POV ROSE

"Rose?" Mason's ogen branden in die van mij. "Ik was bij Donna, hoezo?" Ik probeer mijn adem zo gecontroleerd mogelijk te laten verlopen. Mason fronst zijn wenkbrauwen en ik krijg het gevoel dat hij weet dat ik niet bij Donna was. "Voor wie lieg je nu, want ik weet dondersgoed dat je daar niet was. Donna was namelijk met Jay bij de sportschool, zonder jou." Hij verheft zijn stem.

Ik zucht diep en verbreek het oogcontact. "Sorry, ik dacht dat je me niet zou laten gaan als je wist naar wie ik toe ging." geef ik toe. "Waar was je?" Ik sla mijn ogen op de grond. Mason zet een stap naar mij toe en legt zijn hand onder mijn kin, zodat ik hem wel moet aankijken. "Rose, zeg me gewoon waar je was." zegt hij met een geïrriteerde ondertoon. "Ik was bij Tyler." zeg ik.

Mason laat mijn kin los en zet een stap naar achter. "Tyler als in, je ex Tyler die jou maanden lang heeft gebruikt en vervolgens op je verjaardag kwam om die vervolgens te verpesten?" Ik knik. "Waarom lieg je hierover tegen me?" Zijn ogen staan kil, gekwetst. Het voelt alsof mijn maag in de knoop ligt. "Sorry Mason, ik wilde gewoon niet dat je me tegen zou houden."

"Al zou ik je tegenhouden?! Heeft hij je aangeraakt?" vraagt hij. "Nee Mason, hij is veranderd denk ik." probeer ik. "Rose, je had gewoon niet moeten liegen, hij had je van alles kunnen doen, ik was met je meegegaan als je het gewoon had verteld."

"Dat is nou juist het probleem, ik wilde dit zelf doen en niet dat jij als een of ander schoothondje achter me aan zou komen en mijn reddende engel zou zijn Mason! Tyler en ik hebben gewoon gepraat, hij heeft me met geen vinger aangeraakt." schreeuw ik. "Schoothondje? Is dat hoe je me ziet Rose? Ben ik een schoothondje wanneer ik mijn vriendin probeer te beschermen voor haar ex die haar maanden lang heeft gebruikt? Want dan weet ik genoeg!"

"Ja! Je kent alleen de slechte kant van hem, maar hij is toch echt de jongen waar ik een jaar geleden zo smoorverliefd op werd, om zijn lieve innerlijk, dus ik wilde dit alleen doen, omdat ik Tyler ken en vertrouw, ondanks wat er is gebeurd." Mason slaat met zijn vuist op tafel. Hij loopt met een boog om me heen, richting mijn voordeur. "Je had niet moeten liegen Rose, had het gewoon uitgelegd en ik had je gelaten, maar dit is toch wel een ander level van vertrouwen." Teleurgesteld opent hij de deur en loopt hij weg.

Ik staar voor een tijdje naar de deur. Tranen van woede en schuldgevoel lopen over mijn wangen. Hij probeerde me inderdaad te beschermen, maar het had hoe dan ook op ruzie uitgelopen. Als deze ruzie niet had plaatsgevonden hadden we wel ruzie gehad over het feit dat hij mee wilde gaan terwijl ik dat niet wilde.

Ik loop naar de bank en haal mijn telefoon uit mijn zak. Ik besluit Noah te bellen, ik heb hem te weinig gesproken deze week. Mijn ogen voelen dik van het huilen.

"Heyy, ik wilde jou ook net bellen." klinkt van de andere kant van de lijn. Ik glimlach even door zijn enthousiaste begroeting, Noah is altijd vrolijk, je moet veel doen om hem boos of verdrietig te maken. "Hey, we hebben elkaar veel te weinig gesproken deze week."

"Precies, zin om langs te komen? Ik verveel me al heel de dag en niemand is thuis. Oh en ik heb trek in pizza." Ik grinnik even door zijn woorden. "Nou die pizza heeft me overgehaald, ik ben er met 10 minuutjes."

Het is druk buiten. De straten zijn gevuld met voornamelijk toeristen, met camera's om hun nek en ijsjes in hun handen. Ik wacht even met lopen tot het stoplicht op groen staat. Aan de overkant van de straat staat een groep vrienden selfie's te maken met een telefoon. Zo eentje die zo groot is dat hij niet eens normaal in je broekzak past.

Het stoplicht springt op groen en ik loop rustig verder. Een klein meisje met een roze rokje en twee staartjes op haar hoofd komt voorbij rennen. Ze heeft een muntje in haar rechterhand. Mijn ogen volgen het meisje, die haar muntje in de pet van een straatmuzikant legt. De man knikt dankbaar naar haar. Wanneer ik achter me kijk zie ik het meisje trots naar haar ouders rennen. "Ik heb het gedaan mam!" roept ze. "Goedzo lieverd, hij zal je heel dankbaar zijn." zegt haar moeder, en ze heeft een aai over haar haren. Zulke kleine dingen kunnen mij zo blij maken. Automatisch verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht.

"Hehe, je hebt er nog nooit zo lang over gedaan om bij mijn huis te komen." Noah sluit de deur achter mij en ik hang mijn jas aan de kapstok. "Sorry, ik ben lopend, vind je me niet onwijs sportief?" lach ik. "Ja ik ben wel heel erg trots op je." Hij steekt zijn tong naar me uit en ik geef een duw tegen zijn schouder.

"Oke maar ik kom hier natuurlijk voor de pizza hè, dus heb je al besteld?" Noah komt aanlopen met twee glazen water. Hij overhandigt een van de glazen en mij en ik glimlach dankbaar. Zijn donkerbruine krullen hangen een beetje voor zijn ogen. "Nee, ik wilde wachten tot je er was, maar ik neem aan dat je caprese wilt?" zegt hij terwijl hij naast mij op de bank ploft en zijn telefoon pakt. "Goed geraden, je lijkt mijn beste vriend wel." lach ik.

Ik neem een hap van mijn pizza en sluit mijn ogen even van genot. "Holy shit, ik heb al zo lang geen pizza meer gegeten dat ik even vergeten was hoe het ook al weer smaakte." zeg ik. Noah knikt instemmend.

"Hoe is het met Mason?" vraagt Noah nog half kauwend. Er ontstaat meteen een brok in mijn keel. Ik heb niets meer gehoord van Mason nadat hij is weg gegaan. Het schuldgevoel daarentegen blijft wel aan mijn hoofd zeuren.

"Niet zo goed, we hebben vanmiddag ruzie gehad, en toen is hij weggegaan en heb ik niets meer van hem gehoord." Het doet me toch meer pijn dan ik in de eerste instantie had gedacht. "We hebben wel vaker discussies gehad, maar dit is onze eerste ruzie in onze relatie en ja, het doet gewoon een beetje pijn."

Noah knikt begrijpend. "Dat is logisch, je wilt natuurlijk het liefst gewoon een relatie zonder ruzies. Mag ik vragen waarover het ging?" Ik slik en twijfel even of ik het zal zeggen, aangezien Noah ook niet Tyler's beste vriend is. "Beloof je dat je niet boos wordt? Ik heb geen zin om ook nog eens ruzie te hebben met mijn beste vriend."

"Is goed, vertel maar."

"Ik ben bij Tyler geweest en ik heb tegen Mason gezegd dat ik bij Don was, maar Mason kwam Donna tegen bij de sportschool, dus toen wist hij dat ik gelogen had. Maar ik had express niets gezegd omdat ik niet wilde dat hij mee zou gaan of dat hij bezorgd zou zijn." ratel ik aan een stuk door. Ik hoop dat hij het woord Tyler niet heeft verstaan. "Wow wacht, even terug naar het begin, je bent bij Tyler geweest?! Wat the fuck moet je bij hem? Heeft hij aan je gezeten?" Deze reactie had ik al verwacht.

"Je zou niet boos worden, dus als je je even in houdt dan leg ik het uit." Noah zucht even en gaat achterover op de bank zitten. "Tyler appte of ik kon afspreken, hij wilde het een en ander met me bespreken. Ik ben naar hem toe gegaan en hij heeft alles uitgelegd. Hij heeft me nooit met opzet pijn gedaan Noah. Al die tijd dacht ik dat hij niet van me hield, maar dat deed hij wel. Hij heeft me dus verteld dat hij in de schulden zat bij zijn dealers en dat zij hem dwongen om mij seks met hun te laten hebben, omdat ze me anders iets veel ergers aan zouden doen. Tyler geloofde dat dus omdat ze al verdacht werden van 2 moorden, en daarom heeft hij er dus aan toe gegeven." Mijn wangen zijn opnieuw nat van de tranen, dat is al de derde keer vandaag.

"Jezus Rose, ik had dit dus echt nooit verwacht." Noah slaat zijn sterke, gespierde armen om me heen en trekt me in een knuffel. Zijn krullen prikken in mijn nek. "Ik ben blij voor je om te horen dat hij wel nog om je gaf, en ook nog steeds zoveel om je geeft dat hij vond dat je de waarheid verdiende. Dat maakt hem toch al een iets mindere klootzak dan dat ik dacht dat hij was."

"Wow wacht," onderbreek ik hem, "hij is alsnog een klootzak, want hij heeft daarna gewoon maanden lang niets van zich laten horen, dus het is niet ineens goed. Maar ik kan me wel wat beter inleven in de situatie waar hij in zat. Je wilt niet weten hoe blij ik was om te horen dat hij dit al die tijd moest doen zonder dat hij het zelf wilde, en dat hij nog van me hield. Maar, ik heb nu dus wel dikke ruzie met Mason."

Noah laat me los uit zijn knuffel en haalt zijn mouwen langs mijn gezicht om mijn wangen droog te maken. "Heb je dit uitgelegd aan hem?" Ik schud mijn hoofd. "Daar kreeg ik de kans niet eens voor, hij was alleen maar boos omdat ik had gelogen. Maar hij kent Tyler niet, dus hij gaat die hele situatie nooit zo opvangen als dat ik hoop. Hij zal nooit zo reageren als jij." Mijn hart verwarmt door de manier waarop Noah reageert op de situatie, ik was zo bang dat hij ook boos zou worden.

"Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk dat je het toch zal moeten uitleggen, als je wilt dat het goed komt tenminste. Leef je eens in in hem. Het enige wat hij nu weet is dat je in je uppie naar je gewelddadige ex bent gegaan, en daarover tegen hem hebt gelogen. Hij kent het verhaal niet." Noah heeft een punt. Ik slik en knik begrijpend. "Je hebt gelijk, morgen zal ik hem het verhaal uitleggen."

De rest van de avond lukt het me aardig goed om mijn gedachten van Mason en Tyler af te schuiven. Noah en ik hebben ondertussen een aantal wijntjes op en ik ben super melig. Wanneer ik op de klok kijk zie ik dat het al half 2 is. "No kijk de tijd, ik moet echt naar huis." lach ik. "Holy shit, ik had helemaal niet door dat het al zo laat was, wil je blijven slapen?" vraagt hij. "Is goed, ik stuur mijn moeder wel even een appje."

Nadat ik mijn moeder een appje heb gestuurd loop ik met Noah mee naar zijn slaapkamer. Ik trek mijn jurk uit en pak een shirt en sportbroekje uit zijn kast. Vervolgens kruip ik naast hem in het grote bed. Al sinds kleins af aan slapen we in één bed, en Noah kijkt ook niet meer op van het feit dat ik zijn kleding aan heb.

Wanneer ik naast me kijk zie ik dat Noah al slaapt. Ik heb geen idee hoe hij dat doet, die jongen slaapt gewoon zodra hij zijn ogen sluit.

Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje naast het bed en open Instagram. @Tylerlewis verschijnt als bovenste wanneer ik zijn naam in typ bij de zoekbalk. Nadat ik bij hem weg was gegaan, heb ik hem meteen van mijn social media verwijderd. Ik klik zijn account aan. "Shit." Fluister ik wanneer ik zie dat zijn account privé is. Ik zucht, maar klik dan toch op 'volgen'.

Na nog 10 minuten lang overwogen te hebben of ik het volgverzoek toch zou verwijderen sluit ik mijn telefoon af en leg hem terug op het nachtkastje. Ik sluit mijn ogen en val al snel in een diepe, droomloze slaap.