Έχουν περάσει ακόμη δύο μέρες και προκοπή δε βλέπω. Με το Λουκά λέμε μονάχα τα τυπικά μιας και δε λέει να πάρει πόδι από δω μέσα δυστυχώς αλλά έχει ελαττώσει τη βίαιη συμπεριφορά προς το παρόν.

Η αναζήτηση σπιτιού πάει από το κακό στο χειρότερο μιας και έχουν μείνει μονάχα 5 μέρες και δεν έχω που να μείνω. Για τον αχαΐρευτο δε με νοιάζει καθόλου μα καθόλου όμως τι θα κάνει.

Με βλέπω βέβαια σε κανένα παγκάκι με κουβέρτα και μαξιλάρι να περνάω τα βράδυα μου αν δεν βρω τίποτα, που μεταξύ μας προς τα εκεί πάει το πράγμα.

Τι θα κάνω σκέφτομαι συνέχεια όσο σερβίρω τις παραγγελίες τη μια μετά την άλλη στο μαγαζί. Είναι Παρασκευή βλέπεται σήμερα και έχει πιο πολύ κόσμο από ότι συνήθως.

Γυρνάω σα τη σβούρα με ένα δίσκο στο χέρι μέχρι που σκοντάφτω και ο δίσκος από το χέρι μου γίνεται ένα με το πάτωμα μαζί με τις παραγγελίες πάνω.

Τα μάτια των πελατών κατευθείαν έπεσαν πάνω μου κάνοντας με να νιώσω πολύ άβολα όσο μάζευα ένα ένα τα πεσμένα γυαλιά.

Το κεφάλι του αφεντικού μου έκανε την εμφάνιση του μέσα από το γραφειάκι του και το νόημα του ήταν αρκετό για να τον ακολουθήσω στο γραφείο του.

"Ελίνα όπως σου είχα πει υπάρχουν κάποια άτομα που θα απολυθούν. Τα άτομα που θα μείνουν θα κριθούν στις λεπτομέρειες. Το τελευταίο καιρό έχω παρατηρήσει ότι έχεις κάνει κοιλιά. Ήσουν από τους καλύτερους υπαλλήλους μου όμως τώρα βλέπω μια άλλη Ελίνα. Σε παρακαλώ συμορφωσου γιατί αλλιώς θα πρέπει να κάνω αλλά μέτρα που ξέρεις πολύ καλά ποια είναι." Με κατεβασμένο κεφάλι έφυγα από το γραφείο του.

Προσπαθώ να επεξεργαστώ τι άκουσα μόλις. Τα πράγματα φαίνεται να δυσκολεύουν και για την ακρίβεια πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

"Πλάκα κάνετε να φανταστώ έτσι;" Έριξα ένα γελάκι με την ελπίδα ότι θα πει πρωταπριλιά -παρολο που δεν ειναι- αλλά το αρνητικό του νεύμα μου τη γκρέμισε και αυτή. "Σας παρακαλώ ειλικρινά εργάζομαι πολύ σκληρά και αγαπώ το μαγαζί." Παραλογίζομαι ευχόμενη να με λυπηθεί.

"Λυπάμαι Ελίνα μα εγώ χρειάζομαι άτομα που αφοσιώνονται στη δουλειά τους όχι να περνάνε την ώρα τους. Και εσύ κάτι έχεις πάθει δεν ήσουν έτσι." Μου γύρισε τη πλάτη και με σκισμένο το κεφάλι συνέχισα τη βάρδια μου.

Καλά πήγε και αυτό. Μέχρι να σχολιάσω υπήρχε ησυχία στο μαγαζί. Ο Γιάννης βέβαια παρατήρησε πως ήμουν κάπως και έκανε μερικές προσπάθειες να με προσεγγίσει.

"Τι έγινε βρε Ελινάκι μου;" Ο Γιάννης είναι ο μόνος άνθρωπος που του έχω πει τι έχει γίνει με τους γονείς μου και γενικώς για το παρελθόν μου. Φυσικά το κεφάλαιο Λουκάς το έχω παραλείψει προς το παρόν για ευνόητους λόγους όμως πλεον θέλω να μιλήσω σε κάποιον και να τα βγάλω όλα από μέσα μου.

Ευτυχώς ο καιρός είναι ακόμη καλός και δεν έχει πολλά κρύα ακόμη. Έτσι στην επιστροφή για το σπίτι του εξηγώ με λίγα λόγια τι έχει γίνει.

"Αν μου τα χες πει όλα αυτά νωρίτερα θα σε βοηθούσα εγώ με αυτόν τον αλήτη." Γρύλισε μέσ' τα νεύρα καθώς μόλις του είπα τα γεγονότα που έχουν συμβεί τις τελευταίες δυο εβδομάδες. "Τι θα κάνεις τώρα;"

Πολύ καλή ερώτηση. Λογικά η επόμενη κατοικία μου θα είναι μια κούτα έξω από κανένα σούπερ μάρκετ.

"Ιδέα δεν έχω Γιάννη. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα πλέον. Τι θα τρώω, που θα μένω, δε ξέρω είναι που να το πιάσεις και που να το αφήσεις." Πιάνω το κεφάλι μου συγχυσμένη. Τα χρήματα που έχω στην άκρη προφανώς δεν θα μου φτάσουν για πολύ καιρό. Πρέπει να βρω μια δουλειά. Μέχρι να βρω όμως και να πάρω το πρώτο μισθό δε ξέρω και εγώ πόσος καιρός θα έχει περάσει.

"Θα σου έλεγα να ερχόσουν να μείνεις μαζί μου αλλά δυστυχώς δεν έχω άλλο χώρο στο σπίτι. Τώρα που γέννησε η Νάνσυ είμαστε όλο τρεξίματα σπίτι." Με τον Γιάννη έχουμε ίδια ηλικία και έχει παιδί ενώ εγώ παρακαλώ βάζω τα χνούδια κάτω από το χαλί για να μη σκουπίζω.

"Τι λες καλέ ούτε λόγος σε καταλαβαίνω απόλυτα. Έτσι και αλλιώς δεν είσαι υποχρεωμένος. Ούτε να το σκέφτεσαι." Το καθησύχασα όπως μπορούσα. Δεν έχει κανένα λόγο να είναι υποχρεωμένος να μείνω στο σπίτι του. Οικογενειάρχης είναι τώρα δεν μπορεί να έχει και άλλες σκοτούρες στο κεφάλι του.

"Πάντως να ξέρεις ότι θα σε βοηθήσω όπως μπορώ. Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου γιατί και εσύ ρε Ελίνα μου έχεις σταθεί στα δύσκολα. Έτσι και αλλιώς ετσι κάνουν οι φίλοι." Και με αυτές τις ενψυχωτικές κουβέντες που αντάλλαξα με τον Τζόνι χώρισαν οι δρόμοι μας και περπάτησα μέχρι το σπίτι.

"Άργησες." Τινάχτηκα κυριολεκτικά μόλις μπήκα σπίτι αφού είχε βραδιάσει και κρυβόταν μέσα στο σκοτάδια ο αχαΐρευτος. Πραγματικός δράκουλας ρε παιδί μου.

Άνοιξα ξεψυχισμένα τα φώτα του σαλονιού.

"Την όρεξη σου είχα βραδιάτικα."

Χωρίς να του μιλήσω παραπάνω τον πλησιάζω και του ρίχνω ένα χαστούκι που θα θυμάται για όλη του τη ζωή. Αυτός είχε κοκαλωσει δε περίμενε προφανώς τέτοια αντίδραση.

"Τι έκανες μόλις;" Με πλησίασε απειλητικά. Ένα ρίγος πέρασε τη ραχοκοκαλιά μου μόλις τοποθέτησε το χέρι του γύρω από τον λαιμό μου και πίεσε εκείνο το σημείο για να με πνίξει.

Με σφίγγει και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Παίρνω κόφτες αναπνοές ενώ ταυτόχρονα χτυπιεμαι προσπαθώντας να ελευθερωθώ. Το αγριεμενο βλέμμα του μου καίει τα σωθικά.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά μου χαμογελάει. Γελάει που ξέρει ότι έχει το πάνω χέρι. Γελάει που ξέρει ότι μπορεί να με κάνει ότι θέλει. Γελάει που είναι πιο δυνατός. Γελάει...όσο δυναμώνει τη λαβή του, λες και το ευχαριστείται που με βλέπει να αργοπεθαίνω.

Απλά περιμένω μέχρι να τελειώσει το βασανιστήριο αυτό. Ξέρω πως δεν θα με σκοτώσει. Νιώθω μια ζάλη λόγω της έλλειψης οξυγόνου.

"Άσε με..σε ..σε παρακαλώ."

"Έτσι πρέπει." Με πέταξε κανονικά στο πάτωμα. "Να με παρακαλάς." Γύρισε τη πλάτη και άρχισε να περπατά προς την αντίθετη κατεύθυνση ενώ δεν παρεληψε να γελάσει με την κατάσταση μου.

...

Το χάραμα με βρήκε μπροστά από έναν υπολογιστή να κοιτάζω πάλι σπίτια. Τα μάτια θα μου βγουν σε λίγο να πούμε τόση ώρα που κάθομαι μπροστά από την οθόνη. Σε όλο αυτό το διάστημα δεν παρέλειψα να μουρμουρίζω βρισιές και να καταριεμαι την τύχη μου τη μαύρη, τον εργοδότη μου, την απόφαση των γονιών μου, τη τύχη μου τη κατάμαυρη και περισσότερο από όλους και όλα τον έναν και μοναδικό Λουκά τον πρώτο.

Νιώθω κουρέλι από την κούραση.
Τουλάχιστον ο αχαΐρευτος δεν με έχει ενοχλήσει ακόμη. Ακούω τα βήματα του. Δε μελεταγα λεφτά καλύτερα;

"Τι κάνεις τόσο νωρίς ξύπνιος;" Τον ρωτάω χωρίς να πάρω τα μάτια μου από το λάπτοπ μου.

"Έτσι είμαστε εμείς οι δράκουλες." Του έριξα μια αποτομή μάτια. "Τι νομίζεις ότι δε σε άκουσα το βράδυ που με έβριζες;" Ρώτησε χαμογελώντας. Μάλλον τώρα πρέπει να είναι στις καλές του. Γιατί πριν ήταν σαν μανιασμένος δολοφόνος.

Νιώθω ότι θα έρθει το μεγάλο του ξέσπασμα από στιγμή σε στιγμή.

Κάθεται στη καρέκλα δίπλα μου στον υπολογιστή.

Πολύ ήσυχος είναι για αρκετή ώρα να το κοιτάξουμε αυτό κάποια στιγμή με τη πρώτη ευκαιρία. Επιλέγω να μη του απαντήσω έτσι και αλλιώς τι να πω δράκουλα τον ανέβαζα δράκουλα τον κατέβαζα.

"Πως το βλέπεις τι θα κάνουμε με το σπίτι;"

Έχω μένει να τον κοιτάζω με ορθάνοιχτα μάτια. Τι λέει;

"Τι εννοείς τι θα κάνουμε ότι κάνω το κάνω μόνη. Εσύ με το που βγούμε από δω θα πας να βρεις τους φίλους σου ή δε ξέρω και εγώ τι."

"Φίλοι;" Έριξε ένα ειρωνικό γελάκι.

"Με τόσο κόσμο νταλαβεριζόσουν πριν βγεις από τη φυλακή Λουκά." Το ύφος του ήταν έκπληκτο και με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια.

Προφανώς δε περίμενε ότι θα μάθω ποιος είναι. Καλά δεν είναι και κανένα μυστικό του κράτους. Είναι αρκετά γνωστός για τα κατορθώματα του.

"Το ότι συναναστρέφεσαι με κόσμο δε σημαίνει ότι είναι φίλοι σου. Κοίτα εσένα. Ξέρεις σίγουρα τόσο κόσμο εκεί που πας αλλά δεν είναι κανένας φίλος σου Ελίνα." Το ακούσατε αυτό; είναι η καρδιά μου που κομματιάστηκε. Το ξέρω ότι δεν έχω φίλους όμως δε χρειάζεται να μου το λέει και κατάμουτρα.

Δεν απαντάω για μια στιγμή. Εξάλλου τι να του πω ότι έχει δίκιο. Δεν έχω φίλους και το παραδέχομαι. Αλλά το επέλεξα αυτό. έκανα ένα λάθος μια φορά δεν το κάνω και δεύτερη.

"Εγώ όμως τους γνωστούς που λες τους αντιμετωπίζω κάθε μέρα. Εσύ γιατί δεν αντιμετωπίζεις τους δικούς σου γνωστούς και ασχολείσαι μαζί μου;" Αυτή η ερώτηση τον έπιασε μάλλον απροετοίμαστο.

"Να μη σε νοιάζει." Είπε ψυχρά και απόλυτα.

Δεν συνέχισα περισσότερο τη συζήτηση περί φιλίας μαζί του γιατί όντως δε με νοιάζει και επίσης δεν θέλω πολλά πάρε δώσε μαζί του. Μου φτάνουν και μου περισσεύουν όσα είχαμε ως τώρα.

Τώρα που θα μαι άστεγη και νηστική θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι με λίγα λόγια.

"Μάλιστα μάλιστα. Πάντως αν δε βρεις κάτι ξέρω ένα μέρος που μπορούμε να πάμε να μείνουμε."

Να πάμε να μείνουμε; Μαζί εγώ και αυτός; ούτε στα όνειρα του. Μαζί του εγώ δεν πάω.

Χέλλοου

Σορυ για την μεγάλη αργοπορία αλλά δεν έχω ίντερνετ σπίτι και το πακέτο με τα απεριόριστα τελείωσε όμως από δω και πέρα θα ανεβαίνει μια φορά την εβδομάδα κεφάλαιο σίγουρα. Και πάλι συγγνώμη:(

Πως είστε;

Τα λέμε στο επόμενο ❤️ ❤️