Athyeia's PoV

"Lalala~~" Masaya kong kanta habang nagdidilig ng halaman.

I never got the chance to meet Levi, ibig sabihin, mas malaki ang tsansang mabuhay ako.

Madalas sa mga nababasa kong nobela na napapapunta sa ibang mundo, oras na maiwasan mo ang kamatayan ng bida, babalik ka na sa tunay mong oras o kasalukuyan.

Kaya bakit naman hindi pa ako bumabalik doon? Hindi ko alam.

Siguro ay kailangan ko pang maghintay hanggang sa mismong kamatayan ni Athyeia? Maybe...

"Ate look! I created a flower crown!" Pagmamalaki ni Li-Em sa ginawa niyang korona ng iba't-ibang kulay na rosas.

Siguro okay nadin na nandito muna ako, mamimiss ko si Li-Em.

Hindi lang siya ngunit pati nadin sina Mama at Papa.

Habang tinitingnan ko sila at nakakasama, mas nakikita ko ang pagkakahawig nila sa pamilya ko bilang si Alaina.

"Ang ganda naman niyan Li-Em." Masaya kong sabi. Binigyan niya ako ng isang napakacute na ngiti.

"Para po sa iyo iyan Ate."

"Talaga?" Lumuhod ako at pumantay sa kaniya. "Ilagay mo nga."

Li-Em did as what she has been told. She giggled when the crown of roses has been a perfect fit.

"Athyeia! Li-Em!" Napatingin kami pareho ni Li-Em sa second floor ng aming bahay. Doon ay nakadungaw si Mama. "Pumatungo kayo dito, bilis!" Parang nagmamadali niyang sabi.

Nagkatinginan naman kami ni Li-Em bago sabay na tumango para pumunta kay Mama.

"Nako! Bilisan niyo at magayos! May kilalang pamilya na inimbitahan tayo para kumain sa kanilang bahay, sa trabaho ito ni Papa pero pati tayo ay pinapatungo nadin doon." Masaya niyang sabi. "Klaseng magkakaroon nanaman tayo ng bagong tatangkilik sa maliit nating sapatusan." Mukhang kinikilig na sabi ni Mama.

"Kailangan nating magmukhang presintable para naman mas maenganyo silang kumuha saatin ng produkto. Naiintindihan niyo ba?"

"Opo."

"O siya! Magsimula na kayo." I did as what Mama had said.

Pumunta na ako saaking kwarto upang maligo. Ayaw kong magayos ng sobra, ang sabi lang naman ni Mama e magayos hindi ba? Siguro ay sapat na ang paliligo, konting braid sa buhok, at pagpupulbo.

Ginawa ko ang nais kong gawin.

Medyo kinikilig naman ako sa katotohanang napakaganda ni Athyeia. Hindi naman kasi ako kaganda noong si Alaina ako e. Natural din ang mahahaba niyang pilik mata.

Halatang-halata na alagang-alaga talaga siya.

"Binibini, nandito po ako para ayusin ang gamit niyo." Katok ni Laura mula sa labas ng aking pintuan.

"Pasok." Paanyaya ko sa kaniya.

Pumasok naman din agad si Laura, napangiti ako ng makita ang suot niya. "Magkasama tayo??" Natutuwa kong sambit.

Medyo nakaclose ko nadin kasi ni Laura nitong mga nakaraang araw.

"Yup!" Masaya niya ding sabi at nagthumbs up. Napakunot ako ng noo ng mapansing kumuha siya ng isang kulay berdeng maleta mula sa ilalim ng aking kama.

"Bakit mo nga pala aayusin ang gamit ko? At tsaka bakit nakamaleta?"

"Hindi po ba sinabi sainyo ng ni Madame Althea?" I tilted my head. Klase namang naintindihan niya na wala akong kaalam-alam tungkol sa paksang kaniyang tinutukoy.

"Na?"

"Na isang linggo po tayo doong mananatili!!" Natutuwa pa niyang sagot. Ha???

Well, aaminin ko, ako man din ay nasasabik. Sawa na nga kasi ako saaming bahay.

Walang cellphone, walang TV, walang wifi.

Mabuti na lamang at may ilang libro dito na maaari kong basahin. Speaking of which, ipapaalam ko kay Mama na gusto ko na uli magpabili ng libro dahil wala na akong mapaglibangan.

"You don't look that excited." Napapahinga nitong sambit. "Sayang, sa mansion pa naman tayo ng Azturias bibisita."

"Azturias?" Bakit parang pamilyar ang pangalang iyon saakin.

"Opo binibini. Sa mansion ng Azturias. Napakaswerte nga po natin dahil konti lamang ang nakakaapak sa loob noon at piling-pili talaga, pero heto po tayo at mananatili pa doon ng isang linggo." Sabi niya. Umupo naman ako sa kama ko at tumulong sa pagtitiklop ng mga damit.

Hinayaan kong magkwento ng magkwento tungkol sa lugar si Laura. Medyo hindi ko nanaman naintindihan ang kaniyang kwento dahil iniisip ko kung saan ko ba narinig ang pangalang Azturias.

Baka sa current world?

Or baka narinig ko noong bata pa ako bilang Athyeia?

Time flew fast, nakapaghapunan nadin kami sa isang restaurant sa daan. Napakatulog ako ng medyo mahimbing, until I realized na nandoon na kami sa lugar na kanina lamang ay kinukuwento saakin ni Laura.

Hindi biro ang laki ng lugar, para itong isang palasyo.

After I shot the man, agad akong tumungo sa harap ng lalaking hiniram ko ang baril. "Paumanhin po, natakot lang ako na baka may mawalan ng buhay kaya ko nakuha ang iyong baril." Paumanhin ko sa ginoo.

Hindi ko gaano maaninag ang mukha niya ng dahil kandila pa lamang ang nagsisilbing ilaw sa paligid, ganoon pa man, alam kong medyo matangkad siya kesa saakin.

"Mahal na Prinsipe. Ikinagagalak kong ligtas ka." Sambit ng isang lalaking nakabihis guardia. Muli akong napatingin sa lalaking kinuhanan ko ng baril.

"P-Prinsipe?" Hindi ko mapigilang mataranta. Nakapangdekwat ako ng baril mula sa isang prinsipe?!

"Patawad po kamahalan!" Natatakot kong sabi at tumungo ng mas mababa pa kesa kanina. "G-Ginawa ko lang po iyon dahil sa kapatid ko...." Papaano kunh parusahan niya ako?

Napalunok ako ng paulit-ulit. Ama namin sa langit, iligtas Niyo po ako at ang pamilya ko sa kapahamakan.

"Raise your head." Malamig na boses na sabi ng lalaking nasa aking harapan.

In my sixteen years of life was I able to see the most beautiful smile I have ver saw. "You saved me." Saad niya.

In that instant nawala ang lahat ng kabang bumabalot saaking dibdib.

"How much money do you need?" Biglang nawala ang ekspresyon sa kaniyang mukha.

"Po?" Nataranta ako. "Hindi ko iyon ginawa dahil sa pera! Kailangan ko lang din po talaga iligtas ang aking kapatid." Angal ko.

I've read about this in some books, akala ng mayayaman ay laging gusto naming mga medyo salat ang kanilang pera. But what I wanted was just for them to be safe.

"Please. Ayaw kong magkautang na loob." Ahh... so that was it. He didn't wanna be indebted.

I smiled at him. "Dahil po sa baril niyo kaya nailigtas ang kapatid ko." Nilingon ko si Li-Em na karga-karga ni Mama upang hindi niya makita iyong nabaril na lalaki. "Iyon po ay sapat na."

I wasn't sure if I saw a glint of an unknown expression in his eyes. Ngunit kahit na wala siyang expresyon sa mukha ay dama ko ang kaniyang konting kasiyahan.

Was he happy because I said that we're safe because of him? If he is, I'll leave it at that. It feels good to make someone feel happy.

"Levi." Nanlaki ang aking mata ng kunin niya ang aking kamay. He looked at straight unto the eyes and kindly smiled. "Levi Azturias." Pakilala niya saakin.

I was dumbfounded for a second before I found my voice. "Athyeia Abarca."

My eyes widened when I remembered that part of the story.

AHHHHHH!!!! AZTURIAS NGA PALA ANG POTAENANG LALAKING IYON!