<<ΒΑ-ΡΙΕ-ΜΑΙ>> έσκουξε δυνατά η Άννι από το πίσω κάθισμα του τζιπ του Τζέισον.

Εδώ και 20 λεπτά ήμασταν στο δρόμο και η Άννι δεν είχε βάλει γλώσσα μέσα της. Από τη στιγμή που ξεκινήσαμε, άρχισε να λέει τον δικό της μονόλογο. Από το πότε πήρε την απόφαση να έρθει στο Μανχάταν για να μου κάνει έκπληξη, μέχρι τι φορούσε η Σίντυ Μπάκ την τελευταία μέρα που την είχε πριν έρθει εδώ και όλα τα κουτσομπολιά που την συνόδευαν.

<<Αν την έβλεπες>> είπε με ξυνίστικο ύφος <<θα έπεφτες κάτω. Φορούσε μία τόσο κοντή μαύρη φούστα με διχτυωτό καλσόν, γόβα στιλέτο και ένα μπλουζάκι χειρότερο από αυτό που φορούσε η Lady Gaga στην τελευταία της συναυλία στο Μαΐάμι Να φανταστείς το ντεκολτέ έφτανε μέχρι τον αφαλό. Τσουλάκι>> άνοιξε το καθρεφτάκι της. <<Όλα τα αγόρια μόνο αυτή κοιτούσαν. Ακόμα και ο Τζόρτζ. Μόλις την είδε σάλεψε λίγο το ματάκι του. Τι να πεις; Εγώ πάντως, του εξηγήθηκα. Αν κάνει τίποτα μαζί της ενώ λείπω, ποιος είδε τον χάρο και δεν τον φοβήθηκε>>.

<<Πλησιάζουμε>> είπα γιατί και εγώ είχα αρχίσει να ψιλοβαριέμαι. <<Εε Τζέισον;>>

<<Φτάσαμε>> σταμάτησε απότομα το αυτοκίνητο. <<Εδώ απέναντι είναι η αποθήκη Λόρι Γκόουντς>> διάβασε σε μία ταμπέλα.

<<Πωπω>> έκανε η Άννι <<ακόμα και τη μέρα τρομαχτικά είναι εδώ>>.

Ήταν. Όντως. Ήταν ένα μεγάλο εγκαταλελειμμένο κτήριο στη μέση του πουθενά. Ήταν ετοιμόρροπο και οι τοίχοι είχαν ένα ξεβαμμένο γκρι χρώμα. Γύρω του απλωνόταν γρασίδι έως 1 μέτρο περίπου και δέντρα πολύ ψηλά με πυκνό φύλλωμα. Καταπράσινα.

Και τότε θυμήθηκα.

Θυμήθηκα το όνειρο. Ήμουν σε δάσος. Ναι, ναι ήμουν σε δάσος με πανύψηλα δέντρα σαν εκείνα που ήταν μπροστά μου.

Ανατρίχιασα.

Βγήκαμε όλοι μαζί από το αυτοκίνητο και σταθήκαμε καμιά 30αριά μέτρα μπροστά από την είσοδο.

<<Λέτε να είναι εδώ;>> ψιθύρισε ο Τζέισον.

<<Δεν ξέρω>> απάντησε βιαστικά η Άννι. <<Λογικά αν δεν την έχει πάει πουθενά αλλού τόση ώρα μέχρι να φτάσουμε εδώ>> λοξοκοίταξε τον Τζέισον <<μέσα θα την έχει>>.

Την αγριοκοίταξε αλλά έμοιαζε λες και δεν καταλάβαινε τι του έλεγε. <<Με 150 έτρεχα. Δεν μπορούσα να πάω πιο γρήγορα>>.

Η Άννι ήταν έτοιμη να αντεπιτεθεί όταν σήκωσα το χέρι μου για να την εμποδίσω.

<<Σταματήστε επιτέλους>> φώναξα και ταυτόχρονα ακούστηκε ένας θόρυβος. Σαν ουρλιαχτό. Μέσα από το κτήριο. Τους κοίταξα εναλλάξ και τους δύο ενώ είχα κοκαλώσει και δεν μπορούσα να κουνήσω κανένα μέλος του σώματός μου. <<Το ακούσατε και εσείς αυτό;>> ψιθύρισα.

Έγνεψαν ταυτόχρονα. Μπορούσα να διακρίνω τον φόβο στα μάτια τους.

<<Τι ακούστηκε;>> ψιθύρισε ο Τζέισον ενώ είχα κολλήσει πάνω του.

<<Ήρθε από μέσα. Από την αποθήκη>> άρχισα να περπατάω προς τα εκεί με αργό, σταθερό βήμα. Δεν υπήρχε ξαφνικά κανείς. Ήμουν μόνη. Έπρεπε να τη σώσω μόνη μου.

Γύρισα βιαστικά προς το μέρος τους. <<Θα μπω μέσα. Μην έρθετε. Θα τα καταφέρω>>.

<<Μα είπες...>> ξεκίνησε να λέει η Άννι.

<<Ξέρω>> την διέκοψα. <<Αν χρειαστώ βοήθεια θα σας φωνάξω>>.

Έφτασε ο Τζέισον μπροστά μου σκουπίζοντας ένα δάκρυ που κύλησε από τα μάτια μου χωρίς να το πάρω είδηση. <<Είσαι σίγουρη;>>

Η ερώτηση αυτή αντηχούσε στο μυαλό μου. Όχι δεν ήμουν καθόλου σίγουρη. Για την ακρίβεια έτρεμα. Αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να σώσω την κολλητή μου.

Έγνεψα. <<Ναι. Θα είμαι καλά>>. Πλησίασα το πρόσωπό μου στο δικό του. <<Αν αργήσω πάρε την Άννι και φύγε γρήγορα. Εντάξει;>>

Δίστασε αλλά τελικά έγνεψε.

<<Σε ευχαριστώ>> του ψιθύρισα και τον φίλησα απαλά στα χείλη. Του γύρισα τη πλάτη και έτρεξα. Ανέβηκα τα δύο σπασμένα σκαλιά και άνοιξα τη βαριά ξύλινη πόρτα. 

Δεν λεω τιποτα.... πλησιαζει το τελοςςςςςςςς. 

ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑ.

Για σημαντικές πληροφορίες και σπόιλερς μπορείτε να με βρείτε και στο snapchat και στο instagram και στο facebook:

Snapchat: ria.zoitsaki

Instagram: RiaZoitsaki

Facebook: Ria Zoitsaki

Περιμένω σχόλιααααα αγάπηςςςς <3

Πολλά πολλά γλυκά και ζουμερά φιλάκιαα <3 :-*

Ρίαα +κερασάκι