Η Έβελιν ήταν πολύ ωραία ντυμένη. Είχε φορέσει ένα μαύρο παντελόνι τύπου σωλήνα με κόκκινο αμάνικο πουκάμισο που ταίριαζε απόλυτα με τις μαύρες μπούκλες της. Μπορώ να πω ότι έμοιαζε με άγγελο της Victoria's Secret καθώς περπατούσε προς το μέρος μας.

<<Γειά σου Ρόουζ>> είπε χαμογελαστά μόλις έφτασε μπροστά μας. Λογικά θα περίμενε αρκετή ώρα γιατί μετά τη συζήτησή μας με τον Μπράντον, ήρθε η Άντρια και μας είπε τα νέα για τον Μαξ και τη μαμά του, οι οποίοι παρεπιπτώντος ήταν καλά. Είχαν μόνο επιφανειακά τραύματα οπότε τους άφησαν να φύγουν.

Έπειτα, έπρεπε να διαλέξω τι ρούχα θα φορούσα. Προσπαθούσα να βρω κάτι στυλάτο και ωραίο μιάς και θα την συναντούσα, με το αγόρι μου, πρώτη φορά εκτός σχολείου.

Τελικά επέλεξα να φορέσω το αγαπημένο μου ψιλοκάβαλο παντελόνι σε χρώμα σάπιο μήλο με τη μπλούζα που μου πήρε η Άντρια πέρυσι τα Χριστούγεννα που έλεγε με μαύρα γράμματα "Never Die". Τα συνδίασα με τα άσπρα All Star της Άντρια τα οποία κατά κάποιο τρόπο δανείστηκα. Δεν ήθελα να φορέσω τα μποτάκια μου γιατί ο καιρός, Σεπτέμβρη μήνα, ήταν πολύ πιο ζεστός εδώ στο Μανχάταν απ' ότι στο Σιάτλ.

  <<Γειά σου Έβελιν>> είπα με ένα χαμόγελο στα χείλη. <<Να σου συστήσω. Από εδώ το αγόρι μου ο Μπράντον. Μπράντον από εδώ η Έβελιν, η καινούρια συμμαθήτριά μας>> είπα καθώς πρόσεξα ό,τι η Έβελιν ούτε που έριξε ματιά στον Μπράντον. Λίγο παράξενο βέβαια γιατί μόλις σήμερα ενώ μιλούσαμε με τον Μπράντ δύο κοριτσάκια ένα χρόνο μικρότερα νομίζω, τον έκοψαν από πάνω μέχρι κάτω. Εννοείται πως δεν έδωσε σημασία μιάς και ήμασταν μαζί. Όχι, ότι άμα ήταν μόνος του θα τον ένοιαζε. Είχε ξεκαθαρίσει τη θέση του απέναντι μου.

<<Χάρηκα πολύ>> είπε ο Μπράντον απλώνοντας το χέρι του για μια χειραψία.

Η Έβελιν κοίταξε το χέρι του. <<Παρομοίως>> απάντησε χωρίς καν να νοιαστεί για το χέρι του Μπράντον. Ίσως δεν συμπαθούσε τα αγόρια. Ίσως. Στράφηκε πάλι σε εμένα καθώς το χαμόγελο επέστρεψε. <<Που θα ήθελες να πάμε; Τώρα ήρθα, βλέπετε, στην πόλη και δεν ξέρω σχεδόν τίποτα>> έκανε μια αστεία γκριμάτσα κάτι στο οποίο γέλασα, ενώ ο Μπράντον δεν φάνηκε να το βρίσκει ούτε καν ενδιαφέρον. Σίγουρα θα πειράχτηκε με αυτό που έγινε με το χέρι πριν. Γιατί όταν τον κοίταξα με τα μάτια του με παρακαλούσε να φύγουμε από εκεί.

<<Εμ..>> αναφώνησα σκεπτόμενη τις ωραίες καφετέριες εδώ γύρω. <<Μπορούμε να πάμε στο->> Το κινητό της Έβελιν άρχισε να χτυπά με το τραγούδι της Ellie Goulding- Love me like you do τρομάζοντας μας. 

<<Αχχ σόρυ. Πρέπει να απαντήσω>> είπε και είδε την οθόνη του κινητού της. <<Είναι η μητέρα μου. Σε 2 λεπτά θα είμαι πίσω. ΟΚ;>>

<<Κάνε τη δουλειά σου>> είπα ευγενικά. Χαμογέλασε και απομακρύνθηκε.

<<Ρόουζ μπορούμε να φύγουμε;>> ψιθύρισε μόλις έφυγε η Έβελιν.

Γύρισα και τον κοίταξα. <<Γιατί; Δεν έχεις απορία για το τι θέλει να συζητήσουμε;>>

<<Με εσένα θέλει να μιλήσει όχι με εμένα>> Μου θύμισε. <<Δεν μου φαίνεται καλός άνθρωπος>> είπε και έπιασε το χέρι μου.

<<Κοίτα Μπράντ>> είπα και του έσφιξα το χέρι. <<Εγώ θα μιλήσω μαζί της γιατί αυτό που πρέπει να κουβεντιάσουμε είναι σημαντικό. Εσύ αν θέλεις να φύγεις, φύγε>>.

<<Πλάκα μου κάνεις; Δεν σε αφήνω μόνη μαζί της>> γύρισε και την κοίταξε ενώ μιλούσε στο κινητό της.

<<Ωραία, τότε κάτσε δώ και μην μιλάς>> είπα λίγο νευριασμένη.

Κατέβασε το βλέμμα του. <<Εντάξει ό,τι θες>> τράβηξε σιγά σιγά το χέρι του.

Στεναχωρήθηκα λίγο με τη συμπεριφορά του οπότε τον τράβηξα για μια αγκαλιά.

<<Σου υπόσχομαι να σου εξηγήσω τα πάντα για αυτήν. Ό,τι ακούσεις είναι αλήθεια>> του ψιθύρισα.

<<Τι εννοείς; Τι θα ακούσω;>> είπε και με έκλεισε και αυτός στην αγκαλιά του.

Εκείνη τη στιγμή που πήγα να του απαντήσω ήρθε η Έβελιν κοντά μας βάζοντας το κινητό της στη τσέπη της.

<<Λοιπόν; Αποφασίσατε που θα πάμε;>> είπε χαμογελώντας αχνά. Κάνοντάς με να νιώσω ακόμη πιο οικεία μαζί της. 

<<Έβελιν, πότε κατάλαβες ότι σου συνέβη αυτό το πράγμα;>> τη ρώτησα ψιθυριστά. Είχαμε πάει σε μια καφετέρια με το όνομα Cave στο κέντρο της πόλης. Μόλις φτάσαμε εκεί, ο Μπράντον μας είπε ότι έπρεπε να φύγει, στ'αλήθεια, γιατί τον πήραν τηλέφωνο από το σπίτι. Χαιρέτησε την Έβελιν με ένα νεύμα η οποία ούτε καν ανταπόδωσε και εμένα με μία αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο.

<<Σου εξήγησα. Όταν έμαθα ότι η θεία μου πέθανε>> είπε πίνοντας μία μικρή γουλιά από τον καπουτσίνο της. Εμένα, αν και δεν μου αρέσουν καθόλου οι καφέδες, επέλεξα να πάρω έναν Φραπουτσίνο γλυκό. Τον είχα δοκιμάσει μία φορά και μου άρεσε αρκετά.

<<Δηλαδή εκείνο το βράδυ κατευθείαν είδες εφιάλτη;>> ρώτησα παραξενεμένη.

<<Ωωω ναι>> απάντησε βαριαστενάζοντας. <<Το θέμα είναι, εσύ πότε ξεκίνησες να βλέπεις εφιάλτες. Δεν θυμάσαι καθόλου;>>

<<Είπες ότι κάποιος ξεκινάει να βλέπει εφιάλτες όταν συνέβη κάτι στη ζωή του που τον 'ταρακούνησε ψυχολογικά. Σωστά;>> είπα και τα λόγια της μου ήρθαν απευθείας στο μυαλό.

<<Ναι, Κάτι που συνέβη καν άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή σου>>.

<<Έπρεπε να ήταν υποχρεωτικά κάτι δυσάρεστο;>>

<<Όχι βέβαια. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε. Ο ερχομός σου σε καινούριο σχολείο ή ακόμα και το πρώτο σου φιλί ή ραντεβού. Οτιδήποτε>> είπε κοιτάζοντάς με μέσα στα μάτια. <<Θυμήθηκες κάτι ίσως;>>

<<Ναι, βασικά δεν είμαι σίγουρη>> είπα και έπιασα το κεφάλι μου στα χέρια μου. <<Μπορεί να ήταν το πρώτο μου ραντεβού με τον Μπράντον. Δεν ξέρω>>.

<<Υπάρχει μια πιθανότητα να είναι αυτό. Θυμάσαι μήπως είχες δει κάποιο όνειρο μετά από αυτό το ραντεβού;>> ρώτησε και τα μάτια της εστίασαν στα κόκκινα μαλλιά μου.

<<Δεν... δεν θυμάμαι. Δεν ξέρω. Γιατί ρωτάς όμως; Τι σημασία έχει πότε ξεκίνησα να βλέπω τα όνειρα. Αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι ότι έχουμε αυτή την ικανότητα>> είπα κάπως δυνατά φανερά εκνευρισμένη μαζί της.

<<Το ξέρω>> απάντησε αμέσως. <<Απλά θέμω να μάθω κι'άλλα για εσένα. Θέλω να γίνουμε φίλες ξέρεις. Συγγνώμη αν έγινα αδιάκριτη>> ξεφύσιξε.

Το κινητό μου άρχισε να χτυπά με το αγαπημένο μου τραγούδι το Inside out . Ήταν η Άννι.

Δεν είχα καμία όρεξη να μιλήσω αυτή τη στιγμή. Πάτησα σίγαση και το άφησαν στην άκρη του τραπεζιού.

<<Καταλαβαίνω>> είπα σιγανά. <<Απλά πρώτη φορά κάθομαι και ασχολούμαι με αυτό το θέμα. Είναι παράξενο από όποια πλευρά και αν το δεις>> κοίταξα ξανά το κινητό μου που άρχισε να χτυπά πάλι στη δόνηση. Το είδα. Πάλι η Άννι ήταν. Καλά δεν μπορούσε να καταλάβει ότι δεν θέλω να της μιλήσω τώρα;

<<Εμμ γιατί δεν το σηκώνεις;>> ρώτησε η Έβελιν δείχνοντας το κινητό μου.

<<Βασικά δεν θέλω να με ενοχλούν όταν μιλάω για κάτι. Για κάτι τόσο σημαντικό>>.

<<Θες να μου πείς ποιός είναι;>> ρώτησε με ψιλή φωνούλα πίνοντας λίγο από τον καπουτσίνο της.

Τότε πρόσεξα και τον δικό μου. Τον Φραπουτσίνο εννοώ. Δεν το άγγιξα σχεδόν καθόλου. Μόνο έβαλα έξτρα ζάχαρη. Έπρεπε να τον πιω σιγά σιγά.

Ήπια μία γουλιά. Πολύ ωραίος. Πετυχημένος. <<Η κολλητή μου. Η Άννι>> απάντησα στην ερώτησή της. <<Δεν ξέρω τί με θέλει. Συνήθως γίνεται το ανάποδο>> είπα καθώς κατάλαβα πόσο κουραστική γίνομαι κι εγώ όταν την παίρνω συνέχεια τηλέφωνο. Έπρεπε να το κόψω.

<<Μήπως είναι κάτι σημαντικό; Θες να φύγουμε;>> ρώτησε δείχνοντας σα να την ένοιαζε πραγματικά.

<<Το σκέφτηκα λίγο. <<Όχι. Δεν χρειάζεται>>είπα και σκέφτηκα τι θα ήθελε να μου πει.

<<Είσαι σίγουρη; Μπορεί να είναι κάτι σημαντικό>> επανέλαβε.

<<Άμα είναι κάτι τόσο σημαντικό για αυτή, έπαιρνε πέντε-έξι φορές τηλέφωνο και αν έβλεπε ότι δεν απαντούσα έστελνε αμέσως μήνυμα στο facebook γιατί σύμφωνα με τη δική της θεωρία, στο facebook μπορείς να βρεις κάποιον όποτε θες γιατί πάντα με το κινητό σου είσαι συνδεδεμένος. Το θέμα είναι άμα δεν είσαι συνδεδεμένος; Τι γίνεται; Αυτό δεν το έχει εξηγήσει ακόμα. Ευτυχώς.

<<Αα εντάξει>> είπε κάπως ανακουφισμένη. <<Θέλεις να συζητήσουμε άλλο για αυτό το θέμα; Ή όχι;>> ρώτησε

<<Πραγματικά θέλω να το ξεχάσω έστω και για λίγο>> είπα και ακούμπησα τη πλάτη μου πίσω στη καρέκλα.

<<Το σέβομαι. Απλά πρέπει να το κρατήσουμε αυτό το μυστικό. Δεν πρέπει να το μάθουν οι υπόλοιποι>> με κοίταξε βαθιά στα μάτια.

<<Εννοείται. Το υπόσχομαι>> είπα και χαμογέλασε. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα κάτι. Κάτι πολύ έντονο μα ωραίο για αυτήν. Ίσως ήταν η αρχή μιάς καλής φιλίας. Εφόσον μοιραζόμασταν το ίδιο μυστικό...  

ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ! ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΤΟ 6ο ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΨΗΦΙΖΕΤΑΙ ΣΑΣ ΕΙΜΑΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ! -ΡΙΑ.Ζ

+κερασάκι