Έχει περάσει κάποια ώρα και εγώ έχω μείνει κολλημένη στο πάτωμα κοιτάζοντας το άπειρο. Ο Λουκάς από το μπάνιο δεν έχει βγει και από ότι έχω καταλάβει κάνει ντουζ γιατί άκουσα βρύση να ανοίγει.

Κλειδιά ακούγονται στη πόρτα και ο Σάββας μπαίνει στο σπίτι.  Με εντοπίζει σε μια γωνιά του σπιτιού σε άθλια κατάσταση. Αμέσως έρχεται προς το μέρος μου και με ταρακουνάει.

Την ίδια ακριβώς στιγμή ανοίγει η πόρτα του μπάνιου και ένας Λουκάς με μόνο μια πετσέτα γύρω από τη μέση του μας κοιτάζει και τους δυο με ένα θυμωμένο βλέμμα. 

Το σύστημα μου κλονίζεται. Τι σώμα είναι αυτό μάνα μου;

"Ελίνα τι έπαθες;" Έσπασε τη σιωπή ο Σάββας κάνοντας με να πάρω το βλέμμα μου από το σώμα του Λουκά. Παρόλαυτα είδα που μου έριξε μια ματιά του στυλ πρόσεχε τι θα πεις.

"Τίποτα τίποτα όλα είναι μια χαρά. Απλά σκονταψα λίγο ξέρεις είμαι λίγο αδέξια." Έριξα ένα ψεύτικο χαμόγελο για να καλύψω το ψέμα μου.

Το στραβό χαμόγελο του Λουκά έκανε την εμφάνιση του. Σαφώς και χάρηκε που δεν είπα την αλήθεια. Ο ίδιος εξαφανίστηκε στο μπάνιο και ο Σάββας μου έριξε ένα δύσπιστο βλέμμα.

...

Τώρα βρίσκομαι σε ένα παγκάκι όσο εξερευνώ τη γειτονιά. Προφανώς μετά από ότι έγινε με τη πρώτη ευκαιρία πήρα τη τσάντα μου και ξεχύθηκα στους δρόμους. Δεν άντεχα άλλο εκεί μέσα. Ο αέρας με έπνιγε.

Το απόγευμα άρχισε να διαδέχεται τη νύχτα και το σκοτάδι σιγά σιγά απλώθηκε στον ουρανό.

Ένα μικρό αδέσποτο υποθέτω σκυλάκι με πλησιάζει και ξαπλώνει δίπλα μου στο παγκάκι. Πόσο αγαπώ τα ζώα και ιδίως τα σκυλιά. Θα ήθελα να έχω ένα σπίτι μου αλλά δυστυχώς δεν είχα τόσο χρόνο με τη δουλειά και τη σχολή για να του αφιερώσω.

Χαϊδεύω το τρίχωμα του όσο αυτό το απολαμβάνει.

"Μόνος και εσύ φιλαράκι ε;" Προφανώς δεν πήρα απάντηση. "Και εγώ μόνη μου." Μελαγχολισα για ακόμη μια φορά. Πως έχει καταντήσει η ζωή μου έτσι Θεέ μου. Να συγκατοικώ με δύο πραγματικά άγνωστους και όμως να μην έχω άλλη επιλογή. "Τι ωραία θα ήταν να σε έπαιρνα μαζί μου και να φεύγαμε μαζί ε; Δυστυχώς όμως δεν γίνεται αυτό. Έχω τον άλλο τον τύραννο να με ελέγχει συνέχεια. Ακούς; ακούω να λες." Ξέρετε τι ώρα είναι αυτή να φανταστώ. Ώρα για το παραλήρημα της Ελίνας.

"Πως έχω καταντήσει έτσι ας μου εξηγήσει κάποιος. Τρεις εβδομάδες πριν όλα ήταν τέλεια. Τη σχολή μου στην οποία κάποτε πρέπει να πάω κιόλας, το σπίτι μου και η ζωή μου κυλούσε ομαλά. Όταν προσευχόμουν η ζωή μου να αποκτήσει ενδιαφέρον εννοείται δεν εννοούσα αυτό. Και πριν από όλα αυτά. Είχα τις παρέες μου, το σχολείο και μην ξεχνάμε την οικογένεια μου. Και όλα αυτά χάθηκαν μέσα σε ένα βράδυ. Όταν εγώ-"

Ο ήχος από βήματα σε ξέρα φύλλα μου τράβηξε τη προσοχή. Γύρισα και αντίκρισα τον Λουκά να με κοίταζε με ένα κενό βλέμμα μερικά μέτρα μακρυά από μένα. Απ' ότι έχω καταλάβει πρέπει να άκουσε όλα όσα έλεγα. Ρεζίλι. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να πεθάνω;

Από στιγμή σε στιγμή περιμένω το ξέσπασμα του το οποίο τελικά δεν έρχεται ποτέ.

"Έλα πάμε σπίτι." Ήταν τα λόγια του πριν προχωρήσει μπροστά.

Σπίτι.

Τι ωραία λέξη. Κρίμα που δεν νιώθω έτσι εκείνο το μέρος που πηγαίνουμε. Είναι τόσο ξένο για μένα.

Αυτή τη φορά ήρθε να με μαζέψει με το αυτοκίνητο του Σάββα.

Η διαδρομή για ακόμη μια φορά ήσυχη και αμήχανη. Φοβάμαι να τον κοιτάξω στα μάτια μετά απ' όσα έγιναν το πρωί. Αν και κανονικά αυτός θα έπρεπε να έχει τύψεις και ντρέπεται να με κοιτάξει αλλά φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τόσο αναίσθητος αυτός ο άνθρωπος.

Έτσι όπως ανεβαίναμε τα σκαλιά στο ερείπιο που μένουμε παρατήρησα τελευταία στιγμή μια σκάλα που προφανώς οδηγεί στην ταράτσα μιας και με έχουμε την τύχη να μένουμε σε ρετιρέ.

Νομίζω πως αυτή η ταράτσα θα γίνει το μέρος μου οπότε δεν θα αντέχω στο διαμέρισμα. Και θα πάω σήμερα κιόλας.

"Άντε βρε Ελίνα που χάθηκες μαγείρεψα βραδινό." Πετάχτηκε από τη κουζίνα ο Σάββας. Μου ήρθε να του πω ότι θέλω τη ζωή μου αλλά κρατήθηκα.

"Α ωραία τι;" Η αλήθεια είναι ότι πεινάω σαν λύκος. Από το πρωί έχω να φάω μιας και το μεσημέρι αλώνιζα στη γύρω περιοχή.

"Έφτιαξα τη σπεσιαλιτέ μου. Τοστ με κασέ και γα." Τον κοίταξα λίγο περίεργα.

"Τι είναι αυτό το κασέ και γα."

"Κασέρι και γαλοπούλα νταα. Απλά το λέω έτσι για συντομία." Μάλιστα το άκουσα και αυτό.

Άφησε στο τραπεζάκι του σαλονιού τρία πιάτα. Το δικό μου που είχε ένα τοστ και για τον εαυτό του και τον τύραννο από τρία. Τέτοια θηρία που είναι και οι δύο -ειδικά ο δράκουλας- που να χορτάσουν με ένα.

Έχουν κάτσει στον καναπέ οι τρεις μας χωρίς να μιλάμε και χωρίς ανοιχτή τηλεόραση μιας και δεν υπάρχει. Άβολο.

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.

"Λουκά παραλίγο να το ξεχάσω. Πήρε τηλέφωνο ο Ματέο και είπε να περάσω από το μαγαζί αύριο. Υποθέτω δεν ξέρει ότι βγηκες από τη φυλακή. Είμαι σίγουρος ότι θα χαρεί πολύ να σε δει." Δεν βγήκε από τη φυλακή. Απέδρασε. Υπάρχει μια διαφορά.

Τώρα θα φανώ άσχετη αν ρωτήσω από που βγαίνει το Ματέο;

Ο Λουκάς απλά χαμογέλασε στραβά. Θέλω να μάθω πολύ ποιος είναι αυτός ο Ματέο και τι σχέση έχει με τα δύο φιντάνια. Παρόλαυτα κρατάω το στόμα μου κλειστό γιατί δεν ξέρω τις επιπτώσεις.

Εδώ σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ότι το τοστ με το ζόρι τρώγεται. Θα πρέπει κάποια στιγμή να μαγειρέψω εγώ γιατί αλλιώς μας βλέπω να λιμοκτονούμε εδώ μέσα.

Αφού δεν είχα άλλη επιλογή το έφαγα και ξάπλωσα στο υπερδιπλο κρεβάτι μου με το στρώμα νερού ή αλλιώς στο πάτωμα που μου έχουν παραχωρήσει.

Μόλις κατάλαβα πως είχε απλωθεί ησυχία και κανείς δεν θα με καταλάβει σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και κίνησα για την ταράτσα.

Για μια στιγμή από μέσα μου έπαιξε το κίνησε η γερακίνα για νερό κρύο να φέρει..

Με λίγη προσπάθεια άνοιξα την εποιμόροπη πόρτα και μια μεγάλη ταράτσα απλώθηκε μπροστά μου.

Το κατάλληλο μέρος για να ηρεμήσω σκέφτηκα. Η θέα της πόλης που είχα μπροστά μου είναι μαγευτική και ομολογώ πως αυτό θα είναι το σποτ μου από δω και πέρα. Ησυχία και ηρεμία. Αυτές τις δύο λέξεις πως οπωσδήποτε χρειάζομαι μετά από την ένταση της ημέρας. Κάτι που επίσης χρειάζομαι είναι και μια δουλειά και να φύγω όσο πιο σύντομα γίνεται από το σπίτι. Μετά το σημερινό ειδικά με ενοχλούν τα πάντα εκεί μέσα. Ο αέρας τα χρώματα τα έπιπλα οι άνθρωποι και πιο συγκεκριμένα ένας άνθρωπος.

Πάντως απορώ με τον εαυτό μου. Πως μπορώ να ανέχομαι τέτοια συμπεριφορά από κάποιον σαν αυτόν. Έχω αντέξει και χειρότερα. Όχι απαραίτητα σωματικό αλλά περισσότερο ψυχικό πόνο.

Δεν είναι λίγες όμως οι φορές που αναλογιζομαι τι έχει περάσει ο ίδιος και αντιδράει έτσι. Γνωρίζω ότι είναι ένας εγκληματίας που έχει κατηγορηθεί για κλοπές και για βιασμούς.

Από τη μια σκέφτομαι ότι έχει σηκώσει χέρι πάνω μου όχι μόνο μια φορά άρα κάλλιστα θα μπορούσε να το κάνει και σε άλλες κοπέλες. Από την άλλη κάτι μέσα μου λέει ότι δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Για τους βιασμούς δηλαδή γιατί για τις κλοπές είμαι σίγουρη ότι όλο και κάτι θα έχει κάνει δεν μπορεί.

Κοιτάζω την θέα απέναντι χαμένη στις σκέψεις μου. Μου αρέσει αυτό. Να μην υπολογίζω τον χρόνο γιατί πολύ απλά δεν με νοιάζει. Μου αρέσει για μην σκέφτομαι τις έγνοιες και τα προβλήματα που με απασχολούν και να αφήνω τον χρόνο να κυλάει. Έστω και για λίγο.

Βρίσκομαι καθιστή στο έδαφος και χέρια μου τυλιγμένα γύρω από τα πόδια μου έχοντας πάρει την μορφή μιας μπάλας.

Βήματα διακόπτουν τις σκέψεις μου για ακόμη μια φορά. Δεν γυρίζω να κοιτάξω καν ποιος είναι. Γνωρίζω ήδη. Έχω μάθει απ' έξω τον ήχο των βημάτων του αφού κάθε φορά που τα ακούω μου δημιουργείται άγχος.

Τον ακούω να μουρμουρίζει κάποιες βρισιές και να πλησιάζει προς το μέρος μου. Καλός τα δεχτηκαμε.

Γεια σας

Τα λέμε στο επόμενο ❤️❤️