"Anger is just anger. It isn't good. It isn't bad. It just is. What you do with it is what matters. It's like anything else. You can use it to build or to destroy. You just have to make the choice."
―Jim Butler, White Nights

"Waar rent ze naartoe?" vroeg Lila hijgend.

Mae rende een paar meter voor hen. De koningin was snel en wendbaar: ze leek zich zonder moeite zigzaggend voor te bewegen door de eindeloze gangen van het Sterrenpaleis.

"Haar ouders," antwoordde Sage. Zijn gezicht was doordrenkt van bezorgdheid. Hij had zijn wenkbrauwen gefronst en zijn groene ogen flitsten om de paar seconden naar Mae.

"Heer Arron en vrouwe Bronwen zijn een tijdje geleden plotseling ernstig ziek geworden. Ze zijn enorm verzwakt en reageren nauwelijks op prikkels. Ze staren maar een beetje in de leegte en zeggen vrijwel niets. Niemand hier weet wat er aan de hand is," zei hij. "Dat is de reden dat Mae de troon heeft overgenomen."

"En hoe weet jij dit?"

Lila's stem was koud en afstandelijk.

"Ze heeft me ze laten zien. Het was verschrikkelijk."

Lila perste haar lippen samen en zei niets meer. In stilte renden ze verder.

Elys hijgde en met moeite kon ze het hoge tempo bijbenen, maar ze was niet zwak en dat zou ze bewijzen. Af en toe zag ze dat Ash, kroonprins Aedan, naar haar keek. Zijn mond telkens halfopen en klaar om iets te zeggen, maar Elys ontweek zijn priemende blik vakkundig. Ze wilde niet horen wat hij te zeggen had. Hij loog toch alleen maar.

"We zijn er," fluisterde Sage hees. 

Hij bleef hijgend bij de opengeslagen dubbele deur staan. In het hout waren sierlijke herten en ornamenten en snelle jagers te zien met pijl en boog. Dieprode bloedspetters verminkten het hout en druppelden naar beneden. Twee bewakers lagen slap op de vloer, hun nek in een rare hoek gedraaid en hun lichaam doorweekt met bloed. Hun open ogen staarden levenloos de leegte in.

Elys slikte. Het beeld van haar moeder flitste over haar netvlies. Ze balde haar vuisten en probeerde haar herinnering uit alle macht uit te wissen. Plotseling werd er een troostende, warme hand op haar onderarm gelegd. Grote zilveren kijkers drongen haar gezichtsveld binnen.

"Niet doen," siste ze terwijl ze haar arm wegtrok. Ze slikte de tranen weg. "Ik hoef je medelijden niet."

Met geheven hoofd stapte ze over de bewakers neer en volgde ze Sage en Lila die haar voor waren gegaan.

De kamer was enorm en houten pilaren omgeven door metalen rozenranken droegen het glazen dak. De zon verwarmde Elys' huid en het hout dat onder haar voeten kraakte was het enige hoorbare geluid, afgezien van het vogelgezang dat de kamer binnenstroomde door het open raam. De eens witte lakens op het hemelbed waren gekreukt en doordrenkt met bloed. Naast het bed zat Mae, geknield in de rode plas die zich had gevormd op de vloer. 

Langzaam kwamen Elys, Ash, Sage en Lila dichterbij. De Koningin van Lyun keek niet op of om; haar ijsblauwe ogen waren enkel gericht op het lichaam dat in haar armen lag. De huid van de oudere man was bijna net zo wit als zijn haar en zijn ijsblauwe ogen--dezelfde als die van Mae--staarden naar de hemelsblauwe lucht boven hen. Mae's ranke vingers gleden trillend over zijn wang en streken het lange haar liefdevol uit zijn gezicht. Ze glimlachte licht. Het had een vredig tafereel kunnen zijn ware het niet dat rood glimmend bloed aan het haar van de man kleefde, zijn huid verfde en zijn kleren besmeurde. 

''Mae...'' 

Sage knielde naast haar en legde zijn hand op haar rug. Ze keek op. Tranen glinsterden als kleine diamanten in haar ogen. Ze knipperde verbaasd.

''Je moet loslaten,'' fluisterde de luchtstuurder bemoedigend.

Mae's glimlach verdween en haar lippen begonnen te trillen. Ze keek naar haar bebloede handen en naar het levenloze lichaam--Heer Arron--dat ze in haar armen hield. Het was alsof ze nu pas al het bloed zag dat op haar jurk en handen zat, alsof ze nu pas doorhad dat er geen levenslicht meer sprankelde in de ogen van haar vader en dat het ijsblauw voor eeuwig koud was geworden. Sage trok haar tegen zich aan en ze begroef haar hoofd in zijn nek. Haar armen hingen slap langs haar lichaam, het wit van haar handen en jurk bevuild met bloed. Dat was het moment dat ze brak. Ze begon schokkerig adem te halen en de tranen stroomden nu voluit. Ze huilde met lange uithalen en het ging door merg en been. Elys' nekharen gingen recht overeind staan. Mae's stem was doordrenkt van pijn en ontroostbaar verdriet. Het leek alsof Elys het hart van de Koningin van Lyun hoorde breken.

Lila knielde nu ook bij het lichaam van Heer Arron en ze boog respectvol haar hoofd. Ze mompelde iets in Therona en sloot toen de oogleden met haar vingers. 

Het voelde alsof een onzichtbare ijzeren hand zich om Elys' keel had gesloten en als vanzelf begonnen er tranen over haar wangen te biggelen; ze kon het niet helpen als ze zulk verdriet zag. Ze wist dat Ash naast haar stond en op dit moment had ze niets liever gewild dan zich veilig verstoppen in zijn warme armen. Maar dat deed ze niet, hoewel haar diepgewortelde woede het maar net kon winnen van haar verlangen. 

Het werd één van de donkerste dagen in de geschiedenis van Lyun, iets wat gemarkeerd werd door de regen die plotseling met bakken uit de hemel viel. Zelfs de goden huilden om deze gruwelijke daad. 

***

Een dag later werd het lichaam van heer Arron begraven volgens Theraanse gebruiken. Iedere aanwezige droeg donkergroene, bruine of zwarte kleding: de kleuren van verwelking en dus de officiële rouwkleuren van Lyun. Er waren toespraken en liederen en zelfs de bomen en dieren van het woud leken te treuren, maar dat alles leek langs Mae heen te gaan. Haar ogen waren rood en gezwollen en zelfs de wollen donkergroene jurk en schitterende kroon van zilver en glas die op haar hoofd prijkte konden het licht in haar ogen niet laten terugkeren. Er heerste een sluier van verdriet en duisternis over haar sinds haar vader was vermoord en Eroh haar moeder had meegenomen. Vrouwe Bronwen was niet meer gezien, maar de krijgers van heer Boirin hadden sporen gevonden in het bos en onder het raam van het voormalig koninklijk echtpaar dat had opengestaan. Het enige lichtpuntje was geweest dat er geen bloedsporen waren gevonden. Elys dacht dat hoop, haat en woede de enige dingen waren die Mae op dit moment bij elkaar hielden. 

"Ik wil met jullie praten," zei ze, haar stem rauw en krakend.

Elys had verwacht dat ze naar de troonzaal zouden gaan, maar Mae leidde hen naar een bescheiden kamer met een warme uitstraling. Er stond een bureau op sierlijke pootjes en de muren waren bedekt met overvolle boekenkasten en de ramen werden omlijst door mosgroene gordijnen die nauwelijks licht doorlieten.

Mae nam plaats achter het bureau. Ze vouwde haar fragiele handen samen en staarde een tijdje naar haar zilveren ring. Elys gokte dat ze die van haar ouders had gekregen.

"Heer Boirin zal vanaf nu op zoek gaan naar mijn moeder," begon ze. "Het is vrij zeker dat prins Eroh haar heeft meegenomen en dat ze nog leeft."

De koningin haalde scherp adem en kneep haar handen haast fijn.

"Ik...ik heb er echter geen vertrouwen in dat de prins gevonden zal worden. Hij is slim en zal zich niet zomaar laten pakken. Daarbij ben ik ervan overtuigd dat hij mijn krijgers redelijk makkelijk aankan, helaas. Hij zal terugkomen, maar op het moment dat hij dat wil. Voor mij, voor mijn koninkrijk en voor onze deal."

Tranen begonnen weer over haar wangen te lopen.

"Ik weet dat het een fout was om prins Eroh in te lichten over jullie verblijf hier. Het is waarschijnlijk de grootste fout die ik ooit zal maken in mijn leven en ik ben er zeker van dat ik er eeuwig spijt van zal hebben, omdat mijn ouders me zijn afgenomen. Maar ik zal niet opgeven. Ik ben vastberaden om wraak te nemen op prins Eroh en ik zal niet rusten voordat dat gebeurd is. Dat is waarom ik jullie hulp nodig heb."

Haar lichtblauwe ogen glinsterden en ze wist een minuscule glimlach te produceren.

"Er is één persoon die machtiger is dan prins Eroh en dat bent u, kroonprins Aedan," fluisterde ze terwijl ze haar hoopvolle blik op hem vestigde. "Ik weet van u probleem en van uw missie. Sage is zo vriendelijk geweest om mij alles te vertellen, hoewel hij wel wat aangemoedigd moest worden."

Sage bloosde en zijn blik flitste verontschuldigend naar Ash. Die leek echter meer beschaamd, omdat hij werd aangesproken met 'kroonprins' en 'u'.

"Jullie kunnen je weer vol gaan richten op jullie zoektocht naar de Verborgen Bibliotheek op één voorwaarde."

Mae pauzeerde even en keek hen één voor één aan. Ze rechtte haar schouders.

"Jullie moeten mij eerst vergezellen naar Iralin en mij bijstaan tijdens de bijeenkomst van het Parlement van Esmaron. Ik zal daar vertellen over de plannen van prins Eroh om mijn koninkrijk te gebruiken als doorgang naar Iralin voor zijn en koningin Celia's leger. Maar ik heb u nodig, kroonprins. U moet uw koninkrijk opeisen. Dat is de enige manier om prins Eroh zijn macht af te nemen en te straffen voor zijn misdaden."

Het was even stil in de te krappe kamer. De sfeer was drukkend en veelzeggende blikken werden uitgewisseld. Ash stapte iets naar voren en antwoordde: "Ik wil u graag helpen, maar ik kan mijn koninkrijk niet zomaar, in deze staat, opeisen. De meesten weten niet dat ik de rechtmatige troonopvolger ben...ze weten niet dat ik besta, hoewel er altijd geruchten zijn rondgegaan. Het Parlement van Esmaron zal me wantrouwen. Daarbij zal Eroh zijn huidige machtspositie nooit opgeven en plaats maken voor mij. Niet vrijwillig althans.''

Mae knipperde verbaasd en perste haar lippen samen. Ze zuchtte en liet zich zakken in haar stoel. ''Ik heb jullie hulp nodig. Het Parlement moet weten dat prins Eroh en koningin Celia een aanval voorbereiden en dat ze mijn koninkrijk als doorgang naar Iralin willen gebruiken. Mijn bescheiden leger is niet opgewassen tegen al die vuursoldaten. Ze zullen Iralin aanvallen en overnemen. De Godenstad zal branden en dan...''

Mae's diepbedroefde stem stierf weg. Haar smekende ogen gleden langs Sage en Ash. De laatste zuchtte. 

''Ik kan niet—''

''Jullie begrijpen het niet,'' onderbrak Mae Ash. ''Prins Eroh wil niet zomaar macht. Hij wil alle macht. Over heel Esmaron. En dat zal hem lukken als hij Iralin vernietigd. Hij moet tegengehouden worden. Nu.''

''Ik begrijp het heel goed,'' bracht Ash tegen haar in, dodelijk kalm. ''Maar we moeten ook realistisch zijn. Ik moet eerst genezing vinden, want anders kan ik nooit op tegen Eroh. Hij kan Iralin hebben. Hij is niet de koning van Ignuron en ook niet de kroonprins, hoe graag hij dat ook zou willen. Mijn nicht Celia kan hem kalmeren, kan zijn gestoorde acties beperken. Dat geeft ons tijd om te zoeken naar genezing.''

De Koningin van Lyun schudde haar hoofd. ''Dat zal niets uitmaken. Er zal geen extra tijd zijn en al helemaal niet door koningin Celia. Prins Eroh wil alle macht en dat hij geen koning is zal hem niet tegenhouden. Ik weet wat zijn plan is. Hij gebruikt koningin Celia om haar vervolgens te vermoorden. Daarna zal hij hetzelfde doen met jou en koning Egan. Prins Eroh zou zelfs zijn eigen moeder uit de weg ruimen als ze hem tegenwerkt en hij niets meer aan haar heeft. Hij is een monster...''

Tranen welden op in Mae's kraakheldere blauwe ogen en ze legde haar hoofd op de hand die Sage troostend op haar schouder had gelegd. 

''Ik kan het leven van mijn vader niet meer redden, maar wel die van jullie en iedereen die in Esmaron woont.'' 

Ash' keek haar geschrokken aan, zijn ogen zilverwitte volle manen. ''Eroh wil Celia uit de weg ruimen?''

''Waarom verbaasd je dat zoveel?'' vroeg Mae. 

''Omdat...'' Ash zuchtte. ''Ik weet dat hij mij haat. Ik weet dat hij onze vader haat. Eroh heeft zelfs een hekel aan zijn eigen moeder, geheel terecht trouwens, maar...hij heeft Celia altijd gerespecteerd en tegen haar opgekeken. Ze is een bijzondere stuurder en heeft nooit partij gekozen voor mij of Eroh. Ze begrepen elkaar altijd goed, omdat ze beide alleen waren op een bepaalde manier. Als Eroh nog in staat is om liefde te voelen dan is het voor haar.''

''Een monster zoals hij kan geen liefde voelen voor wat dan ook. Anders zou hij vanbinnen uit elkaar gerukt worden van verdriet, pijn en schuld,'' zei Mae stellig.

''Misschien is dat ook wel zo...'' mompelde Ash terwijl hij zijn hand voorzichtig over zijn zilveren zwaard liet glijden. 

''Allemaal heel leuk hoor dit gefilosofeer, maar het kan me eerlijk gezegd niet schelen hoe prins Eroh zich voelt,'' zei Lila. Ze leunde tegen de muur en had haar armen over elkaar heen geslagen. ''Hij moet tegengehouden worden, omdat hij duidelijk is doorgedraaid. Ik vind dat we koningin Mae moeten vergezellen naar het Parlement van Esmaron. Misschien is het inderdaad niet de beste zet om Ash Ignuron te laten opeisen, maar we moeten die slapende sukkels daar wel wakkerschudden. Prins Eroh is gevaarlijk en het is onze plicht om ze te waarschuwen voor zijn komst. Dat is het minste wat we kunnen doen. En daarna gaan we zo snel mogelijk op zoek naar die verdomde Verborgen Bibliotheek.''

Het was even stil in de kamer. Elys merkte hoe Mae de aardestuurder met respect bekeek en knikte. 

''Als iedereen het daarmee eens is, stel ik voor om morgenavond te vertrekken. Kroonprins Aedan wil zich niet kenbaar maken tijdens de eerstvolgende bijeenkomst van het Parlement en die beslissing zal ik respecteren, hoewel ik het er absoluut niet mee eens ben,'' sprak Mae.

Sage kneep zachtjes in haar schouders, ''Het komt allemaal goed. We zullen Eroh tegenhouden.''

Zijn smaragden ogen gleden over Elys, Ash en Lila, zoekend naar bevestiging. Ze knikten alledrie. 

''Ik kan niet wachten om een pijl door zijn hart te boren,'' fluisterde Mae strijdlustig en duister. 

——————

[A/N] Ik had een beetje moeite met dit hoofdstuk, maar ik hoop dat jullie het leuk vonden! Wat vinden jullie trouwens van Mae?

Xx Am