Με το που τελείωσα την πρόταση μου ο Μάρκος και όλοι οι δικοί μου όπλισαν τα όπλα τους.

***

- I will leave for now principessa, είπε και μου χαμογέλασε γλυκά.

Τι φάση?!

Ο τύπος πάσχει από διπολική διαταραχή!

Έκανε νόημα στους άλλους να κατεβάσουν τα όπλα τους.

Στο μεταξύ όλοι οι υπόλοιποι ήταν φουλ χαλαροί.

Τι διάολο μπήκαν μέσα με όπλα και είναι αραχτοί στους καναπέδες!

Κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα.

-Τι στο καλό ρε παιδιά δεν θα κάνετε κάτι ή θα συνεχίσετε να κοιτάτε λες και βλέπετε ταινία?!

Αυτοί κοιτάχτηκαν αλλά δεν μίλησαν.

Άρχισα να φορτώνω άγρια με την αναισθησία τους.

Σε κάποια φάση σπάει ένα τζάμι και όλοι σκύψαμε .

Κάποιος είχε πετάξει μια πέτρα, πλησίασα και την σήκωσα.

Πάνω της είχαν γράψει:

" Δεν μπορείς να τα βάλεις μαζί μου"

Εγώ απλά γέλασα.

-Τι γράφει; με ρώτησε ο Μάρκος.

Του την έδωσα και με κοίταξε.

-Ξέρεις τι σημαίνει αυτό έτσι; με ρώτησε.

-Είστε έτοιμοι; ρώτησα και αγνόησα παντελώς αυτό που είπε.

Προφανώς και ξέρω τι σημαίνει και δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω πίσω.

Γύρισε και κοίταξε τους δικούς του.

Του έγνεψαν όλοι και μετά γύρισε σε εμένα.

-Ναι απλά θα χρειαστούμε και άλλα εφόδια, είπε με νόημα.

Έγνεψα και κοίταξα την Άννα στην αγκαλιά του Γιώργου.

-Να πάει κάποιος την Άννα σπίτι, είπα κάθετα.

-Μα εγώ θέλω να-, πήγε να πει.

-Όχι σε άλλη περίπτωση το ξέρεις ότι θα έμενες τώρα όμως θα πας σπίτι να ξεκουραστείς, είπα χωρίς περιστροφές του θέματος.

-Χάρη πήγαινε την εσύ, ακούστηκε η φωνή του Κώστα.

Γύρισα και τον κοίταξα και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου χωρίς να σπάσουμε την οπτική μας επαφή.

-Νόμιζα ότι έφυγες, είπα σιγανά όταν έφτασε μπροστά μου.

Με τράβηξε επάνω του και με φίλησε.

Το ένα του χέρι ήταν στο μάγουλο μου χαδεύοντας το, ενώ το άλλο στην μέση σπρώχνοντας με όλο και πιο πολύ πάνω του.

Τα δικά μου χέρια τα είχα βάλει να ακουμπούν απαλά το στήθος του.

Στην αρχή άγρια σαν να ήθελε να μου επιβληθεί αλλά μετά έγινε απαλό σαν να ζητούσε συγνώμη.

Απομακρύνθηκε και ένωσε τα μέτωπα μας.

-Συγχωρεμένος, είπα ήρεμα.

Εκείνος χαμογέλασε αχνά.

-Φτάνει με τις γλύκες σας, είπε με ειρωνεία ο Μάρκος.

-Στο γεγονός στο ότι θα βοηθήσεις δε σημαίνει ότι θα μας δίνεις εσύ εντολές το' πιασες; είπε ο Κώστας.

-Κόφτε το τώρα! φώναξα.

- Ετοιμαστείτε για να φύγουμε. Έφερες αυτά που σου ζήτησα; ρώτησα τον Μάρκο.

-Πάω να στα φέρω, είπε και εξαφανίστηκε.

-Χάρη θα πάρεις μαζί σου άλλο ένα άτομο. Θα πάρεις την Άννα με το αμάξι σου και ένας από εσάς θα τους ακολουθεί διακριτικά.

-Μπορώ να πάω εγώ άμα θέλετε, είπε ο Ντέμιεν.

-Πολύ ωραία! Εσύ δεν θα κάνεις αισθητή την παρουσία σου, ούτε όταν φτάσουν σπίτι.

-Έγινε.

Γύρισα προς την Άννα και εκείνη σηκώθηκε και ήρθε μπροστά μου.

-Ήρθα! είπε ο Μάρκος και στα χέρια του είχε ένα καινούργιο σακουαγιάζ.

-Εμ Ντάνιελ;

Αυτός μάλλον ξαφνιάστηκε που του μίλησα και σηκώθηκε όρθιος πάνω λες και τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα.

-Ναι;

-Υπάρχει κάποιο δωμάτιο που θα μπορέσουμε να μιλήσουμε με τα παιδιά; ρώτησα.

-Δεν θα σας καρφώσουμε αν αυτό φοβάσαι, ότι γίνει ή έγινε μένει εδώ πέρα, είπε ο Μπρούνο.

-Το καλό που σας θέλω γιατί αλλιώς θα ευχόσασταν να μη μας ξέρατε, είπε ο Μάρκος.

Η παρέα τους γέλασε πράγμα που εξόργισε τον Μάρκο.

Εγώ στο μεταξύ άνοιξα το σακουαγιάζ και έβγαλα έξω το σιδερένιο βαλιτσάκι.

Το άνοιξα και μέσα ήταν ένα ολοκαίνουργιο Beretta 92 centurion (είναι είδος όπλου το έχω βάλει πάνω πάνω στην φωτογραφία). Και από δίπλα δύο GLOCK 17 gen 4 και ένα GLOCK 19X.

Πήρα στα χέρια μου το ένα GLOCK 17 και έβαλα ένα ολοκαίνουργιο γεμιστήρα.

Πλησίασα την Άννα και της έδωσα το όπλο.

-Ξέρεις να το χειρίζεσαι καλύτερα από εμένα. Θα έχουν και τα παιδιά αλλά σε περίπτωση που γίνει κάτι θέλω να έχεις και εσύ.

Έγνεψε και με αγκάλιασε.

-Να προσέχετε.

-Και εσείς. Τα μάτια σας δεκατέσσερα ε! είπα ανάμεσα αστείου και σοβαρού.

-Μην ανησυχείς. Καλή επιτυχία! είπε ο Χάρης.

Αφού έφυγε ο Χάρης, η Άννα και ο Ντέμιεν.

Έβγαλα το GLOCK 19X και έκανα νόημα στον Γιώργο να έρθει.

Φυσικά και κατάλαβε αμέσως και πήρε το όπλο από τα χέρια μου και του έβαλε το γεμιστήρα του, οπλίζοντας το.

Το ίδιο έκανα και εγώ στο άλλο GLOCK 17. Πάντα πρέπει να έχουμε ένα όπλο καβάτζα σε τέτοιες περιπτώσεις. Ποτέ δεν ξέρεις από που θα σου έρθει, οπότε προετοιμαζόμαστε για όλα τα ενδεχόμενα.

Έβγαλα το δικό μου το καινούργιο Beretta 92 centurion το οποίο ήταν λευκό με χρυσές λεπτομέρειες.

-Ωραίο ε; ρώτησε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο.

-Είναι πανέμορφο, είπα και το όπλισα.

-Σου έχω σακάκι μέσα, είπε.

Έβγαλα το ζωνάρι το οποίο είχε δύο θήκες όπλων και τρείς θήκες για μαχαίρια τα οποία ήδη υπήρχαν.

Το έδεσα στην μέση μου και έβγαλα το δερμάτινο τζάκετ της συμμορίας από την τσάντα και το φόρεσα. Πίσω στην πλάτη στο πάνω μέρος γράφει SOUTH SIDE στην μέση έχει ένα ξίφος το οποίο το τυλίγει ένα φίδι και αντί να έχει ουρά στο κάτω μέρος του έχει άλλο ένα κεφάλι. Στο κάτω μέρος της ζακέτας γράφει SERPENTS.

Τώρα θα μου πείτε τι στο καλό γίνεται εδώ πέρα ρε κοπελιά;

Λοιπόν έχουμε και λέμε με την Άννα κάναμε παρέα από την πρώτη γυμνασίου καθώς ήμασταν στην ίδια παρέα. Όμως στην δευτέρα γυμνασίου ήταν που δέσαμε. Λόγω του Κώστα και του Γιώργου που γνώρισα εκείνη την χρονιά έτσι γνώρισα και τον Μάρκο. Ο Γιώργος με τον Κώστα και τον Μάρκο ήταν κολλητοί . Ο Μάρκος είχε αναλάβει την συμμορία των ερπετών μετά την αποχώριση του πατέρα του. Η συμμορία αυτή είναι αναρχικών αλλά λειτουργεί πιο πολύ ως οικογένεια. Ο Μάρκος όπως και ο αδερφός του ο Ηλίας είναι κολλητοί μου. Μετά από κανένα μήνα γνωριμίας εγώ με την Άννα μπήκαμε μαζί στην συμμορία. Γενικά από πάντα ήθελα να μπω σε συμμορία χωρίς να βλάπτω όμως κάποιον. Για αυτό όταν είχαν αποστολές ή "δουλείες" ποτέ δεν πηγαίναμε. Όταν μπήκαμε όμως στο λύκειο λόγο διαβάσματος είχαμε περιορισμένο χρόνο. Έτσι κάπως βγήκαμε από την συμμορία αλλά όχι επίσημα.

-Γνήσιο Ερπετό με τα όλα του.

-Δεν θα κρατήσει για πολύ όμως, αποκρίθηκα.

-Κρίμα και σου πάει, είπε.

Έβαλα τα όπλα στις θήκες της ζώνης μου και γύρισα και κοίταξα τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας.

-Καλώς ήρθες και πάλι πίσω σε μας, είπε ο Μάρκος.

Ο Μάρκος γύρισε προς τα παιδιά και είπε:

-Πηγαίνετε στα οχήματα και με το σήμα μου φεύγουμε.

Αφού συμφώνησαν βγήκαν έξω και στο χώρο είχαμε μείνει πλέον εγώ , ο Κώστας, ο Μάρκος, ο Μπρούνο , ο Σπύρος, ο Ντάνιελ, ο Γαβριήλ, ο Κάρολος , ο Massimo και η Paola.

-Μπορούμε να βοηθήσουμε κάπου εμείς, προσφέρθηκε ο Κάρολος και τον κοίταξαν όλοι περίεργα.

-Δεν ξέρεις τίποτα για τον κόσμο μας και πόσο μάλλον για μια ισχυρή συμμορία αναρχικών που το ποινικό τους μητρώο είναι χειρότερο και από μαφιόζου, απάντησε σαρκαστικά ο Μάρκος.

Ο Ντάνιελ βγήκε μπροστά και χαμογέλασε ειρωνικά. Με μία γρήγορη κίνηση έβγαλε από το πίσω μέρος του παντελονιού του ένα όπλο και το όπλισε.

-Επειδή είμαστε καλοί σε αυτό που κάνουμε για αυτό το ποινικό μητρώο μας είναι καθαρό.

Εκεί πάγωσα.

Είναι μαφιόζοι?!

Τι στον Αθανάσιο Διάκο θα μάθω ακόμα θεέ μου?!

-Δηλαδή όλοι εσείς είστε νονοί της νύχτας; ρώτησα μη πιστεύοντας στα αυτιά μου.

-Αν αυτό σου κάνει εντύπωση, θέλω να σε δω τι θα κάνεις αργότερα, είπε σοβαρός ο Ντάνιελ.

Το βλέμμα του σοβαρό και απόλυτο ενώθηκε με το μπερδεμένο και χαμένο δικό μου.

~~~~

Καλημέρες Καλημέρες!

Τι κάνετε πως μου είστε;

Θα πάτε πουθενά τώρα το καλοκαίρι;

Τι πιστεύεται εννοούσε με αυτή την σπόντα ο Ντάνιελ;

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας χαρακτήρας μέχρι στιγμής;

Παρακαλώ αφήνεται ένα σχόλιο και ένα αστράκι🙂

Τα λέμε μέχρι το επόμενο Λαβυ<3!