Η πρώτη ώρα ήταν ατελείωτη. Μου φάνηκε σαν να καθόμουν αιώνες εκεί καρφωμένη στη θέση μου, παρακολουθώντας τον κ.Μπέρτι ή αλλιώς κ.Μανταρίνο (για τον λόγο ότι... μοιάζει με μανταρίνι όπως και να τον δεις!) να αναλύει το άτομο. Ενώ εκείνος μιλούσε, πετώντας εδώ και εκεί ενοχλητικά σταγονίδια, εγώ σκεφτόμουν ξανά και ξανά τον εφιάλτη που είδα όπως επίσης και τα όνειρα μου γενικά.

Έχω ακούσει ότι τα όνειρα βασίζονται στην πραγματικότητα. Άλλοι το αμφισβητούν και άλλοι σαν και εμένα συμφωνούν. Εννοείται πως βασίζονται στην πραγματικότητα. Αλλιώς πως γίνεται ότι βλέπω να συμβαίνει στα αλήθεια;

<<Δεσποινίς Χάνευ είστε εδώ;>> Αυτή η ερώτηση του Μανταρίνο με ξύπνησε από το λήθαργο στον οποίο είχα πέσει. Όλη η τάξη ήταν γυρισμένη προς το μέρος μου και ως συνήθως τα μάγουλά μου κοκκίνησαν σαν να είχαν πάρει φωτιά. Δεν κατάλαβα τί είχε συμβεί. Μήπως παραμιλούσα και με άκουσαν; Παρ'όλα αυτά χαμογέλασα όσο πιο γλυκά μπορούσα, τέντωσα τη πλάτη μου και του απάντησα.

<<Φυσικά, κ.Μπέρτι. Παρακολουθούσα αυτά που λέγατε με μεγάλη προσήλωση>> είπα ψέμματα. Χαμογέλασε και γύρισε πίσω στη φυσική του.

Το καλύτερο όμως συνέβη πέντε λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα. Ενώ το μάθημα συνεχιζόταν και όλη η τάξη βαριόταν, άνοιξε η πόρτα και ένα αγόρι, λογικά στην ηλικία μας, μπήκε μέσα. Ήταν κούκλος. Με το καστανό του ανέμελο μαλλί και το ανάλαφρο στυλάκι του κατάλαβα ότι ήταν γνωστός. Μόλις γύρισε το πρόσωπό του κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο γνωστός.

Ήταν ο Μπράντον.

Έμεινα εκεί χάσκοντας να τον κοιτάω καρφωμένη στη θέση μου, ενώ είχε χτυπήσει το κουδούνι και όλοι βγήκαν έξω. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Το όνειρο. Ναι, το όνειρο. Εκείνος ήταν. Δεν υπήρχε λύκος απλά έτσι μου φάνηκε. Ήταν αυτός που ήθελε να μου μιλήσει.

<<Ρόουζ>> είπε προσπαθώντας να ακουστεί από την οχλοβοή των παιδιών. Από την έκφρασή του κατάλαβα πόσο σοκαρισμένος ήταν. Τόσο όσο και εγώ. <<Ρόουζ, τι κάνεις εσύ εδώ;>> ψιθύρισε. Πόσο ανόητη ερώτηση; Μα συγγνώμη δεν ήξερε ότι είχα έρθει στο Μανχάταν; Εντάξει το Μανχάταν έχει πολλά σχολεία. Ίσως σοκαρίστηκε από το γεγονός ότι ήρθε στο ίδιο σχολείο με εμένα. Πολύ λογικό.

<<Μπράντον... εσύ τι κάνεις εδώ; Γιατί ήρθες στο Μανχάταν;>> ρώτησα μιάς και η Άννι δεν μου είχε αναφέρει τον λόγο ου είχε αλλάξει σχολείο.

<<Δεν ξέρεις τίποτα εε;>> Κούνησα το κεφάλι μου και πλησίασε προς το μέρος μου παίρνοντας με μια αγκαλιά. <<Ο πατέρας μου διορίστηκε εδώ να δουλέψει σε ένα γυμνάσιο του Μανχάταν και αναγκαστικά όλη η οικογένεια ήρθαμε εδώ. Πραγματικά όμως δεν περίμενα να σε πετύχω>> είπε καθώς με άφησε για να αφήσει τη τσάντα του κάτω. Μετά έκατσε στο θρανίο δίπλα μου. Εντωμεταξύ, εγώ είχα μείνει άφωνη. Πάλι καλά που το διάλειμμα ήταν αρκετή ώρα γιατί είχαμε να πούμε πολλά.

<<Και γιατί δεν μου το είπες;>> ρώτησα έτσι απλά. << Εννοώ οτί μπορεί να χωρίσαμε αλλά θα μπορούσες τουλάχιστον...>>

<<Κάτσε, κάτσε τί εννοείς χωρίσαμε; Πότε;>> ρώτησε πραγματικά απορημένος. Άρχισα να μην καταλαβαίνω τι συμβαίνει.

<<Μπράντον>> είπα ανέκφραστα <<Έχουμε να βρεθούμε απο τον Ιούλιο. Την ημέρα που έφυγα, σε έπαιρνα τηλέφωνο πολλές φορές και εσύ δεν το σήκωνες. Υπέθεσα πως ότι είχαμε τελείωσε.>> κοίταξα τα υπέροχα μάτια του.

<<Ρόουζ, ποτέ δεν σε ξέχασα. Απλά όταν έφυγες ήμουν χίλια κομμάτια. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Δύο εβδομάδες αργότερα όταν μου είπε ο μπαμπάς μου ότι θα έρθουμε εδώ, πετούσα στον έβδομο ουρανό. Σε έπαιρνα τηλέφωνο αλλά άλλαξες κινητό. Δεν μπορούσα να σε βρω και απογοητεύτηκα>> είπε παίρνοντας με μια ακόμη αγκαλιά.

<<Μπράντον δεν είσαι αυτός που ήξερα>> είπα και έκανα να φύγω. <<Δεν είσαι το αγόρι που με πήγαινε στα Mc Donalds και έτρωγε δύο τσίζμπεργκερ. Εξάλλου αν δεν ήξερες το τηλέφωνό μου υπήρχαν πολλοί τρόποι για να το μάθεις.>> Πήρα το μπουφάν και τη τσάντα μου και κοίταξα χαμηλά. <<Με συγχωρείς αλλά όπου να'ναι θα χτυπήσει το κουδούνι και δεν θέλω να αργήσω στο επόμενο μάθημα.>>

<<Δηλαδή φεύγεις; Ξέχασες όσα περάσαμε; Τις βόλτες μας; Τις αγκαλιές μας; Όλα πάνε;>> ρώτησε απελπισμένος.

<<Ναι, συγγνώμη...>> του είπα και του γύρισα την πλάτη μου σίγουρη για αυτό που ένιωθα.

<<Απλά να ξέρεις>> μίλησε λίγο δυνατά και γύρισα να τον κοιτάξω <<πάντα θα έχεις ένα κομμάτι της καρδιάς μου>>. Σηκώθηκε, πήρε τη τσάντα του από κάτω και ήρθε μπροστά μου, λογικά περιμένοντας ανταπόκριση ή κάτι τέτοιο τουλάχιστον.

<<Το ξέρω. Για αυτό αν θες πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα και για τους δύο μας να μείνουμε απλά φίλοι. Σε συμπαθώ πολύ για να σε χάσω. Τι λες;>>

Και εκείνη τη στιγμή που περίμενα μια απάντηση, χτύπησε το κουδούνι. Καλά δηλαδή καθόλου καλό timing; Έλεος.

<<Εε.. οκ. Εννοώ εντάξει. Όπως θες.>> είπε χαμογελώντας λιγάκι.

<<Σε ευχαριστώ πολύ!>> είπα και ανταπέδωσα το χαμόγελο. <<Πρέπει να φύγω. Τα λέμε μετά έτσι;>>

<<Ναι, ναι τα λέμε!>> μου είπε και έφυγα.

Καθώς περπατούσα στον διάδρομο πηγαίνοντας στην τάξη, σκέφτηκα όλα όσα είχαν προηγηθεί. Τον ερχομό μου στην δεύτερη τάξη του Λυκείου, τον Μπράντον, τους εφιάλτες μου (κυρίως τον πιο πρόσφατο) και την καινούρια μου ζωή. Όταν ήρθαμε στο Μανχάταν, τον Ιούλιο, νόμιζα ότι πήγαινα στον πλανήτη Άρη. Εντάξει, ακόμα το νομίζω. Είναι λογικό. Καινούριο περιβάλλον, σπίτι, μαθητές, Λύκειο... Όλα έμοιαζαν με βουνό. Πήρα όμως την απόφαση να το διασχίσω όσο δύσβατο και αν ήταν.

Η υπόλοιπη μέρα στο σχολείο πέρασε πολύ γρήγορα. Τα μαθήματα ήταν εύκολα αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι στα μισά κοιμόμουν και στα υπόλοιπα μιλούσα με την Άννι στο μέσεντζερ. Στα διαλείμματα μιλούσα με τον Μπράντον, ο οποίος αν και στην αρχή ήταν λίγο κλειστός, μου ανοίχτηκε και περάσαμε ωραία.

<<Γειά μαμά>> χαιρέτησα καθώς μπήκα στο σπίτι εξουθενωμένη από όλα αυτά που είχαν γίνει. Η Άντρια δεν είχε γυρίσει ακόμη από το πάρτι, οπότε θα μπορούσα να κάνω μια ήσυχη κουβεντούλα μαζί της.

<<Γειά σου Ρόουζ...>> μου είπε ενώ μαγείρευε το δείπνο. Από τον τόνο της φωνής της κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. <<Πως πέρασες;>>

<<Καλάαα>> απάντησα αδιάφορα. <<Μη μου σερβίρεις εμένα, δεν θα φάω. Έχω να κάνω μια εργασία για την Ιστορία και πρέπει να αρχίσω τώρα αν θέλω να την έχω έτοιμη αύριο>> είπα ψέματα. Ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεφύγω. <<Όλα καλά;>> τη ρώτησα και πλησίασα στον πάγκο.

Εε.. ναι μια χαρά>> μου χαμογέλασε αχνά. <<Πάνε να διαβάσεις εσύ>>.

Με αυτά και με εκείνα, πήρα την τσάντα και το μπουφάν μου και σύρθηκα μέχρι το δωμάτιό μου. Έβγαλα τα παπούτσια μου στην άκρη και ξάπλωσα πάνω στο πάπλωμα. Στο παγωμένο πάπλωμα.

Έμεινα αρκετή ώρα έτσι κοιτάζοντας το ταβάνι και σκέφτοντας τον εφιάλτη ξανά και ξανά. Τα όνειρά μου σημαίνουν κάτι. Πώς γίνεται ότι βλέπω να βγαίνει πραγματικότητα. Αυτός ο εφιάλτης με το λύκο που ήθελε να μου μιλήσει, συμβόλιζε τον Μπράντον ο οποίος με έψαχνε και αυτός δύο μήνες και που ήρθε στο Μανχάταν στο ίδιο Λύκειο που πηγαίνω και εγώ θέλοντας να μου μιλήσει. Δηλαδή ήμουν ένα είδος ανθρώπου, η οποία με τα όνειρά της έκανε προβλέψεις για το τί θα συμβεί; Τι θα γινόταν μετά; Θ γινόμουν και μέντιουμ;

Γύρισα μπρούμυτα και έβαλα το κεφάλι μου κάτω από το μαξιλάρι. Πως γίνεται να συμβαίνει αυτό; Είναι, είναι παράξενο.

Αγανακτησμένη, έβγαλα το κινητό μου και ξαναείδα το μήνυμα της Άννι. Μετά από λίγη ώρα σκέψης της έστειλα μια απάντηση:

"Γεια σου Άννι. Ναι το έμαθα ότι ήρθε στο Μανχάταν γιατί πηγαίνουμε στο ίδιο σχολείο. Δεν το λες και φανταπληκτικό αλλά... γίναμε φίλοι. Βσκ εκείνος νόμιζε ότι τα είχαμε ακόμη οπότε όταν του ανέφερα ότι να.. χωρίσαμε, έμεινε κάγκελο. Τέλωσπάντων είμαστε μόνο φίλοι. Λεπτομέρειες από κοντά. Πολλά φιλάκια.... Ρόουζ" πάτησα αποστολή και μετά από δύο λεπτά ήρθε μήνυμά της στο μέσεντζερ.

"Τι εννοείς μόνο φίλοι;" ήταν συνδεδεμένη οπότε αρχίσαμε να μιλάμε.

"Αυτό που κατάλαβες. Δεν θα άντεχα να τον χάσω τελείως γιατί τον συμπαθώ>> σκέφτηκα να της πω και αυτό για τα όνειρά μου επειδή ήταν η κολλητή μου. Μπορεί να με βοηθούσε." είναι και κάτι ακόμα."

"Έλεος Ρόουζ. Έχεις τέτοιο μανάρΙ σαν τον Μπράντον Λόρεν και τον αφήνεις να φύγει; Μπράβο και εις ανώτερα..." δεν ασχολήθηκε καν με το άλλο θέμα οπότε δεν το συνλεχισα ούτε εγώ.

"Αφού με ξέρεις. Όταν έφυγα τον έπαιρνα τηλέφωνο και δεν μου απαντούσε. Ξέρεις γιατί;"

"Γιατί;"

"Γιατί, λέει, πως όταν έφυγα ήταν χίλια κομμάτια και δεν μιλούσε σε κανέναν..."

"Οοο... γλυκάκιι!"

"Μη λες βλακείες. Σκέφτηκε την πιο απλή δικαιολογία και την είπε. Μπορεί να είναι πολύ καλό παιδί, αλλά με τα κορίτσια είναι..."

"Τελωσπάντων, ζωή σου είναι ό,τι θέλεις κάνεις. Σωστά;"

"Ωω, ναι" επιτέλους το κατάλαβε.

"Τι άλλο ήθελες να μου πεις;" αυτή η ερώτηση με ξάφνιασε πολύ. Γιατί έπρεπε να το ρωτήσει τώρα αυτό;

"Εμμ.. βασικά δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Άστο" πραγματικά ήθελα να της το πω αλλά δείλιασα.

" Έλα τώρα Ρόουζ. Σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα" Όντως "Πες μου. Μπορεί να σε βοηθήσω."

"Εντάξειι.. Αρκεί να μου υποσχεθείς ότι δεν θα πεις τίποτα σε κανέναν. Πρέπει να μείνει μυστικό μέχρι να το ψάξω και να σιγουρευτώ."

"Λέγε με τρομάζεις."

"Νομίζω.. Ότι τα όνειρά μου σημαίνουν κάτι." Το είπα και ηρέμησα.

"Τι εννοείς; Όλων των ανθρώπων τα όνειρα σημαίνουν κάτι."

"Όχι όχι. Εννοώ ότι ό,τι βλέπω στα όνειρά μου την άλλη μέρα κιόλας πραγματοποιήται. Είχα δει ότι οι γονείς μου θα πάρουν διαζύγιο και την άλλη μέρα μας το είπαν. Και εχθές είδα ότι ένας δήθεν λύκος με κυνηγούσε για να μου μιλήσει όμως ήταν ο Μπράντον που μόλις είχε έρθει στο Μανχάταν και ήθελε να μιλήσουμε. Τι λες;"

"Οοο... φίλε. Δεν αποκλείεται να είναι όλα αυτά συμπτώσεις;"

"Όχι γιατί συμβαίνει συνεχώς. Πραγματικά δεν ξέρω τί να κάνω.. Χρειάζομαι την βοήθεια σου."

"Φίλη πρέπει να πάω στη μαμά. Θα το σκεφτώ και θα σε βοηθήσω αύριο. Si yia <3"

"Οκ. Θα περιμένω..." Πάτησα το κουμπί της αποστολής και μιάς και ήμουν τόσο κουρασμένη, άφησα το κινητό μου στο κομοδίνο και χωρίς καν να νοιαστώ για τα ρούχα που φορούσα ξάπλωσα πάνω από τα σκεπάσματα. Οι σκέψεις του να ξαναμιλήσω στον Μπράντον, να ψάξω τί μου συμβαίνει, να δεχτώ τη βοήθεια της Άννι και να καταλάβω τί συνέβη με την μαμά με βοήθησαν να κοιμηθώ. Όπως μπορούσα..

Τα λέμε στο επόμενοοο

Φιλάκιααα

Ρία Ζ.

+κερασάκι (για να μην ξεχνιόμαστε ;-) )