Chapter 29: Leviathan

BEATRICE

“Protect the students, I can handle these creatures,” I coldly said as I walked towards the leviathans.

Sumabay naman sa panahon ang emosiyon ko ngayon. A dark and baleful sky portending my madness. I felt anger when I saw how my friends look like. They all look so exhausted and drained because of these crappy creatures. I don’t know their origin or the story of how they were born, all I know is they are hideous and vicious.

“Are you all okay?” I asked my comrades worriedly as I look at them in their eyes. They all lousily nodded at me. I heaved a sigh after knowing that.

Dali-dali ko naman silang pinaalis dito upang makapag-pahinga na sila. Ang kinontrol ko namang mga estudyante ay agad ko nang binitawan, dahilan upang magtaka sila kung ano ang nangyayari rito.

“Eunice, please guide them,” I said to my sister.

“Yes, and Beatrice, be safe,” she replied while faintly smiling at me.

“I will,” I muttered, giving her my assurance. I tapped her shoulders and bid my temporary farewell to them.

Nagmadali naman akong magtungo sa mga nagkukumpulang mga leviathans na handa na kaming kainin lahat, pero pasensiya na sila, I will never let them do such a horrible thing.
Agad naman akong tumalon sa ibabaw ng leviathan, ngunit laking gulat ko nang may malaking kamay na handa na sana akong kuhain.

“You want to eat me? Then, eat me!” I shouted as I jump on its hands, and ran as fast as I can towards its head.

Sinubukan niya akong harangan gamit ang kaniyang isang kamay ngunit hindi niya iyon nagawa dahil agad ko ‘yong sinunog. Napasigaw naman siya sa sakit dahil sa ginawa ko, kung kaya’t gumalaw-galaw ito. Lumukso naman agad ako sa ibabaw ng kaniyang ulong panot tsaka tumayo ro’n.

“Now, it’s time to control you,” I said while smirking.

I released my omnikinesis ability while commanding something on his ears. This creature have no resistance on eating, that’s why I know they will not be full if they will eat each other’s flesh.

Naglakad naman ang leviathan patungo sa isa niyang kasamahan, tsaka niya kinuha ang braso nito at kinain. Napangisi na lang ako sa aking nakita.

That’s right, eat your own kind, id*ot.
Tumalon din ako sa kabila at gano’n din ang aking ginawa. Lima na ‘ata ang aking nakontrol para kainin nila ang kanilang mga kakampi, ngunit biglang may sumulpot na ideya sa aking utak.

Well, let’s try this idea, shall we?

“Argh! Umalis ka nga!” Napatingin naman ako kay Kristina na pinipigilan ang isang leviathan na nakakita sa kanilang kinaroroonan. Bakas sa mga mukha nila ang pangamba habang pilit nilang pinalalabas ang kanilang mga ability kahit wala na itong mga lakas pa. Napamura na lang ako nang natanaw kong marami rin palang papapunta roon sa kanilang direksiyon. Crap!

I used another ounce of my energy to control the five leviathans to be a guard for my colleagues and comrades. I can’t afford to lose them all, and I will do anything just to protect them. That’s why I decided to fight alone, to keep all of them safe.
Nang makita kong hindi na sila ginugulo ng ibang leviathans ay agad ko nang itinuon ang aking atensiyon dito.

“Hey!” isang malakas na sigaw ang aking ginawa upang mapukaw ang kanilang atensiyon.

Napahinto naman ang mga ito at tumingin sa akin. I grinned when I saw them running towards me hungrily.

Inihanda ko naman ang sampung leviathan na nakontrol ko, at hinintay na makalapit ang mga ito sa aming direksiyon.

“Kalabinin niyo sila at kainin. Gutom na kayo, hindi ba?” mahinang sambit ko habang nakangiting tinatanaw ang papalapit na nilang mga ka-uri.

Twenty leviathans are heading towards me, kaya agad akong napatalon sa malaking puno nang umabot na silang lahat sa kinontrol ko at ng ibang mga ka-uri nila.

Napangisi na lang ako nang makita ko silang kinakain ang isa’t isa. Well, that’s how we fight a leviathan. It can’t be killed nor scarred. Kaya tanging may omnikinesis at parafrosynikinesis na abilidad lang ang makakatalo sa kanila. I can control their minds to eat each other, while the person that had a parafrosynikinesis ability can drive their hearts into the brink of insanity. We can kill or defeat them while using these abilities to attack their own kinds.

Pinagmasdan ko naman silang kinakain ang isa’t isa. May ibang nakalabas na ang mga lamang loob, at ang iba nama’y sinisimot ang buto ng kanilang mga kasama.

Tatlo na lang ang natitira, well, eight in total kung isasama ‘yong limang naging guwardiya nila Eunice.
Tumalon na ako sa ibaba, ngunit laking gulat ko nang may malaking kamay na sumalo sa akin. Halos masuka naman ako nang maamoy ko ang baho nito. Ang lagkit at ang dumi-dumi!

I glared at the leviathan who caught me while jumping off the tree.

Nakangiti ito at lumalaki ang mga matang tinitignan ako. Bumuka ang bibig nito, dahilan upang maamoy ko ang malansang amoy ng kaniyang bibig.

“Asar,”  I irritatedly complained when I smelled the stink all over my body.

Naramdaman ko naman ang pagbabago ng kulay ng aking mga mata, at ang paglitaw ng arcane cirle nang ipinalabas ko ang aking asul na apoy.

Napasigaw naman ang leviathan sa sakit, dahilan upang mabitawan niya ako. Pinagmasdan ko naman ang nasusunog niyang katawan habang humihiyaw pa rin ito sa sakit.

Napangisi naman ako nang makita ko ang mukha nitong nahihirapan. Gan’yan nga, magdusa ka.

Akmang susunugin ko na ulit sana siya ngunit laking gulat ko nang may biglang sumabog sa banda kung saan naroon sila Eunice, kaya agad akong napalingon sa kanila at nanlaki ang aking mga mata nang makita kong nando’n na pala ang tatlong leviathans sa kanilang pwesto.

Nagmadali akong tumakbo papunta sa kanilang direksiyon ngunit napatigil ako nang hilahin ng sinunog kong leviathan ang aking paa.

“Come with me, and eat your own kind, id*ot!” I furiously commanded as I released my omnikinesis ability to the leviathan.

Unti-unti namang nawala ang apoy sa kaniyang buong katawan, kasabay no’n ang pagtayo niya at mabilis na pagtakbo patungo sa kinaroroonan nila Eunice. Hinawi ko naman ang limang nakabantay doon. Magkadikit ang aking kilay habang pinapanood ang tatlong leviathans sa loob ng campus na nagwawala.

Bakit ba sila nakalusot? May nakabantay namang lima roon—Natanaw ko naman ang mga natumbang puno sa gilid ng mga nakabantay. Umirap na lang ako rito. Right, when there’s a wheel, there’s a way nga pala. Psh.

Agad naman akong nag-teleport sa kinaroroonan nila, nagkagulo silang lahat doon, kung matiwasay silang nakalinya kanina, ngayon ay nagkawatak-watak na. Nagkalat din ang tatlong leviathans sa loob ng campus, dahilan para masira ang ilang buildings dito, tumatakbo rin ang mga estudyante na pilit iniiwasan ang mga kamay na dudukot sana sa kanila, habang ang iba nama’y nakikipaglaban sa mga leviathans.

“Beatrice, help!” sigaw ng kung sino kaya napatingin ako rito.
Nanlaki naman ang aking mga mata sa aking nakita.

“No!”

END OF CHAPTER 29