ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ; Πως γίνεται αυτό; <<Που το ξέρεις;>> ρώτησα κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά για να δω αν μας άκουσε κανείς.

<<Έχω και εγώ αυτή την ικανότητα. Για την ακρίβεια εγώ με τα όνειρά μου μπορώ να δω διάφορα. Συνήθως βλέπω αν θα συμβεί κανένα κακό σε κάποιον ή γενικά τι θα συμβεί την επόμενη μέρα ή εβδομάδα>> χαμήλωσε τη φωνή της. <<Πήγα και σε γιατρό, σε έναν ειδικό και μου είπε ότι τέτοιου είδους ικανότητες έχουν μόνο οι άνθρωποι οι οποίοι ουσιαστικά 'ταρακουνήθηκαν' από ένα σημαντικό για αυτούς συμβάν>>.

<<Τι συμβάν;>> ρώτησα και από μέσα μου αναρωτήθηκα ποιο συμβάν με ταρακούνησε πρόσφατα.

<<Διάφορα. Για παράδειγμα, όταν πέθανε η θεία μου η Έμιλυ σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, εγώ εκείνο το βράδυ θυμάμαι είχα δει τον πρώτο μου εφιάλτη>> είπε και σταμάτησε λίγο λογικά για να τον θυμηθεί. <<Εσύ; Θυμάσε κανένα τέτοιο γεγονός που να σε άλλαξε τελείως;>>

Σκέφτηκα λίγο. <<Να... οι γονείς μου χώρισαν πριν 2 μήνες..>>

<<Τότε λογικά αυτό θα σε έχει πειράξει>>.

<<Όχι... εννοώ ναι με έχει πειράξει. Αλλά εγώ άρχισα να βλέπω τους εφιάλτες πολύ πιο μπροστά. Να φανταστείς ότι είχα δει το προηγούμενο βράδυ στον ύπνο μου ότι είχαν χωρίσει οι γονείς μου όμως δεν ήθελα να το πιστέψω. Και όταν μας το είπαν πραγματικά, έπεσα από τα σύννεφα>> είπα καθώς θυμόμουν εκείνη τη μέρα που μας το είπαν. Ήμουν τόσο στεναχωρημένη που για δύο εβδομάδες δεν έβγαινα από το δωμάτιό μου.

<<Τότε θα συνέβει κάτι άλλο>>.

<<Ναι όντως>> παραδέχτηκα. Μεσολάβησαν ένα- δύο λεπτά παύσης και τότε χτύπησε το κουδούνι. Δεν ήξερα τί να κάνω οπότε διακριτικά άρχισα να βηματίζω προς την πόρτα.

<<Θέλεις να βρεθούμε σήμερα;>> ρώτησε λίγο δυνατά. <<Να γνωριστούμε καλύτερα. Θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλες>> με πλησίασε. <<μιάς και μοιραζόμαστε το ίδιο μυστικό>>. Χαμογέλασε γλυκά. <<Τι λες;>>

Βασικά δεν ήξερα αν ήθελα. Εννοώ ότι εντάξει, καλό κορίτσι φαινόταν. Και πολύ γλυκό. Αλλά είχα ήδη μια κολλητή η οποία ήθελε να με βοηθήσει και τον Μπράντον, ο οποίος είχε γίνει και αυτός κολλητός μου -ίσως και κάτι παραπάνω- και σύντομα θα του έλεγα τα πάντα για τα όνειρα που βλέπω. Δεν μπορούσα όμως να της αρνηθώ. Μπορεί να είχα τους φίλους μου δίπλα μου, αλλά θα μπορούσε κι αυτή να με βοηθήσει κι εγώ να τη συμβουλέψω.

<<Εμ.. οκ. Εννοώ εντάξει>> θα έπαιρνα κάποιον μαζί μου όμως γιατί δεν ήξερα αν ο σκοπός της απλώς ήταν να συναντηθούμε. Μιάς και η Άννι δεν ήταν εδώ, δεν είχα άλλη επιλογή οπότε... <<Αρκεί να μη σε πειράξει που θα φέρω μαζί μου...>> δεν μπορούσα να της πω ότι ήταν απλά φίλος γιατί θα υποψιαζόταν ότι φοβάμαι μόνη μαζί της. <<το αγόρι μου;>> δεν ήξερα τί άλλο να πω.

<<Αα τέλεια! Άμα είναι να συναντηθούμε εδώ στο σχολείο κι μετά να πάμε καμιά βόλτα;>> πρότεινε. Τα παιδιά άρχισαν να μαζεύονται. Έπρεπε να φύγω σιγά-σιγά.

<<Οκ κατά της 6 εδώ. Μπάι>> είπα καθώς βημάτιζα προς την πόρτα.

<<Μπάι>> φώναξε δυνατά και μου κούνησε το χέρι της. 

Το απόγευμα έφτασε πολύ πιο γρήγορα από ότι συνήθως. Είχε πάει 5:30 και εγώ καθόμουν ακόμη στη τηλεόραση βλέποντας ένα χαζό ριάλιτι σόου και περιμένοντας τον Μπράντον να έρθει. Μόλις έφυγα από το σχολείο σήμερα, πήρα τηλέφωνο τον Μπράντον και του είπα τί συνέβη με την Έβελιν χωρίς βέβαια να του αναλύσω το θέμα με τα όνειρα.

Εννοείται πως μόλις το άκουσε είπε <<Εννοείται, φυσικά, βέβαια..>> κάτι που με έκανε να νιώσω πολύ καλά μετά από ότι συνέβη και μου υπενθύμισε πόσο πολύ μου είχε λείψει.

Στης 6 παρά, άκουσα τη πόρτα του διαμερίσματος να χτυπά σαν τρελή. Έτρεξα ασυναίσθητα νομίζοντας πως ήταν η μαμά ή η Άντρια έχοντας νέα από τον Μαξ και τη μαμά του. Όμως τελικά ήταν ο Μπράντον. Θεέ μου, πόσο κούκλος ήταν; Φορούσε ένα μαύρο κολλητό παντελόνι, το οποίο είχαμε αγοράσει μαζί το καλοκαίρι πριν φύγω, μαζί με ένα άσπρο πουκάμισο που το είχε απέξω να κρέμεται και από το οποίο παρεπιπτώντος φαινόταν οι γραμμωμένοι κοιλιακοί και τα εξαίσια μπράτσα του. Ουυ...

<<Γειά Ρόζι>> έκανε και μπήκε μέσα στο σπίτι με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά.

<<Μπράντ ήρθες>> είπα και έσπευσα να τον αγκαλιάσω. Κάτι πολύ τολμηρό εκ μέρους μου αλλά τέλειο για εκείνον. Μου είχαν λείψει οι αγκαλιές του τόσο πολύ...

<<Τι συνέβη;>> είπε καθώς είδε ότι δεν είχα διάθεση. <<Γιατί δεν ετοιμάστηκες; Δεν θα πάμε;>> ρώτησε βάζοντας τα μαλλιά μου πίσω από τα αφτιά μου.

<<Αν σου πω ότι δεν θέλω να πάω θα με πιστέψεις;>> είπα ενώ συνέχιζα να τον κρατάω αγκαλιά. Άντε Ρόουζ, άστον. Όμως δεν μπορούσα. Ένιωθα τόσο οικεία ανάμεσα σε αυτά τα μπράτσα. Αυτό το άρωμα που φορούσε ήταν το αγαπημένο μου. Αυτό φορούσε όταν με πρωτοφίλησε. Αχχ. Τελικά τον άφησα και τον τράβηξα στο δωμάτιό μου για να μιλήσουμε.

 <<Και γιατί κοπελιά δεν θέλεις; Αυτή η Έβελιν φαίνεται πολύ καλό κορίτσι. Εξάλλου αν νιώσεις άσχημα εγώ εκεί θα είμαι. Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα>> είπε ενώ κάθισε στο κρεβάτι.

<<Ναι το ξέρω απλά... έχω άγχος για το όλο θέμα>> έκατσα δίπλα του. <<Και υπάρχει και κάτι ακόμα που σκέφτομαι>>.

<<Πες μου>> είπε και η περιέργεια τον γέμισε.

<<Δεν ξέρω αλλά νομίζω πως μου λείπει να είμαστε μαζί>>. Ωωω ναι το είπα επιτέλους. Το έβγαλα από μέσα μου. Αυτά που του είπα εχθές ήταν ψέματα. Ακόμα τον αγαπούσα.

<<Ορίστε;>> γούρλωσε τα γαλαζογκρί μάτια του.

<<Βασικά... άστο άκυρο. Δεν σου είπα τίποτα>> είπα και κοκκίνισα σαν παντζάρι. Δεν ήθελα να φαίνομαι απελπισμένη.

Και όμως. Ήμουν.

<<Ρόζι. Ρόζι μου. Και εμένα μου λείπεις. Απλώς... απλώς δεν καταλαβαίνω>> σηκώθηκε πηγαίνοντας στο παράθυρο και περνώντας το χέρι από τα μαλλιά του.

<<Τι πράγμα;>> ρώτησα και τον ακολούθησα.

<<Χθές, ουσιαστικά, μου είπες ότι με ξέχασες>>.

<<Το ξέρω, αλλά δεν το εννοούσα. Δεν μπορώ να σβήσω ό,τι συνέβη μεταξύ μας>> του έπιασα το πρόσωπο κάνοντας τον να με κοιτάξει.

<<Ούτε εγώ και το ξέρεις>> είπε αναστενάζοντας βαθιά.

<<Οπότε αυτό τί σημαίνει; Θες να το ξεκινήσουμε απο την αρχή;>> πρότεινα

<<Ναι, σαν τρελός. Εσύ είσαι σίγουρη;>> με ρώτησε με μια μικρή αμφιβολία να σχηματίζεται στα μάτια του.

Έγνεψα. Εκείνη τη στιγμή η έκφρασή του άλλαξε τελείως και το καταπληκτικό του χαμόγελο έκανε την εμφάνισή του. Έπειτα έσκυψε να με φιλήσει, κάνοντας με να ξεχάσω τα πάντα.

<<Θες να πάμε ή όχι;>> με ρώτησε όταν σταματήσαμε να φιλιόμαστε.

<<Εμμ.. βασικά οκ. Θα πάμε αλλά θα είσαι δίπλα μου. Είσαι το αγόρι μου>> είπα κοιτάζοντας τον στα μάτια.

<<Εννοείται>> με φίλησε ξανά. <<Ετοιμάσου. Πρέπει να φύγουμε σιγά σιγά>> είπε και έφυγε κλείνοντας πίσω του την πόρτα και κάνοντας με να νιώσω ακόμα πιο πολύ ευτυχισμένη.

Έρχεται και το επόμενοοο

Ρία Ζ.

+κερασάκι