Είχε παγωνιά εκεί μέσα. Και σκοτάδι. Ενώ έξω ήταν μέρα εκεί επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι. Δεν μπορούσα να δω ούτε που πατούσα. Προχώρησα και έβγαλα το κινητό μου για να βλέπω μπροστά μου.

Ήταν πολύ τρομακτικά. Οι τοίχοι ήταν ξεσκισμένοι και άχαροι. Υπήρχαν τούβλα κάτω στα πατώματα με σχοινιά δεμένα γύρω τους.

Και ξαφνικά άκουσα την κραυγή. Ερχόταν από πιο μέσα ο θόρυβος. Έμοιαζε σαν κάποιος να κλαίει. Ήταν σίγουρα η Έβελιν. Έτρεξα γρήγορα προς τα μπρος χωρίς να βλέπω τίποτα.

<<Έβελιν;>> τσίριξα. <<Είσαι εδώ;>>

Τίποτα.

Πλησίασα σε μια πόρτα. Την άνοιξα ενώ ο σκουριασμένος ήχος που έκανε μου σήκωσε την τρίχα κάγκελο. Σταμάτησα για να σκεφτώ. Έπρεπε να γυρίσω πίσω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

"Όχι Ρόουζ" ψιθύρισε η φωνούλα -η εκνευριστική φωνούλα- μέσα μου. "Ήρθες για να σώσεις την Έβελιν. Δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα. Θα πας, θα την πάρεις και θα φύγετε".

Ήταν η πρώτη φορά που συμφωνούσα.

Έδιωξα τις χαζές σκέψεις μου και μπήκα μέσα.

<<Έβελιν;>> ψιθύρισα.

<<Ρόουζ;>> ακούστηκε μία βραχνή φωνή. <<Που είσαι;>>

Φώτισα το δωμάτιο με το κινητό. Και την βρήκα. Καθισμένη σε μία καρέκλα, δεμένη χειροπόδαρα και ανήμπορη να κουνηθεί.

Έτρεξα γρήγορα προς το μέρος της. <<Ω Θεέ μου. Είσαι καλά;>> έσκυψα να την αγκαλιάσω.

Έκλαιγε τόσο πολύ. Τα δάκρυά της δεν μπορούσαν να σταματήσουν. <<Όχι Ρόουζ δεν είμαι καλά. Σε παρακαλώ λύσε με. Δεν αντέχω άλλο>>.

<<Φυσικά>> έπιασε τους κόμπους στα χέρια της, μα μου ήταν αδύνατον να τους λύσω. Ήταν σίγουρα πάνω από 40 μπλεγμένοι ο ένας μέσα, πάνω ή κάτω από τον άλλο. <<Δεν μπορώ να τους λύσω. Είναι πολύ μπερδεμένοι>>.

Σκέφτηκε για λίγο. <<Κάτσε, έχει ένα μαχαίρι εδώ. Κοντά στα πόδια μου είναι. Ρίξε το φως. Νομίζω είναι μεγάλο>>. Έριξα το φως κάτω και βρήκα έναν πεταμένο σουγιά. Τον έπιασα και τα δάχτυλά μου άρχισαν να τρέμουν. <<Προσπάθησε>> με παρακάλεσε.

<<Θα προσπαθήσω>> έβαλα το κινητό μου ανάποδα μέσα στην τσέπη μου για να μπορώ να βλέπω.

Ένας θόρυβος ακούστηκε σχεδόν αμέσως από κάτι που σπάει. <<Τι είναι αυτό;>> ρώτησα και τραβήχτηκα ένα μέτρο πίσω.

<<Σας τρόμαξα γλυκές μους;>> ακούστηκε μια αντρική φωνή. Μια γνωστή αντρική φωνή.

<<Ποιός είναι;>> ρώτησα και έσφιξα το σουγιά. <<Κρατάω μαχαίρι>>.

<<Μου αρέσεις πιο πολύ έτσι. Επιθετική>>. Σήκωσα το κινητό μου προς το μέρος του άγνωστου αλλά δεν έβλεπα κανέναν.

<<Ποιός είναι;>> ξαναφώναξα ελπίζοντας μάταια πως άκουσα λάθος.

Και τότε τον είδα. Μια κραυγή βγήκε από το στόμα μου μόλις αντίκρισα τα μάτια του.

Ήταν ο Μπράντον.

ΜΠΡΑΝΤΟΝ; ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΕΚΕΙ;

ΧΙΧΙΧΙΧΙ

Απάντηση στο επομενοοοοοοοο...

Ένα λέω. Θα συμβούν τρομερά πράγματα... <3

Για σημαντικές πληροφορίες και σπόιλερς μπορείτε να με βρείτε και στο snapchat και στο instagram και στο facebook:

Snapchat: ria.zoitsaki

Instagram: RiaZoitsaki

Facebook: Ria Zoitsaki

Περιμένω σχόλιααααα αγάπηςςςς <3

Πολλά πολλά γλυκά και ζουμερά φιλάκιαα <3 :-*

Ρίαα +κερασάκι