<<Φύγε Ρόουζ. Φύγε να σωθείς>> φώναξε ο Τζέισον. Ήμουν ξανά στο δάσος. Όμως, σε ένα πολύ παράξενο μέρος. Ήταν γεμάτο δέντρα. Πυκνά, μεγάλα, πράσινα δέντρα. Γύρω μου απλωνόταν σκοτάδι. Τόσο βαθύ που δεν μπορούσα να δω τίποτα πέρα από τη μύτη μου.

Άρπαξα το φακό από κάτω. Τον άναψα. Τα ρούχα μου ήταν ξεσκισμένα. Από τα χέρια μου έτρεχαν αίματα. Υπήρχε μια μεγάλη γρατζουνιά στο αριστερό μου χέρι η οποία αιμοραγούσε και γέμισε τη μπλούζα και το μανίκι μου με ένα κόκκινο πηχτό χρώμα.

<<Ρόουζ, ΤΡΕΞΕ>> τσίριξε από μακριά ο Τζέισον.

Άρχισα, τότε, να τρέχω προς μια κατεύθυνση. Δεν ήξερα αν ήταν σωστή ή λανθασμένη. Απλά έτρεχα. Μέχρι που έπεσα πάνω σε κάποιον. Ανέβασα σιγά σιγά τον φακό προς τα πάνω. Ούρλιαξα

Ήταν η Έβελιν, κρεμασμένη από ένα σκοινί.

Νεκρή.

Κρύος ιδρώτας μ'έλουσε. Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι προσπαθώντας να συνέλθω.

Τι ήταν πάλι αυτό;

Γιατί η Έβελιν ήταν νεκρή;

Κοίταξα την ώρα στο ρολόι. Πεντέμισι το πρωί. Άνοιξα το κινητό μου. Είχα βάλει τη φωτεινότητα τέρμα οπότε μόλις το άνοιξα τυφλώθηκα λιγάκι.. Έπρεπε να κοιμηθώ. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο τέτοια ώρα.

Οπότε χωρίς πολλή σκέψη ξαναξάπλωσα και ο ταραγμένος ύπνος που ακολούθησε με πήρε στην αγκαλιά του μακριά από ότι είχε γίνει πριν λίγο

Ο ήχος από το ξυπνητήρι του κινητού μου ακούστηκε ακριβώς τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου. Από τότε που είδα τον εφιάλτη, δεν μπόρεσα να πολυκοιμηθώ. Ήμουν συνεχώς με το ένα μάτι ανοιχτό μήπως συμβεί τίποτα.

Σηκώθηκα με μισή καρδιά και πήγα στο μπάνιο. Έπλυνα το πρόσωπό μου προσπαθώντας να σβήσω τον χθεσινό εφιάλτη.

Τι ήταν πάλι ετούτο;

Στηρίχτηκα στον νεροχύτη και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρεύτη. Ήταν τόσο παράξενο.

Άρχισε να χτυπά το κινητό μου με έναν μελωδικό ρυθμό. Έτρεξα στο δωμάτιο. Ήταν ο αριθμός του Τζέισον. Το πήρα στα χέρια μου ενώ σκεφτόμουν αν ήθελα να απαντήσω.

Μέχρι να αποφασίσω όμως, το κινητό σταμάτησε να κουδουνίζει. Αναστέναξα από ανακούφιση και το έκλεισα τελείως για να αποφύγω να του απαντήσω. Το έχωσα μέσα στη τσάντα μου, προσπαθώντας να αγνοήσω ότι αυτός σίγουρα έπαιρνε τηλέφωνο θέλοντας να μάθει τι μου συμβαίνει.

<<Ρόουζ>> φώναξε από μακριά ο Τζέισον. <<Ρόουζ περίμενε>>.

Ήμουν στην αυλή του Λυκείου. Ήθελα να ξεφύγω από τον Τζέισον και την Έβελιν.

Ήταν τα δύο άτομα που δεν ήθελα να δω καθόλου. Κι όμως παρ' όλες τις προσπάθειές μου να φύγω μακριά του, το χέρι του γράπωσε το δικό μου και με γύρισε ολόκληρη.

<<Καλά γιατί τρέχεις;>> ρώτησε λαχανιασμένος.

Κοίταξα τα καστανά του μάτια και προσπάθησα να χομγελάσω. <<Δεν έτρεχα, απλώς->>

<<Σστ... ακολούθησέ με>> είπε και έπιασε το χέρι μου. Τον έσφιξα και τον άφησα να με πάει εκεί που ήθελε. Τελικά καταλήξαμε στην πίσω αυλή, όπου ναι μεν υπήρχαν παιδιά αλλά όχι τόσα ώστε να ακούν κάθε μας λέξη.

<<Τι έγινε;>> ρώτησε και δυστυχώς μου άφησε το χέρι.

<<Είδα ένα όνειρο>> συνέχισα και του εξομολογήθηκα ε την κάθε λεπτομέρεια αυτό που είχα δει. Σε κάποια φάση τον είδα να γουρλώνει τα μάτια του, λογικά μη πιστεύοντας όσα του έλεγα.

<<Το πιό παράξενο από όλα>> συνέχισα, <<είναι ότι η Έβελιν ήταν νεκρή>>.

<<Δεν καταλαβαίνω>> πέρασε το χέρι του μέσα από τα ελαφρώς ατημέλητα μαλλιά του. <<Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;>> ρώτησε και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι ήξερε την αρνητική μου απάντηση.

<<Δεν ξέρω, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να ειδοποιήσουμε την Έβελιν>> κατένευσε και την πήρε τηλέφωνο.

<<Δεν το σηκώνει. Μου βγάζει τον τηλεφωνητή>> είπε βάζοντας το κινητό του μέσα στη τσέπη του.

<<Κάτσε να δοκιμάσω εγώ>> σχημάτισα τον αριθμό της στο κινητό.

Μετά το πέμπτο χτύπημα το σήκωσε αλλά δεν απάντησε κανείς.

<<Έβελιν;>> αναφώνησα. Ο Τζέισον μου έκανε νόημα να το βάλω σε ανοιχτή ακρόαση. Το έκανα και ξαναφώναξα. <<Έβελιν; Είσαι εκεί;>>

<<Εδώ είναι>> ακούστηκε μια αντρική φωνή. Ήταν η ίδια φωνή που με πήρε εχθές τηλέφωνο. Ήμουν σίγουρη. <<Δίπλα μου>>.

<<Ποιό είναι;>> ρώτησε δυνατά ο Τζέισον.

<<Δεν ξέρει η Ρόουζ; Ασ'την να μαντέψει>> είπε αυτό και ο Τζέισον με κοίταξε θέλοντας μια απάντηση.

<<Όχι δεν ξέρω ποιός είσαι. Που είναι η Έβελιν τελωσπάντων; Γιατί σήκωσες εσύ το τηλέφωνό της; Είναι καλά;>>

<<Ηρέμισε>> είπε δήθεν καθησυχαστικά η φωνή. Εντωμεταξύ, ο Τζέισον μου έπιασε το χέρι προσπαθώντας να σταματήσει το τρέμουλο που είχε απλωθεί σ' όλο το σώμα μου. <<Είναι εδώ και είναι μια χαρά. Απλά δεν νομίζω να μπορεί να μιλήσει>> γέλασε. Κάτι μου θύμισε αυτό το γέλιο.

<<Γιατί δεν μπορεί να μιλήσει;>> ρώτησε ο Τζέισον.

<<Επειδή δεν την αφήνω εγω>> αγρίεψε η φωνή.

<<Τι θέλεις από εμένα;>> ψιθύρισα.

Γέλασε. <<Τώρα τίποτα. Η διορία σου έληξε. Τώρα πάει παράταση. Φρόντισε να αλλάξεις πριν τελειώσει και αυτή. Γιατί αν δεν αλλάξεις, ένας θα φύγει από τη μέση>> κοίταξα τον Τζέισον και τα δάκρυα στα μάτια μου άρχισαν να μαζεύονται. <<Μάντεψε ποιός>> είπε σιγανή η φωνή.

<<Δώσε μας την Έβελιν>>

<<Κέρδισέ την>> είπε και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα.

Με κοίταξε ξανά ο Τζέισον.

Ένα ήταν το σίγουρο.

Η Έβελιν βρισκόταν σε κίνδυνο.

Άργησααααααα.... ειμαι έλεος αλλά με αγαπάτεε όλοι σαςς.

<3

Ποιός ειναι αυτός ρε παιδιά; Τι γίνεται στην Έβελιν; Δεν ξέρω...

ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑ...♥♥♥♥

Για σημαντικές πληροφορίες και σπόιλερς μπορείτε να με βρείτε και στο snapchat και στο instagram και στο facebook:

Snapchat: ria.zoitsaki

Instagram: RiaZoitsaki

Facebook: Ria Zoitsaki

Περιμένω σχόλιααααα <3

Πολλά πολλά γλυκά φιλάκιαα <3 :-*

Όνειρα Τζεισονιακά (και πάλι)

Ρίαα +κερασάκι