"The boy's skeletal frame was now all that remained of him, and through his flesh could be seen the steady beat of his indomitable heart."
―Sage Steadman, Upon Destiny's Song

Sage ijsbeerde door de kamer. Zijn stappen waren klein en haastig en maakten echo's op de vale zandkleurige tegels. Lila had hen naar een verassend luxe verblijf laten brengen met twee slaapruimtes en een kamer met een comfortabele zithoek. De terracottakleurige muren waren dik en egaal en de smalle ramen lieten maar kleine hoeveelheden licht door. Elys had gemerkt dat de nacht in Zalaberín donkerder was dan de diepste krochten van de Eheroi en de dag niet meer was dan schemer tijdens een zonsondergang. Het maakte dat ze constant op haar hoede was en de behoefte had om haar omgeving goed in zich op te nemen. 

Het meubilair in het vertrek was gemaakt van licht hout en overal hingen kleurige kleden en okergele doeken. Maar wat Elys het mooiste vond, was de vloer. Het waren zandkleurige tegels, belegd met een chaotisch mozaïek in azuurblauw, goudgeel, sienna bruin en koraalrood. 

''Kun je alsjeblieft stoppen?'' vroeg ze aan Sage die verbaasd opkeek. ''We proberen een oplossing te bedenken."

''Ik ben aan het denken! Ik heb zelfs al een paar ideeën,'' bracht Sage uit terwijl hij doorging met ijsberen. 

Ash wreef met een diepe zucht over zijn neusbrug. Hij zat op een bankje en leunde op zijn knieën. ''En we weten alledrie wat jouw ideeën ons gebracht hebben.''

Sage deed alsof hij zijn vriend niet had gehoord en ging door met zijn nerveuze gewandel. Elys wierp hem een geïrriteerde blik toe en zuchtte. 

''Ik snap het probleem eigenlijk gewoon niet!'' begon ze. ''Ik bedoel...ja, die Lila is behoorlijk vervelend en ja, het gevecht is ook niet echt voordelig, maar Arús Elo. Je bent een dalikoi. Je kunt echt wel winnen.''

''Dát is nou juist het probleem,'' riep Ash uit terwijl Sage met grote ogen naar hen keek. Zijn groene ogen leken hen te smeken om een schreeuwende ruzie te voorkomen. 

''Ik kan niet watersturen tijdens het gevecht, omdat ze denkt dat ik alleen een vuurstuurder ben. En mijn vuursturen is zwakker dan ooit.''

''Bekijk het van de positieve kant,'' kwam Sage tussenbeide. ''Jouw zwakke vuursturen is nog altijd sterk.''

Ash wierp zijn vriend een moedeloze blik. ''Dat is misschien niet genoeg als ik het tegen de beste vechter uit deze omgeving moet opnemen.''

''Daarom moet je dus je watersturen gebruiken!'' zei Elys. 

''Nee, dat kan ik niet.'' 

''Waarom niet?'' 

Ash en Elys waren beiden opgestaan en stonden nu recht tegenover elkaar. Ash met zijn vastberaden zilveren ogen, zijn brede schouders en een zweem van arrogantie en Elys met haar furieuze turquoise blik en haar koppigheid in volle glorie. 

''Uh, mensen?'' begon Sage met grote ogen van schrik. ''Kunnen we misschien―''

''Nee!'' onderbraken Ash en Elys hem tegelijkertijd. 

''Je bent een dalikoi. Maak er gebruik van,'' siste Elys. 

''Nee.''

''Waarom niet?''

Ash zuchtte geërgerd. ''Omdat er maar heel weinig mensen zijn die over die krachten beschikken.''

''Dé reden dat je het in je voordeel kunt gebruiken,'' protesteerde Elys. Wist die jongen dan niets van strategie? 

''Ik probeer zo veel mogelijk onder de radar te blijven,'' siste Ash. 

Ze kneep haar ogen samen. ''En waarom is dat?''

Voordat Ash ook maar kon reageren kwam Sage tussenbeide, hoewel hij keek alsof hij op dat moment overal wilde zijn behalve waar hij nu was; tussen twee ruziënde mensen. 

''Het is beter om niet op te vallen en geen aandacht te trekken,'' zei hij zacht. 

Elys kon het wel uitschreeuwen van frustratie. Ze had nooit gesnapt waarom mensen zich zwakker of dommer zouden voordoen dan ze waren. Bovendien had Ash zijn keus niet alleen invloed op hem. 

''Ik moet mijn tas terughebben, Ash. Als je dat gevecht niet wint―''

''Ik beloof het, oké?'' viel hij haar in de rede. Zijn ogen ontmoetten die van haar. De glans in zijn blik deed haar denken aan duizenden zilverwitte sterren aan een oneindige hemel. ''Ik zal ervoor zorgen dat je je tas terugkrijgt. Met vuursturen.'' 

Elys knikte twijfelend. Ze hield er niet van om iets aan iemand anders over te laten, maar ze had geen keus. Ash moest straks in de arena staan en niet zij. 

***

De arena was nog rumoeriger dan de vorige dag. Elys en Sage zaten zij aan zij in de loge van de Koningin van Zalaberín en om hen heen stonden vooral wachters die hen wantrouwige blikken toewierpen. De tribunes waren volgestouwd met mensen en uit het toegestroomde publiek rees een opgewonden geroezemoes op. Beneden, in het midden, lag de plek waar het gevecht binnen enkele minuten van start zou gaan. Het was een cirkel met een effen stenen vloer. Eromheen lag een geul die gevuld was met water en daaromheen lag nog een geul. De tweede was echter veel breder en een stuk dieper. Sage had haar uitgelegd dat het de bedoeling was om je tegenstander met stuurkracht uit de cirkel te krijgen. Degene die er als eerste voor kon zorgen dat zijn tegenstander in de diepe geul belandde, had gewonnen. 

De zuur kijkende man die telkens aan de zijde van Lila en haar troon had gestaan had zich opgericht en begon het gevecht aan te kondigen. Elys voelde haar zenuwen kriebelen en haar handen begonnen lichtjes te trillen. Wat als Ash verloor? Welke 'maatregelen' zouden er dan genomen worden? En waar was Lila eigenlijk? De kristallen troon was verrassend leeg. 

Elys beet op haar lip en begon onrustig aan de oranje stof van haar jurk te friemelen in een poging om haar zenuwen onder controle te houden. Ze was blij dat Lila haar andere kleding had aangeboden, want haar wollen tuniek en broek waren niet gemaakt voor de warme temperaturen van het Aarderijk. Het donkere oranje stond haar verassend goed en de stof was luchtig en de lange rok van de jurk zwierde met elke kleine beweging mee. 

''Gaat het met je?''

Sage keek haar met grote schrikogen aan. Ze zag dat hij ook aan zijn kleding zat te prutsen, iets wat hij vaker deed, had ze opgemerkt. 

''Ja hoor.''

Ze wist er met moeite een kleine glimlach tevoorschijn te toveren, maar aan Sages blik te zien geloofde hij haar niet. 

''Het is oké,'' zei hij. ''Ik ben ook zenuwachtig.''

''Maar―maar jij bent degene die juist zoveel vertrouwen in zijn vuursturen heeft.''

''Ja,'' zuchtte Sage, ''maar hij is veranderd. In alle opzichten.''

Elys wilde verder vragen, maar haar gedachten werden onderbroken door een golf aan gejoel en boegeroep. 

Met haar bonzende hart keek ze naar het speelveld, naar de cirkel, en ze zag Ash' bekende verschijning. Hij bekeek de arena en liet zijn blik ongeïnteresseerd over het publiek glijden. Zijn kleren waren zo zwart als zijn haar en het enige wat ontbrak, was de zilveren schede van zijn zwaard. 

''Waar is zijn zwaard?'' vroeg Elys schril terwijl ze zijlings naar Sage keek. 

''Je mag geen wapens meenemen.'' 

''Oh.''

De zuur kijkende man verhief zijn stem en kondigde Ash' tegenstander aan. Zijn woorden gingen echter totaal langs haar heen. Het enige wat ze kon doen was vol zenuwen en met een bonkend hart naar Ash kijken die stoïcijns voor zich uitkeek. Hij moest winnen. 

Het publiek begon te juichen en klappen en Elys voelde de hele arena op zijn grondvesten schudden. Ze boog nieuwsgierig naar voren om te zien wie de tegenstander van Ash was en voelde onmiddellijk spijt. De knoop in haar maag was een nog grotere chaos geworden en zat nog strakker geknoopt dan voorheen. Ze voelde zich misselijk en wierp een wanhopige blik op de Sage naast haar. Ash' tegenstander was niemand minder dan Lila Kantor. 

''Hoe sterk kan ze zijn?'' probeerde hij met licht optimisme in zijn stem. 

Elys zuchtte diep. ''Nou, ze is een jong meisje in een criminele achterbuurt, heeft bijzondere kristalstuurkrachten en wordt de Koningin van Zalaberín genoemd door alle mensen hier. Ik denk dat ze sterker is dan ze lijkt.''

''Misschien heb je een punt,'' zei Sage terwijl zijn ogen afdwaalden naar het gevecht dat op het punt stond om te beginnen.

Elys volgde zijn blik. Ash had voor een kort moment een geschokte uitdrukking op zijn gezicht gehad bij het zien van Lila, maar had nu alleen een moordlustige blik in zijn ogen. Lila daarentegen leek totaal op haar gemak en leek te genieten van al het gejuich. Ze droeg een paarse middellange jurk met een bruine leren broek en stevige laarzen en haar haren zaten in een hoge staart. Om haar polsen en bovenarmen zaten armbanden, gemaakt van hetzelfde groene kristal als haar troon. Maar dat was nog geeneens het meest indrukwekkende. Lila droeg delen van een gouden harnas die haar deden stralen als het licht van de ondergaande zon. En ze was zeker het middelpunt van de arena. Iedereen klapte voor haar en juichte totdat ze geen lucht meer over hadden. Het was geen goed teken. 

Uit het niets begon Lila te grijnzen en Elys' maag kromp samen. Kristallen schoten uit de grond en Ash kon net op tijd wegspringen voor de puntige uitsteeksels. Lila zette echter door en stuurde een blok kristal. Het materiaal bulderde richting Ash. Hij had het echter op tijd door en met een grijns sprong hij over het hoge blok heen. Hij landde zacht en leek geen seconde na te denken. Hij viel Lila direct aan. Een bulderende muur van vuur raasde op haar af. Ze hief haar armen en een stuk kristal schoot omhoog, net op tijd om het hoofd te bieden tegen de vlammen. Ash bleef vlammen op haar af sturen en Lila bleef deze blokkeren met kristallen muren. 

Dit ging een tijdje zo door en elke keer dat Lila Ash' aanval tegenhield, begon het publiek te klappen en juichen. Het was alsof de massale aanmoediging Lila sterker maakte. Haar kristallen groeiden met elke klapsalvo en werden sterker met elke aanmoediging. 

Ze spreidde haar armen en haar kristallen armbanden vervormden tot twee vlijmscherpe dolken die zich in haar handen nestelden. Er verscheen een grijns op haar gezicht en ze sprintte op Ash af. Hij had het duidelijk niet verwacht en kon net op tijd wegduiken. Lila gaf niet op en viel hem nog eens aan. Één van de messcherpe lemmeten van de dolken schampte zijn arm en bloed begon omlaag te sijpelen. Ash' ogen vlamden op van woede. Hij maakte twee vuren dolken en met een vastberaden blik begon hij naar haar uit te halen. 

Elys hield gespannen haar adem in. Het was alsof ze naar een dodelijk mooie dans keek, een wervelwind van groen, paars, zwart en goud. Ash bewoog elegant en elke uithaal was krachtig en precies. Het vuur danste in zijn handen en wierp een spookachtige gloed op hun gezichten. Lila was echter pijlsnel en verdween net zo snel als ze verscheen. Ze leek op een schaduw: altijd aanwezig, maar verraderlijk veranderlijk. Haar kristallen dolken waren vlijmscherp en haar bewegingen voerde ze uit met dodelijke precisie. 

Elys zag hun ademhaling versnellen en zweet gutste over hun voorhoofden. Ash leek de overhand te hebben, maar plotseling maakte hij een misstap. Lila maakte gebruik van zijn korte twijfeling en onmiddellijk schoten er kristallen omhoog die Ash insloten. Het publiek ging uit zijn dak en de arena schudde op zijn grondvesten. 

Elys balde haar vuisten. 

Lila liep nu als een roofdier op hem af en met een venijnige blik in haar ogen liet ze het lemmet over Ash' wang glijden. Een dun straaltje bloed sijpelde over zijn gezicht. Zijn blik was er één van furieuze woede. Lila duwde haar handen naar voren en de kristallen gevangenis met Ash schoof naar de rand van het speelveld. De geul kwam steeds dichterbij en de zenuwen begonnen bij Elys nu pas echt toe te slaan. Als Ash niet snel wat verzon, was het voorbij. 

Hij sloot zijn ogen en er verscheen een diepe frons op zijn voorhoofd. 

Met halfopen mond gaapte Elys Sage aan. Gaf hij het nou op? Het publiek begon te lachen en zelfs Lila liet iets van een eerlijke glimlach zien. 

De gevangenis met Ash naderde nu de rand. Nog een meter. Een halve meter. Dertig centimeter...

Plotseling opende Ash zijn ogen weer en hij leek iets te mompelen. De mintgroene kristallen om zijn lichaam barstten open met een oorverdovend geluid. Her en der schoten bliksemschichten omhoog. Ash' rechter mondhoek ging iets omhoog. Een diepe zucht ontsnapte aan Elys haar lippen. Hij had het gehaald. Tot nu toe. 

Hij rende met een hoge snelheid op Lila af en vuurde de ene na de andere bundel elektriciteit op haar af. Ze wist ze allemaal kundig te ontwijken, maar kon niet voorkomen dat ze steeds verder naar de rand geduwd werd. De bliksemschichten stopten. Ash hijgde. Hij gaf echter niet op en grote hoeveelheden vuur ontsnapten aan zijn handen. Lila kwam nog meer in het nauw en balanceerde nu op het randje. 

Iedereen hield zijn adem in. 

Ze maakte aanstalten om haar handen te bewegen, om kristal te sturen, maar er gebeurde niets. Het leek alsof ze verstijfd was. Het duurde echter maar een milliseconde en Elys vroeg zich af of ze het zich had verbeeld of niet. Net zoals ze niet zeker wist of ze Ash' een vlugge handbeweging had zien maken, gevolgd door een minuscule grijns. Ash stuurde nog eens een heel vlammen arsenaal op Lila af en angstig kneep Elys haar handen samen.

Toen, alsof het publiek zijn stem had verloren, viel de hele arena stil. Want het was niet Ash die in de geul lag, maar een klein tenger meisje dat kwetsbaarder leek dan ooit. De Koningin van Zalaberín had verloren en niemand leek het te kunnen geloven. Zelfs Ash keek met lege, verbaasde ogen om zich heen. Zijn armen hingen lusteloos langs zijn lichaam en zijn ademhaling was zwaar. De zwarte tuniek plakte aan zijn lichaam en over zijn voorhoofd liepen glinsterende druppeltjes zweet. 

Het doodstille moment duurde echter maar enkele seconden waarna het geschreeuw en het verbaasde gepraat begon. Uit de ingangen naar het speelveld stroomden een handjevol wachters toe. Drie van hen grepen Ash om hem vervolgens weg te sleuren. Ze werden echter tegengehouden door Lila die, met behulp van een paar andere wachters, weer op het speelveld was beland. Haar haar hing in krullende slierten langs haar gezicht en een bloederige snee sierde haar gezicht. Aan de ene kant zag ze er afschrikwekkend uit met haar uitrusting, gebalde vuisten en bloeddorstige ogen, maar aan de andere kant leek ze kwetsbaar met haar hangende schouders, geringe lengte en de verslagenheid die ze uitstraalde. Elys zag dat ze wat zei, Ash knikte, maar ze kon niet horen of zien wat. Het enige wat Elys kon doen was geduldig afwachten en hopen dat alles goed kwam.

***

''Zo," begon Lila terwijl ze haar ijzige blik over de drie hoofden voor haar liet glijden. ''Zoals afgesproken krijgen jullie de tas terug.''

Ze gebaarde ongeduldig naar een wachter die haar vliegensvlug de tas aanreikte. Elys moest al haar moeite verzamelen om de tas niet direct uit haar vingers te grissen. Ze kon de koele oppervlakte van de opaal van haar ketting al onder haar vingertoppen voelen glijden en kon de vergeelde bladzijden van het boek van heer Nagaz al bijna ruiken. 

Lila glimlachte, maar haar ogen stonden koel. 

''Maar eerst wil ik weten wat jullie hier überhaupt doen. Zalaberín is niet zomaar een plek.'' 

Elys wierp Ash een vragende blik. Haar binnenste voelde als een woelige zee die ze maar net in toom kon houden. 

''Dit was geen onderdeel van onze afspraak, vrouwe,'' antwoordde Ash zonder ook maar een greintje emotie in zijn stem. 

''Ik heb het net onderdeel gemaakt van de deal en als je het er niet mee eens bent kun je deze plek nu verlaten,'' grijnsde Lila. 

Ash' kaken spanden zich aan, maar hij hield wijselijk zijn mond. Elys wist dat hij alleen bleef, omdat hij haar had beloofd dat hij haar tas zou terugkrijgen. Als er iets was wat ze had geleerd over Ash was het wel dat hij er niet van hield om naar anderen te luisteren en hun bevelen op te volgen. Hij leefde volgens zijn eigen regels, iets wat ontzettend irritant kon zijn. 

''We waren hier alleen voor informatie, koningin,'' mengde Sage zich in het gesprek. 

''Wat voor informatie?'' vroeg ze onmiddellijk. Ze leek niet te zwichten voor Sages lieve toon en grote smaragdgroene ogen, iets waar Elys verbaasd over was.  
''Informatie over de locatie van een plek die we zoeken.'' 

''En wat zoeken jullie dan?'' 

Elys rolde met haar ogen. Kon dat kleine kind hen niet gewoon de tas geven en hen met rust laten? Wat maakte het haar nou uit waar ze heengingen? Ze hadden een afspraak. Klaar. 

Een stilte strekte zich uit door de loge en Lila tikte ongedurig met haar vingers op haar kristallen troon. 

''Antwoord,'' zei ze terwijl ze haar hand lichtjes hief. De groene kristallen reageerden meteen op haar en kropen tergend langzaam naar Sage. ''Of anders maak ik een gevangenis, speciaal op maat gemaakt, en zet ik je naast mijn troon neer zodat ik kan zien hoe je elke dag een beetje meer wegrot.''

Elys zag Sage verstijven en zijn ogen werden groot van schrik. Hij keek haar en Ash aan met een smekende blik en ze wist dat hij Lila zou geven wat ze zou willen. Hij had niet echt veel keuze.

''We zoeken de Verborgen Bibliotheek van Yuin, koningin,'' fluisterde hij zachtjes terwijl hij zijn tenen bestudeerde. 

Een moment was het doodstil. Er was geen enkel geluid te horen. Geen briesje, geen metalen voetstappen op steen en zelfs geen ademhalingen. Lila knipperde een keer met haar grote bruine ogen. Voor een seconde leek ze van haar stuk gebracht te zijn, maar het was net zo snel weer weg als het gekomen was. Lila siste een bevel naar de wachters en de zuur kijkende man naast haar en ze verdwenen allemaal zonder een woord te zeggen uit de loge. Ze waren nu alleen.

''Hier is je tas,'' zei ze en ze gooide hem ruw naar Ash die hem met gemak ving. Hij leek opgelucht en glimlachte even naar Elys en Sage, maar vrijwel onmiddellijk verdween zijn lach weer. 

''Wat is dit?'' riep hij woedend naar Lila terwijl hij de tas hief. 

''Wat is er?'' vroeg Elys geschrokken. 

''De tas is leeg,'' antwoordde Ash en hij hield de tas op zijn kop. Er kwam niets uit. 

''Wat heb je met de ketting gedaan?'' riep ze naar Lila die hen geamuseerd en met een brede, sluwe grijns bekeek. ''Dit was niet de afspraak!'' 

De Koningin van Zalaberín haalde nonchalant haar schouders op. 

''Ik heb gezegd dat jullie de tas terugkregen, maar ik heb niets gezegd over de inhoud. En jullie ook niet. Wat is het probleem?''

''Het probleem is,'' knarsetandde Elys met gebalde vuisten, ''dat je een smerige dief bent die mijn gestolen tas mét inhoud niet teruggeeft.''

Lila boog iets naar voren. Een slinkse glinstering flitste in haar ogen. 

''Wie zegt dat ik de inhoud niet teruggeef?'' zei ze. ''Jullie kunnen de inhoud krijgen. Op één voorwaarde.'' 

Elys' hart zonk in haar schoenen. Waarom had ze het voorgevoel dat ze die voorwaarde niet leuk ging vinden? Ash en Sage leken ook allerminst blij te zijn met deze mededeling van Lila, maar Sage beheerste zichzelf nog genoeg om kalm een vraag te stellen.

''En wat zal dat dan zijn, koningin?''

De Koningin van Zalaberín grijnsde en haar blik beviel Elys totaal niet. 

''Jullie laten mij met jullie meereizen naar de Bibliotheek van Yuin."

――――――

[A/N] Nou...dat was (hoop ik) een hoofdstuk met wat meer actie erin! (Ik heb zo'n zin om de komende hoofdstukken te schrijven *evil laugh*) En pfff....ik vind het echt zo moeilijk om actie scènes te schrijven :o Wat vonden jullie ervan? Vergiste Elys zich toen ze hem een kleine handbeweging zag maken of niet? En wat vinden jullie van Lila en haar voorwaarde? Zullen Elys, Ash en Sage ermee instemmen of niet? Alle theorieën zijn welkom! ;D 

Ik had trouwens geen voorraad meer dus ik heb dit hoofdstuk in een paar dagen geschreven :o En het is ook weer een langer hoofdtuk ;) Ik heb het niet heel goed meer doorgelezen dus als je een foutje ziet...meld het alsjeblieft ^^ Het update schema blijft wel gewoon hetzelfde dus daar hoeven jullie je geen zorgen over te maken! 

De jurk op de foto aan het begin is trouwens de jurk die Elys tijdens het gevecht aanhad. 

Xx Amarelia