"I'm sorry... But I'm afraid that you've got the wrong answer," kalmadong wika nito, dahilan upang kaagad lamang na matigilan sa kanyang pag-sasalita ang dalaga..

"Wait-- what?"

Pare-parehong hindi makapaniwala ang mga estudyante, lalong-lalo na si Nicole.

"Anong wrong answer-wrong answer ang pinag-sasasabi mo diyan? You're lying! Tama ang sagot ko! Si Steven Orth ang naging unang biktima ni Ghostface! Kaya pakawalan mo na si Jaica!--"

Tumawa lamang ng maka-panindig balahibo si Bladespawn dahil dito.
"Pasensya ka na, pero pag sinabi kong mali, MALI! Rina Reynolds, or commonly known as Maureen Prescott was Ghostface's very first murder victim. She was Sidney Prescott's own mother whom was killed off screen before the movie even begins. Kaya I'm sorry, but you've got the wrong answer. Now Jaica have to die!!"

"A--Ano!? Hindi. You tricked me! You tricked me you motherfucker! Pakawalan mo na siya ngayon din! I swear to god if you do something to her I'm gonna kill you!" Halos pag-duro-duroin na ni Nicole iyong taong hindi makita mula sa screen dahil sa sobrang galit. She swore to herself na tama ang naging sagot niya, and never expected the wrong outcome.

"But look who's dying now. Haha! And now she's going to die in your own hands..."
Wikang muli ni Bladespawn at muli nanamang tumawa ng napaka-lakas, dahilan upang makaramdam nanaman ng takot ang lahat ng mga estudyante.

"H--Hindi..."

+++

Jaica was still forcing herself to break loose from being tied up, ngunit halos maubos lamang ang kanyang lakas dahil dito.

Maya-maya'y bigla nalamang siyang napa-sigaw ng sobrang lakas nang tuluyang bumaon ang mga nakatusok na karayom mula sa kanyang mga kuko. The pain itself was already killing her, at puno na'rin ng dugo ang armchair na kanyang kinauupuan dahil sa pag-durugo ng kanyang mga daliri.

Halos mag-halo-halo na ang mga bagay na lumilibot sa kanyang isipan dahil sa mga nangyayari.
Ayaw niya pang mamatay, but it feels more like there's no other choice left but to die in order to escape this hellish nightmare.

Unti-unti na siyang nawawalan ng pag-asa't napa-pikit nalamang habang iniinda pa'rin ang mga sakit na kanyang nararamdaman.
She prayed silently na nawa'y ang panginoon na sana ang bahala sa kanya.

But moments later ay naramdaman ng dalagang bigla nalamang lumuwag ng kaunti ang mga tali mula sa kanyang magkabilang mga paa't-kamay.

Dahil dito'y maaari na siyang makawala. Ngunit gayo'n pa ma'y hindi pa'rin siya maka-galaw dahil sa sakit na patuloy na bumabaon mula sa kanyang mga kuko.

Seconds later, a voice that's nowhere to be seen spoke out of nowhere, dahilan upang maagaw nito ang pansin ni Jaica.

"For our final game, I'll give you a 5 second chance to escape your bloody fate, Ms. Caballa," narinig niyang iniwika nito.

Dahan-dahang tinanggal ng dalaga ang panyong naka-busal mula sa kanyang bibig upang mag-salita.
"Wa--walang hiya ka! Ano bang... Ano bang nagawa ko sa'yo!?" Napapa-iyak na sigaw dito ng dalaga, habang patuloy lang na iniinda ang sakit na kanyang nararamdaman.

Ngunit wari ba'y hindi lamang siya pinapansin noong misteryosong tao at nagpatuloy lamang sa pag-sasalita.
"Ah! Kamuntik ko nang makalimutan, dahil naka-tama nga pala sina Theresa at Sheena sa mga naging tanong ko kanina, ay bibigyan kita ng additional 2 seconds! That'll make it 7! Kaya no time to waste now, dearie. All you have to do is to sprint out of this room and live. Pinanonood ka ng mga kaibigan mo sa isang monitor kaya, please, don't disappoint them. Your time starts... NOW!"

The unseen person started counting, starting from seven...

Dahil dito'y muli nanamang nabalutan ng kaba ang dalaga.
Hindi niya alam ang kanyang gagawin. The door in the room suddenly opens, at naka-wala na rin siya ngayon sa pagkaka-tali ng kanyang mga kamay. Kung tutuusin ay malaya na siyang makaka-alis sa lugar na iyon.
Ngunit gayo'n pa ma'y medyo mahigpit pa'rin ang taling pumapalibot mula sa dalawa niyang mga binti, and she can't even move her hands normally dahil sa sobrang sakit nito.

Nang pumatak na sa 5 ang pag-bibilang noong mysteryosong tao ay mas nag-panik lamang ang dalaga nang maramdaman niyang bigla nalamang nag-on ang chansaw na naka-kabit mula sa likuran ng kanyang kinauupuan at unti-unting umaabante.

Napa-sigaw siya nang dahil sa gulat at walang ano-ano'y kaagad na sinubukang tanggalin ang tali mula sa kanyang mga binti, even though the pain in her nails were already setting her on fire.

Her nails bleeds hanggang sa wakas ay tuluyan na ngang matanggal ang mga tali mula sa kanyang mga paa.
Dahil dito'y kaagad na'rin siyang napa-tayo papaalis mula roon, at saktong pag-tayo niya'y hinihiwa na noong chainsaw iyong upuan niya kanina.

"3.... 2....."

Jaica faced the open door.

Mayroon nalamang siyang tatlong segundo, kaya nama'y hindi na siya nagpa-tumpik pa't agad na rin siyang napa-takbo papalabas sana ng pinto.

Ngunit noong saktong nasa-labas na ang dalaga'y bigla nalamang siyang napa-hinto...

May bigla nalamang siyang naramdamang kakaibang sakit na sumalaysay mula sa kanyang leeg.

The next thing she knows ay nag-durugo na ito.

At walang-wala iyong mga sakit na kanina'y naramdaman niya mula sa kanyang mga kuko kunpara sa sakit na kanyang nararamdaman ngayon mula sa kanyang leeg.

She still wanted to run, but the pain weakened her, dahilan upang kaagad na mapa-luhod ang dalaga habang sinusubukang bigyan ng pressure ang leeg niyang patuloy sa pag-durugo.

Ngunit matapos iyon ay wala na siyang ibang nakita pa kundi purong kaputian, as her head came rolling down the floor.

It turns out, she was decapitated by a very thin metallic yarn na naka-kabit mula sa pintong kanyang tinakbuhan palabas.

She was right all along.

The freedom she would end up getting is nothing but pure death...

+++

Bladespawn laughed like he was the reincarnation of Satan, habang iyong mga estudyante namang naka-saksi sa mga pangyayari ay walang ibang magawa kundi ang mag-sisigaw at mag-iiyak nalamang dahil sa pagka-gimbal at takot, most of them were the girls.

"Four down, plenty more to go!" Said Bladespawn, na hanggang ngayon ay tawa pa'rin ng tawa.

***

24 hours later...

"This is fucking insane! Sino ba kasi ang potanginang demonyong toh!?" Sigaw ng nang-gagalaiting si chief inspector Lee, nang matanggap nito ang balitang mayroon nanaman daw dalawang estudyante ang nahulog sa bitag ng San Pawing butcher murderer na si Bladespawn.

"S--Sabi ho sa ilang mga reports ng ibang mga imbestigador na, nabaril nanaman daw ho sa ulo iyong isa. Habang ang isa naman daw po ay napugu--"

"STOP!" Pag-puputol ni Lee sa sana'y mga sinasabi ng binatang officer na si Renson. "I've heard enough for today. Hindi mo na kailangan pang ipaalam sa'kin kung papaano sila namatay," aniya dito, at pagkatapos ay muling umupo mula sa kanyang kinauupuan, petting his cat named Russel.

"Ye--Yes sir! Understood sir!"
Tanging iniwika nalamang ng binata.
Officer Renson Carson is just a rookie. Isang bagong salta lamang, at mahahalatang baguhan pa sa mga bagay-bagay.

Meanwhile, the 45 year old chief inspector couldn't help himself but to feel mad, and stunned at the same time on the unknown murderer's way of killing.

He/she leaves no trace of any evidences. And the way his/her victims bit the dust of death is remarkably horrifying to say the least.

Nagawa nitong patulugin ng ilang oras ang mga taong nasa loob ng campus para lamang sa isang larong kamatayan.

"Alam na ba ito ng mga media?" Chief inspector Lee asked.

"No sir," agarang sagot ng binata.

Lee sighs.
"Hindi ito dapat na malaman ng lahat. --Or atleast not now. Kailangan pa na'ting mahuli ang taong gumagawa nito sa mga estudyante," seryoso nitong wika.
"Hindi na ito normal pa. The first murder could have been a simple normal murder. The second one? It could have been just a coincidence. Pero ngayong apat na?" Umiling-iling ito. "Kung sino man ang halimaw na toh ay talagang sa una palang ay goal niya nang targetin ang lahat ng mga estudyante mula sa section-A Gold. We need to protect those students at all cost. And catch this murderer before--"

Hindi naipag-patuloy ni chief inspector Lee ang kanyang monologong sinasabi nang bigla nalamang may kumatok mula sa likod ng pinto ng kanyang opisina, dahilan upang parehong maagaw ang kanilang atensyon dito ni officer Renson.

"Pasok?"

Mula roo'y kaagad namang pumasok ang isang babaeng sekretarya na nag-ngangalang May Anne Rose Malaro, may dala-dala pa itong isang maliit na sulat.

"Yes, Ms. Malaro?" Lee asked the female officer.

"Uh... Ipina-bibigay daw po sa inyo," wika ng dalaga sabay inilahad iyong sulat kay Lee.
May even took a glance at Renson, dahilan upang mapangiti sa dalaga iyong binata, na kaagad namang sinuklian ng isang mahin-hing ngiti noong dalaga.

Agad iyong napansin ni Lee habang kinukuha ang sulat mula sa dalaga, dahil dito'y pabirong may sinabi si Lee kay Renson.
"Hoy Carzon. Kilala ko ang tatay nitong si Ms. Malaro. Mag-hinay-hinay ka ah! Sa mga panahon ngayon pati mga ngiti nakaka-buntis na'rin!" Aniya dito.

"P--Po!? A--Ano hong ibig niyong sabihin chief inspector? Magkaibigan lang po kami nitong si May Anne!" Wika ng binata, na halatang namunula na dahil sa hiya. Even May was having the same feeling as him.

"N--Nag-sasabi po ng totoo si Renson! W--Wala po talagang may namamagitan sa'min!" She said.

Napa-irap lang dahil dito si Lee.
"Bakit? Sinabi ko bang meron? Tsk. Napag-hahalataan tuloy kayo eh. Mga bata nga naman ngayon. Anyway, galing kanino ba tong sulat na toh?" Wika ni Lee, sabay pag-iiba agad sa usapan, bagay na nagpa-kalma naman doon sa dalawa.

"U--Uh... Hindi ko po namalayan chief eh," said May. "Basta nakita ko nalang po yang sulat na yan sa may desk ko po kaninang umaga. I saw your name kaya naisip ko nalang po na ibigay sa'yo agad," aniya pa.

Lee nods upon hearing what May have just said.
Kasalukuyang sinusuri ngayon ni Lee iyong sulat side by side habang hindi niya pa ito tuluyang binubuksan.

No name was written.
Ang tanging nagpa-agaw lamang sa kanya ng pansin dito ay ang odd nitong kulay.
The small envelope's nothing but red.

"Osige. Makakaalis ka na, Ms. Malaro," aniya dito, dahilan upang mag-bow nalamang ang dalaga bilang sign of respect sa inspector at nagpaalam na sa kanilang dalawa ni Renson.

"At sino naman ang magpapa-dala ng sulat sa mga panahon ngayon? Siguro walang Facebook o Twitter ang sender nito," aniya.

Renson laughed for a second...
"Buksan mo po chief! Baka si aling Flora nagpapa-dala ng love letter para sa'yo!" Pabirong wika ng binata.

"As if," tanging iniwika nalamang ng inspector at tuluyan na'ring binuksan iyong sulat.

Ngunit siya'y nag-taka lamang mula sa mga salitang kanyang nabasa mula rito...

"Wag kang lilingon sa bintana."

Napa-kunot noo lamang si Lee dahil dito, at dahil sa kanyang kyoryosidad ay automatiko siyang napa-lingon mula sa bintana ng kanyang opisina...

Mula roo'y may isang helicopter ang bigla nalamang sumulpot mula sa harapan ng kanyang bintana, leaving both him and Carzon dumbfounded...

"Siya nga po pala, chief inspector Lee--"

The door of his office swung open, and in came back May Anne, na sa mga oras na iyon ay mayroon sanang muling sasabihin kay Lee.

Ngunit habang naka-dungaw sa bintana ay unti-unti lamang na nanlaki ang mga mata ni Lee nang mapag-tanto kung anong bagay ang kasalukuyan niyang nakikita...

A person wearing a smiley faced mask was on the helicopter's back ride, habang mayroon pa itong hawak-hawak na machine gun.

"DAPA!" Sigaw ni Lee, at walang ano-ano'y kaagad siyang nag-tago mula sa ilalim ng kanyang office table.
At dahil sa sobrang pagka-taranta ay tuluyan niya nang naka-limutan ang tungkol sa kanyang alagang pusa, hanggang sa sunod-sunod na nga silang makarinig ng napaka-lakas na paratrat noong machine gun mula roon sa taong naka-maskara.

Tawa pa ito nang tawa habang walang habas lamang sa pag-paparatrat noong hawak-hawak niyang machine gun. Sirang-sira na rin ang lahat ng mga kagamitan mula sa loob ng opisina ni Lee, ngunit walang ibang magawa ngayon ang inspector kundi ang manatili nalamang na naka-tago mula sa ilalim ng kanyang mesa.

Lahat ng pagka-matapang niya ay nawala. All he can think of is his survival.

It took seven minutes before everything went quiet again...

Ngunit gayo'n pa ma'y halos nanginginig pa'rin sa sobrang takot si Lee, na maging ang pag-tayo ay hindi niya na'rin makayanan...

Ngunit kahit na naka-dapa ay sinubukan niya pa'ring i-libot ang kanyang mga tingin mula sa buong paligid.

And the beauty of his office was now gone.

Ngunit ang mas nagpa-gimbal sa kanya ay nang makita ang mga wala nang buhay na katawan nina Renson, May at ng kanyang alagang pusa...

"Sinabi ko naman sa'yo diba? Na huwag lumingon?" Narinig niyang wika ng isang boses mula sa sarili niyang radyo na nahulog mula mismo sa kanyang harapan dahil sa nangyari. It laughed, and it further spoke...
"Those teens are mine! They're my toys. Kaya sa oras na mangealam ulit kayo sa mga plano ko ay uubusin ko na'rin kayo. Mga bobo!!"

Matapos iyon ay tuluyan nang naputol ang linya nito.

The helicopter was already gone aswell.

At makalipas ang ilan pang mga minuto ay sunod-sunod nang nakaka-kita ng iba pang mga pulis ang chief inspector, sinusubukang tulungan siya ng mga ito, but all he could do was shiver in fright.

+++

Tatlong araw nanaman ang naka-lipas matapos ang nangyaring insidente, at sa tatlong araw na iyon ay wala pa'ring nakakalap ang mga pulisya sa mga biglaang nangyari.

It was friday the 13th, and every student, teachers and other more staffs from the campus were all wearing black.

Lahat nang mga ito ay nakikiramay sa mga napaslang na estudyante mula sa section Gold. Lalo na iyong mga kaibigan mismo noong mga naging biktima.

Ngunit gayo'n pa ma'y kapansin-pansin na halos kakaunti nalamang ang mga estudyanteng pumapasok sa campus na ito.

And it's because, most of them transferred from another school.
Natatakot na baka sila'y madamay sa mga kasalukuyang nangyayari.

Each passing day ay unti-unti lamang na nababawasan ang mga estudyanteng pumapasok sa Annex University. And none of the others can blame them why.

Sa ngayon ay mayroong mga litratong naka-paskin sa bawat lockers noong mga kabataang naging biktima ng misteryosong pag-patay. Each lockers have candles, flowers and offerings within them. At kada estudyanteng napapadaan mula rito ay nag-iiwan ng mga dasal.

Iyon nalamang ang kanilang magagawa sa ngayon, hangga't hindi pa nakakamit ang hustisya.

+++

"Kailan ba kasi matitigil ang lahat nang ito?" Malumanay at halos mangiyak-ngiyak na wika ng dalagang si Florelyn habang naka-harap sa larawan ng kaibigang si Jaica.

Kakatapos lang nitong mag-halad ng dasal mula sa kaklase, habang kasama ang iba niya pang mga kaibigang sina Theresa, Mell, Rogelio at Kristine.

Hanggang ngayon talaga'y hindi pa'rin sila makapaniwala sa mga nangyayari.
It feels more like, they're all living in a real life horror movie.

"Nangyari na ang nangyari eh," wika ni Rogelio. "Wala na tayong ibang magagawa pa."
Kahit masakit mula sa binata ay mas pinipili nalamang nitong magpaka-tatag.

"A--Alam ko naman yo'n eh pero... Pero masakit lang talagang isipin na iyong mga taong nakaka-usap na'tin noong unang mga araw ay... ay wala na..." Wikang muli ni Florelyn at matapos iyon ay tuluyan na ngang napa-iyak.

Dahil dito'y kaagad nalamang siyang niyakap ng matalik na kaibigang si Kristine.
"Shhh... Stop crying besh. Malalampasan din na'tin ang lahat ng ito," aniya.

"Pano? Pag-patay na tayong lahat gano'n?" Sabat ng binatang si Richard, na naka-sandal lamang mula sa kanyang sariling locker at panay ang pag-sisigarilyo.

Dahil dito'y kaagad na napunta sa kanya ang atensyon nina Kristine, Florelyn, Mell, Theresa at Rogelio.

"Excuse me?" Mataray na tanong ni Kristine sa binata dahil sa narinig niyang sinabi nito.

"Chard? Anong ginagawa mo? Alam mo namang bawal mag-sigarilyo dito diba?" Sabi naman sa kanya ng concerned na si Theresa.

Ngunit bored na tinignan lamang sila noong binata.
"At ano naman ang paki mo kung gusto kong mag-sigarilyo dito o hindi? Mamamatay rin naman tayong lahat eh, why not do everything as we pleased?"

"Woah bro, wag na muna na'ting pangunahan ang sarili na'ting mga buhay," ani Rogelio.

"He's right. At pwede ba Chard? Stop being such a jerk and grow up!" Bulyaw sa kanya ni Kristine.

Ngunit imbis na makipag-sabatan sa mga kaklase ay kalmadong napa-buga lamang ang binata sa kanyang sigarilyo, habang naka-titig pa sa litrato ng napaslang na matalik na kaibigang si Darwin.
"Grow up huh?" He said calmly.
"Tss. Sana nga umabot pa tayo nang hanggang 60... If so, doon lang ako magiging kampante. Not now... Not now knowing na, may taong gustong kumuha sa mga buhay na'tin at pagkaitin tayo mula sa mga inaasam na'ting hinaharap," aniya, at pagkatapos ay binigyan ng isang huling tingin ang mga kaklase bago mag-lakad ng mabagal paalis habang ito'y naka-pamulsa pa.

Isa si Richard sa mga estudyanteng pilit na hindi ipinapakita ang takot na kanyang nararamdaman sa mga kaklase at sa kahit na sino pa man, maiwasan lamang ang mga ito sa kanilang pag-aalala, kahit na sa kaloob-looban ay hindi niya na'rin kaya.

Nang maka-layo ay bahagya nalamang na napa-buntong hininga ang dalagang si Kristine, sabay napa-iling-iling pa.
"He's acting so weird lately," she said.

"Hindi naman nakaka-pagtaka yo'n eh," wika naman ng kanina pang tahimik na si Mell.
"Matapos ang mga nangyari sa'tin? Sa tingin ko, normal lang na umakto ang lahat nang kakaiba sa ngayon.
Our friends are being killed off one by one. And who knows kung may isusunod pa ba siya... Everything in this world is universal. Even fear," monologong wika noong binata.

Dahil sa kanyang sinabi'y hindi muna naka-imik iyong iba niyang mga kasama.

Lalo na si Theresa, na wari ba'y bigla nalamang napa-isip dahil dito...

"Fear" she thought to herself...

A word that's been occupying each and everyone of them.

A word she can not escape nor anyone in this dreadful situation.

And a word that fits perfectly to any kind of circumstances associating death.

"How long will these sudden occurrences happen?" She thought to herself once more.

Hanggang sa matigilan lamang siya mula sa kanyang pag-iisip nang may isang pamilyar na binata siyang nakikita nilang tumatakbo papalapit sa kanila.

Balisa ito, at wari bang ilang minuto lang ang nakakalipas ay parang nakakita palang ito ng multo.

Tumigil ang binata mula sa kanilang harapan na hingal na hingal pa.

"Oh, Daniel! Ba't takbo ka ng takbo?" Takang tanong ni Rogelio sa kaklase.

Daniel looked at them with a terrified expression, at bigla nalang may iniwika sa kanilang nagpa-gulat sa mga kaibigan.

"Nangyayari nanaman! Kailangan na'ting pumunta sa may blue gym!"

******

"Wag kayong basta tumunganga nalang diyan! Humingi kayo ng tulong!!" Sigaw ng kanina pang nag-he-hysterical na si Rejoy, isang estudyanteng kaparte rin ng section-A Gold.

Kanina pa ito sigaw ng sigaw habang naka-tayo sa gitna ng gym at naka-harap sa isang wari ba'y napaka-laking bird cage.

At mula sa loob nito'y may isang binatang kanina pa walang malay habang naka-tali lamang ang mga kamay at binti nito sa isang kadenang naka-kabit lamang rin doon sa napaka-laking hawla.

It was Vince Marga, na kagaya ni Rejoy ay isang estudyanteng kaparte rin ng section-A gold.
Ang sergeant at arms ng kanilang klase.

Napaka-rami nang mga estudyante ang naroroon, ngunit tanging si Rejoy palamang ang taga section Gold.
At bukod pa rito'y kararating niya palang rin mula roon.
Rejoy wanted to help her friend, ngunit kahit anong gawin niya ay hindi niya pa'rin iyon magawa.

She already banged through the cage, ngunit talagang napaka-tibay noong mga steel bars na pumapalibot mula sa buong hawla, kaya ang tanging nagagawa nalamang ni Rejoy ay ang magsisigaw sa ibang mga estudyanteng naroroon na sana'y tulungan sila ng mga ito, ngunit tanging pagka-gimbal na mga tingin at panginginig lamang ang naisasagot ng mga ito sa dalaga.

They're all too afraid to even get near the giant cage.

"H--Hoy ikaw!" Turo ni Rejoy doon sa isang lalakeng estudyante na malaki ang pangangatawan, sabay kaagad na lumapit mula rito.
"P--Pakiusap! B--Baka pwede mo kaming matulungan! K--Kailangan naming--"

"Lumayo ka!" Bulyaw sa kanya noong binata sabay tulak sa kanya palayo, dahilan upang agad lamang na mapa-upo ang dalaga.

"Tangin-- Ano bang problema mo ha!?" Sigaw ni Rejoy sa binata.

"N--Nakikita mo ba ang mga taong yo'n?" Turo noong binata sa may di kalayuan lamang, dahilan upang kaagad na mapatingin mula roon si Rejoy, and saw two male students and one female teacher lying on the floor, dead.

At base pa sa mga suot na uniporme noong mga estudyante ay galing ang mga ito sa ibang seksyon.

Rejoy was bewildered.
Ngayon niya lamang napansin ito.

But what happened to them?
She thought to herself.

"Sinubukan rin nilang tulungan ang kaklase niyo kanina, pero bigla nalang silang bumulagta sa sahig!" Wika noong binata, dahilan upang muling mapa-tingin mula sa kanya si Rejoy.
"Ka--Kaya pasensya ka na... Pe--Pero w--wala ni-isa sa'min ang gustong magaya sa kanila!" He said once more.

"Ang tanging makaka-tulong lang sa kanya ay kayo," wika naman ng isang babaeng estudyante na naka-suot pa ng cheerleader uniform. "Y--Yan ang sabi sa'min no'ng natagpuan na'ming tape kanina," aniya pa.

Napa-kunot ng kanyang noo si Rejoy dahil sa sinabi noong babae.

"S--Sino?" She asked.

The cheerleader sighs...

"The same person who killed the others," aniya. "Bladespawn."

+++

T o B e C o n t i n u e d . . . .

+++

PLAYERS LIST:

-- s t u d e n t s --

1. Alexandra Sabusap

2. Angel Corritana

3. Angelou Postrero

4. [ D E C E A S E D ]

5. Daniel Daa

6. [ D E C E A S E D ]

7. Erron Mejico

8. Fatima Pagado

9. Florelyn Manadong

10. Heide Morillo

11. Ian Keech Fabi

12. [ D E C E A S E D ]

13. Janmil Daga

14. Jejelyn Basas

15. Johnrey Daga

16. John Lester Palejo

17. Joseph Araña

18. Joseph Dacatimbang

19. Joyce Anne Montaño

20. Justin Hijada

21. Juvy Ann Raagas

22. Kristine Delfin

23. Lalaine Navarrosa

24. Mark Noya

25. Mj Rabandaban

26. Mell Labita

27. [ D E C E A S E D ]

28. Nelmark Pulga

29. Nicole Lepasana

30. Raynold Corritana

31. Reden Monton

32. Rejielyn Villablanca

33. Rejoy Pulga

34. Rezzie Reandino

35. Reymart Barca

36. Richard Piñeda

37. Rosario Fusio

38. Rosemarie Norriga

39. Sheena Morano

40. Theresa Maula

41. Vince Marga

42. Zyhra Badion

-- t e a c h e r s --

43. Zaira Escobedo

Alive: 39

Deceased: 004