"Να μην σε νοιάζει."

Δε γύρισα καν να τον κοιτάξω και άνοιξα τη πόρτα να φύγω. Μάλλον έδωσα λάθος απάντηση.

Ένα χέρι όμως με γράπωσε κανονικά και με έβαλε μέσα στο σπίτι πάλι.

"Αυτό το υφάκι σε μένα δε περνάει. Και μη τυχόν κάνεις καμιά βλακεία και φωνάξεις την αστυνομία γιατί μετά θα σου κάνω τη ζωή κόλαση."

Η βαριά φωνή του με έκανε για μια στιγμή να αμφιταλαντευτώ.

Το βλέμμα του με έκαιγε κυριολεκτικά. Για κάποια δευτερόλεπτα κοντοστάθηκα αλλά όχι. Πρέπει να μην δείξω την αδυναμία μου πόσο μάλλον μπροστά του. Άσχετα που όταν είπε τη λέξη κόλαση πήγα να λιποθυμήσω από τη τρομάρα μου.

Τράβηξα με δύναμη το χέρι μου για να με αφήσει πράγμα που κατάφερα. Χωρίς να χάσει όμως χρόνο με τράβηξε με δύναμη πάλι κάνοντας με να βγάλω μια κραυγή πόνου.

Ούτε καν τον ένοιαξε προφανώς αφού με έσφιξε ακόμη παραπάνω στο μπράτσο.

Πόσο θέλω να τον φυτέψω δέκα μέτρα κάτω από τη γη.

"Κατάλαβες;" Επανέλαβε με έναν τρομακτικό τόνο ενώ το βλέμμα του ήταν έντονο πάνω μου.

"Παράταμε." Τραβήχτηκα επιτέλους και έκανα πάλι να φύγω από το σπίτι μου. Όσο πιο γρήγορα φύγω από δω τόσο πιο γρήγορα θα φτάσω στη δουλειά μου. Και δε θέλω πολύ να καθυστερώ γιατί το αφεντικό είναι αυστηρό.

Αφού χαμογέλασε ειρωνικά γύρισε τη πλάτη του να φύγει. Δε θα μπορέσω να καταλάβω τη συμπεριφορά του ειλικρινά.

"Και Ελινάκι-". Γύρισε και με κοίταξε. "Φρόντισε να βάζεις ρούχα όταν φεύγεις και όχι πιτζάμες." Έριξα μια ματιά στο σύνολο μου και πράγματι είχε δίκιο.

Από τον πανικό μου έχω χάσει το μυαλό μου δεν εξηγείται αλλιώς.

...

Έσυρα τη βαριά πόρτα της καφετέριας-παγωτατζίδικου που εργάζομαι και μπήκα μέσα. Πίσω από το πάγκο βρισκόταν ο αγαπημένος μου συνάδελφος.

"Γεια σου ρε Τζόνι." Ξέρω ότι δε του αρέσει καθόλου όταν τον λέω έτσι οπότε γιατί να μην τον κοροιδέψω λιγάκι.

Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε όταν έπιασα δουλειά στο μαγαζί. Αυτός ήταν από πιο παλιά εδώ και με βοήθησε πολύ στην προσαρμογή μου. Είναι μελαχρινός, μετρίου αναστήματος με ένα γοητευτικό χαμόγελο και καλή καρδιά. Αυτό που μας ενώνει βέβαια είναι το κάνει χιούμορ.

Μου έριξε ένα θανατηφόρο βλέμμα μου έκανε νόημα το γραφείο του αφεντικού.

Ωχ καθόλου καλό αυτό. Για να μη μιλάει ο Γιάννης τα πράγματα δεν είναι καλά. Παρόλο που ξέρω ότι δεν του αρέσει να τον αποκαλώ έτσι πάντα γελάει.

Με βαριά καρδιά κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Χτύπησα τη πόρτα και ένα περάστε μπήκα μέσα.

Την εμφάνιση του έκανε το αφεντικό μου. Ένας στρουμπουλός κύριος με φαλάκρα που αν τον ρωτούσεε την κύρια ασχολία του θα σου έλεγε το καθισιό. Τρομερή προσωπικότητα. Δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του και πάντα έχει παράπονα. Το μαγαζί το τρέχει περισσότερο ο γιος του.

"Κάθησε Ελίνα θέλω να μιλήσουμε."

Ψαρωμένη έκατσα στην καρέκλα.

Ότι είναι να πει δεν θα είναι για καλό. Έχω να μπω έχω μέσα από την μέρα της πρόσληψης μου.

"Άκου με Ελίνα. Όπως ξέρεις με την ακρίβεια της ζωής στενεύουν τα πράγματα οπότε τι κάνει ο εργοδότης σε αυτές τις περιπτώσεις."

Έλα ντε τι κάνει ο εργοδότης. Ο συγκεκριμένος παίζει candy crash αλλά τέλος πάντων.

Του κάνω νόημα με το κεφάλι μου ότι δεν καταλαβαίνω τι εννοεί, οπότε καλύτερα να συνεχίσει.

Φυσικά και ξέρω που το πάει, όμως δεν θέλω να το δεχτώ.

"Όταν τα περιθώρια στενεύουν λοιπόν  Ελίνα ο εργοδότης κάνει περικοπές." Αυτές έχουν γίνει εδώ και καιρό βέβαια. "Όταν όμως δεν φτάνουν ούτε οι περικοπές τότε ο εργοδότης μπαίνει στην διαδικασία να απολύσει κάποιους υπαλλήλους του.

Το πρώτο τούβλο έπεσε στο κεφάλι μου. Μονάχα μη πει ότι μια από αυτούς θα μαι εγώ. Τι θα τρώω μετά πέτρες;

"Δε σου λέω ότι απολύεσαι απλώς σε ενημερώσω για τι μπορεί να ακολουθήσει. Ελπίζω να καταλάβαινες." Εγώ απλά εγνεψα και με την όρεξη μου στα τάρταρα βγήκα στο πάγκο για τη βάρδια μου.

Υπέροχα θα περάσω και σήμερα μου φαίνεται.

Όλα στραβά πάνε.

Με τον Τζόνι/Γιάννη δε μίλησα καθόλου γιατί μάλλον και αυτός έμαθε τα χαρμόσυνα νέα του αφεντικού μας και δεν είχε πολύ διάθεση σήμερα.

Στη σχολή τα πράγματα πήγαν όπως πάντα. Τουλάχιστον έμεινε και κάτι χωρίς να αλλάξει.

Και τώρα βρίσκομαι μέσα σε ένα περιπολικό καθοδόν για το σπίτι μου. Όπως μάλλον καταλάβατε πέρασα από την αστυνομία και όταν τους είπα ποιος σπίτι μου άσπρισαν. Φαίνεται δε περίμεναν ότι θα έβρισκαν τόσο εύκολα τον Λουκά Στρατάκη.

Απ' όσο με ενημέρωσε ο επικεφαλής της αστυνομίας πρόκειται για ένα παιδί μάλαμα, που συμμετείχε σε ληστείες αλλά και σε πολλά άλλα παράνομα, και κατάφερε να δραπετεύσει από τη φυλακή. Έχει κατηγορηθεί μέχρι και για βιασμό. Εμένα δεν μου έκανε και ιδιαίτερη εντύπωση βέβαια μιας και τόλμησε και σήκωσε χέρι πάνω μου. Το όνομα του είναι πολύ γνωστό στον υπόκοσμο και η φυγή του έχει δημιουργήσει αναστάτωση σ' αυτόν.

Εγώ πάλι πρώτη φορά άκουσα στη ζωή μου γι'αυτόν και ας έχει κάνει το σπίτι μου κατασκήνωση.

Όσο πλησιάζουμε τόσο περισσότερο χαίρομαι. Καιρός να επιστρέψει εκεί που ανήκει. Στη φυλακή!

Μόλις τελειώσει όλη η διαδικασία θα κεράσω ένα σουβλάκι στον εαυτό μου γιατί συμπεριφέρθηκα σαν ώριμος και υπεύθυνος πολίτης.

Τα περιπολικά περικύκλωσαν το σπίτι μου κυριολεκτικά και αφού άνοιξα τη πόρτα έκαναν εξονυχιστικό έλεγχο.

Έκαναν το σπίτι φύλλο και φτερό, όλα τα δωμάτια ψάχτηκαν σπιθαμή προς σπιθαμή αλλά κανένα σημάδι του μέσα στο σπίτι.

"Είστε σίγουρη για ότι μας λέτε δεν έχουμε βρει τίποτα." Για μια στιγμή χλωμιασα. Αποκλείεται να μην τον βρήκαν κάπου εδώ πρέπει να ναι.

"Μα..μα φυσικά εδώ ήταν είμαι σίγουρη. Με απείλησε ότι θα με σκοτώσει. Αλήθεια σας λέω. Και το σπίτι το βλέπετε που είναι αχουρι αυτός το έκανε έτσι. Σας λέω την αλήθεια, πιστέψτε με." Έλεγα και ξανά έλεγα στους αστυνομικούς οι οποίοι μιας και δεν βρήκαν τίποτα -κσι σίγουρα με πέρασαν για τρελή - την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Αστυνομία σου λένε μετά.

Και μη τυχόν κάνεις καμιά βλακεία και φωνάξεις την αστυνομία γιατί μετά θα σου κάνω τη ζωή κόλαση.

Ήρθαν τα λόγια του κατευθείαν στο μυαλό μου όσο τακτοποιώ τον χαμό που δημιούργησε χτες.

Προσεύχομαι πραγματικά όλα αυτά να είναι απλά λόγια του αέρα και έτσι όπως εξαφανίστηκε να μην εμφανιστεί κιόλας ξανά.

Να κεράσω τον εαυτό μου σουβλάκι τελικά ή όχι;

Η ησυχία του σπιτιού διακόπηκε από γνωστά βαριά βήματα.

Ένα χέρι που γνωρίζω πολύ καλά σε ποιον ανήκει τυλίγεται γύρω από τον λαιμό μου δυνατά.

"Είσαι τόσο προβλέψιμη" μου ψιθύρισε στο αυτί ανατριχιάζοντας με. Ας ανοίξει μια τρύπα στο πάτωμα να εξαφανιστώ.

Το σφίξιμο του γίνεται όλο και πιο έντονο καθιστώντας την αναπνοή μου δυσκολότερη. Παίρνω όσο πιο βαθιές ανάσες μπορώ αλλά δεν είναι αρκετές. Από στιγμή σε στιγμή δε θα μπορώ να αναπνέω καθόλου.

Με κολλάει με δύναμη στο τοίχο κάνοντας όλη τη πλάτη μου να πονάει φρικτά και να βγάλω μια κραυγή πόνου.

"Σου είπα να μη φωνάξεις την αστυνομία το κέρατο μου μέσα και εσύ δε με άκουσες." Δεν φώναζε. Παρόλαυτα τα λόγια του και ο τρόπος που τα λέει είναι τόσο τρομακτικός που ανατριχιασε όλο μου το κορμί. "Αυτό να ξέρεις ότι θα το πληρώσεις κάποτε." Ούρλιαξε και με πέταξε στον τοίχο κυριολεκτικά.

Η πλάτη μου για ακόμη μια φορά χτύπησε άσχημα κάνοντας με να θέλω να φωνάξω από το πόνο.

Πέφτω στο πάτωμα προσπαθώντας να βρω τις ανάσες μου και πιάνω το λαιμό μου ο οποίος είχε μουδιάσει. Μου έριξε και μια κλοτσιά στη κοιλιά αποτελειώνοτας με.

Το κλάμα μου είναι βουβό. Φοβάμαι. Φοβάμαι μην τον ενοχλεί και με χτυπήσει ξανά.

Ίσως όντως δεν έπρεπε να μπλέξω την αστυνομία σε όλο αυτό. Με το που ανακτώ λίγο τις δυνάμεις μου τρέχω σφαίρα στο δωμάτιο μου. Δεν έκανα καν το κόπο να τον κοιτάξω στον καναπέ. Απλά κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου με την ελπίδα ότι αυτή η κατάσταση θα τελειώσει.

Έχω τόσα στο μυαλό μου να με παιδεύουν που δεν αντέχω άλλο.

Μια ο Λουκάς, μια η δουλειά.

Γεια σας σορυ για την αργοπορία

Τα λέμε στο επόμενο ❤️❤️❤️