Het is niet waar. Het is niet waar. Die woorden herhalen zich telkens opnieuw weer in mijn hoofd. Telkens opnieuw en opnieuw. Tranen ontstaan in mijn ogen.
Dan zegt hij ze. Die woorden waar iedere wolf bang voor is.

"Ik, Ash Dark weiger Amy Crystal te accepteren als mijn mate en Luna van de Dark Wolf pack"

De tranen glijden over mijn wangen. Het voelt alsof mijn hart zojuist is gebroken in duizenden, nee miljoenen stukjes. Nog meer tranen ontstaan in mijn ogen. Ik wil hier weg. Ik ga hier weg, beter gezegd.
Ik staar hem aan. Mijn blik vol met verdriet, haat en vastberadenheid.
"Oke" zeg ik met een schorre stem "Weet alleen dit. Ik haat je. Ik haat je zoooooo erg klootzak!" Met die woorden ren ik de zaal uit.

Ze zullen me nooit nooit meer terugzien. Ik ren de zaal uit. Ik negeer de mensen die mij aanstaren en over mij roddelen. Ik ren verder. Naar de deur die me naar deze horrorscene heeft gebracht.
Ik ren naar huis toe.
Weg van het packhuis.
Weg van de mensen die over mij roddelen.
Weg van de mensen die staren.
Weg van mijn ouders.
En het ergste:
Weg van de mate die mij heeft afgewezen.

Wat ik ga doen? Zeg jij het maar, ik weet het zelf niet eens. Alleen weet ik 1 ding.
1 ding dat boven alles uitsteekt.
Vertrouw nooit en nooit iemand.
Het enige wat er kan gebeuren is dat diegene je hart breekt.

Ik heb mijn les geleerd.