Pov. Livia

Ik was in mijn kamer en kreeg allerlei gedachtes door mijn hoofd.
Bella kwam binnen en sloot de deur. Zuchtend ging ze op een stoel zitten en keek me aan.
"Prinses, u heeft al een dag niet gerust. Ik snap dat uw vaders dood u dwars zit, maar u moet ook een beetje aan u zelf denken," reageerde Bella en ik bleef staan.
"Je hebt gelijk Bella, maar ik zit meer met het feit dat het wel heel toevallig is dat eerst Edward overlijdt en dan ineens mijn vader. En bij beide gevallen was Jonatan aanwezig," dacht ik hardop.
De glazen bol kwam ineens in me op. Ik moest weten wat dat was!
"Denkt u dat uw broer iets met de dood te maken heeft?" vroeg ze geschrokken. Bella was een familie mens, ze kon niet geloven dat een familielid zoiets kon doen.
Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb werkelijk geen idee. Maar ik stel het niet uit. Bella, je moet iets voor me doen," zei ik vastbesloten.

Bell verdween naar de troonzaal waar Jonatan zich de afgelopen dag bevond om hem af te leiden. Hij was niet meer van de troon af te slaan sinds hij de kroon droeg. Ik vond zijn gedrag apart. Hij gaf geen aandacht aan mij, praatte in zichzelf en was de hele nacht wakker.
Ik sloop naar zijn kamer toe en opende de deur. Zijn slaapkamer zag er normaal opgeruimd uit. De bol was opgeborgen of misschien had hij het in de troonzaal verstopt?
Ik besloot te gaan zoeken. Elk kastje opende ik om te kijken waar die bol lag. Nergens te vinden...
Ik keek even snel op de gang of er iemand aan kwam en mijn blik gleed weer zijn kamer in... naar de kast... bovenop lag een in doeken gewikkelde bal.
Ik pakte snel een krukje, ging erop staan en pakte voorzichtig de bal.
Ik haalde de doeken eraf en een donkere glazen bal kwam te voorschijn.
Ik bekeek het en voelde een rilling over me heen gaan. Heel voorzichtig legde ik mijn handen op de bal en het begon oranje te gloeien. De rode ogen verschenen en een stem in mijn hoofd begon te praten.

"Het einde is nabij prinses! De prins is dood, de koning is dood. Nu alleen jij nog. De dood is onderweg!"

In een reflex trok ik mijn handen van de bal af en hijgde van de zenuwen. Ik moest er bijna van huilen, zo geschrokken was ik. Ik wikkelde de bal in doeken en sloot Jonatans kamer snel af.
In mijn kamer zocht ik naar een tas en legde de bal erin. Ik trok mijn jurk uit en vond mijn jachtkleding, dat bestond uit een broek, shirt en een jas, allemaal gemaakt van elfen katoen. In een van mijn lades pakte ik een verborgen dolk en deed de tas om me heen.
Ik sloop mijn kamer uit maar besefte me dat Jonatan nachtwakers had staan bij de voordeuren.
Onder mijn bed vond ik een touw en bond het vast aan de pilaren van mijn balkon.
Zo snel als ik kon klom ik naar beneden, langs de stenen muur en kwam achter de paardenstal terecht.
Ik sloop naar binnen en zadelde mijn paard, Rodeo, op. Het paard was zo kalm terwijl de zenuwen door mijn lijf gierden.
Ik wist ook dat ik niet via de grote poorten kon ontsnappen en daarom herinnerde ik me dat in mijn jeugd Edward, Jonatan en ik verstoppertje deden in de rozentuin. We vonden een geheime onbewaakte poort dat zich verscholen had onder een bos klimop. Ooit had ik mijn vader ernaar gevraagd en hij zei dat die poort bedoeld was om te vluchten voor het geval er een oorlog uit zou breken.
Rodeo begon een beetje te briesen en ik hoopte dat hij niet teveel geluid had gemaakt.
Aan zijn teugels nam ik Rodeo mee de stal uit en sloeg gelijk een hoek om naar de rozentuin. Daar zette ik hem nog even in de wacht en griste snel een pijl en boog uit de wapenkist van de stal.
Zo snel als ik kon klom ik op Rodeo en spoorde het paard aan te draven. De poort had geen deur, maar was eigenlijk een gat, begroeid onder klimop.
Ik spoorde Rodeo aan te galopperen en we reden dwars door het klimop heen.
De frisse avondwind blies ons tegemoet en wist dat mijn leven voorgoed zou gaan veranderen.