"Ik ben klaar om te vertrekken vader." Zeg ik.

"Geweldig, je weet alles wat je moet weten en hebt alles bij wat je nodigt hebt?" Vraagt hij me.

"Ja vader." Gisterenavond had een ander gruwelijk geval me een stapel documenten gebracht die me alles nodige info gaven over het doelwit en zijn gezin. Het doelwit was een gehuwde man van middelbare leeftijd met een zoon en een dochter. Ik lootte om mijn eerste slachtoffer en het was de zoon. Mijn plan was om ze een voor een te breken en ze een voor een op een gruwelijke manier uit te schakelen zodat het doelwit zichzelf uitschakelende uit verdriet. Simpeler als dat gaat het bijna niet. En bovendien kon ik nog wat met die mensen spelen. Maar goed, de zoon was mijn eerste doel. Ik had tot laat in de avond zijn interesses bestudeerd en besloot dat hij zichzelf maar moest elimineren, dat zou een eitje worden voor mij. Ik gebruik gewoon het kwetsbaarste gevoel dat er bestaat. Liefde. Ik laat hem vallen voor mijn onuitstaanbare charmes en het feit dat we dezelfde interesses 'delen' en dan breek ik zijn hart. Hoe ik dat ga breken moet ik nog zien. Er zijn zóveel mogelijkheden. Ach dat zien we dan nog wel.

"Evanescence, aandacht erbij." Snauwt mijn vader me toe.

"Het spijt me vader. Ik doorliep mijn plan nog eens in gedachten."

"Daar heb je tijd genoeg voor gehad, nu wil ik actie zien. Ga en zorg dat ik trots op je kan zijn." Hij gooide zijn arm opzij en een portaal verscheen. Ik wandel erdoor met mijn 'reistas' met mijn 'bezittingen' erin. We nemen geen afscheid en hij wenst me geen succes. Doen we nooit. We slagen of we sterven terwijl we het proberen. En proberen is bij mij geen optie dus succes heb ik niet nodig en een afscheid is ook niet nodig als ik toch zo terug ben.