Parker had gehoopt en gezocht, maar 2 januari was Percy nog steeds niet terug.

Hij hoopte dat Percy na de feestdagen terug zou komen, hij hoopte dat hij het kon bijleggen met zijn broertje en sorry kon zeggen.

"Hey Pierce, ik weet dat ik zei dat ik geen honger had, maar ik heb best al een tijdje niets gegeten, dus misschien moet ik iets eten."

Parker trok zijn neus op en keek naar Nathaniel die lief glimlachte en knikte naar de stapel fruit die bij Parker lag. Hij greep en appel en gooide hem naar Nathaniel die tegen een boom aanzat.

De klootzak kon niet lopen. Hij had uitgelegd dat hij een spreuk had geprobeerd om zijn vader uit zijn lichaam te verbannen en het had gewerkt volgens hem. De enige prijs waarvan hij zeker wist dat het erachter zat was dat hij een stukje van zijn eigen ziel verloor. Daardoor was hij ongelofelijk zwak en kon hij niet veel meer als praten.

Wat hij verassend weinig deed.

Het meeste van de tijd sliep Nathaniel, maar als hij wakker was hield hij zich stil en observeerde hij ongelovig Alyssa die een beetje ongemakkelijk haar normale leven probeerde te leiden.

"Nathaniel moet ooit zichzelf toch wel wassen in het beekje?" Vroeg Parker terwijl Alyssa hem met opgetrokken wenkbrauw aankeek. "Hij kan niet lopen en ik ga absoluut niet mee als hij zijn fucking kleren uittrekt." Zei ze waarna Parker een vies gezicht trok en instemde. "Nee, ja. Dat was ik eventjes vergeten." Mompelde hij terwijl Nathaniel kuchte en de twee omkeken.

"Ik weet niet of het van belang is, maar de derde tent staat in brand." Zei hij droog terwijl Alyssa geschrokken opkeek en opstond terwijl ze richting de tent rende, die inderdaad in brand stond. "Fuck fuck fuck!!" Schreeuwde ze terwijl ze een poging deed het vuur te stoppen, maar toen het eenmaal gestopt was, was de tent inclusief de spullen in de tent veranderd in as.

"Nee! Godverdomme!" Riep ze terwijl ze zichzelf op haar knieën liet vallen en Parker knipperde. "Alyssa, we moeten hier weg. Nu!" Zei hij dringend terwijl ze fronste en opkeek. "Waarom?" Vroeg ze terwijl ze opstond en Nathaniel de twee vragend aankeek. "Alyssa normaal vuur brand niet zomaar door al je spullen zonder een geluid te maken." Zei hij terwijl Alyssa's pupillen verkleinde en haar hoofd naar Nathaniel schoot die haar aankeek.

"Ik zweer het ik heb niets gedaan." Zei hij terwijl hij zijn handen omhoog probeerde te houden ter bescherming, maar hij kreeg ze niet omhoog. "Hij kan zijn armen niet eens optillen, wat zou hij kunnen doen?" Vroeg Parker terwijl Nathaniel zwak glimlachte.

"Het spijt me van je tent." Mompelde hij zacht terwijl Parker zuchtte en naast Nathaniel op de vloer ging zitten. "Allie, pak de tenten en spullen in, ik neem hem wel mee." Zei hij terwijl hij zijn arm onder Nathaniels oksels haakte en hem op zijn voeten neerzette. Nathaniel leunde met zijn volle gewricht tegen Parker, maar Parker was wel wat gewend nadat hij voor twaalf dagen Alyssa's dode lichaam had meegesleurd.

"Kom." Zei hij terwijl hij zijn hand uitstak die Alyssa vastgreep waarna de drie verdwijnselde naar een heel ander bos. Parker had gelijk na het verdwijnselen een brief gestuurd naar Percy over waar ze waren. Parker had besloten buiten de tenten te slapen, omdat hij het best tegen de kou kon en drie dagen later was Percy teruggekomen.

Ze hadden met zijn drieën alles uitgepraat en Percy had besloten bij Alyssa te slapen, waardoor Parker tot last in de nacht wakker bleef door de gesprekken van de twee die jaren van tijd gemist hadden van elkaar.

Ook al scheelde het zoveel tijd, de twee leken nog steeds net zo close als voorheen te zijn.

En Parker was blij voor ze.

Want ze verdienden het.

Ze verdienden het om weer vrienden te zijn en Parker was zo blij dat hij zijn broertje terughad.

Maar ergens was hij jaloers.

Want de laatste jaren had Parker voor Alyssa gezorgd en was Parker Alyssa's beste vriend geweest. En nu voelde hij zich soms alleen. Zeker als hij alle nutteloze gesprekken hoorde van de twee.

Het begon te volgende ochtend te sneeuwen, en Alyssa had vastgesteld dat Nathaniel of kon oprotten of plaats maakte voor Parker om ook in de tent te slapen. Tuurlijk, het was ongemakkelijk. Bijna ondraaglijk.

Parker had geprobeerd om in de tent te slapen maar niet op het matras, maar het matras nam de hele tent in, dus hij lag op het uiterste hoekje van het matras, zo ver weg mogelijk van Nathaniel.

Het was een stuk warmer in de tent, maar Parker sliep pas laat. De dekens waren ingenomen door Nathaniel maar koud had Parker het absoluut niet dus het maakte hem weinig uit.

De volgende ochtend werd Parker pas rond de middag wakker door Percy en Alyssa die buiten de tent aan het gieren waren van het lachen. Hij opende zijn ogen en wilde omdraaien om zijn hoofd in zijn kussen te verbergen, maar vond toen uit dat hij niet omdraaien kon door twee armen rond zijn middel.

Hij gilde als eerste instinct, waardoor Nathaniel ook wakker werd en hij verbaasd naar Parker keek. Zijn gezicht was tegen Parkers borstkas geduwd en hij liet Parker geschrokken los terwijl zijn wangen rood werden en hij een poging deed weg te rollen van Parker. "Jezus, sorry. Sorry. Oh godver.. het spijt me zo erg Parker." Mompelde hij terwijl Parker knipperde en Nathaniel zijn shirt van de vloer pakte dat Parkers shirt bleek te zijn. "Oh fuck, dat is jouw shirt. Eh hier." Zei hij terwijl hij het shirt in Parkers gezicht gooide en Parker verbaasd naar Nathaniel keek terwijl het shirt op het matras viel.

Hij ging rechtop zitten en trok zijn shirt aan over zijn hoofd waarna hij zacht kuchte. "Dit is nooit gebeurd."

"Nee inderdaad. Nooit gebeurd." Zei Nathaniel terwijl Parker fronste en naar het shirt keek.

"Ik heb geen rood shirt."

"Oh fuck!"

~

Maar de volgende dag werden de twee weer dicht bij elkaar wakker. Dit keer had Parker zijn armen rond Nathaniels middel geslagen en had Nathaniel zijn handen vast. Parker werd wakker door Nathaniels haar dat zijn neus kriebelde en Nathaniel werd nogmaals wakker door Parker die geschrokken reageerde.

Maar ook de dag erna werden ze zo wakker, en de dag daarna ook. Na de vijfde dag ook zo wakker te worden, had Parker zich erbij neergelegd en besloten om het te aanvaarden.

"Dit betekent niets."

"Juist."

"En dit gaat niets betekenen."

"Juist."

"Percy en Alyssa mogen dit absoluut niet weten."

"Klinkt logisch."

"En we moeten een shirt gaan dragen las dit dagelijks gaat gebeuren."

Nathaniel gaf hierop geen antwoord en Parker keek hem vragend aan. "Wat?" Vroeg hij terwijl Nathaniel knipperde en zacht zuchtte. "Maar dat slaapt zo kut." Zei hij terwijl Parker zijn wenkbrauw optrok. "Dus? Wil je dan dagelijks wakker worden en mijn borstkas zien?" Vroeg hij terwijl Nathaniel op zijn lip beet en wegkeek.

"Nou weet je het is geen slecht uitzicht.." Mompelde hij zacht terwijl Parker hem geschokt aankeek en zijn kussen tegen Nathaniels hoofd gooide. "Nathaniel!" Riep hij verontwaardigd waarna Nathaniel zijn handen in de lucht schoot. "Sorry! Ik kan er ook niets aandoen dat je gespierd bent!" Zei hij terwijl Parker zuchtte en zacht grinnikte.

Het werd heel even stil en Nathaniel keek naar Parker.

"Dus geen shirts?"

"Nathaniel!"

~~~
A/N: hehe.

Effe een leuk hoofdstukje ertussendoor mag ook wel toch?

Lol.

Wat vinden we van Parker/Nathaniel?

De shipnaam is trash, dus ik heb besloten dat jullie mogen kiezen.

Of het is Parkett (parker/Nott) maar dat kan net zo goed Alyssa en Parker zijn dus das beetje bijzonder.

Dit was het weer voor nu, tot morgen of tot vanavond maar waarschijnlijk vanavond.

1300 woorden