Η τρέχουσα κατάσταση είναι η εξής. Ένας κυριολεκτικά ψυχάκιας να περιφέρεται μέσα στο σπίτι μου. Ένα είναι σίγουρο έχω να κάνω με τρελό.

Όπως είναι τον παίρνω από το αυτί με όση δύναμη έχω και τον τραβάω προς την έξοδο. Το να καλέσω την αστυνομία είναι αδύνατον γιατί σταθερό τηλέφωνο δεν έχω και το κινητό μου μόλις πριν λίγο έγινε χίλια κομμάτια.

Δεν περνάν όμως δευτερόλεπτα και εγώ βρίσκομαι στο πάτωμα χτυπόντας με δύναμη τη πλάτη μου κάνοντας με να βγάλω μια κραυγή πόνου. Ένας έντονος πόνος διαπέρασε όλο μου το κορμί και ένιωσα για μια στιγμή να μουδιάζω ολόκληρη.

"Άκουσέ με μικρή γιατί δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Μην τολμήσεις να με ξανά ακουμπήσεις γιατί δεν ξέρεις τι είμαι ικανός να κάνω. Το κατάλαβες; Και κόψε τους ηρωισμούς έχεις σπάσει τα νεύρα." Γρύλισε σε κοντινή απόσταση από εμένα με ένα αρκετά τρομακτικό βλέμμα που δεν θα πω ψέματα σε συνδυασμό με τη φωνή του και την εμφάνιση με έκανε να τρομάξω και να το βουλώσω μία και καλή.

Τα βήματα του τον οδήγησαν στον καναπέ μου ενώ εγώ έχω μείνει κουλουριασμένη στην ίδια θέση με πριν τρέμοντας σαν το ψάρι.

Όλη η εμφάνιση του είναι τρομακτική από πάνω μέχρι κάτω. Το στυλ του, το περπάτημα του η άκρως ανατριχιαστική φωνή του που θα με κάνει να έχω εφιάλτες για μια ζωή. Φοβάμαι ακόμη και να τον κοιτάξω μη βγάλει κανένα πιστόλι και μου τινάξει τα μυαλά στον αέρα.

Γιατί έπρεπε να γίνει αυτό. Γιατί με εμένα. Τι κακό έχω κάνει.

"Έλα εδώ." Ακούστηκε η φωνή του βαριά και απαιτητική. Έχω όμως μαρμαρώσει για τα καλά. Τα δάκρυα που με κόπο και ιδρώτα προσπαθούσα να κρατήσω πλέον τρέχουν χωρίς δισταγμό στα μάγουλα μου.

Ένα έντονο τράβηγμα από τα μαλλιά με έκανε να ουρλιάξω κυριολεκτικά από τον πόνο. Ένιωσα για λίγο πως θα μου τα ξεριζώσει. Κουρουπα θα με αφήσει ο βλάκας. Ακόμη βασικά το νιώθω αυτό αφού κυριολεκτικά με σέρνει στο σαλόνι όσο οι κραυγές και τα ουρλιαχτά μου ακουγουνται σε όλο το σπίτι.

Με πέταξε κανονικά στο πάτωμα όσο εμένα με έπιασε δυνατός βήχας από το κλάμα.

"Σκάσε πια." Οι φωνές του ακούστηκαν τόσο ακούστηκαν στα αυτιά μου που νιώθω ότι θα κουφαθώ. "Δεν είμαι γκόμενος σου εγώ για να με αγνοείς και να μου κάνεις μούτρα, όταν σου μιλάω θα απαντάς." Μου γρύλισε κοιτώντας με ψυχρά. Εγώ είχα μείνει παγωτό να τον κοιτάζω, χωρίς να κάνω τίποτα.

Ένα δυνατό χαστούκι με έφερε στη πραγματικότητα κάνοντας το κεφάλι μου να γυρίσει στο πλάι. Έπιασα ασυναισθητα το μάγουλο μου το οποίο είμαι σίγουρη ότι έχει γίνει κόκκινο.

Ένα ακόμη κύμα δακρύων έκανε την εμφάνιση του και αυτός στριφογύρισε τα μάτια του.

"Έγινα κατανοητός;" Ούρλιαξε αυτή τη φορά και αμέσως γούρλωσα τα μάτια μου νεύοντας θετικά αδύναμα. Έριξε ένα στραβό χαμόγελο και έφυγε προς τα μέσα του σπιτιού. "Πάω για ύπνο. Μη διανοηθείς να κάνεις τη παραμικρή φασαρία και με ξυπνήσεις ή καλέσεις καμία αστυνομία γιατί στο ορκίζομαι θα σε σκοτώσω. Και πίστεψε με τους όρκους μου τους κρατάω. Εντάξει Ρούντολφ;"

Τα λόγια του με έκαναν να ανατριχιάσω ολόκληρη από τη τρομάρα μου και απλώς να γνέψω θετικά.

Ικανοποιημένος με τη συγκατάβαση μου εξαφανίστηκε πάλι προς τα μέσα. Αυτή τη φορά όμως δεν έχω σκοπό να τον ακολουθήσω.

Για μισό με είπε Ρούντολφ; Γυρνάω να κοιταχτώ στον καθρέφτη και η μύτη μου είναι κατακόκκινη από την μπουνιά που έφαγα πριν. Γενικά η εμφάνιση μου είναι σε μια έξαλλη κατάσταση. Τα μάτια μου πρισμενα και κόκκινα λες και έχω καταναλώσει όλα τα ναρκωτικά του κόσμου, τα μαλλιά μου σαν τζίβα, στο μάγουλο μου ένα σημάδι από την παλάμη του και για τη μύτη μου τι να πω, μα πραγματικά είναι το τελευταίο που με απασχολεί.

Έτσι με βρήκε όλο το απόγευμα στην ίδια θέση χωρίς να κουνηθώ καθόλου πέρα από το να κλαίω βουβά.

Πρώτη φόρα στη ζωή μου νιώθω τόσο φόβο..τόσο ευάλωτη..τόσο ανυπεράσπιστη και τόσο σκουπίδι... Ποτέ ξανά. Ακόμη και όταν με έδιωξαν οι γονείς μου δεν ήμουν έτσι.

Σκέφτηκα να φύγω από το σπίτι για να καλέσω κάπως αλλιώς την αστυνομία μα δεν είχε νόημα. Το σπίτι μου είναι αρκετά απομακρυσμένο από τη πόλη και τα λίγα σπίτια που έχει στη γύρω περιοχή δεν έχουν καν τηλέφωνα μιας και στη περιοχή κατοικούν μόνο νιάτα.

Πιάσατε την ειρωνεία έτσι; Μόνο παππούδες και γιαγιάδες μένουν εδώ δε το χρειάζονται το τηλέφωνο. Έτσι και αλλιώς εδώ επαρχεία είναι δεν υπάρχει κίνδυνος. Αυτό πίστευα και εγώ δηλαδή.

Έτσι έλεγα και εγώ και να που κατέληξα. Να έχω μέσα έναν ψυχοπαθή που όσο βρίσκεται εδώ μου κάνει τη ζωή δύσκολη.

Αύριο όμως θα φέρω την αστυνομία εδώ θέλει δε θέλει. Έχω μάθημα αύριο αλλά και πρωινή βάρδια οπότε θα κάνω μια επίσκεψη από το τμήμα.

Βήματα ακούω και ασυναίσθητα οι χτύποι της καρδιάς μου αυξάνονται.

Ανοίγει το ψυγείο και αφού βγάλει μια ακόμη μπύρα με πλησιάζει με αργά βήματα όσο εγώ κουλουριάζομαι στη θέση μου.

Με προσπερνάει, χωρίς να μου δώσει καθόλου σημασία και κάθεται στη γωνία του καναπέ όσο εγώ εξετάζω τις κινήσεις του μια μια. Από τον τρόπο που κάθεται μέχρι και πως ανοίγει τη μπύρα.

"Έχεις τρία δευτερόλεπτα μέχρι να σταματήσεις να με κοιτάς. Κάντο πριν το μετανιώσεις." Αλλάζω γρήγορα το βλέμμα μου. Δε θέλω να ξέρω ποιες θα είναι οι συνέπειες.

Τόσα χρόνια προετοιμάζω τον εαυτό μου να είναι σκληρός για να μπορεί να ανταπεξέλθει σε δύσκολες και σκληρές καταστάσεις και να μαι τώρα μετά από τόσο εξάσκηση να τρέμω σαν το ψάρι δίπλα σε αυτόν.

Η ώρα πέρασε χωρίς να έχει αλλάξει κανένας από τους δύο μας στάση παρά μόνο αυτός να κατεβάζει συχνά πυκνά μεγάλες γουλιές από τη μπύρα του.

"Τι θες από μένα;" Τον ρώτησα στο άκυρο αν και το μετάνιωσα αμέσως μόλις είδα το θανατηφόρο βλέμμα του. Ναι σίγουρα μπορεί να με σκοτώσει.

Έρχεται προς το μέρος μου οπότε αντανακλαστικά γέρνω τον εαυτό μου προς τα πίσω. Έπιασε απαιτητικά το πηγούνι μου και με έστρεψε να τον κοιτάξω. Τα κόκκινα μάτια μου συναντούν τα κάστανα και σκληρά δικά του.

"Πως σε λένε είπαμε;" Δεν είπαμε ουρακοτάγκε.

"Ελίνα."

Η φωνή μου σε αντίθεση με τη δική του που είναι βροντερή, βγήκε σαν ψίθυρος. Ας με χαστουκίσει κάποιος, γιατί είπα το πραγματικό μου όνομα.

Αυτός μονάχα μειδίασε και το ύφος του κάθε άλλο παρά αθώο μου φάνηκε.

"Μάλιστα Ελινάκι. Για να τα πάμε καλά δε θα με ξανά ρωτήσεις κάτι τέτοιο εντάξει;" Μου χάιδεψε το μάγουλο και η φωνή του για πρώτη φορά βγήκε ήρεμη. Εγνεψα αμέσως καταστατικά φοβούμενη για τη ζωή μου. Στις άκρες των χειλιών του είχε σχηματιστεί ένα στραβό χαμόγελο. "Ξέρεις τώρα που σε βλέπω θα μπορούσαμε να περάσουμε πολύ καλά εμείς οι δύο." Έπαιξε με μια τούφα από τα μαλλιά μου και εγώ αηδιασμένη έδιωξα το χέρι του από πάνω μου.

Τι στο καλό; Έχω μπλέξει με ψυχοπαθή ή μήπως έχει διακόπτη που από τη μια θέλει να με σκοτώσει και από την άλλη θέλει να με προσεγγίσει.

Αυτός όμως δε το πήρε πολύ καλά και στα επόμενα δευτερόλεπτα βρισκόμουν με ένα κόκκινο μάγουλο. Με είχε χαστουκίσει ξανά όσο με κοίταζε δολοφονικά.

"Άκουσε να δεις κοριτσάκι μη τολμήσεις και με αγγίξεις ξανά. Ξέρω πολύ καλά κάτι κορίτσια σαν εσένα. Το παίζουν δήθεν αθώες και δύσκολες όπως εσύ τώρα αλλά παρακαλάνε για ένα πήδημα. Οπότε σε μένα δε θα το παίζεις ζόρικη." Και με αυτό εξαφανίστηκε ενώ τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν.

Μάλλον έχει διακόπτη. Μόλις με αποκάλεσε του δρόμου ή είναι η ιδέα μου;

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό αλλά να δω πως θα κλείσω αυτό το κάθαρμα στη φυλακή.

...

Ξύπνησα το πρωί από τον ήχο του ξυπνητηριού μου. Ευχήθηκα να είναι όλα ένα κακό όνειρο όμως δυστυχώς δεν ήταν.

Χτες το βράδυ λίγη ώρα μετά τη συζήτηση μας κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου όπου επιτέλους μπόρεσα να κλάψω με την ησυχία μου.

Το σώμα μου όλο ουρλιάζει βοήθεια καθώς η πλάτη μου το κεφάλι, τα χέρια και τα πόδια μου πονάνε όλα.

Με γοργά βήματα -όσο μπορώ- κατευθύνθηκα στη κουζίνα χωρίς να χω ιδιαίτερη όρεξη μετά τα χθεσινά παρόλαυτα πρέπει να φάω γιατί θα γυρίσω απόγευμα πίσω. Σήμερα έχω δουλειά και σχολή. Έφτιαξα μια κασερόφετα αν και δεν είμαι καν σίγουρη ότι θα τη δοκιμάσω.

Λέτε ο άλλος να έφυγε χτες το βράδυ και έτσι να μπορέσω να επιστρέψω στη κανονική μου ζωή; Αυτό που τράβηξα χτες ήταν κανονικό βασανιστήρια και δε θα θελα να το ζήσω ώρα ακόμη.

Τα βήματα που ακούστηκαν όμως διέλυσαν ότι ελπίδα είχα μέσα μου. Ο κύριος εισέβαλε στη κουζίνα αρπάζοντας το φαγητό μου χωρίς να πει κουβέντα.

Λες και είχα όρεξη για συζήτηση. Ειδικά μαζί του.

Έτσι λοιπόν δίχως να του ρίξω βλέμμα πήρα τη τσάντα μου και κατευθύνθηκα προς την έξοδο του σπιτιού μου.

Είχα μια ελπίδα ότι θα είχε γίνει καπνός και ότι έγινε χτες θα είχε ένα αίσιο τέλος. Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο για μένα δεν έγινε.

"Για που ακριβώς το βαλες Ελινάκι;" Με σταμάτησε η φωνή του.

Μου φαίνεται πάλι μπλέξαμε..

Γεια σας

Πώς είστε;

Τα λέμε στο επόμενο❤️❤️