Febbie

"...Now let me ask you, what kind of emotion is dominating to you? What kind of emotion is blocking your trust to others and to Him?"

Napatingin naman ako sa kanya then ibinalik ko na ang tingin ko sa malayo. Actually, hindi ko kayang sagutin ang tanong niya. Hindi ko rin alam kung anong dahilan ng hindi ko masagot ang tanong niya.

Parang may takot akong naramdaman. Ilang sandali pa tumayo na ito. Hay! Bahala na nga.

"Anger.... and fear"

Napaupo naman ito ulit. Hindi naman ako lumingon sa kanya dahil bigla akong tinablan ng hiya. Gosh! Hindi ko na sana sinabi sa kanya.

"I see. Napansin ko nga"

Napalingon ako, "You know?"

"You see. Kahit ang mga theory ko ay nanggagaling sa mga movie, eh may may makukuha ka ring lesson or reflection. Kagaya ng napansin ko sayo. Pareho kasi kayo ng situation ng actor na yun" tinaasan niya ako ng kilay. "You hid your weakness with your fake face. And that is the grumpy side of you. Naalala mo yung sinabi ko sayo noon, you have something. That there is soft part in you pero pilit mong tinatabunan ng galit at... takot. Tama ako di ba?"

I glare at him. I can't believe that I can that transparent to him. Well, his a ghost kaya siguro nakikita niya. But duh? Ano siya pumapasok sa utak mo para makita kung anong iniisip at tinatago mo?

"What are you thinking? And why did you glare at me? May nasabi ba akong masama?"

"I really hate you"

"O! Ano na naman ang ginawa ko?"

"I hate you for being an observant" bigla nalang uminit ang mata ko. "You can see my weakness na tinatago ko ng napatagal" I told him while looking at nowhere. "And I really hate you for breaking the wall I build. Now, it's hard for me to rebuild it again" napaluha na ako

"I didn't Feb. Its your decision to break the wall. Dahil gusto mong huminga. You know. Nasasakal ka na sa katatago ng mga hinanakit mo diyan sa puso mo. Kaya imbes na makahinga nang maluwag, you keep on choking yourself with your anger and fear. Feb, I'm saying this not just because I want you to trust Ama again but also you need to let go. Move on. Hindi ngayon o bukas, but little by little hanggang sa makaya mo na" agad naman akong tumayo. "I'll go for now. Like I'm always says, babalik ako kapag na okay ka na"

Hindi ko siya nilingon. Naramdaman ko na lang na umalis na ito. Hay! Sana nga. Sana nga ay makamove on na ako sa sakit na nararamdaman ko ngayon. I want to be happy again. I want to bring back February Lacsamana again.

Zero

Being with Marie and Kile is cool. Actually, I love their advices. Especially yung magpapatawad. Pero hindi ko pa yun naaapply.

Hindi ko pa kayang makipag-usap sa parents ko. Well, I'm just waiting for the right time to be prepared to talk to them and to face them without any disappointment.

Back to Marie and Kile. I like them as my friend. But....

Hindi ko talaga sila matatanggap na kaibigan when it comes to singing. Hindi ko alam kong gusto nila akong patayin sa kanilang 'beautiful voice' o nang-aasar sila.

Bumisita kasi ako ulit sa resthouse namin sa Baguio at ayun, nag-aya na naman ang dalawa na magconcert. Kahit anong tabon ko sa tenga ko ay rinig ko pa rin sila. Hay! Buti na lang at wala ang kapitbahay ko ngayon.

"ARGHHHHHHHH!!!!!! Aalis muna ako. Naririndi ako sa boses niyo!" sabay back out

"Hoy! Mahiya naman ako sa boses mong maganda!" pahabol na sigaw ni Marie saka ako lumabas

Hay! Mga sira talaga. Ano kaya ang mga buhay nito nung nabubuhay pa ang mga ito? Mga kalog.

Palabas na ako ng gate ko nang mapansin kong papalapit si Febbie. Wait! Nandito siya?

Ay hindi. Nakita mo na nga Zero na papalapit sayo nagtatanong ka pa. Bobo ka ba?

Haist! Ano ba tong nangyayari sa akin. Para akong baliw nito.

"Hi. Zero. Nandito ka rin pala. Kailan ka nakarating dito?" tanong ni Febbie

"Ah... ano... n-nung isang araw lang. Ikaw? Kailan ka napunta rito?" damn! Bakit ba ako nauutal?

"Ah. Kani-kanina lang. Lumabas ako kasi nakarinig ako ng ingay sa bahya mo. No offense but napakasakit sa tenga ng kumakanta"

"The feeling is mutual. Umalis nga ako eh. Ewan ko ba sa dalawang yun. Buti nga at tayo-tayo lang ang magkakapitbahay dito"

"Right. Buti nga at hindi nakasagabal sa iba. Pero tayo naman ang napirwesyo"

Napatawa nalang kaming dalawa. Inaya ko naman siyang maglakad-lakad at bumili ng maiinom.

"So. How are you? Balita ko napublish na librong sinulat mo" panimula ko

"Okay naman ako. I'm happy dahil sa ilang linggo kong pagtitiis sa pagsusulat or pagtitipa ng keyboard, may nakapansin sa akin. And viola! Nagsuccess ito"

"Well, congratulations! Dapat ko bang sabihin na, 'pa-burger ka naman jan'. Pwede ba? Sige na"

"Grabe siya oh! Bago pa nga eh. Hindi ko pa nga nakukuha ang buong share ko sa librong naibenta na. Tsaka, you should be the one who treat me. Nakabenta din yung album niyo ha. I think I should be one who will say na 'pa-burgee na naman jan'. Ano? Game?"

"Aba't! Grabe siya oh! Pero sige. Tutal 'babae' ka naman siguro, I think you deserve for a treat"

"Hoy! Talagang babae ako no! Tara treat mo na ako. Nagugutom pa ako"

Hinila naman niya ako. At pumunta kami sa kalapit na bus station at sumakay. Bahala na kung dumugin ako ng fans ko. At least may aawat sa kanila.

-----------------------------------

To all readers!

Sorry sa slow update. May naranasan akong problem sa wattpad ko these past few days.

Sa nakakaranas ng problem sa pag-aabang ng updates ko. Check your wattpad settings.

I give you a double updates para naman pambawi sa inyo. Sorry talaga sa slow updates... again.

Sana tangkilikin niyo pa rin ito. Malapit-lapit na rin kasi ang love story nila Febbie at Zero. Then another story na naman.

See you my dear readers! I love you all!