hadden ze geen keus. Niet als ze wilden dat Ash zou blijven leven, als Sage én Lila meer te weten wilden komen over hun familie.

Zonder verder nog wat tegen elkaar te zeggen, liepen ze alle drie vastbesloten op hun doel af. Elys bleeg stilstaan voor de twee identieke goudkleurige poorten. Welke kant zou ze eerst op gaan? Links of rechts? Ze legde haar hand op de linkerpoort en volgde met haar vingers de intrigerende patronen. Als vanzelf keek ze omhoog, boven de poort, waar in gouden letters stond: De Hal van Magie. Elys' nieuwsgierigheid vlamde op. Wat voor een fantastische kennis moest er wel niet schuilgaan achter deze deuren? Vliegensvlug wierp ze een blik naar de andere poort. Ook daar stond de naam van de hal in gouden letters geschreven: De Hal van Geschiedenis.

Ze wist niet wat te doen dus ze koos maar voor de linkerkant om de stomme reden dat Ash linkshandig was.

Zonder te twijfelen klemde ze haar hand om de deurklinken van de poort van de Hal van Magie. Elys haalde diep adem en probeerde haar zenuwen te bedwingen. Ze zette een klein beetje kracht en koud metaal kuste haar huid. De poort gleed geluidloos open. Een muffe, koele lucht kwam haar tegemoet. Voordat ze de Hal van Magie binnentrad, draaide ze zich even om. Ze zag nog net hoe Sage de Hal van De Wereld binnenging en Lila de Hal van Wetenschappen.

Elys zuchtte en raapte al haar moed bijeen. Ze kon het niet helpen dat er een ijskoude rilling over haar ruggengraat gleed die haar nekharen recht overeind deed staan.

***

De Hal van Magie was immens. Immens en donker. Alleen zacht flikkerende kaarsen verlichtten de enorme terracottakleurige hal die zich oneindig ver leek uit te strekken. Tientallen, misschien wel honderden, pilaren ondersteunden het gebogen dak dat ook, net zoals in de Hoofdhal, beschilderd was met de mooiste en meest levendige taferelen. Elys zag de geboorte van Amadine en Gato, het ontstaan van Iralin en het moment dat de mens de Gift van de Elementen kreeg.

Ze beet op haar lip. Ze wenste dat Ash bij haar was. Niet alleen omdat hij met zelfs zijn verzwakte vuursturen gemakkelijk voor voldoende verlichting zou kunnen zorgen, maar ook omdat hij haar een veilig gevoel gaf. Elys hekelde het nare gevoel dat de Hal van Magie haar gaf. Ze kon bijna niets zien en het weinige licht maakte lange, enge schaduwen op de muren, vloeren en opgestapelde bergen met spullen uit de hele wereld; kasten, boeken, kisten, sieraden, vloerkleden, kleding, opgezette dieren en voorwerpen die haar onbekend waren; het hield niet op. Het enige geluid dat ze hoorde, waren haar zachte voetstappen tegen de tegels, haar te snelle ademhaling en razende hart en daarbij kwam nog de bedompte, vochtige lucht die haar voor haar gevoel af en toe dreigde te verstikken. En dan had ze nog geeneens iets gezegd over de geesten die hier hoorden te zijn, maar er niet waren. Waar moest ze dan naar informatie zoeken?

Maar plotseling trok iets voor haar haar aandacht. Het begon als een goudgeel licht, maar hoe dichterbij ze kwam, hoe meer ze zag dat het een soort verlichte kapel was. Voetje voor voetje schuifelde ze dichterbij, op haar hoede voor eventuele geesten of een of ander onheil.

De ronde ruimte was relatief klein vergeleken met de rest van de hal en werd verlicht door een enorme gouden hanglamp met kaarsen met dansende vlammetjes. In het midden, op een ronde verhoging, stond een hoog voetstuk met daarop een kristallen schaal die het licht in duizenden kleuren verstrooide waardoor de ruimte baadde in regenboog kleurig licht. Het was adembenemend en het gevoel dat ze hier niet hoorde te zijn, nestelde zich in haar borstkas.

Elys wierp een blik in de ruimte, maar zag niets afgezien van de kristallen schaal.

Het leek veilig.

Behoedzaam schoof ze dichterbij zodat ze een blik kon werpen in de kristallen schaal. Het verbaasde haar dat ze niets anders zag dan water dat driekwart van de schaal vulde. Voorzichtig legde ze haar handen op de rand van de schaal. Het kristal was tot haar verrassing helemaal niet koud en voelde prettig aan tegen haar warme huid. Wat deed zo'n schaal hier, in een aparte kamer op een voetstuk?

Nieuwsgierig boog ze voorover, waardoor ze haar eigen weerspiegeling in het water zag. De wallen onder haar vermoeide turkooizen ogen waren de eerste dingen die ze opmerkte.

En toen, uit het niets, rimpelde het water en flitste er een kleurenexplosie voor haar ogen. Ze gilde. Water spatte in haar gezicht en een koude wind speelde met haar bruine haar. Duizenden kleuren vlogen om haar heen, raakten haar aan en verschenen en verdwenen in de duisternis.

Beelden flitsten aan haar voorbij. Haar moeder en Selin, de glanzende schubben van Kata, Rhys op de avond dat ze was weggelopen. Herinneringen van de laatste weken vlogen razendsnel voorbij, zo snel zelfs dat ze bijna niets bewust meekreeg. Elys zag letterlijk haar hele leven aan haar voorbij flitsten. Maar plotseling stopte de stroom aan beelden en bleef één beeld voor haar netvlies hangen. Elys kneep haar ogen samen. Het beeld voor haar was eerst wazig, alsof mistflarden voor haar zweefden. Lijnen waren onscherp en het bewegende beeld leek een eigen leven te leiden.

Voor haar was een jongeman opgedoemd. Metaalzwart haar dat over een karamelkleurige huid viel, hoge jukbeenderen, brede schouders die waren gekleed in een zwarte tuniek met gouden versieringen op de hals en schouders en gouden ogen met de kleur van een ondergaande zon. En een grijns die ze uit duizenden zou herkennen.

Een schok schoot door Elys' lichaam heen. Ze wist vrijwel direct dat ze naar Ash keek―hoe kon ze hem niet herkennen?―maar die ogen...het verwarde haar. Ash had prachtige zilveren ogen waar sterrenlicht in opgesloten leek te zijn, maar in plaats daarvan zag ze ogen bestaande uit zonlicht, ogen die haar meteen aan Eroh deden denken.

En dat was niet het enige verschil.

Hij leek ouder, zijn trekken scherper en zijn ogen wijzer. Ash stond fier rechtop en Elys verbaasde zich over de rust en kracht die in golven van hem leken af te komen. Onmiddellijk realiseerde ze zich dat hij niet langer ziek was. Op zijn hoofd prijkte een prachtige maar simpele kroon en dat was het moment dat Elys zeker wist dat ze niet naar Ash keek, maar naar meer dan dat. Voor haar stond Aedan Brénain, de koning van Ignuron.

Ze stapte op hem af―hij leek haar niet gezien te hebben―en opende haar mond om wat te zeggen, maar het beeld van Ash als koning viel uiteen voor haar ogen en ging op in rook.

Verbaasd knipperde Elys met haar ogen. Tientallen vragen spookten rond in haar hoofd. Wat had ze zo net gezien? Was het een visioen geweest van de toekomst? Was het een leugen of...echt? Kon dat betekenen dat ze hun missie zouden voltooien?

Ze had echter geen tijd om na te denken, want kleuren wervelden weer op haar heen en smolten samen waardoor langzaam een nieuw beeld voor haar gevormd werd. Deze was echter veel onduidelijker dan de vorige. Ze zag een flits van donkere huid, paars, kristal en zwarte tatoeages en ze wist onmiddellijk dat het Lila was. De aardestuurder zat op een krukje in een soort atelier. Rollen met de duurste en meest bijzondere stoffen lagen opgeborgen in metershoge kasten die tegen elke muur stonden. Lila was geconcentreerd aan een jurk aan het werken. Razendsnel kwam het beeld dichterbij en Elys zag het intrigerende ontwerp van de jurk en de prachtige blauwe stof met gouden stiksels die glinsterden in het zachte licht. De gouden draden kronkelden over de stof, kwamen bij elkaar en vormden de mooiste patronen die Elys sprakeloos maakten.

En toen werd alles donker en Lila en de jurk verdwenen in het niets, alsof ze er nooit waren geweest. Schaduwen wervelden om Elys heen, vingers streelden haar gezicht en ze voelde hoe de duisternis alle vreugde uit haar leek te zuigen. Angstig sloot ze haar ogen. Ze bad dat het snel over was.

Toen de vingers, gemaakt van duisternis en rook, haar met rust lieten, opende ze haar ogen. Ze zag een beeld dat nog waziger was dan de eerdere beelden. Met moeite kon ze een jongen onderscheiden. Hij moest ongeveer even oud zijn als zij en alles aan hem was goud. Zijn getinte huid, zijn grove krullen en zijn ogen die gevuld waren met problemen. Een donkere mantel die bewoog als rook lag over zijn schouders gedrapeerd en verhulde alles behalve zijn gezicht en brede schouders.

Elys wilde vragen wie hij was, maar er kwam geen geluid uit haar keel hoe hard ze ook schreeuwde voor haar gevoel. De doodse stilte om haar heen werd echter verstoord door het kenmerkende zachte getrippel van kindervoetjes. Het was een geluid dat haar deed denken aan vervlogen jaren toen Selin nog klein was geweest. Ze hoorde een hoge kinderstem wat roepen, maar gek genoeg verstond ze geen woord. De stem kwam vanachter haar en Elys draaide zich om, maar toen ze dat deed, verdween alle warmte uit haar lichaam. Alle vreugde, alle vrolijke herinneringen en al het gelach dat ze had mogen horen; alles verdween. Haar aderen waren gemaakt van steen, haar bloed was ijswater en haar huid graniet. Ze kon niet bewegen of ademen; alleen geluidloos huilen. Dikke tranen rolden over haar wangen naar beneden en ze proefde het zout op haar droge lippen. Het beeld voor haar kwam haar in zekere zin bekend voor en riep nare herinneringen op, maar wat ze zag was verschrikkelijker dan haar ergste nachtmerries haar ooit hadden kunnen laten zien.

Het was Ash, liggend in de sneeuw. Zijn ledematen lagen in een vreemde, onnatuurlijke positie. Zwarte lokken plakten aan zijn bebloede gezicht waarin lege ogen naar de hemel staarden. Zijn zilveren zwaard lag net buiten zijn handbereik in de sneeuw die om hem heen bevlekt was met rood. Het bloed was al gestold en zijn huid had een vage, onnatuurlijk blauwe kleur. 

Hij was dood.  

Elys was ervan overtuigd dat het geluid van haar brekende hart over de sneeuwvlakte galmde. 

――――――

[A/N] Zoals gewoonlijk loopt niets volgens plan, want dit hoofdstuk werd zo lang dat ik het in drie hoofdstukken gesplitst heb...maar goed...dat is weer meer leesmateriaal voor jullie ;)

En wat vonden jullie van de beelden die Elys zag? Wat gebeurde er? Zag ze de toekomst of zijn het leugens? En wie was die mysterieuze jongeman met goud haar en gouden ogen? Ik ben benieuwd naar jullie ideeën! 

Ik moet me trouwens echt beheersen om het volgende hoofdstuk niet te plaatsen, want ik heb het gisteren afgeschreven en aaaahh :o

Xx Am