Chapter Thirty- Seven
When It Hurts 

Hindi ko akalain. Hindi ko akalain na kaya niyang gawin 'yon sa'kin. The things he did - yun yung mga bagay na siguro ay huli ng papasok sa isip ko o baka nga hindi iyon pumasok sa isip ko dahil kahit naman na hindi maganda ang samahan namin ni Charles noon ay alam kong hindi siya mananakit sa ganoong paraan kagaya ng ginawa niya sa akin ngayon pero nagkamali ako.

He can hurt anyone. He can hurt anyone and he chose me.

He chose to hurt me.

I cried harder saka hinampas ang parte ng dibdib ko kung nasaan ang puso ko ng ilang beses. Gusto ko lang umiyak, gusto ko lang ilabas yung lahat ng sakit pati na yung sama ng loob ko sa kanya. He hurt me when he didn't tell me the truth and he killed me emotionally when he looked at me coldly and treated me that way, lalo na nang makita ko silang dalawa ni Jade. 

Hindi ko mapigilan yung mga luha ko sa pagbagsak at hindi ko rin naman gustong pigilan, gusto ko na lang matulog at hindi na ulit magising. It feels like having a nightmare at hindi ko magawang bumangon, bakit hindi ko magawang bumangon? Bakit nila ginawa yon? Hindi matapos- tapos yung mga tanong sa utak ko, hindi na nga matapos at nadadagdagan pa ito. 

Hindi ko maintindihan kung bakit dapat 'tong mangyari. Hindi ko alam kung bakit sa amin pang dalawa, hindi ko alam kung bakit sa akin pa. 

Ngayon ko lamang naintindihan yung mga nangyari. All the things that he told me, ngayon ko na lang naintindihan lahat. That's why he was uneasy for the past few days ay dahil doon, kaya pala lagi silang nag-uusap ni daddy kapag pupunta siya sa amin. I knew that there was something wrong between them, pakiramdam ko kasi noon ay may itinatago sila sa akin pero hindi ko na lamang binigyang pansin, mas binigyang pansin ko na lang yung relasyon naming dalawa ni Charles. 

That's why...

"If something happens, don't let go of me, okay? And if ever that you're stuck in a situation of choosing between me and something more important in your life, then that's the time you'll have to let go of me. I'm sure of that. Please listen to me okay? Bumitaw ka kapag hindi mo na kaya, bumitaw ka kapag nahihirapan ka na, bumitaw ka kapag gulung- gulo ka na..." 

I cried harder.

"I. Love. You. Mahal na mahal na mahal na mahal na mahal kita Celine. From the day that I admitted that I am so hopelessly in love with you, alam kong hindi na ako makakabangon pa mula sa pagkabagsak ko sa'yo. Alam kong wala ng atrasan, alam kong wala na kong kawala sa'yo. Kaya Celine, please don't let go of me no matter what happens okay?" 

Why does this have to happen when I'm already happy? When I already know that I'm hopelessly in love with Charles? Why now?

"Bumitaw ka na kapag nangyari na. Bumitaw ka na sa'kin dahil wala kang magagawa doon, Celine."  

"At kapag nangyari na yung pagbitaw mo sa akin, I won't hate you. Because you, leaving me behind can be the best choice you can make for you not to ruin your almost perfect life that used to be more perfect when you were not with me..."  

"At kapag bumitaw ka na sakin, kapag bumitaw ka na sa relasyon natin. Hindi ako bibitaw, kahit mag-isa ako ay kakapit ako. Kakapit ako dahil mahal kita."  

  "I love you, baby. I love you so so much. Please tell me that you love me too, please..."  

  "Let's make all of the days worth it."  

Napayukyok na lamang ako habang mahigpit na nakahawak sa steering wheel, ang mga balikat kong  yumuyugyog at ang mga mata kong unti- unti nang bumibigat at namamaga dahil sa sobra at matagal kong pag-iyak. Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko saka pinaandar ang sasakyan at pinaharurot ito ng mabilis. 

Matalim ang tingin ko sa kalsada habang nakafocus doon ang atensyon ko, mas lalong humigpit ang hawak ko sa steering wheel at diniinan ang tapak sa gas kaya naman yung bilis ng andar ng sasakyan ko kanina ay mas dumoble pa ang bilis ngayon. Should I get wasted? Should I drink? Should I change? Should I try things I never tried before?

Sure thing, I do need those.

Nang matigil ko ang sasakyan sa harap ng Lee James' bar ay agad na akong bumaba at inayos ang sarili ko. My clothes may not be suited for a bar pero yung nararamdaman ko ay akmang akma para uminom ako ngayon at magpakalasing. I'm not gonna continue being the good girl anymore, pagod na pagod na ako.

Tinignan pa ako nung mga bounces bago pumasok pero pinatuloy na din agad nila ako sa loob. I tried my best not to cry again lalo na't nang marinig ko ang malakas na tugtog at ang hiyawan ng mga tao sa loob, making me feel more alone. Yakap yakap ko ang sarili kong lumapit sa counter at umupo sa high chair. 

"One pale ale beer, please..." sabi ko doon sa lalakeng nagse- serve sa counter. Ipinwesto ko sa ibabaw noon ang mga siko ko saka huminga ng malalim at kinagat ang pang-ibabang labi ko, why do I have to cry again? Hindi pa ba sabat yung kanina? Hindi ba ako mauubusan ng luha para sa kanya? Pwede bang wag na lang ako  umiyak?

Tangina, puwede bang h'wag na lang ako masaktan? Pagod na pagod na ako.

"Here it is, ma'am..." sabi nito na may pagkamalanding tono. Inirapan ko na lamang ito saka diretsyong nilaklak ang beer kahit hindi pa ako sanay sa lasa nito, enduring the taste - mariin na lamang akong pumikit habang may hindi pamilyar na lasa ang gumuguhit sa lalamunan ko. It tastes awful, if I could just vomit, I already did. Pero hindi ko dapat gawin iyon, I went here so I should be aware of what they serve here.

Dapat tiisin ko. Dapat subukan ko.

Ibinaba ko iyong glass beer stein at kalahati na lamang ang natira doon na alak. I bitterly laughed, so kaya ko palang uminom ng ganito karaming alak kahit na hindi ako sanay? Bakit ba hindi ko sinubukan noon? 

May butil na naman ng luha ang tumulo mula sa mga mata ko kaya tumungo na lamang ako bago hinampas ang ulo ko ng makailang beses, I don't wanna feel like this anymore. I feel wrecked, pakiramdam ko ay pinapatay ako bawat segundo sa tuwing maalala ko yung nadatnan ko kanina sa bahay nila Charles.

I just can't forget it at hindi ko kayang kalimutan. Sino ba naman ang makakalimot kung ang lalakeng minahal mo na pala ng matagal na panahon, yung lalakeng pinaniwala kang mahal na mahal ka niya ay niloloko ka na pala? That he can't trust you enough, that he couldn't tell you the truth and that he couldn't even explain a thing. 

"One more beer please," sabi ko saka malakas na nilapag sa counter ang stein at bumuntong hininga. 

"Here ma'am." sabi ng lalake saka pinagsilbihan pa ang ilang mga customer na nasa counter. I bitterly laughed nang maalala ko na naman kung paano ako itinrato ni Charles kanina. He's cold, he's insensitive and it seemed like he didn't care about me at all. Na parang wala na ako sa kanya, na parang wala na agad ako para sa kanya.

It hurts. It hurts so much.

Madami pa akong baso ng beer na ni- order, I continued drinking hanggang sa ang mga mata kong namamaga kanina ay mas bumigat pa ngayon lalo. My breathing got heavier, the cold air was touching my skin at wala akong magawa roon kahit na nilalamig ako. I can endure it, kaya kong tiisin iyon.

Agad akong bumaba sa high chair bago pagewang- gewang na umalis mula sa bar. Ilang mga lalake ang sinubukan akong kausapin at sinabing magenjoy raw muna ako kasama sila. Hell, hindi ako tanga para i- entertain sila. They're just like pest, trying to pester other people's lives. Just like Jade. Just like her.

O baka naman ako ang peste? Hindi ba't ako naman ang sumira sa dapat ay masayang relasyon nilang dalawa? Hindi ba't ako naman? Kung hindi na lang sana ako nakipaginteract pa kay Charles ay hindi na rin sila maghihiwalay, hindi na rin siguro magkakaganito ang takbo ng buhay ko ngayon.

Kung hindi ko na siguro binalik pa sa buhay ko si Charles - hindi ko siguro mararanasan ang mga sakit na katulad nito ngayon.

Nang makasakay ako sa kotse ay ilang beses ko pang sinubukang ipasok ang susi sa keyhole ng sasakyan pero hindi ko iyon magawa. I was too dizzy, I was too drunk pero sinubukan ko pa rin and with the last try, I did it. I did right.

I started the engine saka nag-maneho na kahit medyo lumalabo- labo pa ang aking paningin. I sighed and tightened my grip on the steering wheel, should I go to Charles again and shout at him? Sabihin ko kaya lahat ng gusto kong sabihin sa kanya kanina now that I'm drunk?

Ang alam ko kasi ay lumalakas ang loob ng isang tao kapag lasing sila. When they're too drunk that they don't already know what they're doing. I smirked and turned left, yeah right - dapat akong pumunta sa kanila at ipakita sa kanya kung gaano ako nasaktan dahil sa ginawa niya sa'kin.

Even though I am trying to hate him right now, mas nangingibabaw pa rin naman ang pagmamahal ko para sa kanya. I still love him. I love him so much that I don't know how to hate him kahit na sobrang sinaktan niya ako. I don't know why, sana pala hindi na lang kami nagkakilala. Kahit na noong mga bata pa kami, sana hindi na lamang kami nagkita. Sana hindi na lang nagkrus ang mga landas namin noong mga bata pa kami.

Sana hindi na lang.

At ang biglaan ko na lamang narinig ay ang ilang beses at malalakas na pagbusina, ang ilaw na sumasalubong sa sasakyan ko. My eyes widened in shock, biglaang lumuwag ang hawak ko sa steering wheel at mariin kong naipikit ang aking mga mata. 

And the last thing I knew, madilim na ang paligid ko.

Madilim. Walang tao. Tahimik. Ako lang mag-isa at tanging maliit na ilaw lamang ang naaninag ko, hindi ko alam kung nasaan ako pero pakiramdam ko ay mas gugustuhin ko na lamang rito para hindi ko na maramdaman yung sakit ng puso ko, yung kirot noon at yung paghihirap ko dahil sa sobrang sakit. Dahit dito, ako lang mag-isa. Ako lang mag-isa and this is how they made me feel. Ano pa ba ang dahilan ko para bumalik doon kasama sila? 

Because compared to physical pain, I'm having trouble dealing with emotional pain. Mas mabigat, mas masakit, mas malala. Especially those heartbreaks that you didn't expect.

"Jancel..." narinig ko ang isang boses na tumatawag sa pangalan ko. I moved my little finger at mas lalong umingay ang paligid ko. What? Why? What is this?

Unti- unti kong idinilat ang mga mata ko at bumungad sa'kin ang puting kisame at ang malamig na hangin. I roamed around at doon ko na lamang napansin na nasa loob ako ng isang kwarto sa isang hospital. Tumingin ako sa paligid ko at doon ko nakita sila Jessica, Luther, Tryzer, sila mommy at daddy at ang iba ko pang mga kaibigan.

Pero yung kaisa- isang taong kailangan ko sa mga panahong ganito ay wala dito. Wala siya ngayon, wala siya dito. Dahil wala naman talaga siyang pakealam sa'kin.

"Jancel, how are you? Bakit naman nagmaneho ka ng lasing ha? You know na hindi mo kayang uminom, na hindi mataas ang tolerance mo sa alak tapos noong pumunta ako Lee James' bar ay sinabi pa nung lalake na nag- serve sayo na halos anim na bote ang nainom mo? God, Jancel! Those are glass beer stein at madaming lamang alak yon at inubos mo lahat? Seriously!" singhal ni Jessica na nauna pa sa mga magulang ko.

I wanted to laugh but I can't, mukhang umiyak na lamang ang kaya kong gawin ngayon.

Unti- unti akong gumalaw at sinubukang umupo ng maayos pero sobrang sakit ng pang-ibabang parte ng katawan ko kaya hindi ko magawang makabangon ng maayos, agad na lumapit sa akin si mommy. Hinawakan ako nito sa siko at sa braso saka ako inalalayang umupo. 

"Anak, why did you do that? Bakit ka uminom? Bakit ka naman umalis biglaan noong nag-uusap tayo? You could have listened to me..." malumanay na sabi ni mommy at nag-aalalang tumitig sa akin. I bitterly smiled and avoided her gaze, hindi ko pa kayang kausapin si mommy ngayon. 

Kahit na si daddy pa, hindi ko kayang harapin ang mga magulang ko. Ni tignan nga silla ng matagal ay hindi ko kayang gawin dahil sa ginawa nila sa'kin, dahil itinago nila yun sa kin. I could have helped, e di sana nakausap ko pa ang daddy ni Luther. E di sana kaming tatlo nila mommy at daddy ang gumawa ng paraan, hindi yung sinosolo nilang dalawa ang problema.

"Jancel, answer me? Bakit nga? Alam ko namang masakit ang nangyari sa inyo ni Cha-" biglaang napatigil sa pagsasalita si Jess nang sinabihan silang lahat ni daddy na lumabas. Tahimik silang tumango at lumabas na hindi man lamang tinititigan sa mata si daddy, they just stared at me and slowly nodded. Marahil ay nagpapaalam na.

"Anak..."

My jaws clenched and I glared at my dad, unang beses kong ginawa ito. "Don't call me that kung parang dahil lang sa isang problema ay hindi niyo magawang sabihin sa akin." I avoided his gaze at doon ko narinig na tumikhim si daddy, I know that he's controlling he's anger.

"You're still my daughter, Celine!" sigaw nito at mataman na tumitig sa akin. I felt scared, bahagya akong napaigtad sa pwesto ko at hindi ako makatitig ng deretsyo sa mga mata ni daddy. I tried to remain calm, ayoko ng umiyak.

"Pero tinuring niyo ba akong anak nang mapagdesisyunan niyo akong parang ibenta para lamang sa kompanya ninyo?" I shouted back. Nang maipon ko ang lakas ng loob ko at deretsyo na akong nakatingin sa mga mata ni daddy, masamang tumingin.

"Celine, what I did was for your sake too! Tandaan mo yan!" 

I clenched my fists and shouted, "Pero hindi ko maintindihan at ayokong tandaan! If it was for my sake, e di sana alam ko. E di sana sinabi niyo sa akin, e di sana hindi ako nagkakaganito. E di sana hindi masakit tong nararamdaman ko, daddy! E di sana.... e di sana masaya pa din kami..." paunti- unting humina ang boses ko at doon na tuluyang bumagsak ang luha mula sa mga mata ko.

 "Celine! H'wag mo akong sagutin ng ganyan! Ever since you had that relationship with Charles ay natutunan mo na kaming suwayin. Your mom told me that you walked out on her when she was talking to you about the problem, at kailan pa ginawa ng isang mabuting anak ang talikuran ang magulang niya kapag kinakausap siya nito? At kailan pa ginawa ng isang mabuti at matinong anak ang hindi intindihin at pakinggan ang rason ng mga magulang niya? Kahit na sa sarili mo pang kapakanan!" sigaw ni daddy at dinuro duro ako.

I sighed and bitterly laughed, pakiramdam ko ay unti- unti na akong nagiging manhid.

"And when did a good parent decided take the happiness of their child? Kailan pa? Kailan pa, daddy? Kailan pa itinago ng magulang ang unti- unti niyang pagkuha sa kasiyahan ng sarili niyang anak? Ha? When, daddy? Kailan pa?!" sigaw ko saka tinabig ang gamit na nasa ibabaw ng side drawer ng hospital bed ko.

Natamaan si daddy sa braso at sa paa ng nabasag na vase at sa nagtalsikang bubog nito. I cried harder and stared at him, "Kailan pa daddy, ha? Kailan niyo pa ba ginawa 'to? Slowly and secretly taking away my happiness from me? Kailan pa?! Kung hindi niyo ginawa iyon e di sana masaya kami ni Charles. E di sana hindi ako nagkakaganito, e di sana hindi ako galit sa inyo! E di sana hanggang ngayon ay buo ako!"

"Please understand, anak..." sabi ni mommy at sinubukang abutin ang kamay ko pero agad ko itong iniwas. 

I shook my head and cried more, cried harder, "No. Mommy, I can't understand. I won't and I can't, hinding- hindi ko ito maiintindihan... Bakit niyo to ginawa sa sarili niyong anak?" pinal na sabi ko.

Daddy sarcastically laughed and spoke, "Kapag lumabas ka dito, expect the planners and all the appointments. Alam kong tapos na kayo sa thesis ninyo and defense is all what you need. The planners are for your weddings, susukatan ka na rin ng gown. When you graduate, one week after that and you'll get married to Luther. Tandaan mo 'yan."

Lumabas na lamang si daddy, si mommy ay nagpa-iwan pa at sinabing I'm sorry but I just couldn't stare at her eyes. Hindi ko kaya, hindi ko pa kaya ngayon. Why did they do that? Bakit nila kayang alisin ang sariling kasiyahan ng anak nila para lamang sa ikatatagumpay ng kompanya?

Kung ganoon pala ay sana hindi na lang nila ako naging anak. Sana hindi na lang. Sana isang masamang panaginip lang 'to na mamaya ay puwede na akong gumising dahil gustung- gusto ko ng bumangon.

Ilang oras lamang ako doon sa kuwarto, mag- isa at malakas na umiiyak. Nasugatan pala ang kamay ko dahil sa pagtabig ko kanina sa mga bagay sa ibabaw ng side drawer ko, yung IV fluid ko ay napwersa. Nagkahiwa ang ibabaw ng kamay ko pero hindi ko na ininda iyon, sana nga ay ganoon na lamang ang sugat ko.

Hindi yung sa puso ko.

I remember all of the things that I thought I wanted to be
So desperate to find a way out of my world and finally breathe
Right before my eyes I saw, my heart it came to life
This ain't easy, it's not meant to be
Every story has its scars.

Napatingin ako sa pintuan ng dahan- dahan itong bumukas, pinunasan ko ang mga luha ko nang makita ko si Luther na nakatayo at malungkot na nakatitig sa akin. I sighed and looked at him, "What do you need? Pagsasabihan mo din ba ako? Diba ay ipapakasal na ako sa'yo?" pagak akong natawa bago umiling at paulit- ulit na nagmura.

He came near me bago siya tumayo sa gilid ko. Katahimikan ang namagitan sa aming dalawa hanggang sa basagin niya iyon at tuluyan na siyang magsalita, "I'm sorry, Jancel. I'm sorry. I'm so sorry that I cannot do anything to keep your happiness. I'm sorry for taking it away from you. Wala akong magawa," his voice broke and he reached for my hand, hindi ako gumalaw. Hinayaan ko lang siyang hawakan ang kamay ko.

"I'm really sorry..."

At nang tuluyan na akong napuno ay doon ko tinabig ang kamay niya at napasigaw na naman, "Why do you keep on saying sorry, huh? Ano pa bang magagawa ng sorry mo? The wedding will be planned! Wala ng magagawa, susukatan na ako ng gown! Gagaling din ako Luther and as soon as I heal alam kong makukulong na naman ako sa isang bagay na hindi ko gusto. I'll get married to you because of that company and I can't even do anything dahil pati si Charles na siyang inaasahan kong matatakbuhan ko ay niloko ako." I cursed. "Putangina, niloko niya ako!" 

He reached for me and hugged me tight, "Jancel, I'm sorry. I'm sorry. I'm really sorry..."

  When the pain cuts you deep
When the night keeps you from sleeping
Just look and you will see
That I will be your remedy
When the world seems so cruel
And your heart makes you feel like a fool
I promise you will see
That I will be, I will be your remedy  

"Stop saying sorry!" nabasag ang boses ko nang sumigaw ako at pinaghahampas ko ang dibdib ni Luther dahil gusto kong kumawala sa mga mahihigpit niyang yakap pero kinukulang na ako sa lakas.

Charles is the one who's supposed to hug me pero hindi siya ang naandito kung kailan siya ang kailangan na kailangan ko.

I'm tired. I'm fucking tired.

"I'm sorry Jancel. Trust me, trust me with this, please..."

No river is too wide or too deep for me to swim to you
Come whatever, I'll be the shelter that won't let the rain come through
Your love, it is my truth
And I will always love you
Love you

When the pain cuts you deep
When the night keeps you from sleeping
Just look and you will see
That I will be your remedy
When the world seems so cruel
And your heart makes you feel like a fool
I promise you will see
That I will be, I will be your remedy  

"I'll bring back your happiness. I'll bring it back if that's what you want, just give me time and we'll do this together."

Hindi ko na sinbukan pang makawala sa mga yakap niya, sumandal na lamang ako sa dibdib niya at malakas na umiyak. 

  When the pain cuts you deep
When the night keeps you from sleeping
Just look and you will see
I will be, I will be  

"Jancel..." tawag ni Luther sa pangalan ko saka hinaplos at hinalikan ang aking buhok. "Jancel, I'm sorry..." saad nito saka mas hinigpitan pa ang yakap sa akin. 

"For the pain you're feeling right now, I know it's because of me. I know, I know what you're feeling. I know how it feels and if I'm the cause of your pain, then I want to be your remedy at the same time..." he whispered.

"I'm sorry, Jancel. Trust me, I will be your remedy..."

When the world seems so cruel
And your heart makes you feel like a fool
I promise you will see
That I will be, I will be, I will be...
Your Remedy.

And I can't do anything except for crying especially when it hurts the most and the person I need so much is not the one right beside me. Sobrang sakit.