<<Mπρά-Μπράντον, τι κάνεις εσυ εδώ;>> είπα χωρίς να καταλάβω τι είχε συμβεί.

Γέλασε και με πλησίασε. Έκανα ενστικτωδώς ένα βήμα πίσω. <<Δεν έχεις καταλάβει τίποτα ε;>>

<<Όχι>> είχα αρχίσει να τρέμω.

<<Λοιπόν...>> απομακρύνθηκε και πήγε να ανοίξει τα παλαιών αρχών παντζούρια που υπήρχαν στο χώρο. Αμέσως φωτίστηκε ο τόπος. Τα πράγματα ήταν περίπου όπως νόμιζα. Όμως σαν γύρισα να κοιτάξω την Έβελιν έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Φορούσε τα ίδια ρούχα με εχθές, όταν με περίμενε να γυρίσω από το ραντεβού μου με τον Τζέισον, και τα μαλλιά της ήταν ανάκατα. Υπήρχαν μελανιές στα χέρια της και το τζιν που φορούσε, είχε μεγάλα σκισίματα από τα οποία φαινόταν το αιματοβαμμένο της δέρμα. Το πρόσωπό της... Το πρόσωπο της ήταν η αναπαράσταση της τραγωδίας. Από τα χείλη και τη μύτη της έτρεχε αίμα ενώ τα μάγουλά της ήταν κατακόκκινα. Είχε σκισίματα στο λαιμό και τα δάκρυά της έπεφταν σταγόνα σταγόνα από τα ροδάλα της -από φυσικού της- μάγουλα.

<<Εσύ την απήγαγες;>> τον διέκοψα χωρίς να με νοιάζει τι θα έλεγε.

Χαμογέλασε λοξά. <<Εμμ... ναι. Όπως βλέπεις. Έκανα βέβαια ένα μεγάλο λάθος αλλά...>>

<<Τι λάθος;>> ρώτησα.

<<Ήθελα εσένα να πάρω. Δεν ήθελα αυτήν. Εσύ ήσουν εξ αρχής ο στόχος μου>>.

Αυτά τα λόγια του με έκαναν να ανατριχιάσω ακόμη πιο πολύ.

<<Και γιατί πήρες την Έβελιν και όχι εμένα;>> Το βλέμμα μου πέρασε φευγαλέα από το μέρος της Έβελιν. Είχε φτάσει το μαχαίρι και ήταν έτοιμη να κόψει το σχοινί από τα χέρια της. Έπρεπε να την καλύψω για να μην την δει. Οπότε πήγα και στάθηκα μπροστά της.

<<Γιατί δεν μπορούσα να πάρω εσένα>> είπε χωρίς να καταλάβει τι σχεδιάζαμε. <<Εσυ ήσουν απασχολημένη με αυτον τον αλήτη -τον Τζέισον;-, με τη μητέρα σου, με τα όνειρά σου...>>

Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Τι είχε πει μόλις τώρα;

<<Τι λες; Από πότε ξέρεις για τα όνειρα;>>

<<Τα πάντα ήξερα>> σοβάρεψε, <<από την αρχή>>. Έκατσε σε ένα μικρό σκαμνάκι. <<Από τη στιγμή που τα φτιάξαμε για πρώτη φορά, κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε στραβά. Κατάλαβα ότι μου έκρυβες κάτι μεγάλο>> σταμάτησε για να θυμηθεί. <<Θυμάσε όταν είχαμε φιληθεί για πρώτη φορά;>>

Έγνεψα. Ήμασταν στα Mc Donalds. Είχε πλησιάσει προς το μέρος μου ρωτώντας με τα μάτια του αυτό που περίμενα. Είχα κουνήσει απειροελάχιστα τα χείλη μου για να απαντήσω, όμως με μιαν απότομη κίνηση το στόμα του βρέθηκε πάνω στο δικό μου. Ήταν το καλύτερο φιλί έβερ. Δεν θα μπορούσα να βγάλω ποτέ από το μυαλό μου τι είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα.

Χαμογέλασε. <<Ήταν το καλύτερό μας φιλί. Ποτέ δεν θα το ξεχάσω>> επέστρεψε μετά από λίγο στο παρόν. <<Τελωσπάντων, από εκείνη τη νύχτα άρχισα και εγώ να έχω την, ικανότητα να το πω;, που έχεις εσυ>>.

Έμεινα άφωνη. <<Τι λες; Μου κάνεις πλάκα έτσι δεν είναι;>>

<<Mε βλέπεις να γελάω;>> απάντησε ήρεμα.

<<Πως... πως ξέρεις για εμένα;>>

Αναστέναξε βαθιά και πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του. <<Όπως σου είπα και πριν, ξέρω τα πάντα από την αρχή Από το βράδυ που φιληθήκαμε η ζωή μου έχει αλλάξει. Έχω γίνει ένας διορατικός άνθρωπος. Με τα όνειρά μου έβλεπα τι θα συμβεί την άλλη μέρα και όταν ακουμπούσα κάποιον ήξερα αν θα πάθαινε ή θα του συνέβαινε κάτι. Από το πρώτο κιόλας βράδυ είδα στο όνειρό μου ότι θα αποκτούσες και εσύ την ίδια ικανότητα. Και έτσι όταν το κατάλαβα δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν μπορούσα να στο αποκαλύψω. Δεν θα με πίστευες>> δήλωσε ψύχραιμα.

<<Γιατί ήρθες εδώ; Γιατί εμφανίστηκες στο Μανχάταν;>>

Συνέχισε χωρίς να πτοηθεί. <<Ήξερα ότι θα ερχόσουν εδώ. Οπότε μόλις το συνειδητοποίησα βρήκα την πιο απλή ευκαιρία για να σε πλησιάσω. Δεν νομίζω να πίστεψες ότι ήρθα εδώ επειδή ο πατέρας μου πήρε μετάθεση έτσι;>>

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

Χαμογέλασε <<Ήταν καλή δικαιολογία. Παραλίγο να το πιστέψω κι εγώ.>> ομολόγησε <<Τέλος πάντων ήρθα με καλές προθέσεις,το ορκίζομαι. Απλώς από τη στιγμή που σε είδα, κατάλαβα ότι τα πάντα θα άλλαζαν>>.

<<Τι εννοείς;>> ρώτησα ενώ είδα ότι η Έβελιν είχε ήδη λυθεί και απλώς κρατούσε τα σχοινιά πάνω από τα χέρια της για να φαίνεται δεμένη.

<<Θυμάσε τότε που σε πέτυχα στην τάξη;>>

Έγνεψα. Θυμόμουν το σοκ που είχα πάθει όταν τον είδα.

<<Σε είχα αγκαλιάσει. Κατάλαβα τα πάντα. Είδα ότι θα γνώριζες αυτήν>> είπε δείχνοντας την Έβελιν <<την επόμενη μέρα και ότι θα έπεφτες πάνω στον τυπά, τον Τζέισον, την άλλη μέρα και θα βγαίνατε ραντεβού. Ήταν απαίσιο, ξέρεις, να βλέπω το κορίτσι μου να φιλιέται και να χαϊδεύεται με κάποιον άλλο. Ήθελα απλώς να σε τιμωρήσω>> Σηκώθηκε και ήρθε μπροστά μου. <<Να σε κάνω να παραδεχτείς ότι είμαι ο μόνος, ο καλύτερος. Για αυτό βέβαια σου άφησα ένα περιθώριο. Αυτές τις μέρες δεν ήρθα στο σχολείο για να δω τι θα έκανες. Αν θα χαιρόσουν και θα ήσουν όλη την ώρα μαζί του ή αν θα με εκληπαρούσες να γυρίσω>>.

Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα ενοχής. <<Μπράντον εγώ δεν->>

Έβαλε το δάχτυλό του στα χείλη μου. <<Σε αγαπούσα. Και ακόμα σε αγαπώ αλλά εσύ προτιμάς αυτόν παρά εμένα>> η φωνή του έγινε ψίθυρος, <<Γιατί Ρόουζ; Γιατί αυτόν;>>

Δεν ήξερα τι να πω. Ήταν σαν να με είχε χαστουκίσει. Δυνατά. Πόνος απλώθηκε στο στήθος μου από τα λεγόμενά του. Όσο και αν δεν ήθελα να τον πιστέψω, είχε δίκιο σχετικά με τον Τζέισον.

Σκούπισα ένα δάκρυ. <<Α-απλά νό-νόμιζα ότι έπρεπε να συ-συνεχίσουμε ο καθένας το δικό του δρό-δρόμο. Σου ζητώ συγγνώμη. Δεν έπρεπε να σου δίνω ψεύτικες ελπίδες>>.

Το πρόσωπό του έμεινε ανέκφραστο. <<Συγγνώμη>>.

<<Για ποιό πράγμα;>>

<<Για αυτό>> ούρλιαξε η Έβελιν από πίσω του και τον χτύπησε με την καρέκλα της στο κεφάλι.

Έπεσε σχεδόν αναίσθητος μπροστά μου.

#2 ακόμη κεφάλαιαα <3