KENJIE'S POV

Kinaumagahan ay bumungad sa amin sina Kobe at Ace na mga prenteng nakaupo sa kusina at sumisimsim ng kape.

"Kobe! Ace! Glad you're here!" Ky squealed in delight at basta na lang dinamba ng yakap ang kambal.

Tss! What a scene! Umiral na naman pagka-clingy at pagkaisip-bata niya.

Instead of watching them cuddle each other, I just walked towards the island counter in the kitchen to make a cup of espresso for me and mochaccino for Ky. And while making a coffee, I can clearly hear their conversation from where I am.

"Na-miss mo ba agad kami?" the twin teased her.

"Asa! Kung hindi lang namin kailangan ang tulong ninyo, wala kayo rito ngayon," Ky denied which made me roll my eyes.

Why bother deny the obvious? Tss!

"Aww. Akala ko pa naman na-miss mo ang napagagwapo mong pinsan." Rinig kong sabi ni Kobe sa nagtatampong boses.

Kahit hindi ko nakikita ang mukha ni Kobe—which made me glad—ay alam kong nakanguso siya sa mga oras na ito, acting hurt and offended, when in fact, he knows exactly the truth that Ky missed them both dahil kapatid na rin kung ituring ni Ky ang kambal.

"Gwapo? Saan banda?" pambabara ni Ky kay Kobe.

Bago pa man mauwi sa bangayan ang asaran nila ay mabilis ko nang tinapos ang ginagawa ko at agad akong nagtungo sa dining table bitbit ang dalawang tasa ng tinimpla kong kape.

"Sa mukha. O pwede ring sa ugali," mayabang na tugon ni Kobe na may kasama pang pagkindat kay Ky na ikinairap na huli.

"Dream on, couz!" Ky settled herself on the seat in front of Kobe when she finally noticed my presence.

Agad akong lumapit sa katabing upuan ni Ky katapat ni Ace saka maingat kong inilapag sa tapat ni Ky ang isang tasang dala ko na mochaccino ang laman.

"Here. Have some coffee. Maaga tayong aalis para sa misyon," I stated before I settled myself on the seat beside Ky as I take a sip on my coffee.

"Nga pala, kayong dalawa, have you seen Tita Mel?" pagbaling ko sa dalawang tahimik na kumakain ng almond butter crunch cookies na malamang ay nabili nila sa kung saan while on their way here.

Magmula pa kanina pagkagising ko ay hindi ko pa nakikita si Tita Mel. It seems like she's not at home. But the question is, where is she? Where did she go early in the morning?

"Maagang umalis. May aasikasuhin daw," Ace answered with his eyes still fixed on the cookies they are eating.

What Ace said made me suspicious. Why would Tita Mel left us without a word early in the morning when dad entrusted her to take care of us and to keep an eye on us? And why would she be in a hurry when it is that early? Something's off. I know Tita Mel is hiding something. But it's not my business anymore. Ky and I still have a mission to take care of. I can't let anything nor anyone bother me and hinder us from completing this mission.

"Ano raw?" Ky butted in na kumuha na rin ng isang piraso ng cookie at inisang subo lang ito.

What a cookie monster. Palibhasa spoiled kay ina since she always bake cookies for breakfast.

"Ewan. Hindi sinabi e. Saka nagmamadali siyang umalis. Mukhang importante," kibit-balikat na sagot ni Ace.

Binalingan ko ng malamig na tingin si Ky dahil sa pakikialam niya sa usapan nang may usapan which I hated the most. I don't want anyone to butt in while I'm having a conversation with someone. I hate it when someone is meddling with my business.

"Don't mind other's business, Ky. Mind your own and just focus on our mission," I said to her in a cold voice, dahilan para mapanguso siya at umikot ang mga mata niya.

"Oo na. Para nagtatanong lang e," nakangusong tugon ni Ky bago siya bumalik sa pagkain niya kaya ganoon na rin ang ginawa ko.

Tahimik kaming nag-agahang apat. Nang matapos kaming mag-agahan ay agad akong tumayo, dahilan upang bigyan ako ng tatlong kasama ko ng nagtatanong na tingin.

"Let's go," tanging sabi ko na mas lalong nagpakunot ng noo ng mga kasama ko.

"Saan ang punta natin?" takang tanong ng kambal na mga nakakunot na ang noo at salubong na ang kilay.

Instead of giving Ace and Kobe an answer, I turned my gaze on Ky and I talked to her telepathically which doesn't require any energy, strength nor power because we're twins and we have this so-called connection.

'Get up,' I told her na agad naman niyang naintindihan kung bakit ko siya pinatatayo at kung saan ang punta namin.

Walang imik na tumayo si Ky mula sa kaniyang pagkakaupo at sinenyasan ang kambal na tumayo na rin habang pinandidilatan niya ito ng mata. Kahit na naguguluhan pa rin ang kambal sa kung saan kami patutungo ay wala na silang nagawa kung hindi ang sumunod at gawin ang ipinagagawa namin sa kanila which is to use their nullification power as we teleport to somewhere—a place where we doesn't know either. We just let our power decides where to bring us since the other descentants, Ky and I has a connection according to the Gods and Goddesses.

Our teleportation ability brought us to a crowded place. The crowd were so loud and they were ranting over something which I don't give a d*mn whatever it is. But since I overheard their rants because it was kind of loud and we are just behind them, plus our hearing is ten times better than a human being, I come to know what the commotion is all about. They were complaining because of the long queue na mabagal umusad dahil sa mabagal na serbisyo.

My brow arched in an instant when I come to realize where we are.

"Why are we here?" I asked them, or more like asked myself. But since they were as clueless as me, I received another question instead of an answer.

"Teka nga. Nasaan ba tayo?" iritang tanong ni Ace na mukha yatang katulad ko ay naririndi na rin sa ingay ng paligid.

"A concert," Ky answered in a low voice habang mataman siyang nakatingin sa mahabang pila ng mga pumapasok ng Arena.

"Ano namang ginagawa natin dito?" salubong ang kilay na tanong ni Kobe.

"Malay ko riyan sa kambal na 'yan. Sila naman ang may kapangyarihang mag-teleport sa ating apat," paninisi sa amin ni Ace na ngayon ay masama nang nakatingin sa direksyon namin ni Ky.

Kobe and Ace turned their gaze at us. I just heaved a sigh before I answered their question with utmost honesty.

"To be honest, we have no idea why we're here. And to make things clear, hindi kami ang nagdala sa inyo rito. It was our power who brought us here," I clarified just to make things clear.

And as if on cue, I felt a strong presence coming from the inside of the Arena. The weird thing is it is like a magnet, trying to magnetize me to pull me closer. But it's not that strong though, so I can still control it and refrain myself from being pulled by the energy and power that these charmers possessed. And I know exactly where these energy were coming from. The Descendants. Walang ibang may kayang gumawa nito sa akin, sa amin ni Ky kung hindi ang mga hinirang na ayon sa mga Diyos at Diyosa ay kapantay namin ng lakas at maaring ang koneksyon din na sinasabi nila ang humihila sa akin palapit sa mga hinirang.

"Bakit nga tayo dinala rito ng kapangyarihan ninyo?" tanong ni Ace na bakas na ang pagkairita sa mukha at tono ng kaniyang boses kaya naman ay hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa at agaran kong sinagot ang tanong niya.

"Because the descentants are here," magkapanabay pang sagot namin ni Ky na katulad ko ay mukhang naramdaman din ang presensya ng mga hinirang na nagmumula sa loob ng Arena na pagdadausan ng concert.

"Paano ka naman nakasisiguro?" diskompyadong tanong ni Kobe na mukhang hindi yata kumbinsidong totoo ang sinasabi namin.

"I can feel it. And besides, our power wouldn't brought us here for no reason," I reasoned out.

"Ken is right. I can feel their presence. They're presence is quite strong. Para akong hinihigop na hindi ko maintindihan," Ky seconded to support my statement which made me sigh in relief because I'm getting tired of talking endlessly.

As much as possible ay gusto ko nang matapos ang misyong 'to at nang makabalik na kami ng kaharian. I don't like the ambience in this world. I don't want to stay long in a place where everyone is stranger to me.

"Sabihin na nating nandito nga ang mga hinirang. Pero paano natin malalaman kung sino sa mga taong narito ang mga hinirang?" tanong ni Kobe at nanlulumong itinuro ang pila ng mga taong gustong manood ng concert.

"We'll find out it later. But for now, ang dapat muna nating problemahin ay kung paano tayo makakapasok sa loob," wika ko saka ko iginala ang aking tingin sa buong paligid.

Walang ibang daanan maliban sa main entrance na binabantayang maigi ng nasa sampung gwardiya. Nakaharang din sa daraanan ang kumpulan ng mga manonood ng concert na hanggang ngayon ay nakapila pa rin sa aming bandang harapan.

"Edi gamitin ninyo ulit ang teleportation ability ninyo," Ace suggested which made me smile devilishly.

Ace was right. He and Kobe were here anyway to hinder the enemy from feeling our presence kaya malabong matunton kami ng kalaban kahit pa gamitin namin ang aming teleportation ability.

"Prepare yourselves then. Kailangan ninyong i-nullify ang enerhiyang ilalabas ng katawan namin sa pag-te-teleport," I instructed the twins para alam nila kung anong gagawin nila at para maihanda nila ang kanilang sarili bago namin isagawa ang plano naming pagpasok ng Arena nang walang nakakapansin sa amin.

"Nakahanda na kami. Gawin na natin 'to. Gaya ng palagi kong sinasabi, two minds are better than one. Pero ngayon, two twins are better than one," puno ng determinasyong wika ni Kobe na mas lalong ikinalawak ng ngiti ko.

"Good," nangingiting tugon ko saka ko binalingan ng tingin si Ky na nakatingin na rin pala sa direksyon ko at hinihintay na lang ang hudyat ko. "Ky, it's time. Let's teleport," pagbibigay hudyat ko kay Ky.

Hindi na ako nagdalawang-sabi pa dahil agad na kaming nag-teleport ni Ky nang sabay kasama ang kambal.

A/N: Kambal + Kambal equals what? Haha! Apat na characters pa lang 'yan pero feeling ko maloloka na ako. Ano pa kaya kapag nagsama-sama na ang mga hinirang at ang walo pang kaibigan ng ating mga bida? Baka sa mental na ang bagsak ko. Haha! But anyways, how was it? Did you like it? O mas like ninyo ako? Haha! Charing!