Αν ήταν χρώμα θα ήταν μαύρο καθώς συμβολίζει το σκοτάδι, το φόβο και τον θάνατο.

Αν ήταν μουσική σίγουρα δε θα ήταν κλασική.

Αν ήταν ζώο θα ήταν λιοντάρι γιατί είναι πραγματικό θηρίο αυτός ο άνθρωπος.

Αν ήταν φαγητό θα ήταν ψάρια γιατί τα μισώ όπως μισώ και αυτόν!

Ναι Λουκά για σένα μιλάω.

Αυτά σκέφτομαι όσο ζωγραφίζω σε ένα ήσυχο μέρος στη σχολή ενώ παράλληλα ακούω μουσική στα ακουστικά μου..

Από χτες δεν έγινε τίποτα ενδιαφέρον. Έφυγα από το σπίτι πρωί πρωί για να μην έχουμε καμία ανεπιθύμητη συνάντηση ,με ξέρετε ποιον, δουλειά και σχολή. Τρελό κέφι το ξέρω.

Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου μέχρι και πριν μια βδομάδα που περίμενα πως και πως να σχολάσω για πάω σπίτι. Τώρα όμως.. ελπίζω να μη τελειώσουν ποτέ οι ώρες της δουλειάς και της σχολής για να μην επιστρέψω σπίτι με τον αχριο.

Χτες το βράδυ αποφάσισα ότι δε θα μπλέξω ξανά την αστυνομία. Το τι τράβηξα μετά μόνο η ψυχή μου το ξέρει. Είχα καιρό να νιώσω τόσο σκουπίδι. Και τώρα απλά εμφανίστηκε αυτός και ήρθαν τα πάνω κάτω. Μάτι δεν έκλεισα μη τυχόν και κάνει καμία επιδρομή και τώρα είμαι σαν το ζόμπι.

Δηλαδή πόσα ακόμη να αντέξει ένας άνθρωπος;

...

Τι είπα; Πόσα ακόμα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Πολλά παραπάνω από όσα νόμιζα.

Θα σας εξηγήσω λίγο τη κατάσταση που επικρατεί για να καταλάβετε τι συμβαίνει.

Ο Λουκάς ατάραχος όπως κάθε άλλη φορά να τρώει στη κουζίνα. Τι πρωτότυπο. Δεν είναι και για τίποτα άλλο δηλαδή. Μαμ κακά και νάνι.

Συνεχίζω.

Το κουδούνι να χτυπάει σαν διαολεμενό και ο οικογενειακός μας δικηγόρος να κάνει την εμφάνιση του. Για την ακρίβεια ο δικηγόρος των δικών μου. Αυτός μου έλλειπε τώρα.

Του κάνω χώρο να περάσει και ο Λουκάς όταν δε βλέπει ο κύριος Διονύσης μου κάνει νόημα ποιος είναι αυτός. Με ένα νεύμα του λέω να κάνει ησυχία. Το σνομπ βλέμμα του τα λέει όλα αλλά απαξιώ.

Ο δικηγόρος της κακιάς ώρας έκατσε στον καναπέ μου και ξεροβηξε.

Με κοίταξε απαξιωτικά όπως κάθε άλλη φορά επειδή σπουδάζω καλών τεχνών. Τα παιδιά του, το ένα είναι φοιτητής ιατρικής και το άλλο έχει τελειώσει νομική. Από τα 18 μου με στραβοκοιτάζει γιατί λέει ο τομέας μου είναι αχρείαστος.

Η γνώμη του είναι αχρείαστη αλλά τέλος πάντων.

Να δεις που δεν ήρθε για καλό αυτός.

"Ξέρεις Ελίνα τον λόγο της επίσκεψης μου;" Κάτσε να μυρίσω λίγο τα νύχια μου.

"Όχι δε γνωρίζω." Ο Λουκάς -ο οποίος ακόμη δεν μου έχει συστηθεί ακόμη από μόνος του αλλά έμαθα το όνομα του από την αστυνομία- θρονιαστηκε δίπλα μου. Ναι κάνε ότι νοιάζεσαι κιόλας. Καλή κουτσουμπόλα είσαι και του λόγου σου.

"Λοιπόν όπως γνωρίζεις το σπίτι αυτό είναι ή μάλλον ήταν της γιαγιάς σου." Ξεκίνησε να λέει και έγνεψα. "Γνωρίζω πολύ καλά ότι ήθελε να το γράψει σε εσένα και να το πάρεις εσύ. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια και μας άφησε χωρίς να προλάβει να αλλάξει το άτομο που είναι γραμμένο το σπίτι, καθώς βλέπεις στην αρχή προοριζόταν για τη μητέρα σου." Στα λόγια αυτά ένιωσα ένα τρέμουλο.

Έχω να ακούσω για τη μάνα μου δύο ολόκληρα χρόνια. Νομίζω ότι έχω αρχίσει να καταλαβαίνω που το πάει και δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η τροπή.

"Που θέλετε να καταλήξετε;" Πετάχτηκε σα τη πορδή ο Λουκάς και του έδωσα μια αγκωνια μπας και εξαφανιστεί. Δε τον νοιάζει καν αυτό που έχει να μου πει ο κύριος Διονύσης.

"Θέλω να πω ότι το σπίτι αυτό δεν ανήκει σε σένα αλλά στη μητέρα σου. Όπως καταλαβαίνεις γνωρίζει ότι μένεις εδώ και δεν επιθυμεί να μένεις άλλο εδώ." Τα λόγια του εσκασαν σαν βόμβα στο κεφάλι μου.

Όχι δε μπορεί.. το κάνει για πλάκα. Έτσι;

"Συγγνώμη ξέρετε τι μου λέτε αυτή τη στιγμή;"

"Έχεις διορία εσύ και ο νεαρός δύο εβδομάδες μέχρι να φύγετε από το σπίτι. Αυτό σημαίνει αυτό που σου λέω αυτή τη στιγμή." Και με αυτά τα λόγια σηκώνεται ρίχνοντας μου ένα ακόμη απαξιωτικό βλεμμα που μου τρύπησε τα σωθικά και έφυγε.

Εγώ πάλι έχω μείνει κοκαλωμενη στη θέση μου χωρίς να μπορώ να κουνηθώ.

Το μόνο που αισθάνομαι είναι το δάκρυ που έπεσε μόλις στο μάγουλο μου. Τίποτα άλλο, επειδή πλέον είμαι κενή.

Δεν έχω τίποτα. Απολύτως τίποτα. Ότι είχα και δεν είχα ήταν αυτό το σπίτι. Το μοναδικό μέρος που νιώθω ασφάλεια μακρυά από όλους τους ανθρώπους. Η φωλιτσα μου, η ζεστασιά μου. Το μόνο μέρος που ένιωσα ότι είναι πραγματικά σπίτι μου. Τα πάντα μου. Τα πάντα μου είναι αυτό το σπίτι.

Χωρίς να το έχω καταλάβει έχω πλανταξει στο κλάμα μετά τα γεγονότα των τελευταίων λεπτών.

Ο άλλος στέκεται δίπλα μου κοιτώντας με απλά χωρίς να κάνει τίποτα.

Νομίζω πως απλά πρέπει να παραδεχτώ τη μοίρα μου. Δε θα στεριώσω ποτέ μου κάπου. Πάντα κάποιος θα πρέπει να με διώχνει και να μενω μόνη μου.

Δε στεναχωριέμαι. Πλέον την επιλέγω τη μοναξιά. Στη σχολή, στη ζωή. Δεν έχω φίλους. Η μόνη επαφή μου με άνθρωπο είναι ο Γιάννης απο τη δουλειά.

Όσο για τον Λουκά.. Σηκώθηκε και έφυγε χωρίς να πει τίποτα. Χαίρομαι που εξαφανίζεται και δε χρειάζεται να βλέπω την ενοχλητική φάτσα να μου χαλάει περισσότερο τη διάθεση. Αν και πολύ βαθιά μέσα μου ίσως να ήθελα να μια παρηγοριά, έστω και αν ήταν αυτός.

Μα τι λέω; Άσε που έτσι και αλλιώς μιλάμε για τον Λουκά. Και που δεν μου έριξε καμία που έκλαιγα έτσι πολύ μου είναι. Η καρδιά του πιστεύω ότι είναι φτιαγμένη από πέτρα δεν εξηγείται αλλιώς.

...

Έχει περάσει μια εβδομάδα από το συμβάν με τον δικηγόρο. Πλέον έχω αποδεχτεί ότι θα πρέπει να φύγω και από δω. Έχω ήδη πάρει άδεια για να μαζεύω σιγα σιγά τα λιγοστά πράγματα μου.

Το σπίτι της γιαγιάς μου ήταν πλήρως εφοδιασμένο οπότε προς το παρόν αποχαιρετώ το αμάξι που ονειρευόμουν να πάρω κάποια στιγμή και επικεντρώνομαι στις ανάγκες του σπιτιού.

Για τον λεγάμενο δεν έχω κάτι να πω μια από τα ίδια. Δε μιλάμε καθόλου. Ήλπιζα -και ακόμη το κάνω- να έχει ξεκουμπιστεί αλλά κάτι τέτοιο δεν ξέρω αν το βλέπω να γίνεται. Έχει καλοβολευτεί εδώ. Βέβαια σκέφτομαι ότι τώρα αυτή η μετακόμιση ίσως είναι και μια ευκαιρία για να πάρει πόδι επιτέλους. Αν δεν έχω που να πάω εγώ σημαίνει ότι δεν έχει να πάει και αυτός. Οπότε με δάκρυα χαράς ανακοινώνω ότι θα χωριστούν οι δρόμοι μας επιτέλους.

Νιώθω σαν τη Θεοπούλα που προσπαθεί να διώξει τη Γαρυφαλλιά.

Τα περισσότερα πράγματα τα έχω βάλει ήδη σε κούτες μόνο μερικά απαραίτητα έχουν μείνει έξω. Από τη πλευρά αυτή καλά πάει το πράγμα. Όλα σχεδόν έχουν τακτοποιηθεί. Από την άλλη όμως δε μπορώ να βρω με τίποτα σπίτι.

Όλα είναι τρογλια και ότι δεν είναι το πληρώνεις με το νεφρό σου. Εδώ ο μισθός μου δε φτάνει καλά καλά για το ενοίκιο. Πως καλύπτω τις βασικές μου ανάγκες; Εγώ τόσο που τρώω μετράω για δύο.

"Δύσκολα τα πράγματα Ελινάκι;" Βρε καλώς το παιδί το καλό. Και έλεγα ποιος έλλειπε ποιος έλλειπε. Τι ωραία ήταν που δε μιλούσε τόσες μέρες.

"Όπως βλέπεις."  Του απαντάω ενώ κάνω σκρολ στα σάιτ με σπίτια για ενοικίαση στο λάπτοπ μου. Δειλά δειλά μαζεύομαι στην άκρη του καναπέ μου.

Τρελός είναι αυτός. Ας κρατήσω μια απόσταση καλύτερα μαζί του. Δε θέλω και άλλα χτυπήματα. Να μου λείπουν.

"Με φοβάσαι;" Άντε καλέ τι είναι αυτά που λέει; επειδή μου έριξε κανα δύο χέρια ξύλο για να γουστάρει; απορώ πως περνάει κάτι τέτοιο απ' ότι μυαλό του. Ωστόσο προτιμώ να μην απαντήσω στην ερώτηση του. Ένα απότομο τράβηγμα στο πηγούνι με έκανε να γυρίσω να τον αντικρίσω. "Όταν σου μιλάω θα μου απαντάς." Με μάλωσε ενώ τα πρόσωπα μας βρισκόταν πολύ κοντά χωρίς λόγο.

"Κόψε τις βλακείες και πες κανένα τέτοιο στις φίλες σου που τα τρώνε αυτά γιατί εγώ δε μασάω" Απομακρύνθηκα από κοντά του και επικεντρώθηκα στον υπολογιστή μου.

"Δεν σε έβλεπα να μην μασουσες τις άλλες μέρες. Σαν κοριτσάκι κλαιγόσουν" Η ειρωνεία του με κάνει να θέλω να του χώσω μια μπουνιά όλη δική του.

Ξέρω όμως ότι δεν με παίρνει.

"Δε μπουκαρε στο δικό σου σπίτι ένας άγνωστος και σε έδειρε χωρίς λόγο γι αυτό μη το παίζεις υπεράνω και βούλωστο." Ο τόνος της φωνής μου ανέβηκε πράγμα που φάνηκε να τον εκνευρίζει.

Με άρπαξε από τους καρπούς και με έσφιξε δυνατά. Δεν με εκπλήσσει καθόλου.

"Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου. Εμένα δε θα τολμήσεις να μου ξανά μιλήσεις έτσι δεν είμαι γκομενάκος σου. Γι αυτό κλείστο μην στο κλείσω εγώ μια πάντα." Φώναξε για ακόμη μια φορά και εξαφανίστηκε.

Η σημερινή μας μάχη συνοδευόταν και από ένα μελάνιασμα στους καρπούς.

Δε βαριέσαι. Συνήθισα την επιθετική συμπεριφορά του και τα ξεσπάσματα θυμού του. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω που φταίω εγώ και τα τραβάω όλα αυτά.

Έχω δεχτεί τόσο ψυχικό πόνο στη ζωή μου τα τελευταία δύο χρόνια που ο σωματικός αποτέλεσε το κερασάκι στη τούρτα. Όμως δεν τον φοβάμαι. Εξάλλου ξέρω πολύ καλά πως σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει.

Βέβαια αυτός δαγκώνει και με το παραπάνω αλλά ποιος ξέρει τι έχει περάσει και συμπεριφέρεται έτσι.

Γεια σας

Καλό Πάσχα και Χρίστος Ανέστη ❤️❤️

Να περάσετε όμορφα τη μέρα σας με άτομα που αγαπάτε.

Τα λέμε στο επόμενο ❤️