''Έχεις δίκιο. Δεν ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί σου'', λέει και περιμένω να ακούσω τι άλλο θα πει. ''Η αλήθεια είναι ότι... Emma, υπάρχουν πράγματα στον κόσμο που κανένας θνητός δεν μπορεί να δει ή να κατανοήσει. Αυτά τα πράγματα είναι μέσα μας. Όλοι έχουμε μια σκοτεινή πλευρά, ένα τέρας μέσα μας που πολεμάει να βγει κάθε μέρα. Μερικοί μπορούν να το κρατήσουν μέσα τους άλλοι όχι. Ο καθένας έχει ένα διαφορετικό αλλά όλοι μας έχουμε ένα. Υπάρχουν πολύ που το κρύβουν από τον έξω κόσμο, που φορούν μια μάσκα και δείχνουν ένα άλλο πρόσωπο. Ένας από αυτούς είμαι και εγώ. Αλλά όχι τώρα πια'', μου λέει και δεν είμαι πλέον σίγουρη αν θέλω όντως να μου πει την αλήθεια. Γιατί ούτε και εγώ δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω ακόμα.

''Δεν είμαι αυτό που δείχνω και το έχεις πια καταλάβει'', μου λέει. Με κοιτάζει και τα μάτια του αρχίζουν να αλλάζουν χρώμα παίρνοντας το χαρακτηριστικό κόκκινο. Οι κυνόδοντες του μεγαλώνουν και με πλησιάζει λίγο περιμένοντας να δει την αντίδραση μου. Προσπαθώ να το παίξω πολύ ψύχραιμη και τα καταφέρνω. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω κάτι στο μυαλό μου εδώ και πολύ ώρα και δεν μπορώ να το κρατάω άλλο.

''Γιατί μου είπες ψέματα;'', τον ρωτάω.

''Ακόμα δεν έχεις καταλάβει;'', με ρωτάει επίσης και τον κοιτάζω λίγο παράξενα.

''Τι να μην έχω καταλάβει;'', ρωτάω με την απορία στην φωνή μου.

''Αν στο έλεγα από την αρχή δεν θα ήθελες καν να ήσουν κοντά μου'', λέει και ήδη αρχίζω να τον καταλαβαίνω.

Αν μου έλεγε εξαρχής την αλήθεια θα φοβόμουν να ήμουν κοντά του. Έχει δίκιο. Όμως, μέσα από τον φόβο μου βγαίνει και ένα άλλο συναίσθημα. Αγάπη. Όσο τρελό και αν ακούγεται αυτό, είναι η αλήθεια. Είναι αστείο μια θνητή σαν εμένα να αγαπάει έναν βρικόλακα. Σε όλη μου την ζωή έβλεπα ταινίες που περιείχαν την αγάπη ενός βρικόλακα με μια θνητή. Θα έδινα τα πάντα για να γινόταν αυτό και σε εμένα. Ώσπου μια μέρα το όνειρο μου, το μεγαλύτερο όνειρο μου έγινε πραγματικότητα. Επιτέλους έχω την ευκαιρία να αλλάξω σελίδα στην ζωή μου, να μην είναι πια βαρετή. Να αποκτήσει νόημα.

''Ξέρεις κάτι; Έχεις δίκιο. Σε καταλαβαίνω. Ξέρω πως είναι να είσαι διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Να σε φοβούνται. Να μην σε δέχονται πουθενά γιατί πολύ απλά δεν κολλάς μ' αυτούς. Όλοι οι θνητοί φοβούνται το διαφορετικό και το άγνωστο. Πάντα πίστευα ότι ήμουν διαφορετική από αυτούς, αλλά είχα άδικο. Τελικά δεν διαφέρω τόσο πολύ'', του λέω.

Τα μάτια του Alex παίρνουνε το κανονικό τους χρώμα και οι κυνόδοντες του μικραίνουν. Με πλησιάζει λίγο ακόμα και με αγκαλιάζει. Έχω παγώσει στην θέση μου, αλλά σιγά σιγά ανταποδίδω την αγκαλιά. Η αγκαλιά του είναι ζεστή κάνοντας αντίθεση με τα κρύα χέρια του. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά και με βγάζει λίγο από την αγκαλιά του για να με κοιτάξει.

''Όχι Emma, είσαι διαφορετική. Είσαι διαφορετική από όλους τους θνητούς που έχω γνωρίσει. Είναι φυσιολογικό να φοβήθηκες στην αρχή. Όμως όπως βλέπεις και εσύ δεν κυριαρχεί πια αυτό το συναίσθημα αλλά η αγάπη μας'', λέει και συγκινούμαι.

''Ξέρεις κάτι Alex; Από την πρώτη φορά που σε είδα στο σχολείο ένιωσα σαν να σε ξέρω από παλιά. Σαν να ήξερα ότι με εσένα θα μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου και να με κάνεις να νιώθω όμορφα όταν δεν είμαι καλά'', του λέω και τον κοιτάζω στα μάτια.

''Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν γνωρίζεις'', μου λέει και τον κοιτώ παράξενα.

''Η πρώτη φορά που σε είδα δεν ήταν στο σχολείο'', μου λέει και αρχίζω να μπερδεύομαι λίγο.

''Και που ήταν;'', τον ρωτάω.

''Η πρώτη φορά, ήταν ένα πρωί στον απαγορευμένο δάσος'', λέει και αρχίζω να θυμάμαι. Ήταν όταν είχα πάει για πικ-νικ με την οικογένεια μου και είχα δει την μαύρη σκιά.

''Η δεύτερη ήταν στο βιβλιοπωλείο και συγγνώμη αν σε τρομάξα'', λέει. Ήταν όταν είχα πάει να πάρω το βιβλίο με τα υπερφυσικά.

''Η τρίτη ήταν στο σχολείο που γνωριστήκαμε κανονικά'', μου λέει και τώρα θυμάμαι τα πάντα.

Μετά ήτανε στο νεκροταφείο. Αυτός μου έσωσε την ζωή από τον άλλο βρικόλακα. Και τέλος αν θυμάμαι καλά ήτανε όταν ήμουν στο σπίτι που ένιωθα σαν κάποιος να με παρακολουθούσε.

Τον κοιτάω και στα αλήθεια δεν μπορώ να το πιστεύσω. Ήταν πάντα εκεί για εμένα ανεξαρτήτως αν δεν τον έβλεπα. Με έσωσε όταν νόμιζα ότι θα πέθαινα.

Επιτέλους βρήκα τον πρίγκιπα μου. Άλλα όχι σαν απλό πρίγκιπα, αλλά σαν τον πρίγκιπα του σκότους. Και μου αρέσει αυτό όσο τρελό και αν ακούγεται. Βέβαια δεν είναι το μόνο τρελό σε αυτή την ιστορία.

''Emma'', μου λέει γλυκά.

''Ναι;'', τον κοιτάω και εγώ.

''Σε αγαπάω... Πολύ'', μου λέει και πλησιάζει το πρόσωπο του στο δικό μου.

''Και εγώ'', λέω επίσης και τα χείλια μας ενώνονται.

Αυτό είναι το πρώτο μου φιλί... Και χαίρομαι που είναι με αυτόν που αγαπώ. Το φιλί μας στην αρχή είναι ήρεμο αλλά σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται πιο άγριο. Μου δείχνει αυτός τις κινήσεις και εγώ τις ακολουθώ πιστά. Είναι το αγόρι που αγαπώ. Είναι ο βρικόλακας μου. Είναι ο Alex μου και θα τον αγαπώ για πάντα.

***********************************

Γειά σας! Λοπόν αυτό ήταν το κεφαλαιάκι μας. Για τα δικά μου γούστα ήταν αρκετά σαχλορομαντικό αλλά παρόλα αυτά έπρεπε να το έβαζα κάποτε αυτό το κεφάλαιο. Πως θα ήμαστε σίγουρη ότι ο Alex με την Emma είναι τρελά ερωτευμένη; Anyway... Από εδώ και πέρα θα είναι πιο ωραίο όπως το σκέφτομαι. Α! Και επίσης να ξέρετε, όπως έχετε παρατηρήσει και εσείς δεν ανεβάζω τόσο γρήγορα. Αυτά από εμένα♥.
Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε ~>🌟 και να σχολιάσετε ~>💬.