Δεν αντέχω άλλο, γιατί πρέπει να μου συμβαίνουν όλα αυτά;! Τι έχω κάνει πια και όλοι με μισούν και με κοροϊδεύουν;! Πολλές φορές σκέφτομαι να βάλω τέλος στη ζωή μου, να κόψω το νήμα που με κρατάει στη ζωή. Τολμώ να πω πως είμαι αξιολύπητη. Ναι όντως είμαι. Κάθομαι σε μια λεκάνη κλεισμένη στις γυναικείες τουαλέτες και κλαίω. Μόλις πήραν χαμπάρι οι άλλες ότι ο Alex έλειπε, βρήκαν την ευκαιρία να με κοροϊδεύουν. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι με αντιπαθούν. Μήπως είναι ότι είμαι διαφορετική από τα άλλα παιδιά; Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί από τον άλλον; Μερικοί πιο λίγο και μερικοί πιο πολύ, εγώ ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Δεν μπορούν να σεβαστούν την διαφορετικότητα του άλλου...

Εκεί που σκεφτόμουν διάφορα πράγματα κλαίγοντας την μοίρα μου η πόρτα ανοίγει και ακούω βήματα. Προσπαθώ να μην κάνω θόρυβο και με καταλάβουν όποιοι και αν είναι.

''Καλά Kathryn αυτό που έκανες στην Emma ήταν τόσο αστείο!'', λέει μία κοπέλα στην άλλη και όλες γελάνε. Έϊ, αυτές δεν είναι η Kathryn, η Bella και η Nina; Ο θεέ μου, έτσι και με δουν την έβαψα. ''Ευχαριστώ Nina'', απαντάει χαχανίζοντας η Kathryn. ''Kathryn πιστεύω αν το συνεχίσεις και άλλο θα καταφέρεις τον στόχο σου'', λέει η Bella στην Kathryn. Για ποιον στόχο μιλάνε; ''Μακάρι Bella! Εύχομαι να φύγει αυτό το άθλιο κορίτσι. Το παίζει πολύξερη και μου την δίνει στα νεύρα!'', λέει η Kathryn. Δηλαδή όλο αυτό το καιρό η Kathryn θέλει να με ξεφορτωθεί, να με διώξει απ' το σχολείο; Αν είναι έτσι τότε αλλάζει το πράγμα!

Προσπαθώ να δω καλύτερα. Τελικά βλέπω μια μικρή τρύπα και κοιτάω από εκεί. Η Kathryn βάζει κραγιόν και φτιάχνει τα μαλλιά της στο καθρέφτη. ''Κορίτσια πάμε; Γιατί σε λίγο θα χτυπήσει κουδούνι και φοβάμαι μην χάσουμε την ώρα της φυσικής'', λέει κάπως αγχωμένα η Nina. ''Αμάν ρε Nina! Όλο για τα μαθήματα ανυσηχείς! Αν δεν ήσουν όμορφη σιγά να μην σε έκανα παρέα. Τέλος πάντων, πάμε;'', λέει η Kathryn και όλες φεύγουν.

Δεν την αναγνωρίζω πια την Kathryn. Παλιά δεν ήταν έτσι... Δηλαδή όταν είμασταν ακόμα φίλες. Αφού έφυγαν οι άλλες βγαίνω έξω και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Ακούς εκεί πολύξερη. Δεν κοιτά λίγο τον χαρακτήρα της που είναι μην πω σαν... Άστο καλύτερα, λέω εγώ για την Kathryn αλλά δεν μένω και πίσω.

Πω πω κοίτα χάλια! Βλέπω το είδωλο μου στο καθρέφτη που είναι απαίσιο. Όλο μου το πρόσωπο έχει γίνει σαν ντομάτα και οι δύο μαύροι κύκλοι μου έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Ρίχνω άφθονο νερό στο πρόσωπο μου και σκουπίζωμαι καλά. Κοιτάζω ξανά τον εαυτό μου. Πολύ καλύτερα. Τώρα πρέπει να κάνω κάτι άλλο. Σχετικά με το σχέδιο της Kathryn. Πρέπει να γίνω πιο δυνατή! Να προσπαθήσω όσο πιο πολύ μπορώ να αποφεύγω την Kathryn και τα τσιράκια της ώστε να μην έχω και άλλες μη ευχάριστες εκπλήξεις. Βέβαια αυτό είναι πολύ δύσκολο μιας και είμαστε στην ίδια τάξη. Αλλά θα προσπαθήσω. Το υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα προσπαθήσω.

Το κουδούνι χτυπάει και πηγαίνω προς την τάξη μου. Μπαίνω μέσα και κάθομαι στην θέση μου. Η Kathryn με κοιτάει με ένα βλέμμα γεμάτο ειρωνεία και ταυτόχρονα θυμό που μάλλον είναι το ότι ίσως για αυτήν υπάρχω. Την κοιτάω με ένα θανατηφόρο και άγριο βλέμμα κάνοντας την να τρομάξει να πω; Κάτι τέλος πάντων την κάνει να συγκεντρώσει την προσοχή της στο μάθημα. Μπράβο Emma αυτό είναι! Λέει η εσωτερική μου φωνή συγχαίροντας με. Με τον Alex υποθέτω τώρα έχουμε σχέση. Αχ μακάρι να ήσουνα εδώ...

Οι ώρες περνάνε και η Kathryn δεν μου έχει κάνει κάτι. Το τελευταίο κουδούνι χτυπάει σημαίνοντας ότι η ώρα για να σχολάσουμε έφτασε. Βάζω τα πράγματα μου γρήγορα μέσα στην τσάντα και βγαίνω από την τάξη. Καθώς βγαίνω έξω νιώθω ένα δυνατό σκούντηγμα στον ώμο και πέφτω κάτω. Γυρνάω και βλέπω την Kathryn να μου χαμογελάει με αυτό το σατανικό της χαμόγελο. ''Freak!'', μου λέει και η ίδια μαζί με τα τσιράκια της γελάνε. Πέρνω την τσάντα μου που είναι πεσμένη δίπλα μου και σηκώνομαι. Δεν θέλω να μείνω ούτε ένα λεπτό παραπάνω εδώ. Τρέχω με όλη μου την δύναμη με κατεύθυνση το σπίτι μου κλαίγοντας.

Μπαίνω μέσα και βλέπω την μητέρα μου να φτιάχνει το τραπέζι. ''Emma μου είσαι καλά;'', με ρωτάει η μάνα μου αφήνοντας τα μαχαιροπίρουνα που κρατούσε.

Δεν λέω τίποτα, αντιθέτως τρέχω προς το δωμάτιο μου απελευθερώνοντας μερικά δάκρυα. Κλείνω τη πόρτα και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου αρπάζοντας ένα μαξιλάρι. Τελικά είναι πιο δύσκολο από ότι νόμιζα... Ακούω ένα χτύπημα στην πόρτα. ''Όποιος και αν είναι ας μην μπει!'', λέω. Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα η μητερά μου. ''Αμάν ρε μαμά! Δεν καταλαβαίνεις ότι θέλω να μείνω λίγο μόνη μου;'', λέω σκουπίζοντας τα δάκρυα μου με το μανίκι μου. ''Άστα αυτά και πες μου τι έγινε;'', ρωτάει η μητερά μου αγχωμένα. ''Δεν έγινε τίποτα'', προσπαθώ να απαντήσω όσο πιο πειστικά μπορώ αλλά δεν τα καταφέρνω. ''Emma ξέρω ότι δεν είσαι καλά. Λοιπόν πες μου σε παρακαλώ γλυκιά μου τι συνέβη και είσαι έτσι'', με ρωτάει η μητέρα όσο πιο απαλά μπορεί.

Τώρα τι να της πω; Ότι τόσα χρόνια δέχομαι Bullying και δεν της έχω πει τίποτε απολύτως; Πάντως δεν υπάρχει περίπτωση να της πω τι πραγματικά συνέβη. Εκεί που πάω να μιλήσω κάτι αναπάντεχο συμβαίνει και σώζει προς το παρόν την κατάσταση. Ο αδελφός μου μπαίνει στο δωμάτιο μου και κάθεται στο κρεβάτι δίπλα μου. ''Emma τι έγινε;!'', με ρωτάει ο αδελφός μου. ''Τίποτα Peter'', του λέω. ''Αν σου έκανε κάτι κανείς θα του δείξω εγώ!'', λέει δείχνοντας τις μπουνιές του. ''Εντάξει ευχαριστώ'', λέω προσπαθώντας να μην γελάσω. ''Peter μου μπορείς να φύγεις σε παρακαλώ, γιατί έχω να συζητήσω κάτι με την Emma;'', τον ρωτάει. ''Μα μαμά...'', λέει δήθεν θιγμένος. ''Λοιπόν αν κατέβεις κάτω, σου υπόσχομαι ότι θα φτιάξουμε μαζί μπισκότα σοκολάτας μετά το μεσημεριανό μας'', λέει προσπαθώντας να τον πείσει. ''Γιούπι!'', λέει και βγαίνει από το δωμάτιο μου κατεβαίνοντας στην κουζίνα.

''Ωραία τώρα πες μου'', λέει. Πέρνω μια βαθιά ανάσα και αρχίζω. ''Απλά μαμά σήμερα έγραψα ένα απροειδοποίητο τεστ στα μαθηματικά και είμαι σίγουρη ότι τα έχω πάει χάλια'', λέω. Πως μου ήρθε αυτό ένας θεός ξέρει. ''Emma ένα τεστ ήταν, δεν σημαίνει ότι θα έρθει το τέλος του κόσμου'', μου λέει και μου πιάνει το χέρι. ''Τέλος πάντων, εγώ τώρα πρέπει να πάω κάτω. Προσπάθησε σε παρακαλώ να χαμογελάσεις. Όπως είπα δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου'', μου λέει. ''Θα προσπαθήσω'', λέω και χαϊδεύοντας το μάγουλο μου σηκώνεται και φεύγει.

Πες μου πόση δύναμη χρειάζεται ρε φίλε να παριστάνεις πως όλα είναι εντάξει όταν μέσα σου έχουν γκρεμιστεί τα πάντα. Πόση;!

Κοιτάω το ρολόι δίπλα μου. Είναι 2:35. Πρέπει να κατέβω κάτω για φαγητό, αλλά δεν κατεβαίνει μπουκιά. ''Emma έλα να φάμε!'', φωνάζει η μητέρα μου από κάτω. ''Έρχομαι!'', φωνάζω πίσω. Με βαριά καρδιά κατεβαίνω τις σκάλες και κάθομαι στο τραπέζι έτοιμη να φάω, όσο μπορέσω..

***********************************

Γειά σας! Τι κάνετε; Λοιπόν αυτό ήταν το κεφαλαιάκι μας για σήμερα♥.
Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε ~>🌟 και να σχολιάσετε ~>💬.