Έχει κόκκινα μάτια και με πλησιάζει επικύνδινα. Για μισό λεπτό, ένα παρόμοιο είχα δει και στο νεκροταφείο. Είναι ψηλός με ξανθά μαλλιά.

''Τι γυρεύει μια όμορφη δεσποινίδα μόνη της και μάλιστα στο απαγορευμένο δάσος;'', λέει με ρώσικη προφορά νομίζω. ''Εμ... δεν είμαι μόνη μου'', απαντάω και κάνω βήματα πίσω. Τα μάτια του γίνονται μπλε και κοιτάζει τριγύρω. ''Δεν μπορείς να με ξεγελάσεις. Είσαι μόνη σου εδώ και άοπλη'', λέει και γελάει. Με τρομάζει πολύ αυτό το γέλιο του. Σκέφτομαι να αρχίζω να τρέχω αλλά όπως λένε ποτέ μην έχεις πλάτη στον εχθρό. ''Είναι ο φίλος μου εδώ'', λέω προσπαθώντας να μην τραυλίζω. ''Ακόμα κι αν λες την αλήθεια δεν μπορεί να σε σώσει τώρα'', χαμογελάει και οι κυνόδοντες του μεγαλώνουν και τα μάτια του γίνονται κόκκινα.

Δεν είναι δυνατόν... Είναι βρικόλακας! Νόμιζα ότι είχαν εξαφανιστεί, αλλά όντως υπάρχουν! Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έβλεπα από κοντά έναν. Αρχίζω να τρέχω και αυτός εμφανίζεται μπροστά μου με απίστευτη ταχύτητα. Τρέχω προς τα δεξιά αλλά εμφανίζεται μπροστά μου και πάλι. ''Πόσο μου αρέσει να παίζω με το φαγητό μου πριν το φάω'', λέει χαμογελαστά. Κοιτάω κάτω και στα αριστερά μου υπάρχει ένα χοντρό ξύλο. Το αρπάζω γρήγορα και προσπαθώ να τον βαρέσω. Μόλις πάω να τον χτυπήσω αυτός το πιάνει και το σπάει. ''Οο βλέπω είσαι εκτός από όμορφη και γενναία επίσης'', λέει και τον βλέπω σαν να σκέφτεται κάτι.

''Έχω μια ιδέα. Πριν ρουφήξω όλο σου το αίμα λέω πρώτα να απολαύσω και κάτι άλλο'', λέει και κοιτάει το σώμα μου και έπειτα εμένα πονηρά. ''Μην τολμήσεις να με αγγίξεις!'', λέω όσο πιο γενναία μπορώ προσπαθώντας να κρύψω το πόσο φοβάμαι αυτή την στιγμή. ''Γιατί τι θα μου κάνεις;'', λέει και προσπαθώ να σκεφτώ κάτι. ''Θα μου κάνεις εσύ κάτι ή ο φίλος σου;'', με ρωτάει και έρχεται προς το μέρος μου. Εκεί που πάω να κλείσω τα μάτια μου επειδή δεν θέλω να δω τι θα μου συμβεί κάποιος έρχεται με υπερβολική ταχύτητα και τον πετάει μακριά.

Είναι ο Alex! Είναι τραυματισμένος αλλά κατά τα άλλα καλά. ''Alex!'', λέω και πέφτω στην αγκαλιά του κλαίγοντας. ''Ηρέμησε, κάνεις δεν πρόκειται να σε πειράξει τώρα'', λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά έχοντας κλείσει εμένα στην αγκαλιά του. ''Που ήσουνα; Ανησύχησα τόσο πολύ'', λέω. ''Θα στα εξηγήσω όλα αργότερα τώρα πρέπει να τελειώσω κάτι'', λέει και με βγάζει απ'την αγκαλιά του.

Έπειτα τρέχει προς τον βρικόλακα και τον σηκώνει με πολύ ευκολία κάνοντας τον να τον κοιτάξει. ''Τι δουλειά έχεις εδώ Vladimir;'', τον ρωτάει ο Alex με δυνατή φωνή. ''Εσύ τι νομίζεις ότι κάνω εδώ Alex; Βρήκα φαγητό και ήρθα να σερβιριστώ'', λέει ο Vladimir και γελάει. Όπα, γνωρίζονται; Πώς είναι δυνατόν; ''Εξαφανίσου σε παρακαλώ'', λέει ο Alex και τον αφήνει κάτω. ''Δεν πρόκειται να πάω πουθενά! Ήρθα εδώ και δεν θα φύγω με άδεια χέρια!'', φωνάζει ο Vladimir. ''Τελευταία προειδοποίηση Vladimir! Φύγε και μείνε μακριά από την Emma!'', λέει και με κοιτάει. ''Ώστε Emma σε φωνάζουν'', μου απευθύνεται ο Vladimir. Δεν λέω τίποτα ενώ αυτός προσπαθεί να έρθει κοντά μου με ταχύτητα αλλά ο Alex είναι πιο γρήγορος και για αυτό τον πιάνει. Τον πετάει κάτω και τον κλοτσάει με όση δύναμη έχει. Δεν μπορώ να βλέπω, είναι τρομαχτικό. Δύο παλεύουν για εμένα. Με εξαίρεση ότι ο ένας θέλει να με σκοτώσει και ο άλλος θέλει να με σώσει. Ακολουθούν μπουνιές και βρισίδια. Ο Alex έχει το πάνω χέρι και χαμογελάω, όμως το χαμόγελο μου σβήνει τελείως όταν η ρόλοι αντιστρέφονται. Τώρα ο Vladimir είναι πάνω στον Alex και τον χτυπάει με δύναμη στο πρόσωπο. Ο θεέ μου τι να κάνω; Ευτυχώς ο Alex σηκώνεται και με τη βοήθεια της ταχύτητα του χτυπάει πολύ δυνατά τον Vladimir με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί λίγα μέτρα πιο μακριά αναίσθητος.

Πηγαίνει κοντά του όπως πάω και εγώ. Παίρνει ένα μυτερό ξύλο και ετοιμάζεται να του το καρφώσει στην καρδιά. ''Alex! Σταμάτα!'', βγαίνω μπροστά του και φωνάζω, η φωνή μου τον ξυπνάει. ''Emma;'', με ρωτάει. ''Μην τον σκοτώσεις σε παρακαλώ'', λέω στον Alex και αυτός μοιάζει μπερδεμένος. ''Γιατί να μην τον σκοτώσω; Αυτός προσπάθησε να σε σκοτώσει και εσύ μου ζητάς να τον αφήσω ατιμώρητο;'', μου λέει έχοντας υψώσει λίγο τον τόνο της φωνής του. ''Το ξέρω ότι αυτό που σου ζητάω είναι παράλογο'', λέω και τον κοιτώ.

''Για την ακρίβεια πολύ παράλογο, αλλά σε παρακαλώ μην το κάνεις. Κάντο για εμένα'', τον ικετεύω. ''Εντάξει αν είναι για εσένα...'', λέει και πετάει το κλαδί κάτω. Περπατάει λίγο μακριά και μετά κάθεται κάτω και βάζει τις παλάμες του στο πρόσωπο του. Πάω κοντά του και σκύβω δίπλα του.

''Alex;'', ρωτάω κάπως τρομαγμένη. ''Alex είσαι καλά;'', ρωτάω κουνώντας τον λιγάκι. ''Δεν θα αντέξω αν σου συμβεί κάτι Emma'', λέει βγάζοντας τα χέρια του από το πρόσωπο του. Τα μάτια του είναι λίγο πρισμένα. Έκλαιγε... ''Τι εννοείς Alex;'', τον ρωτάω. ''Αν σου συμβεί κάτι στο ορκίζομαι θα πεθάνω. Δεν αντέχω μακριά σου Emma'', λέει και εκπλήσσομαι από την εξομολόγηση του. ''Μην λες τέτοια'', του λέω. ''Είναι η αλήθεια Emma'', λέει και σηκώνεται κοιτώντας με. ''Τι ακριβώς εννοείς;'', τον ρωτάω και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. ''Από την πρώτη φορά που σε είδα σε ερωτεύτηκα. Είναι αυτό που ονομάζουν κεραυνοβόλος έρωτας'', εξομολογείται.

''Alex ήρθε η ώρα να σου εξομολογηθώ και εγώ κάτι'', λέω. ''Πες μου'', λέει κοιτώντας με μέσα στα μάτια. ''Και εγώ από την πρώτη κιόλας μέρα που σε γνώρισα μου άρεσες. Όσο περνούσαν οι μέρες άρχισα να σε ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ'', εξομολογούμε και εγώ κοκκινίζοντας. Τα μάτια του Alex έχουν φωτίσει από χαρά. Μου σηκώνει το πηγούνι και χαϊδεύει με τον αντίχειρα του τα χείλη μου. Νιώθω τόσο ευάλωτη αλλά και τόσο ερωτευμένη. Πλησιάζει τα χείλη του προς τα δικά μου. Θα κάνει αυτό που νομίζω; Ναι! Θα το κάνει! Πλησιάζω και εγώ και πάω να κλείσω τα μάτια για να απολαύσω το φιλί, αλλά ένας θόρυβος μας σταματάει.

Γυρνάμε και βλέπουμε ότι ο Vladimir έχει εξαφανιστεί. ''Emma πάμε να φύγουμε καλύτερα;'', με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι θετικά. Γαμώτο γιατί ο θόρυβος δεν μπορούσε να ακουστεί 2 λεπτά αργότερα; Βγαίνουμε από το δάσος και πηγαίνουμε προς τα ποδήλατα μας που ευτυχώς είναι στην θέση τους. Κοιτάω τον Alex και θυμάμαι κάτι. ''Alex δεν είχες τραυματιστεί;'', τον ρωτάω και μοιάζει λίγο αγχωμένος. ''Μερικές γρατζουνιές είχα, όχι κάτι ιδιαίτερο'', λέει και κοιτάει το ποδήλατο του. ''Ναι και ακόμα όμως αν είχες δεν θα είχαν φύγει τόσο γρήγορα'', λέω σκεπτόμενη. ''Ήταν πολύ μικρές και έφυγαν γρήγορα'', λέει προσπαθώντας να με πείσει αλλά δεν το πετυχαίνει. Παρόλα αυτά δεν ρωτάω κάτι άλλο και ανεβαίνουμε στα ποδήλατα μας.

Στην διαδρομή μέχρι το σπίτι μου τον ρωτάω που ήταν όταν τον έψαχνα. Μου είπε ότι ένας άλλος σαν τον Vladimir τον άρπαξε και παλεύανε. Μετά με βρήκε ο Alex και έγιναν αυτά που συνέβησαν. Φτάνω στο σπίτι μου και βάζω το ποδήλατο στο γκαράζ. Αποχαιρετιόμαστε και μπαίνω στο σπίτι μου. Στη κουζίνα είναι η μητέρα μου και μαγειρεύει για αύριο.

''Emma τι ώρα είναι αυτή που έρχεσαι;'', με ρωτάει η μητέρα μου λίγο νευριασμένη. Κοιτάω το ρολόι και βλέπω ότι είναι 10:05. ''Συγγνώμη μαμά απλώς πέρναγα τόσο ωραία με τον Alex που έχασα τελείως της αίσθηση του χρόνου'', λέω ψέματα προσπαθώντας να την πείσω. ''Εντάξει αλλά την άλλη φορά να μας ειδοποιήσεις αν αργίσεις γιατί είχαμε τρομάξει μην σου είχε συμβεί κάτι'', λέει και ευτυχώς την έχω πίσει. ''Σε είχα πάρει και δύο φορές τηλέφωνο αλλά όπως φαίνεται δεν τις είδες'', μου λέει και για απάντηση της δίνω ένα χαμόγελο. ''Πάω για ύπνο τώρα, καληνύχτα'', ανακοινώνω. ''Εντάξει καληνύχτα'', μου λέει και πηγαίνω στο δωμάτιο μου.

Βάζω πιτζάμες και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Αυτή η μέρα ήταν τόσο τέλεια! Αν εξαιρέσουμε ότι παραλίγο να πεθάνω από την αγωνία μου για τον Alex και ότι παραλίγο να πεθάνω κυριολεκτικά από ένα βρικόλακα. Άρα το μυστήριο του δάσους λύθηκε για τα καλά. Τώρα το μόνο που μου μένει είναι να ανακαλύψω και το μυστικό του Alex. Είμαι σίγουρη ότι κρατάει μυστικό και δεν είναι ένα αθώο μυστικό.

Κάποτε θα το ανακαλύψω αλλά είμαι βέβαιη ότι θα το μάθω πολύ σύντομα. Επίσης η σχέση μου με τον Alex βελτιώθηκε περισσότερο από ότι πίστευα και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερος. Αυτά για σήμερα, ανυπομονώ να βρεθώ πάλι με τον Alex αλλά να αποφύγουμε μια παρόμοια περιπέτεια σαν την σημερινή.

***********************************

Γειά σας! Τι κάνετε καλά; Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί πήγαμε στην 9 θέση στην κατηγορία Βρικόλακας! Νόμιζα ότι δεν θα πηγαίναμε ποτέ στους 9 πρώτους, αλλά όντως τα καταφέραμε! Και έτσι για να σας το ξεπληρώσω ανέβασα ένα μεγάλο κεφάλαιο. Παίζει να είναι και το μεγαλύτερο που έχω γράψει... 1352 λέξεις! Λοπόν αυτά από εμένα! Σας ευχαριστώ πολύ♥
Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε ~>🌟 και να σχολιάσετε ~>💬.