Πηγαίνω στο σπίτι και αφήνω την τσάντα μου δίπλα στην καρέκλα όπου κάθομαι για να φάω. Η μητέρα μου, μου φέρνει ένα πιάτο με κανελόνια και το καταβροχθίζω με ευχαρίστηση. Με ρωτάνε πως τα πέρασα στο σχολείο και απαντάω το συνηθισμένο καλά. ''Emma μου θα ήθελες σήμερα το βράδι στις 8:00 να πάμε στη κρεπερί;'', με ρωτάει η μάνα μου και σηκώνω αμέσως το κεφάλι μου στο άκουσμα αυτόν τον λέξεων. ''Και το ρωτάς; Φυσικά και θέλω να πάμε!'', απαντάω χαρούμενα. ''Αλλά να κάνεις τα μαθήματα σου από τώρα αν είναι'', μου λέει ο πατέρας μου. ''Εντάξει'', συμφωνώ τρώγοντας την τελευταία πιρουνιά.

Πέρνω την βαριά απ'τα βιβλία τσάντα μου και ανεβαίνω στο δωμάτιο μου. Κάθομαι στο γραφείο μου και αρχίζω το διάβασμα. Μετά από ώρες τελειώνω εξουθενωμένη από τα πολλά που μας είχαν βάλει στην κατεύθυνση. Είμαι στην θεωρητική κατεύθυνση. Είναι εύκολη αλλά μας βάζουν πολλά ειδικά στα Αρχαία. Κατεβάζω από την βιβλιοθήκη μου ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία την <<Δίψα>>. Είναι τριλογία και βρίσκομαι στο δεύτερο βιβλίο. Το ανοίγω εκεί που είναι ο σελιδοδείκτης και περιεργάζομαι με τα δάχτυλά μου την σελίδα με τα μαύρα στίγματα που χρησιμεύουν ως γράμματα. Σε κάθε βιβλίο που έχω λατρεύω για κάποιο λόγο να περιεργάζομαι τις σελίδες και τα εξώφυλλα τους. Είναι λες και κάθε μέρος του κρύβει μια διαφορετική ιστορία και μια αύρα που σε τραβάει να ταξιδέψεις στο μαγικό κόσμο του. Διαβάζω για αρκετή ώρα και το κλείνω. Το βάζω στη θέση του και ξαπλώνω κοιτώντας το ταβάνι.

Μια σειρά από σκέψεις με βομβαρδίζουν ανελέητα. Χωρίς έλεος, χωρίς οίκτο. Τι μυστικά κρύβει αυτό το δάσος; Γιατί ο Alex έγινε τόσο γρήγορα φίλος μου; Γιατί η επιδερμίδα του είναι πολύ λευκή; Γιατί τα χέρια του είναι τόσο παγωμένα; Τόσα πολλά ερωτήματα μου φέρνουν τρομερό πονοκέφαλο. Κοιτάω το ξυπνητήρι δίπλα μου και βλέπω ότι είναι 5:00. Μα καλά. Πόσες ώρες διάβαζα; Νέο ρεκόρ! Κανονικά διαβάζω μισή με μία ώρα οπότε αυτό είναι ρεκόρ για τα δικά μου δεδομένα. Είμαι μέτρια μαθήτρια. Συνήθως βγάζω 16-17 μέσο όρο. Η μητέρα μου, όπως κάθε μητέρα, θέλει να βγάζω περισσότερο γιατί έχω πολλές δυνατότητες. Ο πατέρας μου είναι ο ποιο Cool. Μου λέει να βγάζω όσο θέλω απλώς να περνάω την τάξη. Για αυτό του έχω λίγο περισσότερη αδυναμία αλλά και για πολλά άλλα.

Αρχίζω να πεινάω και για αυτό κατεβαίνω κάτω στην κουζίνα. Βλέπω την μάνα μου να καθαρίζει. ''Γειά σου Emma'', μου λέει η μητέρα μου. ''Γειά σου μαμά'', της λέω και συμπληρώνω. ''Μήπως έχει καθόλου κάτι γλυκό;'', ρωτάω. ''Ναι έχει λίγο κέικ που είχα φτιάξει όταν είχες βγεις με έναν συμμαθητή σου. Alex νομίζω τον λένε'', μου λέει και μου δείχνει με το χέρι της το ψυγείο όπου έχει το κέικ. Δεν είναι και φρέσκο αλλά τρώγεται.

Ανοίγω την πόρτα του ψυγείου και πέρνω το πιάτο με το κέικ. Κλείνω την πόρτα και κατευθύνομαι στο σαλόνι κρατώντας στο χέρι μου το πιάτο. Κάθομαι στον καναπέ και πέρνω το τηλεκοντρόλ ψάχνοντας να δω τι έχει η τηλεόραση. Δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο. Εκεί που πάω να την κλείσω αρχίζει μια ταινία που λέγεται <<American Assasin>>. Διαβάζω την περιγραφή της και αποφασίζω να το δω. Είναι σχετικά με έναν που έχασε την γυναίκα που αγαπούσε γιατί την σκότωσε ένας. Από τότε το μόνο που επιθυμεί είναι εκδίκηση, αλλά για να μπορέσει να τον σκοτώσει πρέπει να εκπαιδευτεί κατάλληλα. Έτσι γνωρίσει τον δάσκαλο του και μπαίνει σε μια μικρή ομάδα που ο σκοπός της είναι να σκοτώνουν τα άτομα που πρέπει να πεθάνουν. Εγώ τρώω σιγά σιγά το κέικ μου και παρακολουθώ με την αγωνία να με κατακλίζει. Το τελειώνω και συνεχίζω να βλέπω.

Τότε χτυπάει το κουδούνι. ''Ανοίγω εγώ'', λέω και κατευθύνομαι προς την πόρτα. Βλέπω τον Alex χαμογελαστό και ανταποδίδω. ''Ποιος είναι!;'', ρωτάει η μάνα μου από την κουζίνα. ''Ο Alex!'', της απαντάω. ''Hey τι δουλειά έχεις εδώ'', ρωτάω. ''Είπα μήπως θα ήθελες να πηγαίναμε σινεμά'', μου λέει με ένα στραβό χαμόγελο. ''Μισό λεπτό να ρωτήσω την μητέρα μου'', του λέω και πάω μέσα.

''Μαμά μπορώ να πάω σινεμά με τον Alex'', την ρωτάω. ''Ναι αλλά να μην αρχίσετε γιατί είπαμε ότι θα πάμε στην κρεπερί'', λέει. Αχ το είχα ξεχάσει τελείως. ''Εντάξει'', λέω και πέρνω την τσάντα μου. ''Πάμε'', λέω στον Alex και κλείνω την πόρτα.

***********************************

Γειά σας! Ελπίζω να σας άρεσε♥. Βέβαια είμαι στεναχωρημένη για κάτι :(. Δεν βλέπω αρκετά άτομα να διαβάζουν αυτή την ιστορία... Σκέφτομαι να την σταματήσω εδώ, αλλά δεν είμαι σίγουρη... Θα δω τι θα κάνω.
Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε ~>🌟 και να σχολιάσετε ~>💬.