Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Έπειτα από το απρόσμενο τηλεφώνημα που δέχτηκα, φοβόμουν να κοιμηθώ. Για αυτό έμεινα άυπνη με τα φώτα ορθάνοιχτα παίζοντας με τον κινητό μου Subway Surfers και βλέποντας Vampire Diaries.

Το πρωί τα μάτια μου δεν άνοιγαν. Λογικό. Αφού σηκώθηκα από το κρεβάτι κατά της 7, πήγα στο μπάνιο και πλύθηκα προσπαθώντας να ξεχάσω ό,τι είχε γίνει.

Το κρύο νερό βοήθησε πραγματικά τα μάτια μου να ανοίξουν. Οι μαύροι κύκλοι βέβαια έκαναν απρόσκλητοι την εμφάνισή τους.

Αφού ντύθηκα, με ότι βρήκα μπροστά μου (ένα απλό τζίν παντελόνι με μια απαλή ροζ κοντομάνικη μπλούζα που έγραφε με στριφυγυριστά γράμματα: Baby soft), έφαγα πρωινό και βιαστικά έφυγα για το σχολείο.

Το παγωμένο αεράκι που χαστούκισε με δύναμη το πρόσωπό μου, μόλις βγήκα από τη πόρτα της πολυκατοικίας, ήταν σαν μια προειδοποίηση ότι θα γινόταν κάτι πολύ παράξενο.

Με το που έφτασα στην αυλή του σχολείου, άρχισα να ψάχνω τον Μπράντον. Μπορεί να ήταν αυτός εχθές σου τηλέφωνο και να μου έκανε φάρσα. Έπρεπε όμως να τον βρω και να μιλήσουμε.

Παρ΄όλα αυτά ο Μπράντον ήταν άφαντος. Έψαξα σε όλο το Λύκειο και δεν είχα ούτε καν την μηχανή του.

Κοίταξα το ρολόι στο κινητό μου. 7:42. Αποφάσισα να τον πάρω τηλέφωνο.

<<Μπράντον, που είσαι;>> πετάχτηκα αμέσως αφού το σήκωσε μετά τον 10ο χτύπο.

<<Καλημέρα, μωρό μου>> είπε νυσταγμένος. <<Σπίτι είμαι>>.

<<Μα.. δεν θα έρθεις σχολείο;>> ρώτησα ενώ ανακουφίστηκα που ήταν μια χαρά.

<<Όχι δεν νομίζω. Χθες έκανε η μαμά μαγιονέζα σπιτική και λογικά με πείραξε και άρχισε να πονά το στομάχι μου. Είμαι καλά όμως>> απάντησε λίγο κουρασμένα. Δεν ήθελα να τον ταλαιπωρήσω κι άλλο, αλλά έπρεπε να μάθω τι συνέβη εχθές.

<<Αα.. εμμ.. περαστικά, μωρό μου! Να σε ρωτήσω και κάτι ακόμα;>>

<<Ευχαριστώ, γλύκα μου. Φυσικα, σε ακούω>>. Γλυκούληης...

<<Μήπως με πήρες εχθές τηλέφωνο; Γιατί αφού κοιμήθηκα άκουσα το κινητό μου να χτυπά και υπέθεσα πως ήσουν ή εσύ ή η Άννι. Την Άννι όμως την πήρα πριν τηλέφωνο και μου είπε πως δεν ήταν αυτή>>.

<<Όχι. Αφού έφυγα από το σπίτι σου πήγα στο δικό μου, έφαγα λίγη μαγιονέζα, με πείραξε, άρχισε ν πονά το στομάχι μου και κατευθείαν κοιμήθηκα>> είπε και ξαναχασμουρήθηκε.

<<Αχαα..>> προσπάθησα να φερθώ φυσιολογικά αν και είχα καταλάβει πλέον ότι αυτό δεν ήταν φάρσα.

<<Ίσως να ήταν η Έβελιν;>>

<<Ίσως...>> απάντησα κάπως αφηρημένα. <<Οκ. Τα λέμε αύριο μωρό μου. Και πάλι περαστικά σου!>>

<<Γειά σου Ρόζι μου>>. είπε και έκλεισα κατευθείαν το τηλέφωνο.

 <<Χέυ Ρόουζ. Καλημέρα>> φώναξε από μακριά η Έβελιν τρομάζοντάς με. Γύρισα αμέσως. Ήταν σίγουρα το μόνο άτομο που ήθελα να δω εκείνη τη στιγμή.

<<Καλημέρα Έβελιν>> ψιθύρισα κάνοντας μια μάταιη προσπάθεια να χαμογελάσω.

<<Έγινε τίποτα; Μου φαίνεσαι λίγο ταραγμένη>> μου έπιασε το χέρι για να δει τον σφυγμό μου.

<<Ναι, πολλά. Εχθές το βράδυ>>.

<<Με τρομάζεις. Πες τα μου όλα. Σχετικά με..>>

<<Όχι, εννοώ... δεν ξέρω. Θα σου εξηγήσω>> έπρεπε να της τα πω όλα. Άμα είχε να κάνει με τα όνειρα, μόνο αυτή θα μπορούσε να με βοηθήσει.

Χτύπησε το κουδούνι σαν τρελό, ως συνήθως.

<<Τι θα έλεγες μετά το σχόλασμα να πάμε στα Starbucks; Δεν είναι μακριά. Χθες το ανακάλυψε η μητέρα μου>> πρόσθεσε χαμογελώντας.

<<Αμ. Οκ. Είμαι μέσα>> προσπάθησα να φανώ ευγενικά για πολλοστή φορά.

<<Εντάξει τότε. Τα λέμε μπάι!>>

<<Γειά>> είπα και έφυγα. Ενώ προχωρούσα προς τα μέσα, μου φάνηκε πως κάποιος με παρακολουθούσε. Γύρισα 2-3 φορές το κεφάλι μου πίσω και δεν είδα κανέναν. Λογικά ήταν η ιδέα μου.

Έτσι ήλπιζα τουλάχιστον.

Η πρώτη ώρα πέρασε βασανιστικά αργά. Ήταν το δεύτερο μάθημα με τον Μανταρίνο, ο οποίος μας μιλούσε για το πρώτο εργαστήριο που θα κάναμε στα μέσα της επόμενης εβδομάδας.

<<Το πρώτο εργαστήριο θα παίξει σημαντικό ρόλο στο βαθμό σας. Θέλω να μου αποδείξετε ότι είστε αρκετά ώριμοι για να κάνετε το πρώτο σας πείραμα. Θα περιμένω να χωριστείτε σε ομάδες των 2 ατόμων μέχρι την Παρασκευή. Θα γράψετε σε χαρτί τα ζευγάρια και θα μου το φέρετε. Κατανοητό;>>

Σοβαρά την πρώτη ώρα τα είχα παίξει. Ήμουν έτοιμη να κοιμηθώ μέχρι που επιτέλους χτύπησε το κουδούνι. Ακούστηκαν μερικά <<Επιτέλους>> και <<Ουφφ>> από εδώ και από εκεί, αλλά δεν έδωσα σημασία. Πήρα τα βιβλία μου στο χέρι και βγήκα στο διάδρομο προσπαθώντας να μην σκουντουφλίξω πάνω σε κανέναν μαθητή ή σε κανένα ντουλαπάκι.

  Δυστυχώς, όμως, καθώς έπαιρνα τη στροφή έπεσα πάνω σε ένα βιαστικό αγόρι. Η σύγκρουση βέβαια έκανε τα βιβλία μου να πεταχτούν και να καταλήξουν στο πάτωμα σκορπισμένα από δω και από κει.  

<<Χίλια συγγνώμη!>> φώναξα στο αγόρι το οποίο έσκυψε να με βοηθήσει.

Το αγόρι πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και με κοίταξε με τα υπέροχα καστανά του μάτια.

<<Δεν πειράζει, συμβαίνουν αυτά>> χαμογέλασε. Μου έδωσε τα βιβλία στο χέρι ακουμπώντας τον αντίχειρά του στον δικό μου. Ένιωσα να λιώνω σιγά σιγά στο άγγιγμά του.

Ξαφνικά άλλαξε. Έγινε άλλος άνθρωπος. Η εύθυμη νότα του προσώπου του μετατράπηκε σε απόλυτο σοκ. Γύρισα πίσω μου για να δω αν είδε τίποτα και τον τρόμαξε, όμως τίποτα δεν είχε συμβεί. Τα μάτια του ήταν στυλωμένα πάνω μου.

<<Είσαι καλά;>> ρώτησα και πλησίασα το χέρι μου στο δικό του, όμως εκείνος το τράβηξε.

Αμέσως φάνηκε σαν να ανακουφίστηκε. Το πρόσωπό του ηρέμησε. Προσπάθησε να χαμογελάσει αλλά το χαμόγελο δεν έφτανε μέχρι τα μάτια του.

<<Συγγνώμη, αφαιρέθηκα>> είπε και ξαναπέρασε το χέρι του από τα μαλλιά του. <<Τζέισον>>.

<<Ορίστε;>> Δεν κατάλαβα καν ότι μιλούσε. Παρατηρούσα το υπέροχο πρόσωπό του. Κάτω από τις μακριές βλεφαρίδες του ήταν τα καστανά του μάτια τα οποία έρχονταν σε αντίθεση με τα λεία και ελαφρώς κοκκινισμένα του μαγούλα. Το χαμόγελό του, ή μάλλον το εκτυφλωτικό χαμόγελό του, αποκάλυπτε τα ολόλευκα δόντια του. Με άριστα το 10 σίγουρα θα του έβαζα ένα 11. Ήταν απίστευτα όμορφος με αυτό το άνετο και συνάμα υπεράνω στυλάκι που είχε.

<<Με λένε Τζέισον. Τζέισον Φέλντμαν>> μου άπλωσε το χέρι του. <<Χάρηκα>>.

Το κοιτούσα σαν να ήμουν ηλίθια. Μόνο όταν το κατάλαβα ότι το έτεινε για χειραψία συνήλθα.

<<Αα.. Ρόουζ Χάνευ. Παρομοίως!>> του έπιασα το χέρι και τράβηξε το δικό του πίσω.

<<Τι έγινε;>> ρώτησα. Μήπως τα χέρια μου ήταν ιδρωμένα και σιχάθηκε να τα αγγίξει; Μερικές φορές είμαι τόσο χαζή.

<<Πρέπει να φύγω>> με κοίταξε βαθιά στα μάτια. <<Πρέπει να φύγω>>.

<<Οκ, τα λέμε>> είπα ψιθυριστά. Όμως πριν καν ανοίξω το στόμα μου είχε αρχίσει να τρέχει στο διάδρομο λες και είχε σημάνει συναγερμός για φωτιά και ήθελε να φύγει μακριά.

Μακριά από εμένα.

Αχχ Τζέισον τι μας κάνεις μεσημεριάτικααααα..... ΑΧ ΑΧ ΑΧ

Μα καλά τι έπαθε έτσι ξαφνικά αυτό το παιδί; Ε δεν μπορώ να καταλάβω..

ΧΑΑΧΑΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑ

Για περισσότερες λεπτομέρειες και σπόιλερ μπορείτε να με βρείτε και στο snapchat και στο facebook και στο instagram:

Snapchat: ria.zoitsaki

Facebook: Ria Zoitsaki

Instagram: RiaZoitsaki

Περιμένω σχόλιαααα......

Πολλά πολλά ζουμερά φιλάκια

Ρία Ζ.

+κερασάκι (πάνταα)