Έχει περάσει περίπου ένας μήνας και ομολογώ πως τα πράγματα έχουν ηρεμήσει μπορώ να πω.

Με τα παιδιά έχουν κάπως πιο φιλικές σχέσεις βέβαια δεν λείπουν οι καθημερινοί τσακωμοί και οι εντάσεις.

Σήμερα πληρώθηκα τον πρώτο μου μισθό και σκέφτομαι να κοιτάξω για κάποιο σπίτι.

Δεν λέω καλά είναι και με τα παιδιά πλέον αλλά θα ήθελα και την ιδιωτικότητα μου κάποιες φορές.

Ευτυχώς ακόμη δεν έχουν καταλάβει που δουλεύω αν και έχουν ξανά έρθει μια φορά ακόμη στο μαγαζί. Κρυβόμουν καλά και δεν με είδαν. Με τον Θοδωρή τα πράγματα είναι λίγο περίεργα μεταξύ μας καθώς νιώθω ορισμένες φορές ότι μου την πέφτει, βέβαια μπορεί να είναι και η ιδέα μου αφού έτσι είναι και με τις πελάτισσες.

Τώρα τρώμε μεσημεριανό οι τρεις μας τους μαγείρεψα γεμιστά. Προσωπικά ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά.

"Παιδιά θα ήθελα να σας πω κάτι." Και οι δύο έστρεψαν την προσοχή τους πάνω μου. Αυτό είναι πιο άβολο απ' όσο νόμιζα. Το βλέμμα του Λουκά είναι έντονο πάνω μου και νιώθω ότι με καίει. "Σκεφτόμουν τώρα που πήρα τον πρώτο μου μισθό να κοιτάξω για κάποιο σπίτι να μετακομίσω."

Το πιρούνι που κρατούσε ο Σάββας έπεσε από τα χέρια του και έπεσε στο πιάτο του. Μάλλον δεν το περίμενε.

"Δεν υπάρχει περίπτωση να μιλάς σοβαρά." Με κοιτούσε ο Σάββας σαν εξωγήινο.

"Μιλάω. Εννοώ ε θέλω να πω ότι πέρασα όμορφα εδώ μαζί σας και ευχαριστώ για την φιλοξενία αλλά εμ.. δεν θέλω να σας είμαι βάρος και να πιάνω χώρο στο σπίτι."

Η αλήθεια είναι ότι όντως νιώθω βάρος και προσπαθώ να τους το ανταποδώσω μαγειρεύοντας και καθαρίζοντας όσο μπορώ.

"Ελίνα αλήθεια κόψε τις βλακείες δεν είσαι κανένα βάρος είσαι μέλος της οικογένειας. Άσε που ποιος θα μας μαγειρεύει, δεν σκέφτεσαι τα καημένα τα στομαχάκια μας που θα τρώνε απ' έξω τα φαγητά του εμπορίου; Να μην μιλήσω για το γεγονός ότι αν πιάσει ο Λουκάς κατσαρόλα να μαγειρέψει προτιμώ να φάω αυγά στρουθοκάμηλου."

Πήρε μια τόσο γλυκούλα έκφραση και με έκανε να γελάσω.

"Δεν θα χαθούμε και θα έρχομαι να σας βλέπω προφανώς." Του έπιασα γλυκά το χέρι.

Ώρες ώρες μπορεί να γίνει πολύ γλυκός. Τις υπόλοιπες είναι τενεκές με πόδια.

Το βλέμμα του Λουκά επικεντρώθηκε στα ενωμένα χέρια μας και αγρίεψε.

Τι μύγα τον τσίμπησε πάλι.

"Μην ορκίζεσαι ότι θα φύγεις. Θα κάνω ότι μπορώ για να μείνεις."

Εκείνη την ώρα χτύπησε η πόρτα. Πολύ παράξενο δεν νομίζω ότι περιμέναμε κάποια παρέα. Έχει να έρθει άνθρωπος εδώ από.. ποτέ.

Κοιταχτηκαμε και οι τρεις μας περίεργα και πήγα στη πόρτα να ανοίξω.

Μια κοντούλα ξανθιά κυρία με κοιλίτσα γύρω στα εξήντα στεκόταν στη πόρτα ντυμένη επίσημα σχετικά. Με το που με βλέπει με σπρώχνει και τρέχει μέσα στο σπίτι φωνάζοντας το παιδί μου.

Έχει και δύναμη η σκασμένη. Στην άλλη άκρη του σπιτιού με έστειλε.

Έτρεξα και εγώ από πίσω της μη χάσω το θέαμα το οποίο με σόκαρε.

Είχε αρπάξει τον Λουκά από τα μάγουλα σαν να είναι μωρό παιδί.

Έκατσα στην θέση μου απέναντι τους να απολαύσω το θέαμα.

"Καλά βρε παλιοτόμαρο έφυγες στη Γερμανία και γύρισες μετά από έξι μήνες και τη μάνα σου δεν την ειδοποίησες. Θες να με πεθάνεις;" Του έδωσε μια στο σβέρκο.

Δεν θα πω ψέματα μου ξέφυγε ένα γελάκι στο θέαμα αυτό.

Τώρα τι λέει για Γερμανίες η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να καταλάβω. Κοίταξα τον Σάββα και μου έδωσε ένα βλέμμα του στυλ θα σου πω μετά.

"Καλά βρε δεν θα με το έπαιρνες ένα τηλέφωνο να σε δω έπρεπε να μάθω από τη Κουσκούκενα ότι γύρισες." Αυτή τη φορά τον αγκάλιασε σφιχτά και μόνο που δεν τον έπνιξε από τη δύναμη όσο έκλαιγε.

Ποια Γερμανία; Ποιο κουσκούς; Τι γίνεται εδώ;

Ο ακατανόμαστος τύλιξε τα χέρια του δειλά γύρω της. Γενικά πάλι μας συνεπήρε με τη πολυλογία του.

"Καλά είμαι βρε μάνα με κάτσιασες. Έχει μια εβδομάδα που γύρισα. Θα σε έπαιρνα σύντομα."

Για μια στιγμή νόμιζα ότι δεν μιλάει καλέ.

Η μαμά του αγνοώντας τον του έδωσε ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο και έπειτα γύρισε σε μας.

"Σάββα αγόρι μου τι κάνεις;" Τον ρώτησε με ένα χαμόγελο.

"Καλά είμαι Φω."

Τι Φω; Έχω μπερδευτεί απίστευτα πολύ. Παρατηρώ το θέαμα σαν τον μπούφο κάτι που παρατηρεί ο Λουκάς και χαμογελάει στραβά.

Έχω πει ότι έχει υπέροχο χαμόγελο; Αν όχι το αναφέρω τώρα.

Στη συνέχεια η γυναίκα στρέφεται προς εμένα και μου απλώνει το χέρι της.

"Πολυκράτη Φωτεινή μητέρα του Λουκά." Το ύφος της είναι αυστηρό σε μένα σε αντίθεση με τον Σάββα που ήταν μεσ' τα χαμόγελα.

Μάλλον δεν με συμπάθησε τόσο πολύ.

Έδωσα δειλά το χέρι μου για χειραψία και μου το έσφιξε λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε.

"Ελίνα χάρηκα." Είπα άβολα. Τρία ζευγάρια μάτια είναι στραμμένα πάνω μου και νιώθω απίστευτη αμηχανία. "Θέλετε να σας βάλω ένα πιάτο να φάτε μαζί μας;"

Αυτή αφού χαμογέλασε σατανικά έγνεψε θετικά.

Αυτό δεν θα πάει καλά.

Αρχίσαμε να τρώμε και οι τέσσερις μας σιωπηλοί. Μπορώ να πω καλύτερα σιωπηλοί παρά η κυρία Φωτεινή να με κοιτάζει κάπως περίεργα.

"Και δε λες βρε Μελίνα τα παιδιά από πού τα γνώρισες;"

Εγώ για μια στιγμή πάγωσα. Τι να της έλεγα για τα καμώματα του γιου της ή για το γεγονός ότι δεν έλειπε για δουλειά στη Γερμανία όπως νομίζει αλλά ήταν στη φυλακή ή ότι δεν με λέμε Μελίνα.

"Εμ βασικά με λένε Ελίνα όχι Μελίνα."

"Το ίδιο είναι. Δεν μου απάντησες σε αυτό που σε ρώτησα." Τόνισε αυστηρά.

Ήλπιζα να ξεχνούσε το γεγονός ότι με ρώτησε από που γνωρίζω τα καμάρια.

"Εε ναι σωστά. Λοιπόν τα παιδιά.. βασικά τον Λουκά και τον Σάββα τους γνωρίζω προφανώς εε-"

"Η Ελίνα είναι κοπέλα μου." Πετάχτηκε ο Σάββας και γυρίσαμε και οι τρεις να τον κοιτάξουμε με γουρλωμένα μάτια.

Πολύ ωραία δικαιολογία. Ας τον βαρέσει κάποιος για να μην το κάνω εγώ με τον πλάστη.

Ο Λουκάς του έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα το οποίο στη συνέχεια το έστρεψε σε μένα.

Μας γκαστρωσες βρε αγόρι μου με τα βλέμματα σου. Μόνο στα βλέμματα έχεις μείνει.

Ο Σάββας τύλιξε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου αγκαλιάζοντας με για κάλυψη.

Αυτή η φοβερή του ιδέα είναι που θα μας καταστρέψει.

Η κυρία Φωτεινή χαμογέλασε νικητήρια, ένας Θεός ξέρει γιατί, ενώ ο άλλος τσιτώθηκε. Γιατί τσιτώθηκες Λουκάκο; Για κερασάκι στη τούρτα μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.

Έριξα ένα δολοφονικό κοίταγμα στον Σάββα ο οποίος χαμογέλασε αθώα.

Ναι Σάββα και εγώ ξεκαρδίστικα.

Ο ακατανόμαστος έχει γίνει κόκκινος από τα νεύρα του. Μπορεί κάποιος υπεύθυνα να καταλάβει τι παθαίνει ο άνθρωπος; Απο την ώρα που προσπαθεί ο φίλος του να μας καλύψει έχει αλλάξει τις πενήντα αποχρώσεις του κόκκινου.

Το φαγητό συνεχίζεται ήρεμα μπορώ να πω. Βέβαια η αμήχανη ατμόσφαιρα είναι αρκετά υπαρκτή.

"Τα γεμιστά τα έκανες εσύ Ελένη;"

Παίρνω μία βαθιά ανάσα για να μην τη βρίσω που λέει επίτηδες λάθος το όνομα μου.

"Είναι Ελίνα κυρία Φωτεινή από το Ελισάβετ."

"Λεπτομέρειες. Έχετε μάθει όλες τώρα και τα αλλάζετε τα ονόματα σας Έλλη Μαίρη Καίτη έλεος πια." Έφαγα μια γενναιόδωρη μπουκιά από το ρύζι μου για να μην τη βρίσω. "Και επιτέλους απαντά στις ερωτήσεις μου."

Κρατάτε με γιατί αυτήν εδώ θα τη βαρέσω. Από την ώρα που μπήκε εδώ κάτι άλλο από το να με υποτιμάει δεν ξέρει να κάνει.

"Ναι κυρία Φωτεινή εγώ τα έκανα τα γεμιστά."

Η υπομονή μου φτάνει στα όρια της. Λίγα ακόμα τέτοια χαριτωμένα να πει και τα νεύρα μου θα βρεθούν κόκκινο.

"Το ρύζι ήθελε και άλλο ψήσιμο."

Άσε τα ρύζια στην ησυχία τους κυρά Φωτεινή μη στα φορέσω καπέλο.

Τώρα μπορώ να καταλάβω από πού πήρε ο Λουκάς και βγήκε τόσο εκνευριστηκός.

"Μια χαρά είναι το ρύζι. Τρώτε τώρα." Πετάχτηκε η πορδή που τόση ώρα δεν έχει βγάλει λέξη.

Παρόλαυτα με έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Δεν ήξερα τι να της πω ήρεμα. Γιατί να τη βρίσω μια χαρά ήξερα.

Καταπίνω και τη τελευταία μου μπουκιά και αρχίζω να σκουπίζω το πιάτο μου. Επιτέλους να πάω στο μέρος μου -που δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει αλλά έχω πάρει ένα στρώμα με αέρα και έχω ισιώσει πάλι- μπας και βρω την ησυχία μου.

"Σάββα μου τόσο προκομένο παιδί πώς και τα έμπλεξες με την Ελίνα. Θέλω να πω καλό κορίτσι και νοικοκυρά αλλά νομίζω πως σου αρμόζει κάποια άλλη κοπέλα." Με κοίταξε υποτιμητικά και χαμογέλασε γλυκά στον Σάββα.

Με τα λόγια της κοκάλωσα. Καταλαβα ότι δεν με έχει συμπαθήσει και δεν ξέρω γιατί αλλά το να με υποβιβάζει τόσο πολύ δεν το περίμενα. Ως εδώ γρια ήρθε η ώρα σου μου φαίνεται.

Πριν προλάβω να αντιδράσω ένα χέρι χτύπησε με δύναμη στο τραπέζι κάνοντας μας όλους να τιναχτούμε.

"Μάνα αρκετά καλύτερα να φύγεις." Φώναξε.

Ξύπνησε και ο ιππότης με το άσπρο άλογο.

"Δεν ντρέπεσαι να διώχνεις την μάνα σου έτσι ρε αλήτη;" Του έριξε μια απαλή σφαλιάρα.

"Δεν είναι η πιο κατάλληλη στιγμή θα σε πάρω εγώ τηλέφωνο."

Και κάπως έτσι η ευχάριστη αυτή παρουσία -όχι- έφυγε από το σπίτι μας.

Εχω να ανεβάσω τόσο καιρό κεφάλαιο συγγνώμη από δω και πέρα θα ανεβάζω πιο συχνά.

Καλή απόλαυση, τα λέμε❤️❤️❤️