Drie dagen.

Drie dagen had Percy geleefd met Alyssa en Parker.

Of nou ja.

Alina en Parker.

Alyssa had een nieuwe naam aangenomen, maar met de nieuwe naam kwam een heel nieuw persoon die Percy nooit heeft gekend. Parker was veel opener en sarcastischer als meestal, bijna zoals Percy, maar Alyssa was in plaats van haar vrolijke zelf nu Alina. De standvastige, bloedserieuze weerwolf die zich met niets anders als jagen leek bezig te houden.

Of ze was bang voor Percy.

Om hem weer te zien, na al die jaren die hij alleen had doorgebracht. Na al die jaren dat zijn beste vriendin nooit dood was en na al die jaren dat zijn broer met zijn beste vriendin had geleefd.

"We moeten hier weg. Nu!"

Percy schrok uit zijn gedachten bij het horen van de geschrokken Alyssa de Parker aan zijn arm greep en hem meetrok. "Wat? Allie doe eens rustig, wat is er?" Vroeg hij terwijl hij zijn arm lostrok en ze hem aankeek.

"Parker, we hebben hier geen tijd voor, we moeten weg! Nu!!" Riep ze terwijl ze haar hand losjes bewoog en de twee tenten zich inpakten tot twee kleine tassen die krompen tot ze in haar zakken pasten.

"Hey, hey! Doe nou eens rustig! Wat is er?" Vroeg hij terwijl ze omkeek naar de weg waar ze vandaan was gekomen. Daarna keek ze puntig naar Percy alsof ze hem de schuld ervan gaf.

"Nathaniel is hier."

Percy's mond viel tegelijk met die van Parker open, maar Alyssa pakte de tassen, greep Parkers arm en begon weg te lopen. Percy stond op om ze te volgen, maar Alyssa maakte nog een losse beweging met haar handen waarna hij tegen de boom knalde.

"Wacht! Godverdomme!" Mompelde Percy terwijl hij in pijn zijn schouder greep en hij bang naar Parker en Alyssa keek die verder verdwenen, Alyssa nog steeds Parkers arm meetrekkend.

"Parker alsjeblieft!!" Riep Percy naar zijn broer, in alle hoop dat hij ook naar zou omdraaien, alles dat hem langer hier zou houden.

En het werkte. Parker stopte met lopen en draaide zich om naar Percy, een schuldige blik op zijn gezicht. "Percy.." "je hebt hem hier heen gebracht, stop met onschuldig te doen!" Riep Alyssa voordat Parker iets kon zeggen en Percy fronste.

Maar nog voordat Percy iets kon schrikken hoorde ze alle drie een krijsende schreeuw en schoot Alyssa's hoofd omhoog. "Nathaniel." Ze keek boos naar Percy waarna ze haarzelf langs Parker duwde en het bos inliep, richting haar broer.

Tuurlijk, ze haatte hem.

Tuurlijk, het was riskant en dodelijk wat ze nu ging doen.

Tuurlijk, ze zou hierdoor dood kunnen gaan. Echt dan.

Maar alsnog. Hij was haar broer en hij had niets gedaan.

Ze vond hem snel terug, en knielde naast hem op de vloer. Hij had zijn ogen dicht en leek niet bij bewustzijn te koken, maar hij mompelde nog zeven enkele woorden naar Alyssa.

"Als ik wakker word, is papa dood."

En daarna verdween het laatste deel van leven uit Nathaniels lichaam en gilde ze hard voor Parker.

Hij was bijna gelijk bij haar zijde en ze verborg haar gezicht in zijn schouder voordat er een traan vallen kon. Parker mompelde zacht terwijl Alyssa op een afstandje voetstappen hoorde en ze opkeek naar Percy die een stukje verder weg stilstond. Parker haalde zacht zijn hand door Alyssa's haar terwijl ze hem aankeek en de realisatie tot haar indrong dat Parker niet Parker maar Percy was.

Bijna gelijk probeerde ze weg te deinzen van hem, maar Percy keek haar teleurgesteld aan en ze keek kort naar Parker die nu aan de andere kant van Nathaniel zat.

"Is hij?" Alyssa's stem stopte ermee voordat ze de zij afmaken kon, stikkend op de tranen die ze niet zou laten vallen. "Dood?" Vroeg Percy voorzichtig terwijl Parkers ogen geel werden en hij fronste.

"Het einde van het spel. Nathaniel is aan het vechten voor zijn leven." Zei hij waarop Alyssa knipperde en ze zacht knikte. "We moeten hem meenemen." Zei ze zacht terwijl Percy fronste. "Sorry, maar was hij niet degene die twee seconden geleden nog wilde vluchten omdat hij hier was?" Vroeg hij waarop Alyssa hem geïrriteerd aankeek.

"Je snapt het ook nooit hè? Percy hij is op het randje van dood, natuurlijk ga ik hem niet achterlaten hier hij is mijn broer!" Riep ze verontwaardigd terwijl ze opstond en wegliep. Percy wilde achter haar aangaan, maar Parker hield hem tegen.

"Ze gaat je niet vergeven als je altijd bij haar in de buurt blijft." Percy draaide richting Parker die zacht zuchtte en zijn ogen sloot. "Waarom moet ze me vergeven? Zij is degene die sorry moet zeggen!" Riep hij verontwaardigt waarna Parker zijn lippen tuitte.

"Niemand van jullie heeft iets fouts gedaan." Zei hij terwijl Percy zijn wenkbrauwen optrok. "Oh nee! Nee! Want ze heeft ook echt niet mij zes jaar helemaal alleen achtergelaten met mijn gevoelens omdat ze fucking dood was?!!" Schreeuwde hij terwijl tranen begonnen te vallen tegen zijn zin in en hij woedend opstond.

"Percy, ze doet ook haar best. Ze kon het niet vertellen-" "nee! Natuurlijk niet!! Maar mijn FUCKING BROER LAAT ME ACHTER VOR MIJN DOD BESTE VRIENDIN!!" Percy was zo boos nu dat hij controle over zijn woorden verloor. Hij was woedend en verdrietig en hij wilde Parker knuffelen maar ook vermoorden.

Hij wist het niet meer en aan Parker gezicht te zien wist hij het ook niet meer.

"Percy, alsjeblieft, ik kon daar niet meer leven. Ze sloten me op in mijn kamer omdat ze zich voor me schaamden. Hier kan ik zijn wie ik ben." Zei hij kalm terwijl Percy humorloos lachte.

"Ja. Maar je hebt nooit gedacht om terug te komen om mij mee te nemen of wel? Want ik ben ondertussen door een weerwolf gebeten en ik ben ondertussen een deel geweest van Greybacks roedel. Ik heb ondertussen een broertje gehad en verloren, maar jij was er niet. Jij was er niet toen ik voor je vroeg, jij was er niet toen ik helemaal alleen was, je was er niet toen ik nogmaals alleen overbleef nadat Callum dood was gegaan en ik heb voor je geroepen, gezocht gehuild, geschreven ik heb alles gedaan, maar jij was er niet! Jij was er niet maar ik wel!!" Schreeuwde hij terwijl Parker hem schuldig aankeek en zijn lip begon te trillen.

"Weet je wat mijn ouders zeiden toen ik terugkwam? 'Oh god Parker we zijn zo blij dat ons kindje veilig is!' Ik was jou, want Penny bestond niet meer voor hun!! Ik bestond niet meer voor hun." Plots werd Percy's stem zo breekbaar als een glazen plaat terwijl hij Parker aankeek en zijn neus ophaalde.

"Percy ik heb er zo helemaal niet over nagedacht, het spijt me zo erg."

"Ja ja." Zei hij zacht terwijl hij achteruit liep.

"Ik snap het. Ik ben niet gewild hier. Dat is prima hoor, ik ga wel gewoon." Mompelde hij terwijl hij terug naar het kamp liep, zijn tas pakte en precies deed wat hij had gezegd.

~~~
A/N: eh, oké maar Percy heeft trauma en Parker had geen andere keuze.

En Allie ook niet.

Dus het is heel gezellig :)

Maarja, Dit was het weer. Tot morgen!

1200 woorden