"Kung sino man ang siyang lumipat ng ibang paaralan ay siya ring susunod sa listahan at laro ng kamatayan"
~ Love, Bladespawn
Iyan ang mga katagang unang bumungad kina Mark, Heide, Lalaine, Osep at Totep pagka-pasok na pagka-pasok nila sa loob ng kanilang classroom.
Nakasulat ang mga ito sa kanilang pisara gamit ang dugo ng isang patay na aso, habang naka-sabit pa ang ulo nito sa may mismong itaas ng kanilang blackboard, making everyone felt terrified and disgust at the same time.
At isang linggo nanaman ang lumipas matapos ang funeral ng ilan sa kanilang mga nasawing kaklase ay wala pa'ring nahahanap na sagot ang mga pulisya.
Dahil dito'y dali-dali nalamang na binuhusan ni Heide ng tubig iyong pisara, at naghanap ng telang pwedeng ipamunas doon sa dugo. She was angry, terrified and sad, and she also felt like she doesn't know what to do anymore.
Mark gritted his teeth, at napa-kumo nalamang ng kanyang kamao...
"Hindi niya talaga tayo titigilan," aniya.
"M--May mga ideya na ba kayo kung... kung sino ang gumagawa sa'tin nito?" Tanong ni Joseph Araña.
Umiling-iling lamang ang katabi niyang si Joseph Dacatimbang, o mas naka-gawian nang tawagin ng lahat bilang "Totep." Just because both boys have the same name, the rest of the class made sure to address them differently, in order for everyone to not be confused.
Osep ang tawag nila kay Joseph Araña, habang Totep naman kay Joseph Dacatimbang.
"Kahit nga ang mga imbestigador sa town na'tin, wala pa'ring clue sa kung sino ba talaga ang maaaring suspect sa patuloy na mga nangyayari," seryosong ani Totep.
"Pero isa lang talaga ang masisigurado ko... kung sino man siya, may... may malaking posibilidad talagang iisa lang siya sa mga kaklase na'tin."
"Yeah pero... The question is... Sino?" Ani naman ni Osep.
"Y--Yung mga pinatay niya... Mga mababait naman sila diba?" Wika naman ni Lalaine.
"S--Sa pagkaka-alam ko, hindi sila nagkaroon ng sala sa kahit na sino man sa'tin. K--Kaya... b--bakit naman may isang kaklaseng mag-tatangkang pumatay sa kanila?"
"Maliban nalang kung pang-katuwaan lang ang pag-patay niya," sabi ni Mark.
"Wh--Who would do that!?" Halos hindi masikmurang ani Heide.
"Some sick bastard," sagot naman ni Mark.
"Th--The reason could be anything," aning muli ni Totep. "Just because iniisip na'ting mababait ang lahat ng mga kaklase na'tin, hindi ibig sabihin ay hindi na nila kayang man-linlang at manakit ng tao. Remember, the big bad wolf once tried to fool the three little pigs for wearing a sheep's skin, tricking them. And finally, devouring them."
+++
"Hindi pwede!" Bulyaw ng school principal sa kaharap niyang si Zaira.
"Masisira ang pangalan ng school kapag ibahagi o ipinagsabi ninyo sa media na may nagaganap na patayan dito sa paaralan na'tin! Maaaring maipasara itong school! At kapag nangyari yo'n, marami sa'tin ang mawawalan ng trabaho! Think before you act Ms. Escobedo!"
"Think before I act? P--Pero Mrs. Principal, mas uunahin pa po ba na'tin ang pangalan ng eskwelahan kaysa sa kapakanan ng ating mga sariling estudyante!? Alot of my students are now dead! And this devil person is still out there, waiting for the rest of my students! If the police won't do anything, let us atleast handle our job!" Said Zaira na kasalukuyang nasa loob ng opisina ng school principal.
She's arguing with her, kung tama bang ipa-bahagi nalamang sa medya ang mga kung ano mang nangyayari sa paaralan nila upang sana'y magkaroon sila ng kahit kaunting chansa manlang na mahanap iyong killer.
"H--Hindi na ho na'min kaya! A--At mas lalong hindi ko na'rin kaya! Halos ako na ang sinisisi ng lahat dahil sa mga nangyayari! At halos ako na'rin ang patayin ng mga magulang ng aking mga estudyante just because I still haven't done anything! Mrs. Rose Kinamura, I'm begging you! Let us handle this nightmare! Save my students! This has to stop! When are you gonna to do your true responsibilities!?" Zaira said in monologue.
"The only responsibility I'm taking is being the principal in this school! And you have to follow my rules no matter what!" Bulyaw na sagot nito.
Bahagya lamang na napa-kunot ng kanyang noo si Zaira dahil sa sinabi ng principal...
"Rules? What rules? Mrs. Kinamura, what are you talking about? Sinasabi mo sa'min na ang tanging responsabilidad mo lamang sa paaralan na toh ay ang pagiging principal? Are you being serious right now? A true principal will do whatever it takes to stop this hellish nightmare! But you aren't even doing anything! You are protecting this school, but you aren't protecting any of your students? That's a lame point of view, Rose!"
"H--How dare you!" Tanging nai-sambit nalamang ni Mrs. Kinamura. She stood up at bahagyang sasampalin na sana si Zaira, ngunit hindi iyon naipag-patuloy ng matanda dahil bigla nalamang itong napa-luha...
Mahahalata na'rin ang panginginig nito, na wari ba'y takot na takot.
"K--Kung alam mo lang sana... Zaira..."
Rose said in a very quiet manner.
Dahil dito'y ikina-taka lamang ito ng guro.
"Kung alam ko lang sana ang alin? Mrs. Kinamura?"
A brief pause happened before any of them talked...
"Th--This person... Is too powerful to handle," says Rose.
Muli lamang na nag-salubong ang dalawang kilay ni Zaira dahil sa kanyang narinig mula sa matanda.
"This... Person?" She foreasked.
"Mrs. Kinamura, sino ho bang tinutukoy mo?"
Dahil sa sunod na itinanong ng guro ay mas kinilabutan lamang ng takot ang principal...
She slipped her tongue.
That was never supposed to happen.
Nadala na siya sa kanyang emosyon.
"Mrs. Kinamura, what else aren't you telling us?" Muling tanong ni Zaira.
But Rose doesn't know what to respond.
She's scared, that he might hear them.
"Mrs. Kinamura... Kilala mo ba kung sino siya? Ang tao sa likod ng maskara ni Bladesp--"
"DON'T YOU DARE SAY THAT NAME, YOU BITCH!" Pasigaw na pag-puputol ni Rose sa sana'y itatanong muli sa kanya ni Zaira.
Dahil dito'y gulat na napa-titig nalamang ang guro deretso sa mga mata ni Rose.
She could see anger trailing down between both iris of her eyes. It was different kinds of emotion. Ngunit ang mas nakikita niya mula rito ay ang takot.
Takot na bumabalot hindi lang sa mga mata ng principal, kundi sa buong katawan nito.
Is it possible that---
After two seconds, three knocks were heard from the outside of the principal's office door.
Parehong napa-tingin mula roon ang dalawang maestra, at maya-maya'y dahan-dahang bumukas ang pintuan mula roon at may sumilip na isang estudyante.
"Uh... G--Good morning po... P--Pasensya na po kung nakaka-abala ako, pero may ipapasa lang po kasi sana akong mga papeless," says the student, at dahan-dahang pumasok mula sa loob na may hawak-hawak ngang mga papel.
Agad itong nakilala ni Zaira, and it was one of her students.
The kid must have heard them both arguing earlier, she felt bad. Parang mahahalata kasi doon sa bata na naiilang ito.
Zaira took a deep breath and calmed herself down.
"Ikaw lang pala," she says. "Don't worry it's nothing. Hindi ka nakaka-abala. Mrs. Kinamura and I were just talking about some things and--"
Zaira looked at Rose's face, at bahagya siyang natigilan nang makita ang facial reaction ng matanda habang naka-titig doon sa kanyang estudyante.
Same expressions na nakita niya kani-kanina lang.
But with an even more fear colliding through her whole body.
"Heto na po, principal. Yo'ng mga papeless na pinapa-check niyo sa'kin kanina," says the student, wearing an all-innocent face habang inilalahad ang kanyang mga hawak-hawak na papeless doon sa matanda.
Anim na segundo naman munang hindi nakapag-response ng kahit na ano ang principal, but after that eh dahan-dahan niya na'ring tinanggap iyong mga papeless, na wari bang bahagya pang nanginginig.
"Sou desu ka," says Kinamura.
[A/N: Sou desu ka" means "Is that so?" or "Really?" in japanese]
"Sou desu," wika naman noong estudyante.
[A/N: Sou desu means "That is so," or "Yes really" that response to "Sou desu ka." Also a japanese term.]
Zaira then felt a little out of place.
Hindi niya maipaliwanag kung bakit. Ngunit makalipas ang ilang segundo ay sa kanya naman ibinaling noong principal ang mga tingin nito.
"You're excused, Ms. Escobedo," aniya.
"Oh... W--Wakarimashita," pabirong sagot naman ni Zaira dito. "Hey, don't be late for school, okay?" Aniya naman doon sa kanyang estudyante.
"Hai!" Sagot nito sa kanya.
[A/N: Wakarashita - Okay, Understood. Hai - Yes.]
Matapos iyon at casual lamang na nag-lakad paalis mula sa loob ng kwarto si Zaira, na para bang wala lang nangyari.
She wasn't bothered noong sinigawan siya ng principal kanina.
What bothered her is the reaction Rose made while looking at one of her students' face.
Takot na takot ito, na para bang isang uri ng halimaw ang nakita nito mula sa kanyang estudyante.
"But why?" She thought to herself...
"Posible kayang--"
"Ms. Zai?" May isang pamilyar na boses siyang narinig na tumawag sa kanyang pangalan, dahilan upang maputol ang pag-iisip niya sa mga bagay-bagay.
"Yes?" Pagka-lingon na pagka-lingon naman mismo ng guro ay agad na sumalubong sa kanya ang isang bagay na ginawang pang-spray mula sa kanyang mukha.
After a second ay agad siyang naka-ramdam ng pagka-hilo at bahagyang panghihina, dahilan upang kamuntikan na siyang mawalan ng balanse, but the person infront of her caught her before herself could hit the floor.
Hindi niya na namukhaan pa iyong tao, ngunit dahil sa suot-suot nitong uniporme ay siguradong isa rin ito sa kanyang mga estudyante. And one of the males, to be exact.
The next thing she remembers was everything was pitch-black.
+++
"Narinig ko kayong nag-dedebate kanina mula sa labas," wika noong estudyante, sa hanggang ngayo'y medyo nanginginig pa'ring si Rose.
"W--Wala akong s--sinabi sa kanya," Rose says.
The student grins.
"I know," she says casually.
"Don't worry, I'm not here to end you or anything, talagang ipinasa ko lang yang mga papeless na yan sa'yo."
"Pe--Pero... Wala naman akong--"
Natigilan sa pag-sasalita ang principal nang makita nito ang mga imaheng naka-imprinta doon sa mga ipinasang papael no'ng estudyante. She gasped.
"A--Ano ang mga ito!?" Says the principal, bewildered.
The student made a wide smirk.
"Yan ang mangyayari sa'yo, at sa iba pang mga taong sumira sa mga laro ko."
It was drawings of people being tortured in all kinds of different stuff. At mahahalatang tanging itim at pulang pastel lamang ang ginamit dito.
"Y--You... You think this is some... some sort of game?"
"Yes. Wanna play?"
"H--Hanggang kailan mo pa ba ito ipagpapatuloy?" Says the principal.
"As long as every single one of them are still breathing," aniya, and then the bell rangs.
+++
"Uy! Nag-ring na yo'ng bell! Rej hali'ka na!" Wika ng dalagang si Angelou kay Rejielyn habang parehong naka-tambay ang mga ito malapit sa may gate ng kanilang paaralan, sa may street vendor area at parehong kumakain ng isaw.
"Ano ka ba, 6:59 AM palang oh! 7:20 nag-s'start ang klase na'tin, remember?" Says Rejielyn na kain pa'rin ng kain ng isaw.
"Uh... Hello? Kaka-ring lang no'ng bell! Isn't that a sign na dapat nasa classroom na tayo?"
"Girl, ba't ba atat na atat kang pumasok sa school na'tin? Eh ano naman kung ma-late tayo? All that's happened to us in that building so far, are nothing but just pure nightmare! And that can wait!" Ani Rejielyn. "If gusto mo lang na makita si Justin, then why can't you just leave him be? He's already with Theresa! Magiging third wheel ka lang. At ba't ba kasi marami ang nag-kakagusto diyan? You girls need to wake up," dugtong pa nito.
Dahil dito'y bahagya nalamang na napa-irap si Angelou.
"For your information, I came here not to make landi, but to actually learn something. I mean, if we're gonna die anyway then mas maigi nang mamatay ng may natutunan diba?"
"Pffft---" kamuntikan pang mabila-ukan si Rejielyn habang tumatawa.
"Obob ka ba girl? Aanhin mo naman ang mga natutunan mo kung sa sementeryo lang naman pala ang magiging bagsak mo?" She says.
Dahil dito'y na-utal nalamang si Angelou sa kanyang mairarason...
"Uh... W--Well..."
"Well?"
"W--Well edi ikaw? Kung ayaw mo naman palang pumasok eh ba't andito ka pa? Ang sabihin mo, you just wanna see Ian again. Am I right? The boy who saves you from almost drowning?" Ani Angelou.
Napa-ngiwi naman dito si Rejielyn.
"Psh... Nasa bingit na nga tayo ng kamatayan, kalalakihan pa'rin ang iniisip mo?"
"Duh! Ikaw kaya ang nanguna! Haleer!!"
Rejielyn then, took a deep breath...
"Fine! Maybe you're right, maybe you're wrong... It doesn't really matter anymore. He saves my life okay? And... And I gotta thank him atleast. A--And besides, this nightmare won't probably end until every single one of us are all gone! The police says they're gonna do everything, but isn't actually doing anything. At halos kalahati lang sa mga tao mula sa town na'tin ang nakaka-alam sa mga nangyayari, but it feels more like... None of them really knows what's happening. Our class still resumes even though dead bodies kept on appearing! And It's not just the whole school, it's the whole town that's weird! N--Nakukuha mo ba ang point ko?" Sunod-sunod na wika pa ng dalaga.
Bahagyang napa-isip si Angelou.
"Alam mo, tama ka eh," sagot nito. "Sa ibang lugar kasi, kapag nagkakaroon ng mga ganitong bagay, like... sunod-sunod na mga murders at homicides, normally ipapa-sara na muna ng mga nakakataas ang buong school kung saan nangyayari ang insedente and set aside the classes hanggang sa mahuli na talaga ang mga criminal. B--But here is different," aniya. "Rej... Matanong ko lang, d--do you even remember telling your parents about what's happening?" She asked, dahilan upang bahagyang mapaisip naman dahil dito si Rejielyn.
"N--Now that you mentioned it... I--I don't think so. P--Pero... Nararamdaman ko sa sarili ko na, everytime na uuwi ako eh gusto kong sabihin kina mommy at daddy na may nangyayaring hindi maganda sa school na'tin, at gusto kong mag-transfer. B--But w--whenever I get back home... I--it's always the same! Normal things just randomly happens, a--at... at tuwing umaga naman... Even though ayoko naman talagang pumasok sa school, I--I always find myself wearing this uniform... a--and wanting to be present," monologong sagot ni Rejielyn.
"T--Tama ka," ani Angelou. "I--I don't even think our parents know something about whatever's happening to all of us. I--Idagdag mo pa kanina... Napadaan ako sa bahay nina kuya Vince para sana i-check ang kalagayan ng kanyang mama... And when I came to visit... I--I don't know... i--it was just weird!"
"Weird... Kasi?"
"They were all smiling... Na para bang... Wala lang nangyari... O--Or in other words... Para bang nakalimutan na nila agad ang kamakailan lang na nangyari kay kuya Vince?"
Seven seconds of silence surfaced to the both of them.
These realizations hit them hard, na halos hindi na nila alam kung ano pa ba ang sunod nilang mga sasabihin...
Maya-maya lang ay nabasag lamang ang kanilang katahimikan nang kulbitin noong isaw vendor seller iyong balikat ni Rejielyn, na bahagyang nagpa-gulat sa dalaga.
"Hija, sukli mo oh," wika noong mamang vendor.
"Ah... S--Salamat po manong," says Rejielyn at kaagad namang tinanggap iyong sukli niya.
Maya-maya'y magka-sabay nang naglakad papuntang gate ng kamilang eskwelahan iyong dalawang dalaga.
"Gelou, sa tingin mo ba, may mas bumabalot pang mas malalim na mga misteryo itong town na'tin? What's really going on around here? A--At bakit ngayon lang na'tin toh na-realize?" She asked.
Angelou shrugged both of her shoulder habang may kinakapa mula sa kanyang pocket bag.
"I don't know," she said. "The whole universe itself is so full of mysteries anyway, so maybe? It's better if tanungin na muna na'tin ang iba pa na'ting mga kaklase kung nakaka-ramdam rin ba sila ng same thing."
Rejielyn nods in response.
Moments later, Angelou gasped when she realized something was missing from her pocket bag.
"Oh, bakit?" Takang tanong ni Rejielyn.
"Wait... girl! Yo'ng cellphone ko Nahulog yata!" Aniya.
"Huh? Teka, sure ka ba? Eh diba inilagay mo lang yun diyan?" Turo ni Rejielyn sa mismong pocket bag ni Angelou.
"Ayun na nga eh! Ugh! It must've slipped!"
"Pa'no na yan?"
"Ma-una ka nalang muna siguro! Hanapin ko lang muna sa may labas ng gate, baka nahulog ko lang do'n!"
Rejielyn sighs.
"Okay. I'll just wait for you sa may canteen area, I'm sure nandyan lang yan. We still have to stick together. Remember, weird things keeps on happening."
"Got it," agarang sagot ni Angelou, at pagkatapos ay agad nang nag-tungo palabas ng gate upang hanapin ang kanyang nahulog na cellphone, and with luck's fortunate eh kaagad rin niya itong nakita.
Nasa may di kalayuan lamang iyon noong tinambayan nila kamina. And nag-papasalamat siyang walang may pumulot nito.
"Kawawa ang mga Tiktok followers ko pag-nagkataon!" She says to herself, at pagkatapos ay dali-dali nang naglakad pabalik ng kanilang paaralan.
While on her way back, she saw someone so familiar walking in distance infront of her.
Malayo palamang ay nakilala niya na agad ito, kaya nama'y agad siyang napa-takbo doon sa lalakeng kaklase nang dahan-dahan, at walang ano-ano'y bigla nalamang itong ginulat.
"LESTER!!" She yelled.
But his reaction wasn't the kind she was expecting during those moments.
Gimbal na kaagad na napa-lingon mula sa kanya si John Lester, hinwakan siya mula sa kanyang may kwelyo, at nag-babadyang susuntukin na sana.
His eyes was filled with fear.
Dahilan upang bahagyang makaramdam nalamang rin ng pagka-kaba ang dalaga.
"J--John... A--Ako lang toh..." Mahinang pagkaka-wika nito, but his facial expression was still mesmerized with fright.
Ngunit mayamaya lamang ay na-realize na agad ni John Lester ang nangyayari.
"A--Angelou?" He recalled her name.
Then Angelou smiled weakly.
"H--Hehe..."
Sa puntong iyon ay pinakawalan na'rin ni Lester ang dalaga. He almost ripped her shirt.
Ngunit gayo'n pa ma'y mukha pa'ring balisa ang binata.
"What's up Lester? Ba't parang... Balisa ka yata? Is there something wro---"
Nagulat naman ang dalaga nang bigla nalamang siyang hinila papaalis ni John Lester mula roon.
It felt like, he was distancing himself from someone.
"U--Uy teka-- John Lester bakit? Sa'n tayo pupunta? Sa'n mo ba ako dadalhin?" Angelou kept asking, but Lester never said a word. Patuloy lamang ito sa pag-takbo, hoping na kaagad na makakaalis mula roon.
They soon stopped, and found themselves at the back of a school building.
Ang mismong parte ng eskwelahan kung saan kakaunti lamang ang napaparaan.
At sa mga oras na iyon ay walang ibang tao, maliban nalamang sa kanilang dalawa.
Pareho silang hiningal...
"Ba...Bakit... mo ba kasi... ako... Dinala dito?" She asked.
Lester took a deep breath, and stared at Angelou, wearing a tiresome face.
"Hindi ko na kaya," wika nito. Dahilan upang mag-taka lamang ang dalaga.
"H--Huh?"
"Kilala ko kung sino ang pumapatay," wikang muli ni Angelou, na nagpa-laki ng kanyang mga mata.
"Huh!?"
"A--At kilala ko 'rin kung sino ang isusunod niya."
"Ano!? Te--Teka teka! W--Why do you know all of this!?" She asked.
"I--Isa akong..." Halos hindi naipag-patuloy ni John Lester ang kanyang mga sinasabi...
Natatakot siya.
Alam niyang hindi na rin magtatagal ang pananatili niya, at sawang-sawa na'rin siya sa mga ginagawa ni Bladespawn sa kanya't sa kanyang mga kaklase, kaya wala siyang ibang choice kundi ang sabihin nalamang sana ang lahat...
"S--Sinasabi mo bang... K--Kasama ka sa mga pumapatay sa mga k--kaibigan na'tin?" May halong panginginig na tanong ni Angelou...
"N--Nagkakamali ka!" Halos mangiyak-ngiyak nang bulyaw ni John Lester.
"H--Hindi ako ang pumapatay. G--Ginagamit niya lang ako..."
Angelou hold both of Lester's shoulders while squeezing them.
"K--Kung gano'n... S--Sabihin mo... S--Sino ang pumapatay? S--SINO!?" Wika ng dalaga, definitely eager to know who's exactly behind the bloody mask.
John Lester was hesitant...
But he just thought it was now or never...
"S--Si--"
Lester gasped...
Hindi nito naipag-patuloy ang sana'y kanyang sasabihin nang mapansin niyang may pulang likido ang bigla nalamang tumulo mula sa noo ni Angelou...
Maging ang dalaga ay nag-taka rin sa sunod na nangyari...
Bigla nalamang siyang naka-ramdam ng sakit mula sa likuran ng kanyang ulo, hanggang sa makaramdam siya ng likidong tumutulo mula sa kanyang noo...
Hinawakan niya ang likod ng kanyang ulo, and to her surprise, it was blood!
Coming from her head.
"H--Huh?" Takang naisambit nalamang ng dalaga, at pagkatapos ay napa-tinging muli kay John Lester.
Dahan-dahan itong napapa-atras papalayo sa kanya habang suot-suot pa'rin ang pagka-gimbal na ekspresyon.
Maya-maya'y naka-ramdam nanaman ng sakit mula sa kanyang ulo ang dalaga, it was then she realized that somebody just hit her with a huge rock!
Sa puntong iyon ay nawalan na ng lakas si Angelou, at ang tanging nararamdaman niya nalamang ay ang sakit na umaapaw mula sa kanyang ulo.
Napa-luhod ito, at natumba.
Ngunit bago pa man mawalan ng malay ang dalaga ay nakita niya munang hinabol noong misteryosong tao si John Lester.
"Tu...long..." tanging naisambit nalamang nito, at tuluyan na ngang nawalan ng malay...
+++
"Angelou?"
"Uy guys! She's waking up!"
"Angelou!"
Dahan-dahang iminumulat ng dalaga ang kanyang mga mata.
Naririnig niya rin ang boses ng ilan niyang mga kaklase habang tinatawag ng mga ito ang kanyang pangalan.
"Anong nangyari?" She thought to herself.
"N--Nasaan ako?"
Una niyang itinanong.
"You're at the clinic office, fourth floor," sagot ni Fatima Pagado, isa sa kanyang mga kaklase. Kasama nito ang ilan pa sa kanyang mga kaibigang sina Rejielyn, Alexandra, Dwayne at Reden.
"A--Anong nangyari? Ba't ako nandito?" She asked.
"Hindi mo ba naaalala?" Tanong ni Dwayne.
"Nakita ka no'ng isa sa mga janitors ng school sa may garden area na walang malay ay nag-dudugo daw ang ulo. Nagulat nga kaming lahat eh! Ang akala na'min kung ano nanaman. Sabi no'ng janitor, posibleng nawalan ka raw ng malay dahil sa pagkaka-bagok ng ulo mo. Thank goodness mild lang siya," he says in monologue.
"Ano ba kasing ginagawa mo do'n, girl?" Tanong naman ni Rejielyn.
"Nadapa ka ba habang nag-mumuni-muni? I told you to never go alone didn't I? Halos ma-panis na'ko sa kahihintay sa'yo do'n sa may canteen area."
Angelou then came into realization...
Ang totoong rason kung bakit siya nawalan ng malay...
"H--Hindi maaari..."
She whispered to herself, na narinig naman ng kanyang mga kaklase...
"Hindi maaari because?" Ani Fatima, na halatang ginagaya pa ang viral iconic meme ni Kris Aquino.
"S--Si John Lester??"
"Huh?" Kunot-noong tugon ni Rejielyn.
"Teka nga... Wag mong sabihing iyon ang secret labing-labing spot niyo ni Lester?" Natatawang pag-bibiro ni Dwayne.
"This is no time for jokes! Nasaan siya!? Kailangan na'tin siyang makita!" Bahagyang nagpapanik nang wika nito.
"W--Woah... Calm down Gel, ano ba kasing--"
"He was about to tell me something!" Pag-puputol ni Angelou sa sinasabi ni Sheena.
"About... something? A--Ano yo'n?" Sheena asked.
"Isn't it obvious? For sure mag-co'confess na sana si Lester," pabirong wikang muli ni Dwayne.
"About the killer's true identity,"
Angelou says, dahilan upang bahagyang matigilan ang kanyang mga kaklase.
"C--Come again?" Hindi makapaniwalang tanong ni Fatima.
"Pakiusap! Kailangan na muna na'ting mahanap si John Lester! Ang rason kung bakit nawalan ako ng malay kanina ay dahil may pumalo sa ulo ko! Whoever it is, it's probably the killer! He overheard us! At sa puntong ito, nasa panganib ang buhay ni John Lester!" Aniya sa mga ito, na halos hindi pa'rin ma-comprehend ang mga nangyayari.
"H--How long was I out?" Muling tanong ni Angelou.
Pare-pareho namang napa-tingin sa isa't-isa ang kanyang mga kaklase, halatang maging ang mga ito'y nakakaramdam na'rin ng kaba.
"A--About three hours ago," sagot ni Rejielyn.
++
After a few seconds, all of them heard a loud thud coming from down below and outside the building...
Pare-pareho silang natigilan, lalo na ang mga kaklase ni Angelou na naka-harap malapit sa may bintana. And it can't be helped dahil nasa mismong malapit lamang ng bintana naka-tayo ang clinical bed na kinauupuan ngayon ni Angelou.
And it felt more like pare-parehong may nakita ang mga itong nahulog mula roon.
"B--Bakit?" Angelou asked 'em.
"H--Hindi maaari," says Sheena.
Makalipas ang tatlong segundo au nakarinig na sila ng isang malakas na tili mula sa labas, hanggang sa mag-sigawan na nga ang mga tao mula roon.
+
Theresa, who was outside the building when something happened was the first one to scream.
At sa mismong harapan niya rin nahulog ang isang pamilyar na tao, na base sa kanyang unang tingin ay isa sa kanyang mga kaklase.
Angelou and the rest, took a peak from the window and was bewildered to see John Lester.
Dead on the ground.
Bali-bali ang mga binti't braso nito dahil sa nangyaring impact.
"N--Not again," says Fatima.
"N--Nahulog... b--ba siya?"
May halong panginginig sa boses ni Sheena.
"H--Hindi," says Angelou.
"May pumatay sa kanya."
+++
T o B e C o n t i n u e d . . . .
+++
PLAYERS LIST:
-- s t u d e n t s --
1. Alexandra Sabusap
2. Angel Corritana
3. Angelou Postrero
4. [ D E C E A S E D ]
5. Daniel Daa
6. [ D E C E A S E D ]
7. Erron Mejico
8. Fatima Pagado
9. Florelyn Manadong
10. Heide Morillo
11. Ian Keech Fabi
12. [ D E C E A S E D ]
13. Janmil Daga
14. Jejelyn Basas
15. Johnrey Daga
16. [ D E C E A S E D ]
17. Joseph Araña
18. Joseph Dacatimbang
19. Joyce Anne Montaño
20. Justin Hijada
21. [ D E C E A S E D ]
22. Kristine Delfin
23. Lalaine Navarrosa
24. Mark Noya
25. Mj Rabandaban
26. Mell Labita
27. [ D E C E A S E D ]
28. Nelmark Pulga
29. Nicole Lepasana
30. Raynold Corritana
31. Reden Monton
32. Rejielyn Villablanca
33. [ D E C E A S E D ]
34. Rezzie Reandino
35. Reymart Barca
36. Richard Piñeda
37. Rosario Fusio
38. Rosemarie Norriga
39. Sheena Morano
40. Theresa Maula
41. [ D E C E A S E D ]
42. Zyhra Badion
-- t e a c h e r s --
43. Zaira Escobedo
Alive: 35
Deceased: 08
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top