Vanaf dat ik die deur opendeed heb ik al een vreemd gevoel. Alsof er iets slechts staat te gebeuren. Zou het door haar komen? Vraag ik mezelf af. Nee, zal wel niet. Ik ben waarschijnlijk gewoon wat moe. Ik zucht en zet mijn koptelefoon op. En dan zet ik hem weer af. Hoe kan ze mij nu roepen als ik muziek op heb staan? Ik klap mijn laptop dicht en bel mijn moeder.

"Hey mam, ze is er al. Dat meisje." Vertel ik haar. Ze zegt nog vanalles en we praten nog over een paar dingen tot ik de deur hoor opengaan en stemmen hoor in de woonkamer. "Ja, dag mam." Ik leg m'n gsm weg en loop naar de kamer naast me. Ik klop op de openstaande deur. "Hey Eva, mijn vader en zusje zijn thuis wil je ze ontmoeten?" Weer kijkt ze me met die vreemde blik aan. Alsof ze wilt zeggen. 'Euh hallo. Is dat niet logisch?' "Ik bedoel je moet ze wel ontmoeten maar ik bedoel dat ze thuis zijn dus." Ik blijf maar ratelen en zij kijkt naar me met een roofzuchtige blik waar ik de rillingen van krijg. Alsof ze merkt wat ik denk richt ze zich opeens overdreven vriendelijk op.

"Tuurlijk." Lacht ze en ze huppelt bijna naar de woonkamer. Wat me natuurlijk in het lachen laat uitbarsten. Ze draait zich om en kijkt me aan. Haar ogen vlammen letterlijk rood op en ze kijken me woest aan. Ik deins achteruit en op dat moment veranderd ze weer helemaal. "Alles in orde?" Vraagt ze me bezorgd. Alsof er niets gebeurd is. Zou ik het me verbeeldt hebben? Vast wel. Waarschijnlijk ben ik gewoon moe. Ik schud mijn hoofd om alle gedachten van me af te schudden en volg haar. "Hallo, ik ben Eva." Begroet ze mijn vader met een revérence.

"Hoi, ik ben Stella." Mijn kleine zusje probeert haar revérence na te doen maar het lukt haar niet en ze valt. Eva doet niets en staat er maar. Ze lacht maar het is niet echt een vrolijke lach.

"Hey Eva, ik ben Stuart. En suzanne is even naar de winkel nog dus." Hij steekt zijn hand naar haar uit. Ze kijkt ernaar maar beweegt niet. "Hoeft niet." Mijn vader trekt zijn hand terug en verdwijnt in de keuken.

"Je bent mooi, je lijkt wel een vampier." Zegt Stella tegen Eva. Zij kijkt Stella even aan zonder iets te zeggen.

"Ik weet dat ik mooi ben. En nee, ik ben geen vampier. Ik vele mooier dan die achterlijke bloedzuigers" Antwoordt ze. Wauw, een klein beetje zelfvertrouwen mag maar dit is net iets te veel hoor. Stella kijkt haar nadenkend aan.

"Heb je dan al ooit eens een echte vampier gezien?" Vraagt ze nieuwsgierig.

"Ja, al honderden. Maar wees gerust je mist er niets aan." Antwoord Eva weer alsof ze het echt meent. Stella knikt.