Ξεκλειδώνω την εξώπορτα του σπιτιού μου και μπαίνω μέσα. Προς μεγάλη μου έκπληξη βλέπω και τον πατέρα μου εδώ μαζί με την μητέρα μου στην κουζίνα να συζητούν για την δουλειά. Αυτή την εβδομάδα ο πατέρας μου είχε αρκετή δουλειά στην εταιρεία οπότε καθόταν εκεί σχεδόν όλη μέρα.

Προχωράω και στέκομαι έξω από την κουζίνα κοιτάζοντας τους.

''Επ γειά σου Emma'', μου λέει ο πατέρας μου χαμογελώντας.

''Γειά μπαμπά, γειά μαμά'', λέω και ψάχνω ένα τρόπο να τους μιλήσω.

''Πέρασες καλά στην βόλτα σου με τον Alex;'', με ρωτάει η μητέρα μου.

''Ναι'', απαντάω μονότονα και κάπως απότομα.

Τι με έχει πιάσει...;

''Είσαι... καλά;'', με ρωτάει ο πατέρας μου και με κοιτάει με ένα μπερδεμένο βλέμμα.

''Ναι μια χαρά, απλώς για κάποιο λόγο δεν έχω καθόλου κέφια'', απαντάω ειλικρινά.

Όντως, δεν ξέρω γιατί συμπεριφέρομαι έτσι. Μιλάω μονότονα και απότομα στα πρόσωπα που αγαπώ χωρίς να μου έχουν κάνει τίποτα. Μα για μισό λεπτό, μπορεί και να μου έχουν κάνει. Μπορεί να μου έχουν πει ψέματα. Βέβαια, δεν είμαι απολύτως σίγουρη. Πρέπει να βρω έναν τρόπο να το εξακριβώσω αυτό. Να βρω πως θα τους το πω.

''Emma είσαι σίγουρα καλά; Μήπως έχεις πυρετό;'', ρωτάει αναστατωµένη και βάζει την παλάμη της στο μέτωπο μου.

Μόλις καταλάβει ότι η θερμοκρασία μου είναι μια χαρά και πέρνει πίσω το χέρι της εγώ γυρίζω τα μάτια μου σε ένδειξη αγανάκτησης.

''Ναι είμαι μια χαρά! Πόσες φορές πρέπει να το πω;!'', λέω εκνευρισμένα και από την ένταση μου έρχεται άλλος ένας ισχυρός πονοκέφαλος με αποτέλεσμα να πιάσω το κεφάλι μου. Η μητέρα μου έρχεται γρήγορα δίπλα μου ενώ ο πατέρας μου με κοιτάζει αγχωμένος.

''Αγάπη μου; Μήπως καλύτερα να πας να ξαπλώσεις; Κυκλοφορούμε διάφορες γρύπες αυτό τον καιρό'', μου λέει και γνέφω καταφατικά.

Ανεβαίνω τις σκάλες και μετά από λίγο κάθομαι κάτω να ηρεμήσω. Αμάν ρε Emma... Σηκώνομαι για να πάω στο δωμάτιο μου αλλά στέκομαι ακούνητη μιας και ακούω ομιλίες από κάτω.

''Δεν γίνεται να της κρύβουμε πλέον την αλήθεια Mary'', λέει ο πατέρας μου στην μητέρα μου.

''Όχι! Δεν πρέπει να μάθει την αλήθεια'', λέει η μητέρα μου αγχωμένα.

Μα για ποιο πράγμα μιλάνε; Τι δεν πρέπει να μάθω;

''Πρέπει Mary. Είδες και εσύ ότι ξεκίνησε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο πια εκτός από το να της μιλήσουμε'', λέει ο πατέρας μου.

''Μα... θα την πληγώσει. Δεν θέλω να πληγωθεί άλλο Tyler'', φωνάζει η μητέρα μου και η φωνή της σπάει στο τέλος.

Τι συμβαίνει; Τι θα με πληγώσει; Γιατί στεναχωριέται τόσο πολύ η μητέρα; Τόσες ερωτήσεις...

''Το ξέρω αγάπη μου, αλλά είναι η μόνη λύση. Πρέπει να μάθει την αλήθεια, είναι μεγάλη πλέον θα καταλάβει. Γιατί όπως είδες και εσύ από το πονοκέφαλο που είχε στα ξαφνικά η μνήμες της σιγά σιγά θα αρχίζουν να επανέρχονται. Αν δεν της πούμε εμείς την αλήθεια και την θυμηθεί από μόνη της θα είναι χειρότερο για αυτήν'', λέει και νομίζω πλέον ότι ήρθε η στιγμή που περίμενα, να μάθω την αλήθεια.

Κατεβαίνω τις σκάλες και πηγαίνω αποφασιστικά στην κουζίνα κοιτάζοντας τους.

''Τι μου κρύβεται; Θέλω απαντήσεις και μάλιστα τώρα'', λέω κάπως εκνευρισμένα.

Η μητέρα μου και ο πατέρας μου κοιτάζονται με άγχος και εγώ νιώθω την θερμοκρασία να ανεβαίνει. Ήρθε η στιγμή που περίμενα. Τα ψέματα των γονιών μου τελείωσαν, θέλω απαντήσεις εδώ και τώρα.

******************************

Γειά σας! Επέστρεψα! Θέλω να ελπίζω😂. Μετά από πολύ καιρό ανέβασα επιτέλους κεφάλαιο. Ελπίζω να σας άρεσε και να σας ενημερώσω ότι σε 2-3 κεφάλαια θα μπούμε στην μέση της ιστορίας:). Αυτό σημαίνει ότι τα μυστικά που είναι καλά κρυμμένα θα αποκαλυφθούν και ότι θα αρχίσει η δράση. Α! Θα έχουμε και νέες αφίξεις;). Αυτά από εμένα♥.
Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε ~>🌟 και να σχολιάσετε ~>💬.