De poort zet me eerst af bij een vuil flatgebouw. Ik teleporteer mezelf naar de achtste verdieping en klop aan bij nummer 88. In de documenten stond dat mijn doelwit een meisje van het adoptiebureau toegewezen hadden gekregen en ik ben hier om daar gebruik van te maken.

"Een klein secondje, ik kom er zo aan." Roept een jonge stem vanachter de deur. Ik zeg niets en wacht af. Zij is het meisje die bij de familie intrekt. Nou ja, dat was ze. De deur gaat open en een vrij normale tiener staart me aan.

"Wie ben jij?" Vraagt ze me.

"Oh, ik heb vele namen. Maar ik denk dat 'je ergste nachtmerrie' de lading ook wel dekt." Grijns ik. Nog voordat ze het doorheeft sta ik achter haar en bedek haar mond. Hardhandig trek ik haar naar binnen en schop de deur dicht. Ik bindt haar polsen en voeten samen als er op de deur wordt geklopt. "Ik wil geen woord horen en haal het maar niet in je hoofd te proberen te ontsnappen." Fluister ik dreigend waarna ik naar de deur loop en hem op een kiertje opendoe. "Ja?" Vraag ik de jongen die voor me staat.

"Euh, ik kom voor eva?" Zegt hij. Ik zou haar wegbrengen." We horen een harde bonk.

"Evan help me." Gilt het meisje dat ik vastgebonden had achtergelaten op de zetel en dat nu op de grond ligt.

"Domme, domme meid." Zeg ik hoofdschuddend. Ik hoor dat de jongen zich omdraait en ik hou hem met een gebaar van mijn hand tegen. Hij stribbelt tegen en ik sleep hem binnen. Ik bind hem ook vast en stop beiden een prop in hun mond. En dan begin ik met voorbereidingen te treffen. Ik zet de gasleiding volledig open en maak de buis kapot. In slechts enkele minuten is de hele ruimte gevuld met de geur van gas.  Ik hoor gestommel in de woonkamer en als ik kijk zie ik dat ze een mes hebben gevonden en hun boeien hebben doorgesneden. De jongen komt dreigend met het mes dichterbij.

"Ach, kom op zeg. Alsof dat mij kan tegenhouden." Lach ik spottend. "Ik wou het snel en pijnloos laten gaan maar goed, als jullie liever nog een spelen... Graag." Met mijn ene hand til ik de jongen op en met de ander het meisje. Ik laat ze enkele centimeters boven de grond zweven. Ik kijk hen beide in de ogen en besluit dan dat het het vermakelijkste is als ik hem haar laat afmaken.

"Evan liefje. Zou je me een plezier willen doen en Eva eventjes willen vermoorden?" Terwijl ik dit zeg kijk ik hem in zijn ogen en stuur mijn magie naar hem zodat hij gehoorzaamd.

"Natuurlijk meesteres." Ik laat mijn grim op beiden los. Eva, botst op de grond maar Evan landt gracieus op zijn voeten. Het mes dat hij even geleden nog op mij richtte, richt hij nu op zijn haar. Ze keek hem angstig aan.

"Evan, luister naar me. Zij is slecht. Je wilt me geen pijn doen, je wilt..." De rest van haar zin gaat verloren omdat hij zich op haar stort. Ze gilt als het mes in haar borst zinkt.

"Wa-ha-r-hom." Snikt ze tussen de steken door.

"Je hebt gewoon de verkeerde familie gekozen." Zeg ik schouderophalend. Het duurt niet lang voor ze niet meer beweegt. Maar de jongen blijft steken. "Evan schat, je kunt ophouden. Ze is dood." Hij kijkt me aan en ik zie dat zijn ogen vol tranen staan. Door mijn betovering door weet hij slechts twee woord uit te brengen.

"Waarom ik?" Hij kijkt naar het bebloede mes in zijn handen.

"Ik zei dat ze moest zwijgen. Als dat kind naar mij geluisterd had was ze gewoonweg verdronken in bad, maar nee. En tja mijn principe is: wie niet luisteren wil moet maar pijn lijden." Ik lach naar hem en laat de betovering los. Het maakt niet meer uit wat er met hem gebeurt. Hij heeft haar vermoord; niets of niemand kan daar omheen. Hij heeft het moordwapen vast en hij heeft haar bloed op zich. Tot mijn verbazing haalt hij een aansteker uit zijn zak.

"Zij is dood, ik ga met haar mee maar jij gaat mee ten onder." Hij knipt met de aansteker en de hele ruimte ontploft. Mij doen het vuur of de rondvliegende restanten niets. Ik bedoel, ik ben een demon. Ik sta daar maar wat in de vlammen naar de restanten van het appartementje te staren. Nobele jongen... Nu maar hopen dat hij niet bij ons terecht komt. Voor hem... Ik lach. Wat zou dat hilarisch zijn moest hij een slecht leven hebben geleid en niet bij zijn geliefde terechtkomen maar in ons rijk. Oh, daar hoop ik nu wel op. Iemand om te treiteren is altijd iets om naar uit te kijken. Genietend van het feit dat het eerste deel van mijn opdracht al voorbij is en het gevoel dat het me bezorgde vervolg ik mijn weg naar mijn echte doelwit